Date Update

Met nog maar een aantal weken voor de boeg tot aan de SAP Cup kan ik niet anders dan constateren dat de tijd vliegt. Maar dan ook echt vlíegt! Als een raket zeg maar. En ik bungel erachteraan en probeer het ding bij te houden.

Ik bemerk aan mezelf dat mijn energie minder word en mijn humeur ook. Niet persé minder in de zin dat ik constant chagrijnig rondloop maar wel dat mijn lontje een tikkie ingekort is. Vooral naar de kinderen toe. Waar ze normaliter het geluk hebben dat ik veel meer oogluikend toesta hebben ze nu de pech dat mijn oren gespitster dan ooit staan en ik alles opmerk wat zij liever niet willen.

Ruzies, akkefietjes, ik waarschuw een keer en plof dan uit mijn voegen. Het zijn de tekorten aan troostvoedsel denk ik maar. Maar leuk vinden ze het niet. Ik ook niet. Aan de andere kant; ik ben echt stukken duidelijker en de grenzen zijn sneller bereikt. Ik weet het, het hoort erbij maar af en toe baal ik daar wel van.

Maar echt, niemand heeft medelijden met me. Hoeft ook niet, I know, maar zelf kan ik af en toe echt verdrinken in het meer van Selfpity. Dan zwelg ik erin. Helemaal wanneer ik zoals nu ongesteld ben. Dan gieren die hormonen een partij in de rondte en slaat de vermoeidheid driedubbel zo hard om zich heen. Tijdens mijn dagelijkse wandelrondje met de hond bleef ik bij ongeveer elke paddenstoel staan om hem op de foto te zetten. En ’s avonds nog een keer. De kilometers worden dan met de meter langer en zwaarder. Dan is het echt cardiNO.

Eenmaal weer thuis is het eerst tijd voor een tussendoortje en man wat is die dan lekker. Hoewel mijn coach beweert dat het puur een psychologisch spelletje is geloof ik er geen woord van. “Geloof me, dat zit tussen je oren. Je lijf heeft dat dan niet persé nodig…” “Geloof me wanneer ik zeg dat ik dat wél nodig heb… (insert duivelse emoticon😈). Ik merkte tijdens de pt dat “kut” mijn nieuwe stopwoordje was geworden. Dat is toch gewoon asociaal! Een veertigplusser die als een puber te pas en te onpas “fuck”, “wat de fok” of “kut” staat te roepen. Dat hoort niet. En de ellende is: het gebeurt gewoon.

Gelukkig is daar nog de Law of Attraction. Daar waar ik de laatste keer over schreef. De wet van de aantrekkingskracht still rules. Ja maar echt. Ik ben daar sinds het schrijven daarvan serieus mee aan de slag gegaan. Probeer bij heel veel dingen stil te staan en lelijke gedachten (vooral over mezelf) uit te bannen. Leuke dingen naar me toe te trekken.

Een van de eerste avonden dat ik ermee bezig was trof ik onder het wandelen met de hond meteen een egeltje. Een egeltje!! Hoe leuk was dat?! “Zie je wel!” was mijn eerste gedachte. Denk aan positieve dingen en je vindt meteen een egel. Zo cute. Die had ik in de bijna 43 jaar van mijn bestaan nog nooit in het wild aangetroffen. En nu stond ik er ineens oog in oog mee. Hij zwaaide nog net niet naar me. Maar volgens mij knipoogde hij wel. Of in elk geval wilde hij dat doen.

Het werkt gewoon. Blij zijn. Doen. Zelfs doen alsof werkt want daarmee houd je jezelf voor de gek en dat werkt ook. Je stimuleert je eigen gelukshormoon en dat maakt blij. Het verdringen van negativiteit is best lastig omdat je soms merkt dat je in een bepaald denkpatroon vastzit. Dan moet je je bewuster worden van je gedachten en die gaan zo razendsnel dat het is alsof je een sterrenregen met je ogen moet volgen terwijl je er bovenop zit. Dat lukt ook niet. Van een afstandje wel. En dus oefen ik met dingen aan mezelf op een afstandje te bekijken. En dan is het makkelijker om te relativeren en dingen in perspectief te plaatsen.

Sinds ik dit toepas doe ik dat dus ook tijdens mijn oefenrondjes. Afgelopen week was het bijna een zenuwinzinkmomentje. Maar, zoals ik nu ontdek, helpt het om jezelf dan tot orde te roepen. Om even pas op de plaats te nemen en jezelf op de donder te geven. “Hou op, schei uit en doe ff normaal”. Zoiets. En dat helpt. Tijdens mijn oefen-poseer rondje zag ik echt alles wat je in prep niet wilt zien. Nou ja, niet alleen in prep, gewoon nooit. Maar nu al helemaal niet. Ik irriteerde me er mateloos aan en dacht een moment dat alles voor niets is. Totdat ik mezelf even onder de kont schopte (schoen uittrekken en jezelf porren anders lukt dat dus niet 😉) en weer even op aarde belandde. Fok. Je bent bijna dertien kilo kwijt. Wees gewoon eens blij en kijk hoe je het al doet! Zoiets.

Sinds een paar weken gaat mijn gewicht (eindelijk) weer wat omlaag en zie ik steeds beter wat er allemaal verandert. Ik ga elke donderdag (of vrijdag) voor mezelf op de foto en leg ik die naast die van vorige week. En eigenlijk is altijd zichtbaar dat er dingen verbeterd zijn. Het gebeurt dan vaak zat dat de vetmeting uitwijst dat er amper iets gezakt is terwijl dit op de foto wel degelijk zichtbaar is. Dan kan ik nog zo mijn best doen om mezelf tot orde te roepen maar dan helpt er weinig meer en borrelt mijn stopwoordje nog veel vaker op. Dan is even alles “kut”.

Vorige week stuurde ik mijn coach de foto weer toe en hij was aangenaam verrrast. “Een goede week zeg!” appte hij terug. Een half uurtje later had ik weer pt. En de meting? Die liet hij voor wat het was. Want, concludeerde hij, wanneer de foto alles zegt gaan we dat niet verkloten met een meting die andere dingen insinueert. Oké, beetje andere bewoording, maar dit was de strekking van het verhaal.  Weet jij niet half hoe fijn dat moment was! Ik bleef nu vooral in dat heerlijke moment zitten van trots en bevestiging.

Zoals altijd steeg mijn gewicht sinds de aankomst van de Ferrari stand te pede en ik zou er bijna van in de mineur schieten. Maar dat heeft dus ook geen nut. En dus haal ik tussen mijn gehyperventilerende momenten even diep adem en weet: het is oké. Je hysterische gedachten vind ik nog het aller-vermoeiendst. Want het is lastig om die in de hand te houden. Gedachten zijn zo ongrijpbaar en zo snel dat je van alles gedacht hebt voordat je je realiseert waarom je zo moe bent. Gedachtenloos denken noem ik het maar. Maar gedachtenloos denken betekent niet dat er niks blijft hangen; het kleurt je stemming en je energie wel degelijk. Oppassen dus en je proberen bewuster te worden van datgene wat door je hoofd heenflitst.

Er zijn gelukkig al een boel dingen die ik ofwel kan afvinken of die in de molen zitten. Want natuurlijk is nog lang niet alles ‘af’ maar wel al in werking gezet en dat is ook fijn. Mijn bikini bijvoorbeeld is inmiddels besteld. In Valkenswaard. Dat was nogal een takke-eind rijden but we made it.

Wel weer een overwinning an sich hoor want het is niet alleen uitzoeken van kleur en steentjes maar je moet dus ook passen. Man och man wat weer een drama’s. In je hoofd dan vooral hè, in het echt was het alleen maar reuzeleuk. Na het uitzoeken van de kleur moest ik achter een schermpje een top en een broekje passen. OMG wat zijn die broekjes piepklein!! Dat daar twee billen in moeten passen is al een prestatie op zich. Echt. Zo klein. Maar goed, het hoort erbij.

Tijdens het noteren van diverse dingen die ze moest weten stelde ze me de vraag: “heb je borsten?” (en dan met een brabants accent) Ik keek van het meisje naar mijn man en vroeg haar: “huh? Hoe bedoel je heb je borsten?” “Nou gewoon heb je borsten of silliconen?” Ik belandde in een hysterische schaterlach. Die vraag was me nou nog nooit gesteld. Op zich is het niet zo moeilijk inschatten wanneer je mijn borstomvang ziet, maar ik snap waarom ze het vroeg nadat ze het me uitlegde. Toch, ik ben een nuchtere Friezin en zo vaak heb ik dat niet gehoord. Noem me een niet-werelds type. Noem me een boerenkinkel. Het zij zo. Maar ik ben inmiddels dus op de hoogte.

Daarnaast ben ik druk aan het oefenen met poseren. Dat is dus wel een dingetje want hoe raarder je je voelt hoe beter je het doet zo lijkt het wel. Samen met een meisje van mijn gym oefen ik af en toe en alleen draai ik natuurlijk ook vaak mijn rondjes in keuken, kamer en slaapkamer. Enig. Echt. Nee hoor dat jok ik. Dat is helemaal niet enig. Het is vooral lastig en moeilijk omdat ik niet voluit op mijn giechel wil gaan terwijl ik door de kamer zweef. Of in een gevaarlijk spagaat in tweeën scheur. Dat dus. Maar ja, wat moet dat moet dus ik doe het maar gewoon. Zoals gezegd doe ik braaf mijn dingetjes en doe ik mijn best zo sierlijk mogelijk te zwaaien en te draaien en vooral: te lachen. Want wanneer je geconcentreerd je ding doet vergeet je nogal eens te lachen. Aangezien je niet als een zuurpruim je I walk moet doen is dat wel de grootste uitdaging: het laten lijken alsof het appeltje eitje is. Gelukkig is er nog een afspraak gemaakt: een officiële poseerles. En wanneer zij me de verdere kneepjes uitlegt kan ik daar weer op doorborduren.

En dan is er natuurlijk nog iets waar ik aan moest denken: de make-up. En onderschat dat dingetje vooral niet. Want hoewel ik verschillende filmpjes heb gezien waarbij de atletes puur natuur op het podium verschenen; dat lijkt niet geschikt voor mij. Echt niet. Buiten het feit dat dit waarschijnlijk ook niet toegestaan wordt door de bond zou het voor mij meteen een garantie zijn om gediskwalificeerd te worden. Hopsakee. Wieberen van het podium jij lelijkerd. Ik zie het al helemaal voor me. En dus moest ik daar dus ook mee aan de slag.

Ik benaderde een visagiste maar werd na een paar weken ontnuchterd: dit ging hem waarshijnlijk niet worden. En toen? Toen kreeg ik een mini paniekaanvalletje en wist even niet wie nog meer te vragen. Nu zijn er waarschijnlijk plenty maar ik kon niks bedenken. En een ander idee begon zich steeds meer meester van me te maken: dat wil ik zelf doen! Zo’n beetje het enige in dit circus waarvan ik van mezelf weet dat ik daar goed in ben: make-uppen (bij mezelf dan) Maar, al gauw stuitte ik op het volgende probleem: ook op een podium? Ook met schijnwerpers en andere belichting? Dit betreft geen huis-tuin-en keuken makeup natuurlijk.

Ik zocht contact met iemand die ik kende via Instagram en die wees me op de mogelijkheid een make-up class bij MAC te volgen met als doel “stagemake-up” aan te brengen. Nou ja, wat was dat een briljant idee! Ik gaf bijna licht. Nee, ik gáf licht. In het pikkedonker. Telefoon gepakt en voorgelegd wat mijn plannen waren en of dit idee inderdaad uitvoerbaar was. And it was!! Op en neer springend stond ik aan te telefoon de datum te noteren. Iemand ging me leren hoe ik het precies moest doen. En dan met name de foundation en shaping van je gezicht. Daar zat ik het meest ‘over in’. Je wilt natuurlijk niet dat je kin op je borst drupt. Die basis moet gewoon goed zijn.

Alles met elkaar mag ik niet klagen en post naar hartelust wat ik kwijt wil op Instagram. Ik heb zelfs al stiekem overwogen om weer een facebook account te openen. Maar ik moet daarbij meteen eerlijk opbiechten dat is louter en alleen om aandacht te trekken. Ja ik zeg het maar gewoon. Dat bijvoorbeeld de mensen die mij (vroeger) te na kwamen me tegenkomen en niet anders kunnen dan constateren dat ze beter in de spiegel hadden kunnen kijken. Dat iemand kleineren dus ook averechts kan werken. Dat ik mijn focking best doe om te shinen like a diamond. Zo. Dat dus.

Maar dat allemaal heeft niet echt nut denk ik. Want men leest wat men lezen wil, hoort wat men horen wil en bovendien haal ik voldoende geluk en vertrouwen uit mezelf. Nu wel. Heeft bijna 43 jaar geduurd maar nu het begin is gemaakt en ik ervaar hoe blij me dat maakt laat ik dat liever nooit weer los. Ach misschien doe ik eens gek en open ik er een. Gewoon omdat ik het niet kan laten. We zullen zien.

Tot zover de update over het wel en wee in mijn brein. Mijn overuren draaiende wirwar hoofd waarin het soms nooit stil lijkt. Want hoewel het niet zou moeten ga ik ermee naar bed en sta ik ermee op: met de gedachten die bijna niet te sussen zijn. toch ervaar ik het niet langer als vervelend of negatief. Ik accepteer ze en laat ze weer varen. Tot de volgende gedachte. Het houdt vanzelf op. En wanneer ik iets doe wat mijn aandacht nodig heeft of wat me afleidt ook.

Het aftellen is allang begonnen en tot nu toe kijk ik er echt naar uit. Mijn doelen zijn wel bijgesteld trouwens. Waar ik eerst nog bagger scheet door er alleen maar aan te denken is dit niet meer zo. Jawel, opwinding te over natuurlijk maar ik ben niet meer bang. Ik heb nog maar één doel die momenteel overeind staat. Niet mijn fysiek. Niet mijn gebreken wegmoffelen. Niet hopen op het beste.

Nee, mijn grootste doel is om van die paar minuten te genieten alsof het om een hele trouwerij gaat. Het lijkt me geweldig om zoiets te kunnen doen met alle vertrouwen van de wereld in mezelf. Niet bang zijn. Met rechte rug en niet gebogen. Trots zijn op wat je hebt geflikt. Dat gevoel. Tenslotte is dat het enige wat er nodig is om de herinnering te maken die je prestatie eer aan doet ❤