Be a Gamechanger #1

Goed. Het is dan zover. Na een vlugge doch confronterende blik in de spiegel, worst back- en of front selfie éverrrr of wel erg lang aanhoudende pms-achtige klaag en zeur stemming over je almaar kleiner wordende broek, besluit je: ik moet hier wat aan doen.

So did I. Ik zag, griende (heel hard), concludeerde en klom op mijn fietsje. Ik trapte mezelf richting lokale fitness school, nam voor de ingang een flinke hap adem en schuifelde naar binnen… De vraag die mij gesteld werd was: “wat wil je hier gaan doen en wat wil je bereiken?” Nou was dat niet zo moeilijk. Ik wilde mijn buik terug; deze was namelijk afgepikt door mijn drie kinderen en niet meer in de staat vóórdat ik hem had uitgeleend; dat had ik op die verdomde foto wel gezien…

Daarnaast wilde ik mijn benen anders geshaped (als ik dan toch mocht kiezen). Nou vooruit, het allerliefst gewoon zo’n dertig centimeter langer maar daar kan zelfs een gym niks aan veranderen.  Dat waren zo ongeveer mijn eerste wensen. Die wensen veranderden op een gegeven moment in hoop en daarna in plannen. Ik. Ging. Los en heb niet weer losgelaten.

Wanneer je besluit iets te gaan ondernemen om je ongerief over je lijf aan te pakken realiseer je je van tevoren eigenlijk nooit dat niet alleen je lijf je dwarszit, maar eigenlijk je totale zelfbeeld. Hoe vaak gebeurt het dat je denkt iets te kunnen ‘fiksen’  en dat daarmee je eigenwaarde een ‘boost’ krijgt. Dat je eenmaal afgevallen opeens dartelend door de sauna of Centerparcs hupt, heupwiegend een blik in elk etalageruit werpt en dat elke weinig verhullende stiekeme selfie zelfs jezelf in hogere sferen brengt. Dat elk kledingstuk dat je uit het winkelrek grist als gegoten om je heen glijdt en je nooit weer zult klagen en nog lang, gelukkig en vooral tevreden leeft.

Dat gebeurt namelijk niet. Echt niet? Nee, echt niet. Afgezien van mijn doodsangst voor sauna’s heeft het menselijk en vooral vrouwelijke brein (zoals de mijne) namelijk de nare eigenschappen je humeur in een handomdraai te verzieken en nooit, maar dan ook nooit tevreden te zijn met de situatie zoals hij is. Óok niet wanneer er niks te klagen valt; juist dan sta je op scherp voor datgene wat nog steeds niet is zoals jij het graag zou zien.

Want sporten is heel leuk, maar het is beslist niet een quickfix voor je innerlijke of uiterlijke onrust en ontevredenheid. Echter, de voldoening wanneer je deze kolkende rivier van onvrede eenmaal overgestoken bent is daarentegen wél ontzettend groot, vele malen groter dan elke spier die je ondertussen opgekweekt hebt en elke kilo die je bent afgevallen, juist wanneer je je realiseert dat je het mooi zelf hebt geflikt en je een win-win situatie hebt gecreeërd: een fitter lijf en een andere mindset!

Waar de één al na een hele korte tijd de oplossing der oplossingen vindt, duurde het bij mij iets langer. Maar dat is heel oké, want investeren in jezelf kost tijd. En die tijd had ik nodig om mijn draai te vinden in mijn veranderde levensstijl. Want ook al wil je iets heel graag en heb je er alles voor over, dan nog zijn er genoeg obstakels die je tegenkomt onderweg. En omdat ik nooit ergens omheen manoeuvreer, kostte het bloed zweet en tranen om te komen waar ik nu ben.

Om te beginnen was het al een drama om überhaupt de sportschool in te wandelen. Want waar ik mij normaal gesproken (in het openbaar 😉 helemaal in de plamuur zet en kekke jurkjes en broekjes aantrek, kocht ik nu een megawijde Adidas broek, trok ik een verlept t-shirt met gele okselvlekken aan en droeg ik versleten sportschoenen. Mijn bril zette ik op mijn neus en ik deed geen enkele moeite what so ever om ook maar enigszins appetijtelijk ten tonele te verschijnen (wat zál men wel ooit gedacht hebben…?)

En dus deed ik mijn dingetje. Stilzwijgend, opgaand in mijn omgeving, het liefst onzichtbaar. Degenen die mij kennen zouden zich wild zijn geschrokken van mijn ietwat onverzorgde verschijning. Maar de schaamte daar bezig te zijn was gewoon te groot. Ik wilde niet opvallen, aangekeken of aangesproken worden. Behalve dan na het sporten, wanneer ik het hele schema weer had afgewerkt en weer normaal over straat liep.

Pas na een dik half jaar kocht ik mijn eerste sportbroek. Een strakke nog wel. De verkoopster was op het laatst zwaar geïrriteerd toen ik voor de zeventachtigste keer vroeg of het ‘echt wel kon’.  ‘Ja hoor, staat sú-per leuk…  -Insert zucht-. En dus kocht ik mijn eerste sportbroek met strak hemdje en dito sportbeha. Dit was best een omslagpunt want vanaf dit moment was de gym de mijne. Ik was een megahoge drempel over en aangenaam verrast dat het best kek stond en niet vloekte met het interieur. Bovendien vond ik dat ik niet onder deed voor de rest, wat in mijn beleving ook nog best een dingetje was. Mijn honger naar spierballen was aangewakkerd. De eerste stappen naar meer zelfvertrouwen waren gezet.

Wellicht herken je je in mijn verhaal. Of zit je op de wip-wap om wel of niet te beginnen met je eigen transformatie. Misschien zoek je nog steeds excuses of ben je van mening dat “het niet om de buitenkant gaat” of “dat schoonheid van binnen zit”. Dan heb je de keutel helemaal bij het schone eind. Het gaat ook niet om de buitenkant en een knapperd die gemeen doet is zo lelijk als de nacht.

Maar wanneer je het gevoel hebt dat je uiterlijk niet matcht met hoe je je voelt, je baalt dat je niet (meer) bent wie je eigenlijk wilt zijn en je jezelf na elk pondje afvraagt wat je ook weer allemaal in je mondje hebt gedauwd: doe er dan iets aan. Leuk of niet, het is jouw lijf en jouw leven. Gooi niet na een maand of twee de handdoek in de ring en zoek geen troost in de paprika chips.  Verandering gebeurt niet in een vingerknip. Of twee. Het kost tijd en vereist een ander pad dan dat waar je nu overheen loopt. En néém die tijd alsjeblieft ook. Je hebt er recht op. Maar zolang jij niet bereid bent een nieuwe weg te bewandelen kom je er vanzelf achter dat je huidige pad uiteindelijk dood loopt terwijl de tijd verstrijkt onder het genot van een hapje en een drankje om je te verlossen van je almaar groeiende ontevreden gevoel  …

Tot de volgende keer en oan’t sjen! Liefs Paulina!