Be a Gamechanger #3

Toen ik een puber was schoot ik werkelijk onder de puisten. Afschuwelijk vond ik het. Ik smeerde erop los alsof ik een levend geworden schilderij was en hoopte zo de opvallende koppen en opgezwollen bulten weg te moffelen. Tegen beter weten in natuurlijk; hoe akelig die rotpukkels ook zijn, die tover je niet weg. Dat gaat alleen lukken met photoshop en een foto. Maar in real life? No way.

Er was een trouwerij in aantocht. En omdat ik kneitergek werd van mijn puisterige hoofd stuurde mama mij naar de huisarts. Hij sprak de verlossende woorden: Je mag aan de anticonceptiepil. Eureka! Eindelijk een oplossing! Eindelijk zou ik verlost worden van mijn pukkels! Eindelijk een normaal hoofd zonder pukkelige kin en wangen. En omdat die trouwerij een week vanaf mijn bezoekje aan de huisarts gepland stond was ik he-le-maal in mijn nopjes: ik ging mooi naar het feest…

Tenminste, dat dácht ik. Want dat ‘feest’ ging mooi niet door. De trouwerij wel hoor, maar mijn pukkelhoofd bleef. Want net als alle verandering wat je graag wilt: het heeft tijd nodig. Veel tijd. En die pil hielp me niet in één week van die rotpuisten af. Echt niet. En dus moest ik alsnog met een bulterig gezicht en een mooie jurk op stap. Naar de bruiloft. En heel veel bruinsel om mijn toet. Bovendien werd mijn huid eerst veel erger en daarna pas mooi. En helemaal weg ging het uiteindelijk niet eens voor mijn twintigste.

Wanneer je ergens mee begint om jezelf te vernieuwen, mooier te maken, strakker te maken of whatever, begin je met goede moed! Je bruist van energie en bent vastberaden het allerbeste in jezelf naar boven te halen. Je visualiseert hoe het moet, hoe je jezelf het liefste ziet en hoe gelukkig je dan toch wel moet zijn. Je gaat los; duikt de gym in of stort je in een dieet (of een dieet én de sport zelfs) en ziet jezelf al helemaal in een piepklein maatje rondhuppen want iedereen roept hoe goed visualiseren wel niet werkt

En dan, na een paar maanden, selfie-je jezelf en slag in de rondte en ziet… weinig. wtf?! Waarom zie ik niet méér? Waarom ben ik nog niet als Doutzen? Waar blijven die billen? Waar zitten die biceps? Nou, die zijn onderweg. Want net als het verwijnen van die puisten, verdwijnt vet ook niet overnight en staan je spieren niet startklaar om tevoorschijn te poppen. Dat kán gewoon niet. Niet wanneer je de gebruikelijke weg bewandelt tenminste.

Gaandeweg zie je dat je transformatie doorzet. Je armen, benen, buik, schouders, billen, gezicht… Alles verandert mee. En naast je uiterlijk ook je innerlijk. Je wordt meestal zelfverzekerder, trotser en laat je minder gauw alles zeggen omdat je eigenwaarde eindelijk naar een higher level getild wordt. Je voelt je gewoon goed. Een karaktertrek die meestal niet mee verandert is je ongeduld. Dat is iets wat elke keer weer opspeelt omdat je vaak vindt dat je verandering niet snel genoeg gaat.

Waar de kilo’s de eerste twee weken nog verdwenen bij het dénken aan een cracker, moet je nu meer werk verzetten of erger nog, raak je een plafond. Stagneer je en meen je even je hele droom en doelen in rook op te zien gaan. Poef. Juist dan is het zaak om even pas op de plaats te nemen. Want hallo, niks gaat vanzelf, alles kost tijd en jij moet jezelf de tijd gunnen om je einddoel te halen (wat je naar alle waarschijnlijkheid ook nog steeds bijstelt omdat je je grenzen blijft verleggen).

Ondertussen blijf je selfies maken. Van voor, achter, links rechts. En hoewel deze achter elkaar genomen niet veel onthullen, laten de laatste en de eerste foto juist een heleboel zien. En achterelkaar aangeplakt gewoon een mooie transformatie. Dán pas zie je hoe ver je al gekomen bent. Met vallen en opstaan.

Ik maak met tussenpozen van een paar maanden steeds foto’s van mijn eigen progressie. Of stilstand (kan ook ;-). Ik had in januari de laatste gemaakt (en geplaatst) en maakte eergisteren weer een. Helemaal opgetogen draaide ik rondjes voor de camera. In mijn standaard afzichtelijke lingerie. Maar daar gaat het niet om. Ik was spiermassa áángekomen en ging met een loep op zoek naar de vooruitgang; want hey, die paar kilo móeten ergens zichtbaar zijn toch?

Nee dus. Amper. Iemand die geen verstand of oog heeft voor een verandering kan staren en kijken tot hij een ons weegt maar zal het niet zien. Ik ook niet. Toen bedacht ik de foto van vorig jaar er eens bij te pakken. En die van dáárvoor… Nou joh, ik werd superenthousiast. Want die verandering maakte dat ik me supertrots voelde op wat ik tot nu toe voor elkaar breide; zelfs na het zien van een foto zonder (zichtbare) vooruitgang.

Trainen, afvallen, innerlijke verandering; het heeft allemaal een boel tijd nodig. Dat is nu eenmaal zo. En ook al zie je op social media verschillen van voor en na, dit gebeurt zelden in een oogwenk. Is dit wel het geval dan is het ofwel nep, ofwel vanuit wel heel verschillende posities genomen of er zijn andere trucjes uitgehaald. (blijvende) verandering gaat nimmer snel. Al zou een forward- butten soms errug leuk zijn… 😉

Maak daarom foto’s gedurende je reis op weg naar je doel en kijk daar naar wanneer je twijfelt aan je vooruitgang. Ik weet zeker dat je dan niet anders dan supertrots kunt zijn op je behaalde doelen tot nu aan toe. En hiernaar kijkend weet je ook, dat álles mogelijk is; kijk maar naar wat je tot nu toe bewerkstelligd hebt 🙂

Dus geef vooral niet op en wees trots. Even slow progress is still progress 🙂

Liefs Paulina