Vive la vie

Gisteravond plaatste ik een post op Instagram over negatieve gedachtes.  De quote was:

“Elke gedachte over hoe het- zou- moeten zijn weerhoudt je van hoe het -zou- kunnen zijn.”

Dat vond ik een post waard en bij nader inzien ook een blog. Waarom? Omdat er in deze woorden een hoop waarheid schuilt. En die waarheid is zo belangrijk dat het wat mij betreft zomaar een dagelijkse mantra zou mogen worden.

Wie doet het niet? Bedenken hoe je leven zou MOETEN zijn? Iedereen heeft wel bepaalde ideeën en gedachtes over ons ideaal leven. Ik wel tenminste. In mijn hoofd speel ik af en toe hele speelfilms af waarvan ik zelf de regisseur ben. Dan ga ik in gedachten tot het uiterste en is het je reinste perfectie. Want, in je dromen kan dat. Maarrrrr…. Hoe leuk is het eigenlijk om deze film perfect te laten zijn? Om rollen te spelen waarin je leeft zoals je vindt dat het heurt? Ik denk aan het eind van de film übervermoeiend. Echt. Waarom? Nou. Dat staat precies in de quote 😉

Het is eigenlijk doodsimpel maar ik denk er veel te weinig over na. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het graag allemaal zo doe als dat het zich in gedachten afspeelt.

In het weekend pleurde ik mijn telefoon in de kast. Doordeweeks wil ik dat ook wel, maar het telefoonnummer van ons bedrijf staat doorgeschakeld naar mijn mobiel dus is dat niet echt handig. Maar op zaterdag kon het wel. Dus, de uit-knop ingedrukt en in de kast achter deurtjes gegooid. Ik heb ge-no-ten! Waarvan? Ik heb geen idee. Gewoon, van het op de bank zitten, een theetje drinken, een tijdschriftje doorbladeren en het onverwacht in huis halen van een échte kerstboom. En o ja, van mijn bakje patat. Die maakt mij ook elke zaterdag zielsgelukkig.

Ik vraag me vaak af hoe het komt dat een telefoon voor zo onmetelijk veel onrust kan zorgen? Dat is toch raar. Net alsof je discipline opeens foetsie is wanneer het ding in de buurt ligt en ‘aan’ staat. Terwijl ik heus niet aan de lopende band appjes krijg ofzo, nee hoor, ik zoek het (on)bewust op en mijn vingers gaan als vanzelf over het scherm om mezelf te vermaken. Of zoiets. Ik heb werkelijk geen idee. Wat ik wél ervaar is als hij aan de kant ligt en uitgeschakeld is, geeft dat zoveel rust en ontspanning, net alsof hij niets meer uitzendt wat ik oppik. Zoiets. Ieuw, wat zweverig eigenlijk…

De zaterdagavond hebben we met een opgetuigde kerstboom naar een familieshow gekeken en ik heb sinds ongeveer een jaar een glas rode wijn gedronken. Die was overgebleven van mijn stoofvlees en om nou de héle fles weg te spoelen ging me te ver dus heb ik er één glas van gedronken en toen alsnog weggespoeld. Het stond trouwens wel chique zo’n glas in mijn hand. Maar, ik had het kunnen weten, ik werd flapuiterig. “Waarom zit zij zo raar op die bank met X-Benen mama?” ‘Omdat je haar anders recht in d’r kut kijkt en dat wil ze natuurlijk niet… duh”

Dat arme kind. Met open mond en getraumatiseerd op de stoel. Mijn man met open gezakte mond die mij bits toebeet of ik mijn taalgebruik even kon aanpassen. Het speet me oprecht en ik kreeg een giechelaanval. Daarna werd ik heel heet en wilde ik om 22.00 op bed alwaar ik als een blok in slaap viel. Treurig. Mama kan niet tegen alcohol. Vooral haar tong niet. Die begint ervan te klepperen en dan slaat ze wartaal uit.

Goed dan, ik dwaal zoals gebruikelijk af. Rust. En regelmaat. O ja en Reinheid. Voor mijn welzijn zijn deze drie onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik gedij er het allerbest op. En in het kader van de rust zijn we onlangs begonnen met online boodschappen doen. Ik vond het altijd ontzettend onnozel, had er niets mee en meende dat een schuimtocht door de supermarkt nodig was om het boodschappen doen tot een succes te maken. How wrong was I? Nou, heel wrong.

Het is het summum van rust. Je zit een kwartier te klikken, scoort de kortingen allemaal op een rijtje, laat het in kratjes zetten en haalt het op wanneer het jou het beste uitkomt. Wat wil een mens nog meer? Mijn man is de inpakker dus die haalt ook de kratjes op tijdens een door ons gekozen tijdsdeel. Heerlijk. Met een beetje geluk krijg je er ook nog een aardigheidje bij als bedankje.

Maar al deze ‘degelijke’ dingen zijn precies zoals ik vroeger niet wilde zijn. Ik wilde ambitieus zijn, ik wilde geen kinderen, ik wilde advocaat worden, ik wilde wat van de wereld zien, ik wilde een kasteel van een huis, geld als water en … ja wat niet eigenlijk?

Ik weet niet waarom ik dat vroeger allemaal wilde. Wat daarvan de bedoeling was, de zin en vooral onzin. Want het is niet een recept om ultiem gelukkig te zijn… Maar dat zijn dingen die weet je niet als je jong bent. Dan zie je dingen op tv (want internet was er niet), je las eens in de Libelle en daarop stoelde je je toekomstbeeld. Alles was mogelijk, de sky was the limit. Ik zie het nu weer bij mijn eigen kinderen. En het mooie is, alles lígt ook nog open. Hij kan zomaar opeens de rijkste man van Europa worden.

Maar laat dat nou net niet zijn waar het in het leven om draait. Ook al denk je soms van wel. Ik heb het ook hoor, dat ik naar grote huizen kijk en droom van een soortgelijke woonkamer. Een inloopkast met klapdeurtjes. Een woonkeuken met tafel voor zes of nee, acht personen. Plavuizen in de woonkamer met open haard en vloerverwarming. Elk een slaapkamer van zestien vierkante meter. Niet meer? Nee niet meer. Maar het zijn allemaal DINGEN die ik opnoem. Dingen die te koop zijn. Echter, het kan zomaar opeens zo zijn dat ik ziek word. Of in scheiding raak. Of er sterft iemand. Of weet ik veel wat. En dan is je grote huis met plavuizen en vloerverwarming opeens niets meer waard.

Dat heb ik wel geleerd. En dus ben ik zielsgelukkig met ons huis. Met onze slaapkamertjes. Met ons eigen bank, stoelen en keuken. Met ons bubbelbadje en met onze wc. Met de garage en onze oude auto’s. Met onze fietsen van twintig jaar oud (die kochten we toen we hier kwamen wonen 😉), en vooral, zijn we zielsgelukkig met elkaar. Zelfs met de ruzies, de irritaties en de onvolkomenheden.

Hoewel ik gisteren opeens dacht dat ik de aller-degelijkste moeke van deze aarde was geworden en mijn leven er alles behalve spannend uitziet, ben ik ervan terug gekomen. Ik plaatste er een post over op Instagram en de reacties waren zó leuk en zó ogen-openend, ik werd er helemaal blij van. Soms is het ontzettend fijn en waardevol om iets te delen omdat andere mensen je zoveel kunnen leren of dingen van een andere kant kunnen laten zien. Dat vind ik onbetaalbaar.

En dan zijn er natuurlijk nog de ‘dwangneuroses’. Ik moet dit van mezelf. En ik moet dat van mezelf. En als ik dat niet klaargespeeld heb ben ik een prutser. Dan ben ik een knoeikont. Dan wordt het nooit wat. Ach laat ook maar, niets wordt ooit wat. Ik ga het never nooit niet klaarspelen op deze manier. Maar zoals ‘het moet’ lukt het ook niet want daarvoor heb ik niet genoeg energie. Blablablabla. Ik kan nog wel even doorgaan. Wat levert het me op? Hoofdpijn. En onvrede. Vooral met mezelf.

“Weet je nog wie je was voordat de wereld je vertelde wie je hoort te zijn?” Ik pas hem liever aan. “Weet je nog wie je was voordat JIJ JEZELF vertelde wie je hoort te zijn?” Want idd, de wereld vraagt om hoe het hoort, maar dat doe je zelf vaak nog veel vaker en veel meer en veel strenger.

Neem nou mijn eigen ideeën. Ik heb besloten om een fitnesswedstrijd te gaan doen. Maar als je eens wist hoe vaak ik in gedachten de handdoek al in de ring smeet? Hoe vaak ik dacht dit gaat echt nooit lukken? Hoe vaak ik tegen mensen zeg: “ja maar als ik er niet uitzie ga ik écht niet dat podium op”. Ik motiveer mezelf daar bepaald niet mee en breng mezelf ook niet naar een hogere level.

Ik ondermijn daarmee juist mijn eigen wezen, mijn kunnen. En niet omdat het zo leuk is of om aandacht te krijgen, nee om te proberen een eventuele teleurstelling te tackelen. Omdat het nogal een doel is. Eentje die af en toe echt onbereikbaar lijkt. Dat hele besluit trekt dan een wissel op me. Omdat ik vaak genoeg echt moe ben en niet kan trainen. Omdat ik op zo’n moment écht snak naar een bankhang moment en het liefst alle geluiden elimineer. Vooral die in mijn hoofd.

Als ik de quote waar mijn blog mee begint opnieuw lees, zou ik de dingen ook anders kunnen benaderen. Want wat als: ik het -zoals het zou kúnnen zijn- nu eens omarm? Het zou kúnnen zijn dat mijn lichaam na drie dagen trainen (hetzij kracht, hetzij cardio) écht even herladen moet. Het zou kunnen zijn dat het geweldig is om je doel te behalen op een ongedwongen manier; op jóuw manier.

Je hóeft namelijk niet volgens een keurslijf te leven om je droom te verwezenlijken. Of om je doel te behalen. Dat kan heel goed in je eigen tempo. Waar jij je lekker bij voelt. Zodat je er niet overspannen van raakt en het leuk blijft om te doen wat je leuk vindt om te doen.

Onlangs appte vriendin B. me: Waar ben je over vijf jaar? Hoe belangrijk is dit doel voor je? Je lichaam geeft duidelijk aan hoe het gesteld is; moe is moe en geef daar dan gehoor aan. Doe je dat niet dan sloop je meer dan dat je opbouwt en dat wil je op lange termijn écht niet.

Het zette me aan het denken. Want hoewel ik al die vrouwen naar de beste shape ever zie toewerken, zie trainen dag in dag uit, mooi zie zijn op elke foto, weet ik ook wat mijn eigen beperkingen zijn. Want ik kan dat dus niet. Ik kan de ene week zomaar vijf dagen achtereen trainen en de andere week ben ik na twee dagen écht toe aan rust. Ik kan er geen pijl op trekken. Daar verzet ik me ontzettend tegen want; DIT IS NIET ZOALS HET HOORT.

Je moet cardio doen, je moet krachttraining doen, je calorieen gaan gestaag omlaag. Het hoort er allemaal bij. Maar ook: je bent moeder, je helpt met huiswerk, knutselprojecten, ze worden ziek, jij wordt ziek, je hebt de huishouding (en die is nogal allesomvattend), je bent getrouwd, je werkt vijf of vier dagen in de week, je hebt huisdieren waar je voor zorgt, ouders die je af en toe even helpt (en mijn moeder ligt op de operatietafel voor een nieuwe heup as-we-speak, ik bedoel maar). Kortom, je kunt onmogelijk voldoen aan het door jezelf opgelegde regime.

Die quote kwam dus best wel binnen. En die van zopas trouwens nog meer. Want wie was ik voordat ik tegen mezelf zei wie ik hoorde te zijn…? Ik weet het niet meer. Onbevangen. En vol energie 🙂  Maar ik weet wel dat ik af en toe doodmoe word van mijn eigen gedachten en hersenspinsels en dat het leven te mooi en te kort is om je over onzinnigheden op te winden. Want laten we eerlijk zijn, eigenlijk zijn ze verschrikkelijk kortzichtig en onzinnig.

Het is fijn om alles eens op een rijtje te zetten (dat doe ik anders nooit hè…) en mezelf toe te staan om te genieten van de dingen die niet zo gaan zoals ik ze had bedacht. Alles komt zoals het komt, dat dwing ik niet af. In elk geval niet zonder kleerscheuren. En dat is nou net niet wat ik ambieer. Ik wil doelen stellen en behalen maar wel op een manier dat ik mijn pad op een frisse en ontspannen manier bewandel zonder me schuldig te voelen als ik dat niet op de ‘reguliere’ manier doe maar in een wat lager tempo en op een later moment om mijn eigen gezondheid en welzijn daarmee voorop te stellen. Vive la Vie!!

xxx Paulina😘