Zoveel in je hoofd betekent simpelweg: toetsenbord bij de hand en gaan met die banaan. Wel voorzichtig met mijn vers gelakte nageltjes want ik weet nu al dat ik straks helemaal overnieuw kan beginnen… En nee, daar heb ik geen zin in.
Wat zit er dan allemaal wel in dat hoofd van mij? Too much. En gaat het ergens over? Neen mensen, het gaat nergens over. Het zijn gedachten, overdenkingen en kleine piekermomentjes. Maar we weten ook allemaal wel hoe gezond piekeren voor ons mensen is: niet. Daarom zit ik nu hier een ander op te zadelen met mijn hersenspinsels.
Het is nogal even geleden dat ik een laatste stuk schreef voor op mijn blog. Maar echt, ik geloof dat het februari was. Toen schreef ik het artikel; van Poep naar Podium. Lekker catchy titeltje wel hè? Het betrof het laatste stukje tot aan de bikini fitness wedstrijd in december 2018 en nog van een paar maanden daarna. En na dat artikeltje werd het stiller en stiller.
Nou is het gelukkig zo met een website; het ding blijft bestaan zolang jij betaalt. Tenminste, als je eentje met een eigen gekozen domeinnaam hebt volgens mij. Nou goed, wat ook maar, in elk geval blijft hij dan doorgaans in de lucht. Ook al plaats je er nooit weer wat op. Tot vorige week woensdag toen ik voor Dalia van Daaltjeswereld een blog afleverde en mocht plaatsen. Laaiend enthousiast was ik en typte in een week een stuk of zeven blogs weg. Voor de leuk. En voor het geval ik opeens zonder inspiratie zou komen te zitten.
Maar zoals het met alles gaat komt overal altijd iets uit voort. Zo ook hieruit. Want wanneer je eenmaal op dreef bent bedenk je je dat je een boel tijd hebt laten liggen om te schrijven; te doen wat je leuk vindt. Nu is het natuurlijk niet zo dat er altijd iets te melden is maar om een website een beetje actueel en vindbaar te houden kun je hem eigenlijk niet laten verstoffen. En inmiddels is hij dat wel. Stoffig en verslonst.
Anyway, de koe is dus bij de horens gevat en hier zit ik dan. Na een pauze van vijf minuten waarbij de orthodontist opbelt om de afspraak voor mijn kind (weer) te verzetten moet ik even diep adem halen want dit soort dingen werpen altijd een paar barricades op in mijn mentale plan de campagne en mijn voornemen om wat minder hyperventilerend rond te lopen.
Een stuk over Corona hoef ik niet te schrijven (ha, ik was mooi op tijd gestopt bedenk ik me opeens ;-)) maar door dit rotvirus worden er wel een boel dingen op de lange baan geschoven. En wat die beugel betreft: die is noodzakelijk. Het ding is er op medische indicatie in geparkeerd en dus zit ik er niet om te springen dat dit ook allemaal opschuift. Maar ik ben niet de enige. Er zijn mensen die niet aan hun hartkwaal geholpen worden vanwege deze toestand dus waar heb ik het over? Brrrreathe in….
Zojuist deed ik een dappere mediteerpoging. In de garage want ik liep buiten te kleumen (hittegolven en Indian Summers duren in Nederland blijkbaar slechts twee dagen) en bedacht me hoe warm en tochtvrij het daar moest zijn. Ik gooide er een kleedje op de grond en ging in kleermakerszit zitten ademhalen. Nou dat was geen succes want na nog geen dertig seconden viel het me op hoe hard onze koelkast stond te brommen. Hard. Heel hard En zoals ik al verwachtte had iemand vanochtend de deur weer niet goed dichtgedaan. Ver-do-rie.
Het is ook altijd hetzelfde riedeltje met die kinders. Het enige geluid wat binnenkomt zijn de bliepjes van hun mobiel of het geluid van YouTube en Netflix. Een moeder die ze vertelt hoe het moet en hoe het niet moet hoort niemand. Wij zijn slechts de versiering van hun leven lijkt af en toe wel. Ze weten dat we er zijn maar eigenlijk is er geen mens die we opvallen of die ons hoort. Ja, zolang ze baby zijn, dan wel hoor. Dan schreeuwen ze te pas en te onpas als ze in hun broek schijten of honger hebben. En nu ik het zo opsom verandert er dus eigenlijk niks want ze schreeuwen en brullen nu nog steeds wanneer ze je nodig hebben.
Het houdt wat in: moederschap. Het is in elk geval nooit saai. Gisteravond besloten de oudste en de jongste hun Scoutinginstinct te gaan volgen en de vuurkorf aan te steken. Want dat was zo knus en gezellig. En vuur lokt natuurlijk; dat ook. Puntje van kritiek: het was nog bijna dertig graden toen de heren bedachten hun plan ten uitvoer te brengen. Een hitte mensen! In huis, buiten huis, o-ve-ral. En er kon geen raam of deur meer open want we zouden onszelf vergassen met die enorme (gezellige doch penetrante) rooklucht.
Maar kun je daar boos om worden? Tuurlijk wel. Doe je dat ook? Bijna. Niet altijd En nu dus niet. Maar ik irriteerde me wel lichtelijk toen het in huis dus niet meer kon afkoelen. Eerst hadden we al een drama omdat de spelcomputer niet aan mocht, vanwege deze hitte. Als het in ons huis zo warm is mag de Ps niet aan omdat onze tv het nog een paar graadjes extra opstookt. Tel daar een paar hijgende kinderen bij op en je zit binnen de kortste keren in een sauna. Dan is de enige koele plek in het huis de kelder of de wc. Ook gezellig maar wel wat krapjes.
En dus zaten we verplicht in de stralende zon rondom een fakkelende vuurkorf. Beau met uitgestrekte blote voeten genietend van de warmte (…) “ Lekker mama he? Jij komt er ook bij hoor!” Ja joh, heerlijk. Bang om koud te worden hoef je dan tenminste niet te zijn.
Terug naar het begin. Facebook. Ik zal er maar geen woorden meer aan vuil maken. Ik ben inmiddels zo vaak van social media op en af gegaan dat het bijna een gewoonte is geworden. Sterker nog, toen ik me aanmeldde kreeg ik meteen een hele reeks bekenden voorgeschoteld die ik twee jaar geleden voor het laatst online had gezien. De laatste twee jaar (sinds 20 september 2018 checkte ik net even) zit ik weer met plezier op Instagram.
Facebook had ik nog niet weer aangeraakt en was dat ook niet van plan. Totdat ik me bedacht dat ik via dat kanaal meer mensen naar mijn blog toetrok en dat ontbrak er nu aan. Nog steeds wel mensen en verkeer natuurlijk en dat vond ik op zich prima. Maar nu vond ik het voorzichtig wel weer tijd om te gaan schrijven en te delen via dit kanaal. Of het wat uithaalt weet ik niet maar wie het niet onderzoekt kan ook niet oordelen.
En dus maakte ik vandaag weer een account aan. Met Facebook heb ik altijd het ‘meegluur’ gevoel. Ken je dat? Dat gevoel dat je achterdeur op een kier staat en dat iedereen mee kan kijken en alles van je kan vinden. Zo ondervond ik destijds dat mensen rustig persoonlijke aanvallen op je deden onder een post. Maar echt, je knetterhard voor het verhoor gooien en zich bemoeiden met jouw zaken. Privé zaken. Toen was ik er heel snel klaar mee. Inmiddels ben ik ook geen tien meer (toen ook niet maar je snapt me wel) en denk ik dat ik daar snel mee afdop. Control-Alt-Del. Zoiets. Blocken en door. Want jawel, iedereen heeft het recht op zijn eigen mening maar het moet leuk blijven. Niemand zit te wachten op gemenigheid en loeders. Dat vind ik niet op Instagram en dat wil ik daar ook niet.
Toch is social media af en toe een vuilnisbak waar je zoveel lelijkheid terugvindt dat je je afvraagt hoe slim mensen zijn? Dan zitten ze vanachter hun toetsenbord zoveel gal te spuien en zoveel mensen door het slijk te halen. Onder het genot van een peukje en een pilsje stel ik me zo voor; ik ben nogal van de beeldvorming weet je, evenals van vooroordelen af en toe en Ja, ik ben ook maar mens net als de rest van ademend Nederland. Maar dat lelijke gespuis snap ik niet zo goed. Dat ze dat doen. Iedereen heeft over iedereen een mening en iedereen vindt overal wat van. En dat schrijven ze dan vooral ook heel graag op. Onder iemand zijn foto of filmpje.
Gelukkig heb ik het nog niet eerder meegemaakt, behalve op FB dus, maar zulke mensen berokkenen best veel schade en ik denk dat ze dat wel degelijk weten. Niet in real life waarschijnlijk, maar wel anoniem achter hun telefoon of pc.
Van dit alles ga ik natuurlijk niet uit en ik hoop weer een beetje op stoom te komen met mijn teksten. Het wel en wee, de irritaties en leuke dingen, je vind ze hier, op mijn blog en op Instagram wat inmiddels bijna een dagboek is geworden. Want daar kan ik zoals hier natuurlijk niet lappen tekst kwijt.
Inmiddels krijg ik een tweede telefoontje met de mededeling dat we er volgende week dinsdag tussen gedrukt kunnen worden. Hmmm, ik zou zweren dat de wet van de aantrekkingskracht eindelijk zijn werk doet 😉 Misschien toch harder oefenen. Wie weet wat er dan nog meer op mijn pad komt 🙂
Voor nu brei ik er een einde aan en rest mij niets anders dan je een fijne avond te wensen!
Liefs Paulina
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 