#comfortzone

“The sooner you step away from your comfort zone, the sooner you’ll realize that it really wasn’t all that comfortable…”

Ik ben altijd dol op quotes. Vooral als ik er iets in zie of er wat mee kan. Maar vaak zijn het ook schreeuwerige teksten die je in tweehonderd duizend gedaantes over het internet ziet vliegen. Een ander fotootje, een ander lettertypje en al gauw verzuip je in alles wat op elkaar lijkt. Het woord comfortzone is ook zo’n woord wat in weet ik veel hoeveel teksten terug komt. Meestal heb ik daar dan ook niet zoveel mee. Eigenlijk vind ik het gewoon een lekker woord: COMFORT -ZONE. Daar waar het lekker toeven is. Waar ik me goed bij voel. Waar ik vooral geen buikpijn  van krijg. Zoiets.

Maar sinds gisteren analyseerde ik het woord uit den treuren. Want terwijl ik zondag lekker in mijn comfortzone rondhing te chillen en me voorbereide op een drie uur durende haar-verf sessie, kreeg ik een appje van een fitness vriendinnetje. We kletsten wat en ze nodigde me uit om mee te gaan naar een box les. Gewoon voor de leuk. “Als je het niets vindt kom je gewoon nooit weer” was haar nuchtere devies.

Ik wilde niet. Had een rug-training dus dat was een mooi excuus. En waarom zou ik me aan zoiets wagen terwijl ik een mooi plekje heb waar ik me heel prettig bij voel? Juist. En dus zei ik : “Nou oké, vooruit, ik doe es gek.” Een lekker logisch antwoord ook wat perfect aansloot bij mijn gevoel (NOT!!) Dit bleek een understatement want vanaf dat ik het zwart op wit opschreef kon ik er niet meer onderuit. Dat vond ik trouwens ook vreselijk zwak van mezelf, afzeggen, maar toch, het liefst kreeg ik de griep. En een seconde voelde dat ook echt zo. Ik voelde met het uur beroerder worden.

Meegaan naar zo’n les leek me horror. Waarom? Om de doodeenvoudige reden dat ‘groepslessen’ me beroerd maken. Een restantje van de de middelbare school. het hele plaaggezeur ga ik nu niet opsommen, maar het staat er wel direct mee in verband. Want een geplaagd kind, iemand die niet in de groep opgenomen is of die bekeken wordt als buitenbeentje wordt natuurlijk never nooit niet gekozen met gym. En ik dus ook niet.

Soms hadden de kinderen er gewoon ruzie om: “neeeeee, ik wil Paulina niet in mijn team… Aaawww (insert chagrijnig hoofd en harde zucht #shit) En daar stond je dan, als enige nog in de ‘rij’ die inmiddels flink uitgedund was. Samen met een ander kind bleven we over. Ons lot aanvaardend. Al rende ik het liefst keihard de gymzaal uit en kwam nooit weer terug. Gym was een straf. Ik haatte het. Ik verafschuwde het om te ondergaan dat een ander de macht had om mij wel of niet uit te kiezen. En stom genoeg waren het altijd dezelfde. Ik vergaf het mijn gymleraar nooit dat hij zijn volwassen verstand niet beter benutte.

Toen ik ouder werd, werden groepslessen helemaal hot. Tae Bo, karate, aerobics, wat al niet meer. Mijn familie sprak zijn ongenoegen wel eens over me uit en vond dat ik óók zoiets leuks moest gaan doen! Leuk! Doen joh, dat is goed voor je. Zal best. maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om deze arena nogmaals in te wandelen. Nooit. Weer.

Toch probeerde ik wel eens wat. Tafeltennis bijvoorbeeld. Ik moet meteen toegeven, dat was leuk. Daar is ook precies alles mee gezegd want beter werd ik niet. De coach zijn dochters waren de beste, er zaten nog een paar onder die ook redelijk goed waren en alles daaronder mocht zwemmen of verzuipen. Beter dan toen je er kwam werd je niet. Ik niet tenminste. Zowel mijn backhand als forehand lieten nogal wat te wensen over. En dat kwam het team natuurlijk niet echt ten goede. Evenals mijn zelfvertrouwen.

Paardrijden kon ik dan weer wel. Niet uitmuntend maar dat hoefde ook niet. De interactie met het paard was mooi. En dat vind ik nog steeds aan paardrijden. Een poos terug pikte ik de lessen weer op om het een en ander op te frissen. Maar ook hier realiseerde ik me na een les of tien dat ik niet beter ging worden dan dit. Een top-amazone word je niet van één keer in de week 30 minuten draven, galopperen en vergeten hoe je je paard in het juiste been in galop laat springen. Om van alle secure figuren nog maar te zwijgen. Het belangrijkste was echter dat het bleek dat ik na vijfentwintig jaar nog steeds kon rijden (lees: er niet af flikkeren in galop) en daarmee was de kous af. Wel jammer van die aangeschafte amazone uitrusting trouwens… (iets met alles aanschaffen in een opwelling)

Anyway, ik had A gezegd en moest nu ook B zeggen. Ondanks mijn flutterige gymnastiekgeschiedenis. Kwart over zeven was ze er. En ik ook. Bewapend met handdoek en waterflesje betrad ik het heiligdom. Te beginnen met de warming-up. Ik was hiervoor al gewaarschuwd dus moest een paar keer flink ademhalen alvorens ik überhaupt een rondje kon rennen. Maar ik deed wat ik kon doen en realiseerde me na een paar rondjes dat mijn keel dicht ging zitten. Na een minuut dacht ik al: dit gaat hem niet worden. Ik sterf nog voordat de les begint. All the drama. Ik hijgde, ik proeste, ik piepte en… bleef leven. De les ging voort en ik deed mee.

Maar het allerbelangrijkste wat er gebeurde: er gebeurde niets. Ik kon me focussen op dat wat moest en ik dacht geen seconde na over hoe dom of stom het eruit zou zien. Of ik uitgelachen zou worden, of ik mee kon komen met de rest (dat maakte me ook niet uit). Kortom, het hele circus wat ik me had ingebeeld gebeurde niet. Ik was geen clown en donderde ook niet van een koord af. Het deed (mentaal) geen pijn…

Waarom ik hier een heel blog over vol lul? #alsofeeninstagrampostnietgenoegis 😉  Nou, omdat ik het best wel een overwinning vind. Ik dacht na al die jaren dat ik gewoon niet gemaakt was voor groepslessen. Dat ik tot in het einde der dagen buiten de boot blijf vallen en afgewezen blijf worden om mijn (niet) kunnen. Maar dit blijkt een illusie. Waar ik niet mee bedoel dat ik goed ben in dat wat ik aanraak, maar wel dat er niets gebeurt als ik het wél doe. Als ik iets probeer. Gewoon jezelf zijn en meedoen is eigenlijk best leuk.

Wat me weer terug brengt bij die quote met de vetgedrukte comfortzone. Dat stomme woord. Daar waar je de kriebels van krijgt omdat je het elke dag wel een keer voorbij ziet komen. Een comfortzone is datgene waar je niet zenuwachtig van word. Waar je rustig kunt doorgaan met dat wat je doet. Waar je je vertrouwd bij voelt.

Zodra er iets moet gebeuren wat je niet kunt, of dénkt niet te kunnen (hallo bikinifitness…) komt dat gevoel acuut boven borrelen. Zodra je een paniekaanval voelt opkomen weet je; o jee, hier is dus de grens van mijn comfortzone. Nu voel ik me opeens helemaal niet meer zo lekker en zeker van mijn zaak. Hier is waar alle risico’s zich bevinden. En hier, wil ik vooral niet naartoe.

Het onbehaaglijke gevoel zal niet verdwijnen als je je voet toch verplaatst. Dat blijft net zolang aanwezig totdat je knop voor datgene waar je voorstaat om is. Toen ik eenmaal in beweging kwam in de zaal, was de paniek weg. Toen moest ik gewoon meedoen en had ik geen tijd voor negatieve of onzekere gedachten. Dat geldt voor alles. In gedachten dwaal ik nu alweer af naar mijn plan; op een podium klimmen. Hoewel dit niets te maken heeft met een groepsles is het wel iets wat in ‘groepsverband’ uitgevoerd wordt. Er staat een rij (groep) vrouwen op een podium die iets van zichzelf laten zien.

Daartussenin sta ik dan ook. Eerlijk gezegd maakt het me alweer ongemakkelijk. Dat zegt wel iets. Over je onzekerheid. Over de vraag of je wel goed genoeg bent. Over de vraag of je niet gewoon hartstikke knettergek bent dat je iets gaat doen waar je eigenlijk ontzettend bang voor bent. Het hele traject ernaartoe  vind ik super leuk. Echt waar. Maar dat podium opwandelen doet me schudden van de griezels.

Toch denk ik wanneer je het gedaan hebt, je ontzettend trots en tevreden bent dat je doorzette. Dat je het van je af kon gooien en door kon wandelen naar de finishlijn. De resultaten doen er totaal niet toe. Echt niet. Maar om dat doel überhaupt te behalen is de overwinning op zich.

Gelukkig is het zover nog laaaaaaang niet en moet ik eerst maar eens zien hoe een tweede boxles verloopt. Want ik heb een belachelijke pijn in mijn nek en schouder gekregen van gisteravond dus er is genoeg werk aan de winkel.

De moraal van dit 1500 woorden durende moraal, die comfortzone lijkt misschien fijn (en dat voelt ook wel zo) maar je kansen liggen er meestal net een stukje buiten. En gek genoeg lijken die kansen vanachter die lijn helemaal niet zo leuk en fijn. Ze zien er griezelig en akelig uit en getuige de zenuwen die je krijgt aan alleen al de gedachte,  kán het eigenlijk ook helemaal niet goed zijn.

Maar eenmaal door een zure appel heen gebeten zie je dat je jezelf kansen ontnomen  hebt door dingen te laten omdat ze eng waren. Omdat ze je een akelig gevoel gaven. En leren we niet allemaal te vertrouwen op ons ‘gevoel’ ?? Ik had al veel eerder kunnen deelnemen aan een groepsles en mensen kunnen leren kennen, kunnen lachen en mijn conditie kunnen opkrikken. Mijn onzekerheid had al veel eerder de nek omgedraaid kunnen worden. Maar ik heb gewacht tot gisteren.

De 1500 woorden ben ik inmiddels weer ver voorbij (ik kan echt nooit columns gaan schrijven ook hè… veel te lang van stof…) dus ik brei een eind aan dit alweer veel te lange betoog. Misschien hik jij ook ergens tegenaan wat zo groot lijkt maar zo klein blijkt te zijn. Zet eens eens stapje verder en hang gewoon een extra rol wc papier in de wc. Want die ga je nodig hebben voor de zenuwen. Daarna is het gewoon genieten van je overwinning. En vertrouwen krijgen in jezelf; tenslotte is vaak de eerste stap is het allermoeilijkst. Succes!

Bedankt voor het lezen 🙂  Fijne dinsdag!

xxx Paulina