Een week is het nu. Een week dat ik nog geen grammetje suiker in mijn mond stopte. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar; op de eerste dag van mijn cut ging het zo slecht (slecht georganiseerd…) dat ik om elf uur een piepklein koekje nuttigde. En hij was niet eens heel lekker. Voor de rest van de week hield ik mijn lippen stijf op elkaar als ik in de buurt van koekjes, snoepjes of andersoortige lekkernijen kwam.
Gek genoeg kan ik niet anders dan constateren dat het wel iets doet. Wat precies kan ik ook niet uitleggen, het zou natuurlijk ook aan heel iets anders kunnen liggen. Al kan ik ook niet invullen wat precies, maar toch, het doet iets: suikervrij bezig zijn. Meer energie 
heb ik geloof ik… 🤔 Nu is het natuurlijk niet zo dat ik ALLES heb uitgebannen. Ik eet gewoon brood en rijst. Het is niet zo dat ik de koolhydraten in zijn algemeen zijn geschrapt uit het weekmenu. Voorlopig ;-). Alleen de bewerkte dingen. En voor een ‘die- hard’ zal ook dat vast heel summier klinken.
Wanneer je sommige dingen niet meer mag hebben, of beter gezegd niet WILT hebben, merk je ook opeens hoe ontzettend veel je ervan in huis hebt. Dat het lijkt alsof de suiker de keukenkastjes uitwemelt. Dat het je besluipt en begniept en dat je continu in de opperste staat van paraatheid moet staan en alert moet zijn dat je niet opeens de messen aflikt of het dopje van de ranja aflebbert. Net als je er niet op verdacht bent kukelt er een koekje uit de kast en als je vastberaden je eten klaar wilt maken vraagt er iemand om boterhammen met hagelslag.
En dan kan het best lastig zijn om hier niet een haal in te doen. Bijna ging ik vorige week de fout in. Zoals ik al zei was de maandag lastig. Ik had geen boodschappen gedaan vantevoren en dat betekent: risico’s zoeken. Dat is gewoon zo. Slechte voorbereiding is het halve falen. Want wat je niet hebt kun je niet pakken en wanneer de dingen klaarliggen kun je ze makkelijk nuttigen en kom je minder in de verleiding.
Maandag had ik dus nog niets. En dus wapperde er in een onbewaakt ogenblik opeens een pindareep voorbij. Ik hoorde mezelf zeggen: “ach ik heb gewoon nog niets gehad, wat zou die reep nou? Er zitten nog eiwitten genoeg in ook…” ik ritste het papiertje los en hij hing al tussen mijn gehemelte en gebit in… Zie je het voor je? Zo’n bevroren moment. Maar ik bedacht me in een nanoseconde dat ik op dat moment ook bezig was om meteen de rest van de dag te verkloten. Zulke gedachtes zijn namelijk killing wanneer je bezig bent om je eigen plan te trekken en uit te voeren.
En dus flikkerde ik de (Goddelijke) pindareep opengeritst terug in een doosje met een dekseltje erop. En daar ligt hij nu te wachten totdat hij niet langer eetbaar is. Zwakke momenten. We hebben ze allemaal. Het is alleen een hele kunst om er een beetje netjes tussendoor te schipperen. En dat valt niet mee wanneer de verleiding overal om je heen is. Nou zijn er boeken waarin ze schrijven dat je van al die dingen niets in huis moet halen om het jezelf een stuk makkelijker te maken, maar dat gaat in mijn beleving een tikkeltje moeilijk als je niet de enige in huis bent. Bovendien, JIJ bent degene die zich onderwerpt aan een regime, daar hebben zij niet om gevraagd. Toch?
Bij vorige keren heb ik steeds met macro’s gewerkt: ik at alles zolang het maar tussen de lijnen in paste. In het begin vorig jaar heb ik ook volgens een boekje gewerkt en dat ging op zich prima; behalve de zoete aardappel. Die zorgde er bijna voor dat mijn verstand op tilt sloeg. Ik haatte het ding op het laatst zo erg dat ik al kokhalsde als ik het roze rakkertje in het bakje zag liggen. Daarnaast prepte ik alles in één bakje. Hartstikke handig maar ook hartstikke goor. Want alles smaakte naar elkaar en er was niets meer van elkaar te onderscheiden. Ook dat was dus een no-go en iets wat ik dus niet weer doe.
Vooruit koken is handig op zich, als je maar zorgt dat én alles in aparte bakjes zit én je niet te ver vooruit kookt. Want sommige dingen zijn gewoon niet lekker als je ze opwarmt. Toch heb ik de afgelopen week niet vooruit gekookt maar telkens een maaltje gefikst als ik eraan toe was. Wel wat meer gedoe maar wel lekkerder. Het betekende alleen dat ik af en toe als laatste mijn eten weg kauwde.
Ik heb een schema voor een week lang. Daarin kan ik bepaalde dingen variëren; bijvoorbeeld welke soort groente… Haha, ik zou een hele rits opsommen maar verder kom ik eigenlijk niet 😝! Maar dat schema geeft wel rust, hoe saai het ook kan lijken. Het invullen in een app is superhandig en heb ik ook al die tijd (lees paar jaar!) gedaan, maar nu is het lekker om gewoon dom te doen wat er op mijn briefje staat en verder niets. Dat ik alleen maar hoef te wegen en weet dat het in principe goed is zo. Afgelopen donderdag had ik een meting zoals elke week. Ik was afgevallen maar nog geen vet kwijt. Dat kon natuurlijk ook bijna niet na zo’n hele korte tijd en dus richt ik me op de komende weken. Eens zien wat er dan gaat gebeuren. Het is zo fijn om weer de andere kant op te gaan :-)!
Net als het plaatsen van berichtjes op Instagram. Daaruit haal ik ook heel veel rust. Rust? Ja echt, door zoveel van me af te schrijven (whatever that May be… want mijn hoofd is één grote hersenspinsel an sich) schep je rust in je hoof. Ik probeer om ’s avonds niets meer te plaatsen of te reageren want anders stap ik met vierkante ogen het bed in. En die maanden zonder social media waren (vind ik oprecht nog steeds!!) heerlijk. Ze waren een eyeopener voor al die verknoeide tijd die je ongemerkt bezig bent met een mobiel in de handen. Maar daarover heb ik al zoveel geschreven dat dit wel weer voldoende is dacht ik zo.
Onze oudste zoon zit as we speak in England. Super leuk voor hem maar ik mis de kids enorm als ze weg zijn. Een, twee of alledrie, ze horen gewoon lekker om me heen te zijn. Zelfs als dat betekent dat ik foeter als ze een grote mond hebben. Ik hoop dat het niet de motivatie verknalt om lekker door te gaan deze week want als je een emotionele toeter wordt is de valkuil diep om fouten te maken. En dat moet natuurlijk niet.
En niet eens omdat ik een emotie eter ben. Dat ben ik namelijk helemaal niet. Gewoon omdat het dan opeens allemaal niet meer ‘uitmaakt’; dan kan ik opeens zo’n dramaqueen worden dat ik overaal een probleem van maak; behalve van de maaltijd. Dan gaat het onder de noemer: “ach, kan mij het schelen” Of de gym skippen uit schuldgevoel naar de andere twee: ik ga niet want anders zien ze me de hele dag niet. Yeah right, alsof zij zich daar druk om maken voor dat ene uur … 🙋🏻♀️ daahaaaag mam!!!
Nee we zijn lekker bezig en het spits is eraf. De kast heb ik dit weekend weer volgestouwd met de wintergarderobe dus in principe ben ik er klaar voor. Nu de voorspelde hittegolf nog overleven en dan kunnen we weer los met de vesten en de truien. De ene na de andere bikini gleed door mijn handen terwijl ik de kast reorganiseerde. De foto’s en selfies van voorgaande jaren staan op mijn netvlies gebrand en ik hoop dat het niet de eerste en de laatste keer was dat ik de dingen uiteindelijk gedragen heb. Zelfs die van vijf euro…
Ik zie dat de teller alweer op 1286 woorden staat (en nu er dus alweer boven) dus het wordt tijd dat ik er weer een eind aan brei. Veel informatiever wordt het niet geloof ik 😂! Lieve allemaal, ik wens u allen nog een hele gezellige avond en hoop dat ik de volgende keer wat nuttiger nieuws heb. Met een procent minder vet ofzo 😉
Groetjes! Xxx Paulina
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 