blablabla #inhoudsloosverhaaldit

God wat is dit leuk. Schrijven. Vooral als je je er de hele dag al op verheugd hebt en je eindelijk je kont op de stoel laat zakken. Dat ik verder redelijk inspiratieloos ben maakt niet uit; ik verzin wel wat 😋…

As we speak geniet ik van een smakeloos havermoutshakeje en staar ik naar mijn flitsende nieuwe scherm. Ik had namelijk verwacht dat de tekst op een nieuwe computer uit mijn toetsenbord zou vliegen, maar dit blijkt een tikkeltje te veel verwacht. Het is heel erg wennen aan zowel het besturingssysteem als aan het nieuwe piepkleine toetsenbordje. Ik moet zeggen, het lijkt waanzinnig flashy maar het is zo plat als wat en de backspace (die ik nogal eens gebruik) zit niet meer daar waar ik gewend ben en dus ram ik nu eindeloos op de ‘=’ toets.

IK kan nu wel leuke emoticonnetjes invoegen en dat is dan wel weer hartstikke leuk. Op de een of andere manier lijkt alles leuker met stickertjes. Aan de andere kant, ik ben geen vijf meer en dit is geen Instagram dus moet het wel een klein beetje professioneel ogen ofcourse. 

Mijn weekend verliep euforisch. Het begon vrijdag met de hondentraining. Dit was minder euforisch want mijn kind van acht was mee en discussieerde mee op elke vraag. Of hij zat op zijn knieën en liet de hond kunstjes doen… Dit is natuurlijk niet de bedoeling als hij gewoon naar mij moet luisteren en zijn aandacht erbij moet houden.

Op de vraag hoevaak mijn hond poepte wilde ik liever geen antwoord geven. Niets zou namelijk passend zijn. Maar daar dacht mijn kind anders over en toen ik zei dat ik ‘Geen idee’  had wist hij het wel; wel vaker dan 4 keer!! En zoals verwacht zou er dan vast iets niet goed zijn met een waslijst aan mogelijkheden.

Zaterdagochtend ging ik naar de gym. De rug was aan de beurt en dit was tof. De benen vind ik namelijk het zwaarst en die mocht ik bewaren voor vandaag (jeeeejjjj…) Maar het moet gezegd, het was supergezellig. Toen een collega sportster me zei dat ik ‘vooral veel vertrouwen moest gaan hebben in mijn “Cut”-  gierde ik het uit. Zoals je snapt, klinkt het woord ‘cut’ raar in de oren. Alleen al omdat het af en toe klinkt als een woord met een ‘K’. En dat zorgt soms voor een hele ongemakkelijke situatie.

Maar nu niet. Ik vond het hilarisch. Jullie vast niet; het lezen is half niet zo leuk als een lachstuip dit uit de lucht komt vallen. Ach, het zal de opwinding wel geweest zijn. Wie zal het zeggen. ’s Middags zouden we om een koelkast weg. Want mijn koelkast is niet van het formaat dat ik er een week aan voer in kwijt kan. Zelfs een halve week wordt krapjes. En dus gingen we op jacht naar een fridge. Top. Maar wat nu als je een koelkast zoekt maar je oog valt op een nieuwe computer…?

Dan zoek je duizend excuses om er eentje te kopen. Eigenlijk besloot ik het toen ik een supermooi bureautje zag. Eentje die zooooo leuk zou staan tegen onze muur. Ik zag mezelf al zitten terwijl ik een redelijk doelloze blog voltypte op een nog onbekend toetsenbord 😬. ik besloot terstond terug te lopen naar de Media Markt en mijn droom pc op te halen. And so we did. Computer in de ene arm, koelkast in de andere en dat bureau…? Die kreeg ik niet mee… Oké het liefst insert ik hier een boze emoticon maar dat lijkt ook weer zo kinderachtig. Ik probeerde net trouwens een accent op de ‘e’ maar dat is op een Apple toetsenbord ook nogal een dingetje…

Enfin, op zoek naar een ander bureau maar de computer en de koelkast waren binnen! En een blij ei ging op weg naar huis. Zondag zouden we alles installeren. Of nou ja, liever nog op de avond en dus ging mijn wederhelft los. Om half tien… Waaaaant als ik niet een bureau scoor zoek ik net zo lang totdat ik die wél vind. En aangezien mijn kerel een allergie heeft voor Ikea moest ik zelf. Met mijn dochter. Want dat is ook een meisje natuurlijk. En de meeste meisjes vinden dat leuk.

We raceten naar Groningen alwaar we onze ogen de kost gaven aan de immer uitbreidende collectie. Niets is niet te koop lijkt wel. Behalve een bureau. Eentje die we mooi vonden. Want aangezien wij in een paddestoel wonen is het handig om iets te vinden wat je huis niet meteen volstouwt en waarbij alles nog een tikkie ruimtelijk lijkt. Op zich hebben we het best ruim opgezet maar toch, iets nieuws in huis is altijd weer wennen. 

Daarom kozen we voor een fijn onderstelletje en een grijsgroen blad. Hoera. Daarna, aansluiten in het restaurant met duizend bezoekers (en je mantra: ‘missie geslaagd’ blijven herhalen. Doe je dat niet dan kom je overspannen weer thuis.) Thuisgekomen leken de aangeschafte pootjes op een spelletje mikado en we stevenden zondag bijna op een huwelijkscrisis af. Ik zal het niet toelichten. Dat voegt niets aan het verhaal toe. Gelukkig wipten mijn ouders zondag nog even langs om de boel te redden. Mijn vader tenminste. Mijn moeder had medelijden met mijn man. Ik zeg niets meer…

En daar stond ie. De pracht en praal wat nog een functie heeft ook. Waanzinnig leuk. Vooral mijn dochter was helemaal in haar nopjes. Ik ook, maar ik genoot vooral van het aanzicht. Ja dat doen vrouwen. Die kunnen helemaal opgaan van een mooi, gezellig (en nuttig) hoekje. Geurkaarsje rechts, pennenbekertje links vergezeld van twee bijna dode cactussen (dat is leuk, dat lijkt hip, dat lijkt retrooowwww) en het plaatje kan zo stylish in een tijdschrift.

Het moment was perfect. En ik vond dat het uitstekend matchte met mijn stemming: gloednieuw; klaar om zo mager als een lat te worden. Nee ik jok. Dat wil ik niet. Maar ik wil wel mijn kekke rode nepleren rokje weer aan. Geduld is een schone zaak. Alweer zo’n mantra die ik mezelf moet inprenten. Toen ik mijn macro’s uit de mail viste kreeg ik er oprecht zin in. Ik zak een kleine 200 calorieën dus de start is meteen goed. Dat voelt goed. Daarna zal ik langzaamaan verder zakken natuurlijk; je gaat niet meteen al je kruid verschieten. Of je spierballen for that matter.

Maar ja, aangezien ik te lang in mijn ‘Apple-bubble’ zat vergaten we boodschappen te doen. En dus kwam ik slecht beslagen ten ijs toen ik aan mijn ontbijt toe was. Ik had nul eten voor mezelf en wat was het makkelijk geweest als ik gewoon een boterham had gesmeerd. Op zich had dat ook wel gekund, maar ik had A. Het goede brood niet, B. Alle beleg aan de kinderen gegeven en C. Verder niks meer om mezelf te voeden. 

En dus at ik (hoe slecht) niks. En moest ik vanochtend (weer) aan de zwier om eindelijk weer een voedselvoorraad aan te leggen. Dus bewapend met mijn macro’s en richtlijn de AH in. Gatver. Niks aan als je niet meer alles in je karretje mag gooien. Ja het mag in principe wel, maar ja, ik wil in elk geval proberen de eerste weken strict volgens beperkte maaltijden te eten. Een goed begin is het halve werk. Bovendien vind ik het best vermoeiend om continu alles in de My Fitness Pal app te proppen. Nu kan er weinig misgaan.

Zoals een ieder waarschijnlijk wel weet ben ik teruggekeerd naar social media. Eentje dan. Of nou ja, twee eigenlijk. Maar ik vind Pinterest niet echt een kanaal. Meer een online kijkdoos ofzo. Anyway, hier schrijf ik weer mijn dagelijkse beslommeringen op om mijn journey een beetje van me af te schrijven. Hier ook wel, maar dit zzijn altijd zulke lange lappen tekst, dat is alleen voor de echte die hard zeg maar 😜

Terwijl de koekjes en de cake de chloorlucht uit de badkamer proberen te verdrijven brei ik een eind aan dit enigszins inhoudsloze betoog. Mijn prikkende voorkant gaf al signalen af evenals mijn ergernis tijdens het monteren van dit bureau en toen ik mezelf opeens betrapte in de badkamer met borsteltje en wonderspons terwijl ik beneveld raakte van de voegenreiniger daagde het me: het is bijna weer zover. En dus ga ik eten voor de rest fiksen, een boterham opeten (ja ik loop wat achter met mijn eten vandaag…) en me voorbereiden op vanavond: 💪🏼!

Fijne avond en oan’t sjen maar weer!

Xxx Paulina