Is het leuk een stuk tekst te lezen waarin eigenlijk niks gebeurt? Waarin geen kommer en kwel vermeld is, waarin niemand vol op zijn bek gaat en waarin geen hartzeer of ergernis in te lezen is? Ik vrees het niet. Een column staat over het algemeen vol met dingen die herkenbaar zijn of die grappig zijn. Ongemak en opvoedperikelen, gewichtstruggles en andersoortige herkenbare ergernissen.
Zo schrijf ik mijn blogs meestal ook vol. Maar het is al even geleden dat ik wat opgeschreven heb naast mijn Instagramposts en dat is vooral ook omdat er simpelweg niet zoveel gebeurt waarover ik zo even meer dan duizend woorden uit mijn mouw schud. Het is gewoon: saai. Tenminste, om te lezen dan hè? Er gebeurt genoeg maar niet allemaal blogwaardig zeg maar. Of soms wíl je het gewoon niet delen. Soms zoek liever zelf een tekst op die troost biedt voor jouw situatie maar voel je zo nodig niet de behoefte om je eigen toestanden uit de doeken te doen.
Ik zag dat mijn laatste epistel ergens in januari was dus we zijn inmiddels al weer bijna zes maanden verder. Zes maanden! Een half jaar! Nog eens zes maanden en de kerstboom kan weer opgetuigd worden… Nou kijk ik daar niet zo zeer naar uit hoor. Niet meer. Echter, ik kan me nog herinneren dat toen ik op mezelf zou gaan de kerstboom zowat het eerste was wat ik kocht voor in huis. De kerstboom kwam nog vóór de potten, de pannen en de bank zeg maar.
Uitkiezen waar je kerstboom zou moeten staan was ook altijd het summum van een nieuw huis. Nou ja áltijd. Ik heb het precies twee keer beleefd en zoals het ernaar uitziet blijft het ook bij die twee keer. Verhuizen staat eigenlijk niet ergens (meer) op mijn verlanglijstje. Dat heeft er wel ontzettend lang gestaan hoor. We hebben misschien al wel twintig huizen bezichtigd en telkens poepte ik bijna in de broek bij de gedachte om dit huis te verlaten.
Je hechten aan iets wat niet leeft is eigenlijk superonnozel maar ik heb die eigenschap nou eenmaal. Huizen, auto’s, telefoons, make-up doosjes, je kunt het zo gek niet bedenken of ik wil er liever geen afstand van doen. Nou zou je bijna gaan denken dat ik dan misschien zo’n hoarder ben maar dat is dan weer niet het geval. We hebben genoeg zooi in huis maar daar kan ik dan weer wel makkelijk de bezem doorheen trekken. Wat langer dan zolang niet gebruikt wordt gaat met liefde naar de kringloop. Tenzij het een gekleid bloempotje van een kind is die je nooit zult gaan gebruiken of opladers die misschien nog eens van pas gaan komen. Oké. Misschien ben ik een mini hoarder… Iemand die piepkleine dingetjes hoardert…
Zoals ik al zei gebeurt er weinig spannends dezer dagen en eigenlijk vind ik dat heel prima. Geen gekke dingen, geen ziektes en geen ongelukken. Dat is eigenlijk het enige wat belangrijk is. We zijn allemaal gezond en niemand zit in een depressie. En bovendien, de zon schijnt sinds deze week en alleen dat zou al een reden zijn om de vlag uit te steken.
Soms ben je gewoon vijf minuten volmaakt gelukkig en ik bevind mij momenteel in die gelukkige vijf minuten. Langer duren ze meestal ook niet want daarna gebeurt er geheid weer iets waardoor je terug in het nuchtere ‘nu’ wordt geslingerd en irriteer je je zoals elke dag weer aan het wegwerken van de tig wasmanden, de te halen boodschappen en het eeuwige dilemma wat weer op tafel te toveren waarvoor een minimale inspanning benodigd is. Tenslotte is elke maaltijd binnen een kwartier verorberd dus eigenlijk zou je ook niet meer tijd willen besteden aan de bereiding ervan. Eigenlijk. Want in werkelijkheid ben je het viervoudige kwijt aan het hele eetcircus: kopen, wassen, bereiden, opdienen, afwassen, opruimen. Zoiets.
Ik vind koken meestal heel leuk hoor en gelukkig hebben we super makkelijke eters. Nu dan. Toen onze oudste klein was vond ik het tafelen allesbehalve makkelijk. Maar zoals de peuter juf ooit troostend sprak: wacht maar tot ze ouder worden, dan komt alles goed. En daaraan heb ik me maar vastgeklampt. En het is uitgekomen: eigenlijk komt altijd alles op. Vorige week kreeg ik zelfs nog een onbedoeld compliment van de middelste. “Mama weet je dat ik eigenlijk nooit opkijk tegen de warme maaltijd!” (…?) “O nee? Waarom niet dan?” “Nou je kookt lekker en ik eet ook altijd lekker” Top!. Die kun je als ouder dan maar weer in je broekzak steken of niet dan 😉? Uiteindelijk is het fijner dat je gecreëerde maaltijd lekker opgesmikkeld wordt dan dat ze boven hun bord zitten te kokhalzen. En nee dat is niet overdreven want zover ging onze peuter vroeger dus echt. Thank Gooooddd nu niet meer. Pfff. Wat krijg je als ouder toch veel te verstouwen vind ik… Goed, ik wijd op deze manier bijna alweer uit naar opvoedkwesties en ik wilde nou net even in mijn zweem van hapiness blijven zitten. Heel eventjes nog…
Het afgelopen jaar was rustig maar ook weer niet. Doordat veel gesloten was moest je jezelf elders vermaken en dat lukte aardig. Met behulp van mijn coach heb ik nog een mooie progressie neergezet wat vooral merkbaar was toen we de gyms weer in mochten: een toegenomen kracht op verschillende onderdelen. Driewerf hoera zeg ik!
We hebben na de eerste lockdown een handvol ijzer aangeschaft en matten in de garage gelegd zodat ik met behulp van de thuisschema’s mijn routines mooi kon doorzetten in onze eigen gefixte homegym. In de winter stond er een warmtekanon te blazen (O. My. God, je moet er wat voor over hebben 😉) en inmiddels sta ik er in pyjama en ochtendhoofd om kwart over zes mijn ding te doen. We leerden vooral: je hebt eigenlijk niet zo veel nodig om te kunnen doen wat je graag doet.
We waren met zijn allen ook meer thuis en op elkaars lip dan we gewend waren. Er waren genoeg botsingen, gevolgd door explosies maar er zijn vooral ook veel momenten van genieten geweest. Van elkaar, van ons plekje en ons huis, van de gesprekken en van het geluk gezond te mogen blijven. Want wat was er veel kommer en kwel overal. Zichtbare pijn en verdriet maakt je altijd zo nederig vind ik. Omdat alles in een vingerknip voorbij kan zijn. Niet eens persé door het rondwarende virus maar in het algemeen. Ik volgde een meisje op Instagram die een paar maanden geleden overleed aan leukemie. En ook al ken je de persoon niet van dichtbij, het raakte me zo enorm en haar woorden echoën nog bijna elke dag in mijn hoofd. Vertraging zorgt er ook voor dat je sneller openstaat voor mensen en gebeurtenissen die je raken. Het laat je sneller nadenken en overdenken.
In april van dit jaar rondde ik de cursus ‘your road to succes and happiness’ af- ontwikkeld door Michael Pilarczyk. Een ontzettend waardevolle cursus waar ik op mijn gemakje doorheen gewandeld ben; alles op mijn eigen tijd. Dit paste wat mij betreft mooi in het toch al rustige jaar en gaf de gelegenheid om dingen onder de loep te nemen waar je tegen aan liep. Mijn insteek was om dit als zakelijke investering in mijzelf te gaan gebruiken maar al na de eerste paar oefeningen bleek dat dit vooral op persoonlijk vlak veel zou betekenen. And so it did 😊
Een verschuiving in je denken is prettig wanneer dit vooral in je voordeel gebeurt. Daarmee bedoel ik niet dat dit voordeel meteen financieel hoeft te zijn maar vooral je mindset, je denkwijze. De manier waarop je tegen dingen aankijkt bepaalt hoe je ze benaderd en oplost. Of niet. Want niet alles is op te lossen maar je kunt wél leren met bepaalde dingen te leven of om ze los te laten wanneer ze je niet langer dienen.
Vandaag schijnt de zon in elk geval en dat is reden voor een feestje. Meer dan een bak kwark hoef ik niet uit de kast te trekken om mijn eigen feestje te vieren want ik ben deze week weer begonnen met een cut; oftewel dieet. Of eigenlijk is het meer een die-eet-niet ha! Dat is ook niet helemaal waar want je eet natuurlijk voldoende. Echter doen we dit om te kijken wat er onder mijn speklaagje is opgebouwd de afgelopen anderhalf jaar. En eerlijk? Het lijkt goddorie wel of ik jarig ben zo leuk vind ik het! Maar goed daarover hebben we het verder niet. We hebben het vooral over het mooie weer en hoe fijn het is je een blij ei te voelen.
En dat voel ik me inmiddels al iets langer dan de ingeschatte vijf minuten. Het zijn er nu al wel twintig geworden denk ik 😉.
Het is fijn weer even een stukje te schrijven; al gaat het dan niet meteen om sappige verhalen en interessante weetjes maar zijn het vooral de beslommeringen van alledag en het willen delen van een gelukzalig gevoel. Ik gedij vooral op rust, reinheid en regelmaat. En waar die drie pijlers precies uit bestaan dat verschilt nogal eens maar de uitkomst is altijd hetzelfde. Een uitkomst waar ik me uiterst prettig bij voel.
Het is me warempel gelukt om meer dan 1500 woorden op schrift te zetten die eigenlijk niks om de hakken hadden maar toch fijn waren om uit te spreken. Ach nou ja, het hoeft ook niet altijd zo spannend te zijn. Soms is een riedeltje huis – tuin – en keukenbeslommeringen genoeg om even je humeur te resetten of jezelf even een kleine break te geven.
Een recapitulatie van zes maanden geschiedde. Dan wens ik jullie veel plezier in de zon toe deze week en geniet van de simpele dingen die de dagen je geven. Dat is genoeg voor een glimlach die langer dan vijf minuten duurt 😉 Fijne dag!
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 