wasikmaareengoeroedanwistikhetwel

Met mijn ziel onder de arm hang ik achter de computer. Alles loopt weer anders en daarin ben ik een twit. Echt. Terwijl ik dacht dat ik al koekjesbakkend de middag door zou komen belt mijn dochter opeens dat ze met de trein naar `leeuwarden’ gaat (mis ik hier iets??), mijn jongste gaat spelen bij een vriendje en ik zit dus waar ik zit. Mokkend en stressend omdat ik me vergist had in mijn gewicht. En dus probeerde ik net een heleboel black friday deals te scoren maar schrok zo van alle black prices dat ik mijn winkelmandje maar weer leeg gekieperd heb.

Dat dus. Bah. Ik lijk wel een klein kind. Maar hoe kan dat toch? Dat op en neergaan qua gevoelens? Ik heb werkelijk geen idee. Dat je goede voornemens, je plannen, al zijn ze nog zo eenvoudig, in een klap van de tafel gevaagd worden en je niet bij jezelf denkt “hoera, wat heb ik opeens een tijd voor mezelf” maar, “wat ben ik zielig en ontevreden”

Ik zou bijna zin krijgen om de was te doen. Of om de vaatwasser uit te ruimen. Ik lijk dus echt wel gek. En wie weet ben ik dat ook. Wie zal het zeggen.

Loerend naar mijn gelakte nagels vraag ik me af of dit soms mijn missie is geworden. Nagels lakken. Als ze er goed uitzien tenminste. Want dat is ook een dingetje. Van de twaalf maanden die en jaar rijk is zijn ze twee maanden mooi. Die twee maanden strijk en kwast ik of mijn leven ervan afhangt, koop ik zeventig potjes nagellak en doe ik alsof het kunstnagels zijn zo mooi vind ik ze dan.

Daarna, op een dag onaangekondigd, ben ik er opeens zo klaar mee dat ze afbreken, afsplijten, scheuren, of ik knip ze gewoon radicaal af. Weg. Foetsie. En ik lak ze de komende tien maanden dus weer niet. zoiets. Mijn make-up liefde is niet zo heen en weerderig als dat ik zelf ben. `iemand van uitersten. Ik kan er niets aan doen maar kan er wel eens gek van worden. Dat je strak voorgenomen leuke ‘zelfmomenten’ opeens als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Raar toch? Zouden we het allemaal hebben of ben ik de enige op deze aarde?? Ik denk het laatste. Totdat het tegendeel bewezen wordt. Weet je waar ik ook zo kriegelig van wordt als ik nukkig ben? Van verliefde mensen. Gatver. Dat geklef en die verliefde blikken. Dat gesnoef en en gesnuif. Ik moet er niets van hebben. Überhaupt niet van dat geverliefd trouwens. Ik heb het veel te druk met me staande houden. Daar hoort geen geschuifel bij. Too much.

Soms denk ik wel eens, stel je voor dat ik opeens alleenstaand word… Ik weet zeker dat ik vanaf dat moment een eeuwige verstokte vrijgezel wordt met een kast vol vibrators. Ja, nee, voor het geval dat dan hè. Want ik ben natuurlijk ook maar een mens. Maar al die drukte met een andere kerel? Pffff… Alleen al dat gestress. Vind ie me leuk? Vind ie me lekker? Vind ie??? Weet ik veel. Het draait altijd om hoe hij jou vindt. Wat jij van hem denkt dat doet er nooit toe, Dat komt later pas als je allang getrouwd bent. Voor die tijd draait alles om je eigen zelfvertrowuen. Niet om dat van hem….

Dat gezegd hebbende weet ik het zeker. Geen man weer voor mij. Maar gelukkig heb ik er eentje en dus hoef ik me vooralsnog niet druk te maken om een sollicitatieprocedure op het gebied der liefde. Ha. gelukkig. Tijd voor belangrijkere zaken dan me druk maken om een hersenspinsel zeg ik. 

Wat wel goed gaat en altijd rustig voortkabbelt is mijn sport en ik vraag me oprecht af WAAROM?? Want zo leuk vind ik het nou ook weer niet. En dat is dus ook weer een mysterie. Want hoe kun je Iets wat nou niet bepaald zorgt voor een uitbraak van vlinders en gelukzaligheid zo ontiegelijk lang volhouden?? Geen idee. Ik kan het je niet zeggen.

Ik zou willen dat ik een goeroe was. Iemand die een ander precies dat kon zeggen waar hij op dat moment zin in had, wat hem tot inkeer zou doen komen en wat hem harpjes en engeltjes doet horen. Maar helaas kan ik dat niet. Anders had ik mezelf wel vaker onder handen genomen hahahaha😒

Dan zat ik hier niet het zoveelste hormonale klaaglied weg te typen. Dat doet een goeroe niet. Die is euforisch en nederig. Die heeft het niet eens door dat hij wijsheid bezit. Dat hij goede dingen doet voor een ander terwijl hij gewoon bezig is met het leiden van zijn leventje. Ik zei het al. Totally not me. Ik denk veel te veel na getuige deze speech. Die ik overigens van zijn lang zal ze leven nooit zal voordragen om vooral geen mensen verkeerde ideeën te bezorgen in plaats van een stukje inspiratie op zijn tijd.

Ik wil ook altijd zoveel dingen tegelijk. Dit met het gevolg dat ik tweehonderd projecten naast me heb liggen en alles wel wil doen maar nergens zin in heb. Behalve de sportschool dan weer, daar sleep ik me bijna dagelijks naar toe. Zelfs het in toom houden van mijn eten is op zich een eitje. Op een uitspattinkje na dan hier en daar. Maar zelfs die registreer ik braafjes in mijn fitness pall app. 

Een lang lulverhaal kort. Ik zit nog onder de duizend woorden en dat is ook wel eens verfrissend voor de snelle lezers onder ons. Ik moest maar eens andere kleren aandoen. Die iets minder zwaar zijn dan deze duffel waar ik zowat in woon. Jammer dat alles zo koud is ook. Wens me succes met mijn meting strakjes, daar word ik vast rustiger van dan ik nu ben. Misschien schrijf ik de volgende keer dan weer iets wat wat samenhangender dan dit is. Laterrrrrr!