Eendracht maakt macht, tweedracht breekt kracht

Corona. Tot een jaar geleden dacht je bij het woord ‘Corona’ vooral aan een biertje wat amper gedronken werd. Wanneer je het woord nu hoort krijg je jeuk. Overal. Het is gewoon niet meer aan te horen. Het goede nieuws: het meest hectische jaar is voorbij. Het slechte nieuws: we zijn er nog (lang) niet van af.

Ik weet niet eens of ik hier ooit een blog aan gewijd heb (zo lang is het dus ook geleden dat ik een blog schreef 😱!) maar vandaag vond ik dat het tijd was om mijn eeuwig malende gedachten in een paar duizend letters te gieten. Al gok ik dat het eerder een paar duizend woorden zullen worden…

Hebben we ooit zoiets ingrijpend meegemaakt als dit? Afgezien van heel persoonlijke dingen bedoel ik dan. Dingen als ziekte en dood. Ik doel vooral op maatschappelijke dingen. Iets wat zo alles omvattend iedereen aangaat heb ik nog nooit eerder zien gebeuren. Iets wat zich mondiaal manifesteert en geen mens overslaat. Bizar. Het heeft de hele wereld al een jaar in zijn greep.

De dingen beginnen iedereen zwaar te vallen. Vanzelfsprekend alle bedrijven die snakken naar adem om te kunnen blijven bestaan. Ook alle mensen die getroffen zijn door de ziekte zelf. Die in coma hebben gelegen. Mensen die van hun geliefden afscheid moesten nemen en ze nooit weer zouden zien. Overledenen die zonder fatsoenlijke begrafenis of crematie van ons heengingen.

Ziekenhuisbezoeken die afgelegd werden zonder iemand mee te mogen nemen. Hoeveel slecht nieuws gesprekken zouden er inmiddels gevoerd zijn zonder dat er iemand aan zijn of haar zijde zat? Hoeveel ritjes naar huis in de auto of in de trein zouden gereden zijn in eenzaamheid? Ritjes om een goede of slechte boodschap in eerste instantie zelf maar te moeten zien verwerken…?

Corona. Er gaat geen uur voorbij zonder dat je het ergens hoort of er aan denkt. Per ongeluk of gedwongen omdat je je boodschappen moet halen. Je klikt de radio aan of volgt een actualiteitenprogramma en je hoort er weer over. En eigenlijk is er zelden een bericht waar je blij van wordt. En als je er al wel blij van wordt dan zijn er in no time zoveel tegengeluiden dat je er vervolgens níet meer om staat te juichen.

We zijn in een tijd beland waar de verdeeldheid onder mensen niet groter denkbaar is dan nu. De wereld splitst zich op in vakken en meningen. Feiten en fictie worden verward. Het een is inwisselbaar voor het ander. Er zijn nooit zoveel (nep)nieuwsberichten de wereld in geholpen waarvan zo gretig aftrek plaatsvond.

Je weet af en toe niet meer wat je moet geloven of niet. Je weet niet meer wie waarheid spreekt en wie niet. Je weet niet meer of verstand overheerst of dat het een gebroken hart is die het niet meer trekt en zich uitspreekt. Het is een grote tragedie.

En temidden van dit hele circus, lopen wij rond als marionetten en worden we gestuurd door wereldse leiders en regeringen. Het is niet één land die regels oplegt; het wordt wereldwijd uitgevoerd. Allemaal om hetzelfde doel te dienen: Corona de wereld uit te helpen. 

Corona(en de gevolgen ervan) zaait verderf. Net als dat vroeger allerhande andere ziektes dood en verderf zaaiden. Ziektes die onbekend zijn trekken een spoor van vernieling over de hele wereld en dat is niets nieuws. Dat is iets van alle tijden. Wie weet nog dat er opeens ‘AIDS’ uit de lucht kwam vallen? Nou ik wel. De paniek was enorm. Niemand durfde nog een homoseksueel aan te kijken want iedereen was van mening dat je AIDS kreeg door maar de hand te schudden van iemand die het had. Of HIV positief besmet was. En iedereen wist ook wel dat je dat van homo’s kreeg….

Tuurlijk kreeg je het daar niet van. Dat weet iedereen nu ook wel. Maar onbekend maakt onbemind. Al is dat in dit geval eigenlijk een heel slecht gekozen uitdrukking bedenk ik me net. 

Maar feiten blijven: wanneer over iets weinig tot niets bekend is gaat het een eigen leven leiden. En dit is zo totdat de tijd bewijst wat een goede aanpak van een tot dan toe onbekende en onbeheersbare ziekte is. 

Afgezien van het isolement waarin iedereen zich verplicht bevindt en wat ongelooflijk zwaar is voor heel veel mensen en afgezien van het voorgenoemde wat ik eerder omschreef zijn er nog een paar dingen waar ik persoonlijk tegen aan loop. En ik gok, meer mensen met mij. 

Bijvoorbeeld. In de zeventien jaar dat ik moeder ben zijn deze zeventien jaren natuurlijk niet altijd over rozen gegaan. En dat is normaal. Dat is zo bij een ieder die kinderen probeert op te voeden. Maar sinds de uitbraak van Corona lopen we systematisch tegen een paar dingen aan: gebrek aan beweging, gebrek aan communicatie, gebrek aan routines, gebrek aan gedegen bedtijden, gebrek aan contact, gebrek aan uitlaatkleppen en gebrek aan alle onzinnige dingen die het leven gewoon ‘het leven’ maken.

Natuurlijk probeer je als gezin een structuur aan te houden. Je probeert alle ballen in de lucht te houden en het zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. Als ouder neem je het voortouw en wilt alles zo goed en zo kwaad als dat gaat in goede banen laten leiden. Dat lukt best aardig. Totdat er een kink in de kabel komt. Dat gaat weer over zoals altijd maar daarna komt er weer een kink. En later nog eentje. En voordat je het weet ben je een jaar verder en realiseer je je hoe ingrijpend deze hele lockdown en dit van Corona doordrenkte jaar voor iedereen is geweest en nog steeds is.

School blijkt een wel heel stabiele factor waar kinderen wel altijd over zeuren maar wat wel degelijk een heel belangrijke manier is om structuur in het leven van jou en je kind aan te brengen. Net zoals dat ze (omdat ze naar school gaan) op een fatsoenlijke bedtijd in bed liggen en ook echt moe zijn. Dat zijn ze nu niet. In elk geval niet fysiek. En doordat ze mentaal juist weer wél vermoeider zijn omdat ze hun energie vaak niet kwijt kunnen kom je vaker dan je lief is in een of andere discussie terecht die je nooit gaat winnen. En omdat je ook niet over je heen wilt laten walsen en duidelijke grenzen stelt belandt je binnen 3-2-1 in een Corona wereldoorlog binnen de vier muren van je huis.

Ik vind dat persoonlijk verrekte lastig. Dit is geeneens een klaagzang want wij ouders hebben allemaal met hetzelfde bijltje te hakken. This is it. En ik weet het, het gaat voorbij. 

Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel want van de 365 dagen die het jaar rijk is gaan er heus niet 365 dagen op aan oorlog en tirannie. Ik hoor vanuit verschillende hoeken (alsook ik zelf) dat je nauwer betrokken bent bij je kinderen. Dat je vaker spelletjes doet met elkaar. In ons geval zijn dat vooral spelletjes tussen mijn man en ik. We hebben nog nooit zo vaak Gerummicubd als in dit afgelopen jaar. Pluspuntje zeg ik 😉

Ook hebben we in Nederland dit jaar eindelijk die hele toko vertimmerd, de badkamer-voegen weer gewit, de kasten Marie-Kondo bestendig gemaakt, ons haar massaal grijs laten worden (en ik heb het voor het eerst juist weer geverfd 😝) en we hadden alle tijd om fatsoenlijke maaltijden op tafel te zetten en daarmee te pochen bij onze kroost.

We zagen onze kinderen veel en vaak. En we zagen onze kinderen nog veler en vaker. En ik weet, die spelling klopt niet. Gelukkig mochten we dat onze kinderen óók bijbrengen want we zitten met elkaar de kinderen te leren wat we vroeger zelf zo haatten. Daarbij vallen we meteen door de mand want we bezitten maar het halve geduld van wat juf heeft en ze snappen niks van onze ezelsbruggetjes of uitleg. Maar ja, we zijn dan ook geen geboren onderwijzers dus don’t blame us 😉

Naast dit hele kinderdrama is er nog een aspect wat ik misschien nog wel schokkender maar tegelijkertijd leerzaam vindt. Ik zal het je vertellen

Totdat er Corona was leefden we tot op zekere hoogte redelijk in harmonie bij elkaar. De een natuurlijk wat harmonieuzer dan de ander maar dat is overal hetzelfde. Meestal slik je je ding in en maak je je niet zo druk om de ander. Of eigenlijk, je negeert elkaar gewoon wanneer je verder niets met elkaar hebt. 

Ik appte er laats over met een (Instagram) vriendinnetje. Dat gesprek had dezelfde lading. Want we kwamen tot de conclusie dat we opeens dingen van elkaar horen en zien die we eigenlijk niet wíllen zien. We verkeren in een tijd dat het bijna onmogelijk is om je te distantiëren van elkaars mening en gevoel. 

We zijn, zonder dat we het willen, opeens wel heel naakt geworden. En dat voelt allesbehalve fijn. Normaliter kun je dingen vinden en voelen zonder dat je je mening en opvattingen met de hele wereld hoeft te delen. Dat voelt prettig en fijn. Wanneer je wat kwijt wilt of je wilt aan een discussie  deelnemen is dat prima, nu ben je automatisch een deel van een mondiale discussie; of je het nu wilt of niet.

We staan met zijn allen in onze blote kont. We staan naast elkaar verplicht op ‘een naaktstrand der meningen en opvattingen’. We moeten met de billen bloot over dingen die we liever voor ons houden; gewoon omdat bepaalde dingen af en toe te gevoelig lijken om ze op straat te gooien of om ze überhaupt uit te spreken. Er is in deze tijd geheid wel iemand fel op tegen en dat kan zomaar opeens een vriendin zijn. En met zulke grote verschillen die je eerder niet bij elkaar zag kan dat uitmonden in dingen waar je echt geen zin in hebt. 

We komen zoals mijn vriendinnetje het zo mooi verwoordde: “heel snel tot de harde kern van iemand” En daarbij volgt als vanzelfsprekend de vraag: wil je dat eigenlijk wel??

Wanneer ik voor mezelf spreek kan ik er niet eens ad rem een antwoord op bedenken. Want het is niet heel erg dat ik niet ieders harde kern ken. Die wil ik geloof ik ook niet altijd kennen. Er zijn genoeg mensen die ken ik liever gewoon oppervlakkig en daarmee lul je wat over koetjes en kalfjes en verder niet. 

In deze tijd bestaat oppervlakkigheid niet meer. Of nou ja, het bestaat natuurlijk nog wel, het is alleen schaarser en onopvallender. Er is een enorme grote stroom aan boosheid. En of dat nou terecht of onterecht is dat doet er nu even niet toe. Dit schrijfepistel is niet bedoeld om een discussie op te starten. Maar het ís er. Er is veel verdriet, haat, boosheid en een enorm gevoel van onrecht. En het erge is; deze gevoelens zitten in beider kampen. De voor- en tegenstanders.

De dingen die ik opsomde stemmen mij dan best somber. En mij niet alleen. Ik had op een bepaald moment zó de behoefte om louter en alleen positiviteit uit te ademen. Alleen maar leuke dingen posten. Maar dat werkte niet. Ten eerste omdat je lang niet altijd vrolijk bent en ten tweede omdat het heel lastig is je te wapenen tegen negativiteit. Het lijkt wel of dat doordringt in álles en wanneer je niet oppast word je er een brok chagrijn van. 

Maar de feiten liggen op tafel. Corona is er en blijft er ook nog wel even. Dus daar hebben we maar mee te dealen. 

Om even terug te komen op ‘de kern van mensen’. We willen als mens vaak dat iedereen van ons houdt. Of ons aardig vindt. Of dat we in de smaak vallen. Er zijn maar heel weinig mensen die het écht koud laat of iemand hem of haar aardig vindt. Die schijt hebben aan de wereld. En eerlijk gezegd zijn mensen zonder enige bekommering om wat een ander voelt en denkt vaak niet de mensen waarmee ik goed klik. Ik bedoel hier voor de duidelijkheid mensen die anderen opzettelijk of onopzettelijk kwetsen met hun uitspraken en daar geen enkel gevoel van gêne bij ervaren. Die zich nooit schuldig voelen en een groot gebrek aan empathie hebben.

Wanneer je sneller tot de kern van iemand komt en die kern blijkt absoluut niet bij jou te passen… Stel iemand veroordeelt jou keihard om wat jij belangrijk vindt. En in deze tijd lijken onze kernwaarden zowat op ons voorhoofd geschreven. Echter, wát onzer ideeën en opvattingen ook moge zijn; wanneer we niemand er pijn mee doen hebben anderen ze maar te respecteren. Keuzes maken we voor onszelf. En bepaalde keuzes maken we vanuit onze overtuigingen. Wanneer die keuze onszelf betreft en raakt en de keuze voor een ander komt hiermee niet in het geding; wie is een ander dan om daar een oordeel over te vellen? En wie is een ander om jou daarover te schofferen?

Respect lijkt in deze roerige tijd kwijt. En of dat nou voortkomt uit emotioneel beladen zijn of wat dan ook: het gebeurt. Geen respect voor elkaar door constant over elkaars grenzen heen te walsen. Geen respect voor overheden of politie. Geen respect voor onszelf soms… En tuurlijk is er ruimte voor wat je denkt en voelt maar dat is geen reden om iemand en plein publiek aan een schandpaal te nagelen. Om mensen uit te kafferen en uit te maken voor stront en ballast. Om ze te taggen in je berichtjes met een ‘Fuck’ voor en ‘Fuck’ na of om de meest idiote krachttermen naar het hoofd van een arts te slingeren onder zijn post.

De les die ik hier tot nu toe uit trek is dat het misschien tijd is om de kern van mensen niet langer weg te moffelen. Wanneer je iemand ontmoet of wellicht al langer kent dan kan het zomaar zijn dat in moeilijker tijden de kern razendsnel aan het licht komt. Dat we als een ui gepeld worden en dan kan het voorkomen dat de tranen ervan in je ogen springen. Misschien moesten we vaker naar ons hart luisteren en erkennen dag sommige relaties gewoon niet passen.

Niet iedereen matcht met elkaar en dat hoeft ook niet. Maar wanneer de kern zo overduidelijk bovendrijft en het blijkt dat je daar eigenlijk niet mee door één deur kunt zonder jezelf weg te cijferen of je eigen opvattingen teniet te doen (jezelf te verloochenen als je het zo wilt stellen) dan is die persoon niet goed voor je. 

Gelukkig is de wereld niet zo zwart wit als ik soms denk en daarom moet ik zelf ook hard aan het werk om dingen in perspectief te leren plaatsen. Zoveel mensen zoveel meningen. Zoveel mensen zoveel zielen en gevoelens. Verschillen maken ons niet beter of slechter dan de ander. En zolang niemand kwaadwillend is hebben we als mens maar één taak: verdraagzaamheid voor de ander opbrengen. We leven allemaal op dezelfde planeet en zullen het deze tijd ook vooral met elkaar moeten uitzingen. 

Ziektes en pandemieën zijn van alle tijden. Dit is niet de eerste en zal ook echt niet de laatste zijn. In tijden als deze helpt het in elk geval niet wanneer mensen elkaar allemaal de rug toekeren omdat ze elkaars opvattingen niet delen. Dat zorgt voor nog meer verdeeldheid en een trager herstel van de effecten van deze wereldse epidemie. Verdeeldheid heeft tenslotte nog nooit gezorgd voor verbetering

‘Eendracht maakt macht, tweedracht breekt kracht’ ❤️ 

Fijne avond mooie mensen xxx