Transformation Tuesday

Blogs schrijven vind ik altijd leuk, maar af en toe moet ik me echt inhouden om niet het toetsenbord te bestijgen om tweeduizend woorden het scherm op te knallen. De afgelopen week was dat ook zo.

Een week Instagramp pauze had ik genomen. Of tenminste, ik had bedacht om minimaal een week offline te gaan. En dat heb ik ook gedaan. Het was een week na de wedstrijd en ik was even klaar met delen en sharen. De klus was geklaard en eigenlijk was dat het wel. Ik had even nul zin om verhaaltjes te schrijven of wat ook. Het enige wat ik wilde en waar ik behoefte aan had was aan mijn gezin en mezelf. Dat was wel even voldoende. Toen ik op maandagochtend zag dat mijn schermtijd een dikke vier uur betrof was ik er helemaal klaar mee; dat is niet normaal zo veel.

Natuurlijk was dat wel ‘normaal’ want ik heb mijn mail ongeveer zestigduizend keer gecheckt wanneer mijn stage foto’s er zouden zijn. En hoewel ik wist hoe lang het ongeveer zou duren was het bijna een automatisme geworden om die mailbox te checken. En refresh. En nog een keer. En nog een keer. Totdat ik me realiseerde dat dat ook geen zoden zette en me alleen maar meer opfokte. Oke. Terug naar waar ik over wilde schrijven: DE SAP CUP. Waaaah het is gewoon een feit. Het is écht gebeurd en ik stond daar écht. Precies zoals in mijn verbeelding.

Zoals iedereen wel weet was het niet bepaald een bevlieging. Het besluit om deel te nemen aan een circus als een bikinifitness wedstrijd was twee jaar terug al genomen. Dat ik mijn coach toen apte om dit met hem kort te sluiten voelde trouwens wél als een bevlieging want alle tijd die daarop zou volgen ben ik eigenlijk beroerd geweest van deze beslissing tot aan oktober dit jaar toe. Dat is dus best wel lang. Heeeel lang eigenlijk. En het zegt ook een boel over mijn onzekerheid en over de twijfels die ik telkens weer bij mezelf zette: ben ik goed genoeg?

In mijn schrijfsels is dit ook iets wat steeds een terugkerend onderwerp is. Deze vraag die ik mezelf in de breedste zin van het woord telkens opnieuw stel. Maar tevens is het me nadien glashelder geworden dat dit écht het pad was wat ik moest bewandelen.

Veel mensen vroegen mij gedurende deze tijd: “Waarom in vredesnaam? Waarom wil je hieraan meedoen? Wat denk je hier mee te bereiken?”

En mijn diepste wens en doel was het volgende: dat ik leer mezelf te nemen zoals ik ben. Dat ik tevreden naar mezelf kan kijken. Dat ik mezelf omarm. Dat ik het oké vind dat ik niet perfect ben en dat ik het waard ben om daar te staan. Dat ik niet over mijn nek ga van mijn eigen gebreken en eens leer relativeren in plaats van alles onder een vergrootglas te plaatsen.

Wat ik eerst steeds dacht, is dat dit wel heel erg uiterlijk gerelateerd is en dat ik dan wel een heel oppervlakkig mens moet zijn dat ik zó gefixeerd ben op de buitenkant. Maar, dit heb ik in geen enkel opzicht naar andere mensen toe behalve naar mezelf. En ook, hoe kan het dat ik dit zo ontwikkeld heb? Dat is raar en onnodig. Maar het is er wel en ik wilde er vanaf. Echt vanaf! Ik was het zo zat om mezelf in een bepaald licht te zien en daarvan zo onzeker te worden. Van elke zonnestraal, elke verkeerde foto en elke keer dat ik mezelf zag zoals ik het absoluut niet wilde  zo beroerd en verdrietig te worden terwijl ik ook heus wel wist dat dat niet het einde van de wereld was. Dat er dingen zijn die duizend maal erger zijn dan een zelfbeeld wat krom is. Want laten we wel wezen; het was een zelfbeeld. Niet meer en niet minder.

De enige oplossing die ik kon bedenken was mezelf tentoon te stellen ten overstaan van een paar duizend mensen. Of duizend. Ook goed. Of één. Was ook al een horrorbeeld want anders had mijn coach me in de paar jaar allang een keer in real life in mijn ondergoed of bikini gezien. Nu niet. Nu pas op show day. Vond ik best heel prima trouwens maar echt logisch is dat niet natuurlijk. Dat was de oplossing omdat ik dan geen kant op zou kunnen op dat podium en ik in één keer van mijn angst afgeholpen zou zijn omdat ik zou ondervinden hoe dat zou uitpakken.

Maar het was de angst om lelijk gevonden te worden. Om door de mand te vallen. Om er altijd leuk uit te zien totdat iemand je in het echt ziet en daarvan zo schrikt dat je acuut bent gedegradeerd tot lelijke paspop. Tot nepper. Tot iemand die je wil zijn maar niet bent terwijl je iedereen wilt laten geloven dat je dat wel bent. Een typisch ‘door de mand val syndroom’ zeg maar.

Maar goed. Terug naar het proces. Want daarin zat ik tenslotte twee jaar lang. En eigenlijk daarvoor ook al maar minder heftig omdat de doelen waarnaar ik toen toewerkte niet bepaald ‘exposure’ waren. Of nou ja, in je ondergoed voor een fotograaf vond ik óók eng maar dit was vele malen spannender omdat hieraan niks gefilterd zou worden. What you see is what you get dus it better be perfect… Of niet??

De twee jaar die zich voltrokken stonden de hele tijd in het teken van ‘showday’. Het eerste jaar moesten mijn calorieën zo dusdanig opgehoogd worden dat ik leerde niet langer te leven op nul calorieën zoals ik mezelf daarvoor had aangeleerd. Het resulteerde in een flinke gewichtstoename waar ik mentaal bijna niet mee door één deur kon. En hoewel dit waarschijnlijk ook minder had kunnen zijn, was dit wat het was en hoopte ik vooral dat er wel wat spiermassa tussen de rolletjes in was blijven hangen.

Een filmpje van december 2018 liet me een paar weken geleden zo erg schrikken dat ik opeens ‘zag’ hoe ik mezelf constant had gezien. Met het verschil dat ik er toen écht zo uitzag en daarvoor en nu allang niet meer. Toch was dit de belichaming van mijn zelfbeeld. Inclusief ontevreden hoofd trouwens. Want zoals ik erbij kijk past precies bij hoe ik me voel. Toen, terwijl ik er zo in mijn bikini uitzag als daarvoor toen ik iets had wat op abs leek als ook daarna toen ik ze weer leek te krijgen. Dat beeld was hardnekkig. Heel hardnekkig. En wat was het verfrissend toen ik de beelden naast elkaar kon leggen en niet anders dan moest constateren dat mijn zelfbeeld niet echt realistisch meer was.

En natuurlijk is niet alles wat ik lelijk vond weggegaan maar zo erg als ik mezelf had aangepraat waren de feiten gewoon niet langer. En erger nog, zo waren ze nooit geweest ook … Dat vind ik nog het meest zure. Dat een bepaald denkbeeld van jezelf dus zo dusdanig onrealistisch is, dat je een gedachte over jezelf zo manipuleert dat je het echt gelooft. En dat het plezier van de realiteit in een vingerknip (of paskamerhokje fot that matter…) wegneemt.

Vanaf oktober vorig jaar startte mijn ‘cut’ zoals het afvallen zo mooi geformuleerd wordt. Nou is dit niet precies hetzelfde omdat het doel van een cut niet gewoon ‘afvallen- dus gewicht omlaag-  is maar vooral het behouden van de spiermassa en vet verliezen maar in beide gevallen wil je er natuurlijk gewoon fingerlicking good uitzien ten tijde van het tentoonstellen van je lichaam. Of dit nou op een strand, een fotoshoot of een podium is. Daar kunnen we heel kort en bondig over zijn.

Toen ik besloot een wedstrijd te willen doen (eind 2017) wilde ik dat graag een jaar later doen. In 2018. Echter was de bal zo anders gaan rollen dat dat hem écht niet werd (ik zeg: drama filmpje met kraters en putten en balend gezicht) Toen veranderde de planning in maart: dat zou het moeten worden. Maar nee, het zakken van vet ging zo langzaam dat dit ook geen optie werd. Toen was ik er klaar mee. Echt zo klaar. En heel kort daarna blesseerde ik mijn nek ook nog eens terwijl de masseuse geen tijd had om me te helpen. En daar belandde ik toen. In zak en as tussen de taartjes. Al verdween het ‘zak en as’ gevoel als sneeuw voor de zon toen ik alles letterlijk van me afgooide en me vol overgave in de keuken stortte en alles vrat wat los en vast zat. Oké, ik overdrijf. Ik proefde gewoon alles en sloeg geen dag een taartje over terwijl ik heus nog normaal at tussendoor. Ik heb alleen geen gram gewogen of getracked en hing mijn strakke fitnessbroekjes aan de wilgen. Dit heb ik eerst een paar weken gedaan en daarna bleef ik niks invullen omdat dit zo heerlijk bevrijdend werkte. Na twee weken heb ik het trainen wel weer opgepakt omdat mijn nek opknapte maar het eten niet. Of tenminste, het invullen enzo niet. Ik at gewoon zoals ik gewend was met extra tussendoortjes. En het wonder voltrok zich: ik viel af. Vet af. En bleef wel trouw mijn coach elke donderdag bezoeken om te vertellen wat voor lekkers ik nu weer allemaal gebakken en gegeten had. En dat ik nooit weer mijn eten wilde gaan invullen. Dit was gewoon te heerlijk…

Op een bepaald moment ging het zo goed dat ik opeens de knop weer omschakelde. ‘In december wil ik op dat podium staan’ zal ik ergens in mei gezegd hebben. Of juni, kan ook. Staat vast wel ergens in mijn blog 😉 Maar vanaf toen ging ik wél weer tracken. Omdat ik nu ook spijkers met koppen moest gaan slaan. Het was erop of eronder. Niet een maand of half jaar later, nee, aan het einde van dit jaar was het basta. Dan zette ik een streep onder dit avontuur.

De maanden vlogen om. Er werden hakken aangeschaft, een bikini natuurlijk en poseerlessen genomen en thuis uit den treure geoefend en geoefend. Elke dag koptelefoon op, elke dag oefenen en opnemen. En foto’s maken totdat ik mijn eetschema’s niet meer terug kon vinden in de overkill van foto’s op mijn mobiel…  Te erg dat, echt…

De laatste maanden waren zo bizar druk. Niet alleen in mijn hoofd maar ook gewoon écht. Zoveel trainen, op je macro’s letten, verjaardagen voorbij laten gaan zonder te snoepen, een zestig jarig huwelijk wat bij de chinees gevierd werd (en ik dus uit eten ging zonder een hap nasi of andersoortig sliertig voedsel wat ik zo lekker vind), het passeerde allemaal de revue op weg naar die ene dag: 8 december 2019.

Een week voorafgaand aan de wedstrijd had ik een fotoshoot. En voor die tijd kon ik mooi een aantal dingetjes oefenen; zoals water drinken bijvoorbeeld. Heel. Veel. Water drinken. Dit moest de week erop dus weer maar dit keer moest ik ook depleten. Niet zo heftig als dat je soms leest maar toch, ik vond het pittig deze week. Van maandag tot en met donderdag heb ik krachttraining gedaan, geleefd op 20 gram koolhydraten (en vet en eiwitten natuurlijk maar ik ontdekte echt hoe sterk mijn band met carbs is…) en drie kwartier cardio na de krachttraining. Op donderdagavond was ik gesloopt met uitzicht op de depletie training die ik vrijdagochtend met mijn coach zou gaan doen. Hij appte me hoe het ging en hoe ik me voelde. Mijn antwoord had als gevolg dat ik vanaf vrijdag mocht gaan rusten en laden. LADEN?? Wat is dat?? ‘Carbzzzzzz’ 150 gram extra bovenop de calorieën die ik al mocht.

Nou echt. Als de hemel bestaat zag hij er uit als die vrijdag… (insert tweemiljoen hartjes). Deze dag was dus gewoon perfect. Echt. Iedereen naar school, ik was vrij van mijn werk en heb zo ontzettend genoten van deze vrijdag. Eigenlijk de hele week al. Ondanks hoe zwaar ik het vond qua training en voeding (en dan vooral de combinatie ervan); ik genoot intens van elke stap die ik zette. Elke stap was eentje dichterbij de zondag. En ik snakte ernaar om mijn doel nu eindelijk af te strepen.

De zaterdag had ik bedacht zou net zo euforisch worden maar dit viel tegen met vier andere mensen om me heen die de helft minder relaxed waren dan ik. Dit resulteerde erin dat ik halverwege de ochtend begon te hyperventileren en dacht dat ik mijn dingen nooit op tijd af zou krijgen voordat we in de auto richting de Koningshof in Veldhoven zouden stappen. Ik moest nog van alles inclusief plaknagels bij de Kruidvat scoren.

Er was maar één oplossing: normaal doen. Dan maar niet om half twee in de auto. Maak er maar half vier van. En dat besluit was een verademing. Maar waarom niet eigenlijk? We hoefden niks meer, alleen maar te overnachten en alcohol te drinken… 😉

And so we did. De kamer was lovely en ’s avonds arriveerde daar eindelijk nog mijn bikini. Want ook daaraan zit weer een verhaal. Mijn bikini die ik had uitgezocht en was bezorgd, twee weken voor de wedstrijd; moest retour… De verkeerde kleur. Echt waar? Echt waar. Lichtelijke paniek want hoe nu verder?? Godzijdank kreeg ik een nieuwe en daarvoor verdient Bedazzled by Manouk echt even een applaus want zij hebben in een week een nieuw exemplaar in elkaar geflanst en persoonlijk in het hotel afgeleverd omdat we bezorgden niet aan durfden vanwege Sinterklaas die middenin deze week viel. Het verkeerde exemplaar heb ik wel gepast om te zien of de maat en alles in orde was dus daarover was gelukkig geen twijfel meer. Maar O My God, wat weer een schrik zo vlak voor dit alles…

En toen was het opeens zondag. Showday….! De nacht ervoor heb ik dus gewoon niet geslapen. En dat was best gek want ik was totally zen. Ik ben vanaf de zenuwslopende poseerclinic in oktober (jeweetwel, daar waarover ik ook al duizenden woorden geschreven heb hiervoor) niet meer nerveus geweest voor de wedstrijd. Dus in principe was alle cortisol verdreven. Denk ik 😉 Maar nu heb ik dus gewoon niet geslapen. Of een beetje, tussen hazenslaapjes door.  Ik heb de hele dag duizend keer in gedachten doorgenomen en me afgevraagd hoe alles zou gaan lopen. En jezelf iets afvragen of voorstellen wat je nog nooit hebt gedaan (of zelfs hebt gezien) is best lastig. Want ik had zelfs nog nooit een show bezocht omdat ik het gewoon te griezelig vond. Zelfs er naar te kijken dus…

Anyway, ik heb gedoucht, mijn instagram ofcourse gecheckt en wat op mijn stories geplaatst en toen was het richting de spraytan. Nou echt. Dit is zowat het ergste wat je als preutserd kan overkomen. Wat een toestand. Wanneer je als ik niet eens een zwembad in durft, elke korte broek vermijd en niet dood gevonden wilt worden in een sauna, heb je waarschijnlijk een idee hoe het voelt je kleding uit te doen en in je blote kont voor iemand met een spuitpistool te gaan staan. En daarna, nog erger, in een hoektentje nonchalant met gespreide armen te gaan staan drogen…

Nou was ik wel zo verstandig geweest de dag voor de fotoshoot ook in mijn blootje een spraytan-tentje in te duiken zodat ik in elk geval al eens over die drempel heen was gestrompeld maar nog steeds vond ik het zo awkward. Helemaal omdat er talloze meisjes en vrouwen óók stonden te sprayen en te drogen en het meisje wat me inspoot doodleuk vertelde dat er ook een nieuwe mannelijke collega meedraaide en dus ook de spraytan ter hand nam en meekeeek hoe het in zijn werk ging. Oke. Het was dus maar de vraag of ik dat podium überhaupt levend op zou komen omdat ik zomaar eerder dood zou kunnen gaan aan een hartaanval van schaamte.

Gelukkig gebeurde dit niet. Wel was mijn gezicht mee getanned wat achteraf niet had gemoeten. Het was daarna onmogelijk om het bij te werken met foundation wat betekende dat ik alle meuk eraf heb gehaald en from scratch mijn gezicht heb opgemaakt. Met bibberende handjes want zou het me gaan lukken in het echie? En zou de foundation matchen met de tanning….?

Yes!! Ik ging als een speer en was superblij met het resultaat. En toen eindelijk de bikini aan. Met hakken. En juwelen (nou vooruit, strass van de Kruidvat dan maar net zo leuk glitterig ofcourse 😉) en plaknagels die matchten met de bikini. Mijn haar gestyled en steil gemaakt en toen kon ik eindelijk richting het plekje backstage waar mijn coach op me wachtte.

Eenmaal daar kon ik mezelf even opwarmen en al gauw mochten de masters bikinifitness dat podium op. Tijd voor zenuwen had ik niet en ik voelde me nog steeds heel relaxed. Behalve toen ik de ingang niet meer terug kon vinden en met make up hoofd, steil haar en een windhoos en koffer met de familie rond het hotel waarde (die net zo groot is als een klein dorp maar dit even terzijde) om de ingang van de atleten terug te vinden …

Goed. Daar stonden we dan. Vijf prachtige vrouwen opgesteld en klaar om ons te laten zien in de spotlights. Wat een pracht en praal. Wat een lijven. En wat spannend. Allemaal voor de eerste keer op zo’n podium. Bizar vond ik het maar onwijs spannend en opwindend.

De eerste trede op, de tweede en daar gingen we dan. De vergelijkingsronde. O. My. God. In de schijnwerpers in je onderbroek. Je rondje doen en er weer af. Het ging als een speer en deed geen pijn. Maar wat er wel gebeurde? Ik plakte aan de vloer vast. Maar dan gewoon echt. Ik begon over mijn hele lijf te shaken en mijn benen verloren controle. Ik wiebelde als een gek en kreeg kramp in mijn linkerbeen terwijl ik een sidepose moest doen en op een haar na omlazerde op de buurvrouw. Wat een drama. Maar wat een euforie toen ik weer backstage zat en me realiseerde dat ik het gewoon gedaan had!

Het was nu een kwestie van wachten, wachten, winegums eten, een blokje om met vrienden die waren gekomen en me deden gloeien van trots. Ik vond het zo tof dat er mensen waren gekomen om me aan te moedigen en me te zien stralen. En wankelen. Want dat hoort erbij natuurlijk op elf centimeter hoge hakken en kramp hahaha 😉

Na een paar uren mocht ik de I -Walk gaan doen. Dit ging gelukkig beter dan de vergelijkingsronde (een tikke minder bibberig) maar toen ik het filmpje terug zag heb ik me slap gelachen in welk tempo ik van dat kruis afhol richting de andere dames die al klaar waren. Daarna moesten we nog wachten tot ongeveer half negen ’s avonds tot de prijsuitreiking.

Eigenlijk maakte die hele uitreiking me niets uit. Maar dat was iets wat ik van tevoren al steeds had gezegd en oprecht meende. Ik deed het voor mezelf. Om mezelf te overwinnen. En dat had ik gedaan. Bovendien was ik zo ontzettend trots op hoe ik eruit zag en vond ik het allemaal zo ontzettend tof dat dát was waar het om te doen was geweest. Nou vooruit. Ook om de koffie die ik na de I walk nuttigde. God ik heb nog nooit zo’n lekkere bak koffie gehad …!

We werden uiteindelijk dat podium weer opgeroepen voor de uitreiking en ik werd vierde van die vijf prachtige vrouwen. Wat een mooie afsluiter van deze twee jaar. Van deze periode. Van deze dag. Hoe blij kun je zijn? Nou heel blij kan ik je vertellen.

De rest van de week heb ik op wolken gezeten. En eigenlijk nog steeds. De reacties waren zo hartverwarmend. Iedereen die meegelezen heeft met blogs en Instagram posts. Iedereen die zicht dagelijks door mijn struggles heenworstelt en door mijn grote woordenstroom 😉 Jullie zijn vast weer uitgerust na deze pauze haha.

Maar wat ik zo graag wilde is gebeurd. En dan met name het gevoel wat ik eraan over gehouden heb: tevredenheid. Ik zag mezelf anders dan voorheen en heb nog geen tel weer in de spiegel gekeken met een zure kop. Ik ben zo waanzinnig trots op mezelf maar vooral blij en dankbaar voor wat ik heb. Voor het mens wat ik ben. Dat ik uiteindelijk zoveel meer heb gewonnen dan wat mijn insteek was.

Vorige week zondag keek ik een speach van Brené Brown. Zij is een belezen en bestudeerd persoon omtrent de onderwerpen kwetsbaarheid en schaamte en dapperheid. Ze vertelde dat de definitie van schaamte is: het gevoel te hebben dat ze je pijn kunnen doen. Dat mensen je pijn doen wanneer je jezelf laat zien. Het gevoel dat je naakt bent; figuurlijk vooral. Dat er op je blote ziel gestampt kan worden wanneer je je blootgeeft… bam Die kwam binnen. Want zo voelde ik me precies de laatste jaren. De laatste maanden tot aan oktober toen de ommezwaai kwam.

Ze sprak erover dat je ook niet dapper kunt zijn zonder kwetsbaar te zijn. Want je moet je ego aan de kant schuiven. Je moet het risico durven lopen om schaamte te ervaren om iets te kunnen doen wat dapper zijn vereist. Bam nog een keer. Dat is precies wat dit was. Deze onderneming. Ik koos er bewust voor om ‘naakt’ te gaan staan. Zonder filters. Zonder photoshop. Zonder gladgestreken lijf. Dit is wie ik ben. Dit ben ik. Hier doe ik het mee en daar moet jij het mee doen. Niet meer en niet minder.

En dat lieve mensen. Is gelukt. Dat is overwonnen. En als er iets is wat ik overeind wil houden is dat het gevoel dat je het waard bent. Dat je zonder schaamte kunt zijn. Dat je zo f*cking blij met jezelf bent dat het niet meer uitmaakt wat een ander daar wel of niet van vindt.

Dat je keuzes maakt omdat jíj dat wil en niet meer om een ander het tegendeel te bewijzen. Dat je een ander niet hoeft te overtuigen waarom jij iets wel of niet wil omdat je aan niemand verantwoording hoeft af te leggen.

Dat je onbegrensde mogelijkheden hebt binnen jou als persoon. Dat je élk pad mag inslaan die jij wilt wanneer je daar gelukkig van wordt of nieuwsgierig naar bent. Of gewoon omdat bepaalde besluiten nou eenmaal hand in hand gaan.

En wat de mening van een ander dan ook is, dat moet niet uitmaken welke keuze jij maakt. Daar heeft niemand behalve jijzelf wat mee te maken. En ook al lijken dingen soms egoïstisch, uiteindelijk ben jij degene die zichzelf in de spiegel moet aankijken. En wat een ander ook zegt en denkt, jij weet heus wel hoever jij wilt gaan voor je eigen gerief of je eigen doelen. Jij bent ook de eindverantwoordelijke omtrent degenen om je heen die je lief zijn. Want die vinden misschien ook niet alles even leuk wat je doet. Toch ben jij dan nog altijd degene die besluit en bepaalt en niet mensen die van je af staan. Zelfs geen beste vrienden. Dat ben je zelf.

Goed. De tweeduizend woorden ben ik nu dus alweer lang voorbij. Het was ook wel heel veel informatie wat ik wilde optekenen en daarbij werden natuurlijk weer talloze oude koeien uit de sloot gevist. Maar het punt wat ik wilde maken en de ervaring die ik hieruit heb gehaald verdient het om opgeschreven te worden. Misschien wel vaker dan één keer zelfs.

Sommige dingen schrijf of zeg je veel vaker dan je denkt omdat ze nogal diep zitten. Dat was in mijn geval altijd een negatief gevoel wat ik probeerde om te buigen. En met nog honderd woorden te gaan kan ik zeggen dat dit eindelijk gelukt is. En dat ik mezelf een rijker mens mag noemen dan voorheen. Eentje die zich niet langer neerlegt met negatieve gedachten over zichzelf. Eentje die zichzelf een doorzetter noemt en die een ander zijn mening zeker respecteert maar zich daar absoluut niet naar hoeft te gedragen.

Met deze woorden sluit ik mijn belachelijk lange post en plaats ik dan eindelijk een mooie foto van de dag die bevestiging is van wat zoveel veranderde. Dikke kus en fijne feestdagen xxx