De valkuil van Social Media is enorm. Echt, je onderschat de kracht ervan heel gemakkelijk en eenmaal in het gat der ellende en verderf gemieterd klauter je er met moeite weer uit. Tenminste, wanneer je gelooft in sprookjes en de retoucheerkwast.
Het is in veel gevallen een reflectie geworden van ‘hoe het heurt’. Of tenminste, zo wordt het opgepakt. En dat is op zijn zachtst gezegd jammer. Want omdat het effect ervan zo groot is en de gevolgen nogal verstrekkend kunnen zijn, kan het ook een enorm negatief effect hebben op ons (zelfkritische) mensen.
Deze kanalen worden vaak gebruikt om iets neer te zetten. Een beeld van wie we zijn, een identiteit om je aan te koppelen. Het moet een uitstraling hebben die jou weerspiegelt. En wat is er nou fijner dan jezelf ergens aan te spiegelen wanneer dat fris, fruitig, jong, strak, hip, cool, bezig, ondernemend, creatief en wat al niet meer is? Dat is toch een heerlijk gevoel?
Nou, zo heerlijk is dat niet. Want afgezien dat niemand alles in één is, nou ja, behalve dan dat grietje van Nielson (“zij is alles, alles, alles, alles in éééhééenn”), is het nogal een opgave om aan zoveel identiteiten te kunnen voldoen, te wíllen voldoen. En waarom willen we dat dan eigenlijk? Waarom willen we ons zo graag herkennen, spiegelen of meten aan anderen? Vast niet omdat we graag in een bodemloze depressie willen zakken omdat we iets ambiëren wat ‘lastig’ najagen is…
De kunst van trouw aan jezelf blijven is eigenlijk makkelijk. Vind. Jezelf. Gewoon. Leuk. Vind jezelf de moeite waard. Geloof in jezelf. Geloof in je eigen identiteit. Ga voor een spiegel staan en bekijk jezelf eens goed. Waardeer wíe je bent, wat je kunt, wat je leuk vindt wie er van jou houden. Het lijkt soms zo aantrekkelijk om anderen te benijden om dat wat ze zijn, kunnen, eruitzien of ‘zich voordoen’. Want dat zou betekenen dat jij dat wellicht ook kunt worden.
Maar hey, wake up: je kunt iemand anders niet Copy-Pasten… En dat zou je ook niet moeten willen want daarmee wis je je eigen bijzondere en waardevolle eigenschappen uit.
Er worden op het internet nogal wat adviezen gelanceerd. Dit over de meest uiteenlopende zaken. De ene iets meer onderbouwd dan de ander, de een wat betrouwbaarder dan de ander, maar, de keuze is reuze. Op het gebied van sport en ‘fitgirl’-gebied bijvoorbeeld. Hoe vaak je zou moeten sporten, hóe je überhaupt zou moeten sporten, wat voor sport je vooral niet moet doen, wat je moet eten, wat je niet moet eten, hoe vaak, wat de verhoudingen zouden moeten zijn en waar het allemaal te koop is.
Maar zolang we diep van binnen niet streven naar een podiumdebuut of de cover van een of ander hot fitness magazine (al zou dat wel super kek zijn natuurlijk ;-), is het relatief eenvoudiger dan wat je soms zou denken. Het is allemaal geen hocus pocus en al helemaal niet iets om een ander voor te benijden.
Hoe vaak hoor je niet: “ik vind het zóóó knap he, dat jij .. x in de week naar de gym gaat” Daarmee zeg je dat het toch wel héél goed van diegene is. Maar weet je, het is niet knap. Het is ook niet spectaculair en al helemaal niet spannend. Want diegene doet dat alleen omdat hij het leuk vind. Leuk? Altijd? Nee tuurlijk niet, maar de resultaten vindt diegene wél leuk en dus kiest hij ervoor om iets te doen wat hij (soms) niet leuk vind om iets voor elkaar te krijgen – volg je me nog 😉
Stel je voor dat jij héél goed kunt breien. Of naaien. Ben jij dan onwijs knap dat je dat kunt? En is het dan súper-knap dat je de patronen eerst speldt en daarna rijgt en daarna in elkaar zet. Precies zoals het hoort? Nee. Dat is niet knap. Dat is doen wat je leuk vindt. Dat wat misschien een ontzettend mooie hobby is. En alle stappen die je erbij zet die minder leuk zijn (rijgen, afwerken, spelden) die doe je omdat je in elkaar geflanste jurkje er anders niet uitziet. Dat heb je er dus voor over om een zo mooi mogelijk resultaat te halen.
Tegen iemand opkijken, of iets heel knap vinden (en daarbij jezelf neerhalen omdat jij het ‘niet kunt’ of de ‘discipline lackt’ is onnodig en bezorgt je eerder een minderwaardigheidscomplex dan dat je er gelukkig van wordt of door geïnspireerd raakt. Je blaast op die manier je eigen ‘gebreken’ op (althans, zo zie je ze vaak) terwijl dit helemaal niet realistisch is omdat het geen gebreken zijn; het heeft jouw prioriteit simpelweg niet.
Realiseer je dat iedereen die iets ‘knaps’ doet, dat doet omdat hij houdt van datgene waar hij mee bezig is. Iemand die mega afgetraind is, in de gym woont of hele garderobes bij elkaar naait, die doet dat omdat hij ervan houdt datgene te doen waar hij of zij plezier aan beleeft. Dat betekent niet dat jij te dom, te lui of niet ambitieus genoeg bent om hetzelfde neer te zetten.
Dit gezegd hebbende hoop ik dat je met een blik naar iemand kunt kijken terwijl je er eventuele inspiratie uit kunt halen zónder jezelf daarbij neer te sabelen. Want dat is gewoon nutteloos en bezorgt je hoofdpijn en een negatief zelfbeeld.
Je zult zien, dat wanneer je iets doet waar je hart sneller van gaat kloppen, jij net zo gepassioneerd, gedisciplineerd of gedreven bent als degenen die je ‘ziet’ of ‘bekijkt’ op Instagram, Facebook (of in je dagelijkse leven).
Je wordt pas gelukkig wanneer je genoegen neemt met dat wie je bent, zoals je bent. En dat je beseft dat dat gewoon goed is. Dat je niet zo hoeft te zijn als je dénkt dat je zou moeten zijn. Dat je niet hete leven moet leiden wat je jezelf oplegt omdat een ander laat zien wat ‘perfectie’ is. Je wordt pas gelukkig wanneer je ziet, dat iedereen zijn eigen talenten en passies heeft en dat al die passies en talenten ons uniek maken.
Het is pas knap, wanneer je bewust naar jezelf kunt kijken en daar gelukkig mee kunt zijn en de dingen concreet aanpakt waarvan je weet dat ze niet (meer) bij je passen. Dat je keuzes maakt die JOU gelukkig maken omdat je er blij van wordt. Niet omdat je meent je leven op de schop te moeten omdat je in een luchtbel leeft. Het geluid van de knal wanneer deze barst is namelijk oorverdovend…
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 