Smeerpoetser

Hoewel ik nu in een vette dikke PMS dip zit, is deze nu vooral even fysiek. Want in mijn hoofd loop ik op wolkjes 😊 Is dat niet een Godswonder? Dacht ik ook al. Meestal is dit de tijd van de maand dat ik transformeer in een onuitstaanbare fitbitch. Ja ik denk ik zet dat ‘fit’ er even voor want dan lijkt het tenminste nog leuk. Verder ben ik niet leuk.

Ten eerste was ik er super trots op mijn lijf na bijna 43 jaar zo goed te ‘kennen’. Want ik stak mijn hand in de koelkast om er een stuk pure chocolade uit te jatten, stak deze in mijn mond en kauwde. Daarna moest ik iets zouts eten dus at een paar rijstwafels met smeerkaas. Flink zout ook en naar ik vermoed niet bepaald healthy. Precies goed dus. Ik genoot van de smaakexplosie in tussen gehemelte en tong in en wist: kut. Ik word weer ongesteld.

Meteen veegde ik deze gedachte van tafel. Een paar uren later kickte het in. Rugpijn, buikpijn en vooral: hoofdpijn. Dat laatste is funest voor je humeur. En jawel, de Ferrari stopte voor mijn plee. Maar toen moest ik er opeens heel hard om lachen: ik zág het aankomen. Ik weet gewoon; ik hoef niks op een kalender te schrijven of wat, ik moet gewoon opletten wanneer mijn handen richting koelkast of kelderkast gaan. Vooral wanneer er zich een schaamteloos gevoel manifesteert weet ik het zeker: ik ben weer de sigaar.

Omdat ik gisteren, eergisteren en maandag niet trainde besloot ik mezelf te gaan opverven. Had ik al zo lang niet gedaan, echt veel te leuk. Ik wilde proberen om er een podiumlook van te maken. Ingrediënten hiervoor:

• Fantasie
• Schoenpoets
• Kwastjes

Ik testte voor het vaderland weg en constateerde al redelijk snel dat hier grof geschut aan te pas moest komen. Ik kwam niet weg met ‘nude’ en ‘light beiiiiiiigggeee’ En dus testte ik de kleur voor een inwoner van Nabibië. Dat was weer wat te donker concludeerde ik. Mijn hele hand werd donkerbruin en dat was ook weer wat te veel van het goede. De een na laatste kleur werd het gecombineerd met de donkerste versie van de lichtste kleuren. Volg je me nog?? Een primertje en een finish-spray ging in het mandje en ik was klaar om de metamorfose van de dag te ondergaan.

Nou, dan kom je al een heel eind. Echter, verder dan de zwarte Pieten Schmink kwam ik niet dus ben naar de Kruidvat gesjeesd (in de auto, want sporten doe ik nu niet 😉) en heb twee potjes foundation geritseld en nog wat andere smeermeuk. Het was 1+1 gratis dus ik kon naar hartenlust inladen. Heb ik ook gedaan. Achteraf misschien wat zonde van mijn geld (ik had beter chocolade kunnen kopen; dat kan ook gesmolten en uitgesmeerd worden over je lijf…) maar ik was wat overmoedig. Wat had ik precies nodig?

Nou heb ik in principe alles wel in huis, maar dan redelijk ongeschikt om me een paar tinten donkerder te krijgen. En dat was de bedoeling. Mijn eigen producten zijn ook niet van dezelfde categorie als de Rimmel en Max Factor (no offense, ik ben er gewoon niet zo weg van) en ik wilde niet al mijn potjes legen om even wat te proberen. Dus nam ik deze mee. Wat nog steeds duur is wanneer je een bleekscheet van nature bent en deze potjes dus naar alle waarschijnlijkheid in de kliko belanden. Sorry.

In eerste instantie wilde ik het filmen. Ware het niet dat ik in de avond aan de smeer ging en ik overgeleverd was aan mijn badkamerlicht. Wat zó’n slechte beeldkwaliteit opleverde dat het er niet uitziet. Met een hand smeren en de ander op de spiegel gericht met camera wilde ook niet. En dus liet ik het maar voor wat het was en heb gewoon een voor- en na foto gemaakt. Nou ja, één voor en duizend ‘na’ foto’s want je ziet er maar een paar keer in je leven zo opgedoft uit natuurlijk en dat wil je vereeuwigen voor wanneer je wit sterft. Dan komt daarvan een foto op je kist.

Eerst de primer. Daarna de kwast… daarna de shock… Want het is en blijft altijd een dingetje wanneer je jezelf op kliedert. Ook wanneer je je gewoon opschminkt zeg maar. Als tijger, heks of kan mij het schelen als wat. Het is gewoon gek wanneer je hoofd ‘verdwijnt’ Het moet ook altijd eerst erger worden voordat het weer ergens op gaat lijken. Dus in eerste instantie zie je eruit alsof je een botsing hebt gehad met een chocoladetaart en als je klaar bent (en je wenkbrauwen zijn blijven zitten) dan lijk je wat meer, ehm, vrouw. Of mens. Of wat je doel ook mag zijn.

Duuussss. Toen ik de shock eenmaal te boven was kon het vervolg beginnen. Het aangeschafte contourstickje bleek te licht omdat de basis te donker was. ‘mam, donkerder krijg je het niet. Ook niet met die stick…’ toen ik de stick daarna aanschouwde kon ik het verschil tussen de donkere kant en de lichte kant niet meer zien. Overschaduwd door die schoenpoets. Fijn dan.  Dus moest het een en ander bijgeschaafd worden. In de weer met watjes en tissues dus.

Gelukkig beschik ik erover dus dat was niet zo’n probleem. Wat wél een probleem is, is wanneer je te optimistisch veegt en poetst, je je roze huid opeens overal ziet verschijnen. Wat duidelijk maakt wat voor laag er eigenlijk op lag… Niet best. Maar wel leuk 😉

Na een paar rondes smeerwerk begon het ergens op te lijken. Wat pas écht leuk is als het af is: je lach! Want sjezus je krijgt me toch een partij witte tanden (insert verliefde emoticon)! Zelfs mijn kauwgum zag je zitten twinkelen. Iets minder charmant maar toch, I like!

En toen met de foto’s in de weer. Nou dat was al net zo’n toestand. Te weinig licht, te veel licht, overbelicht en onderbelicht. En vanuit alle hoeken die niet mooi zijn: te veel ribben zichtbaar (lees decolleté…) te veel donshaar op je hoofd, te veel smeersel in je haar (wat je er dus nooit weer uitpoetst dus je haren weer moet wassen), een loslatende nepwimper en overmatig veel glim. O ja en extreem grote poriën waaruit blijkt dat de pore-refiner zijn best niet doet of dat mijn poriën zo groot zijn als de gaatjes van de vergiet.

Maar overall, het is zo leuk om te doen. Tekenen en schilderen is sowieso leuk om te doen, maar make -uppen blijft ook pure ontspanning.

Terwijl ik dit zit te schrijven voel ik de hoofdpijn ein-de-lijk voorzichtig wegtrekken… Zalig gevoel is dat altijd. Mijn zoon denkt inmiddels dat ik het verzonnen heb; ‘mama heeft al hoofdpijn sinds maandag en zegt dat altijd onder het eten zodat wij stil moeten zijn… dat vind ik typisch.’ Hij is kerel. Hij snapt dat niet. Bofkont.

De wedstrijd komt elke week een stukje dichterbij en hoewel ik een klein momentje in de stressmomentje had omdat ik nu nog zomaar een halve week trainen mis probeer ik het net zo goed maar weer van me af te zetten. Sommige dingen zijn gewoon niet verstandig en daar kun je dan maar beter aan toegeven.

Deze week heb ik de poseerschoenen besteld en ik kreeg bericht dat ze vandaag binnen komen. Kan ik nu dus mooi oefenen op échte schoenen. Er zat een berichtje bij dat ik ze eerst moet opwarmen met een föhn. Anders kunnen ze knellen. Hilarisch is dat. Wie moet nou eerst zijn schoenen opwarmen?! Alles aan deze sport is eigenlijk hilarisch. Maar op de een of andere manier heeft het mijn hart gestolen. Ik kan me er in kwijt. En dit doel gesteld hebben is toch wel een van de leukste dingen ooit. Al ben ik nog lang niet overtuigd van mijn shape over tien weken. Het maakt me ook niet uit. Harder dan je best doen kun je niet.

Ondertussen ben ik aan het cuppen met cellulitecups om de putjes wat zachter te krijgen en de huistructuur gladder. Ik hoop dat het vochtafdrijven aan het eind een het verder verlagen van mijn bf daar ook aan meedraagt. Maar ook dat is een beetje afwachten. Vooralsnog zijn het vooral blauwe plekken en plakkerige beentjes en ben ik drie flesjes olie verder.

Dat ik het op social media heb gedeeld is achteraf fijn geweest. Vooral omdat je er over kunt kleppen, vragen kunt stellen en zo weer een beetje meer wegwijs wordt in dit hele circus. Want dat is het natuurlijk wel. Kijk naar alle foto’s met opgedirkte Oempa Loempa’s. Daar is niks normaals aan of wel dan??

Er staat inmiddels een afspraak met een bikini maakster op de agenda dus ook dat punt kan afgestreept worden. Daar heb ik ook onwijs veel zin in. Al was het alleen al omdat ik er samen met iemand anders naartoe ga die alles al eens doorliep en waarop ik mijn vragen kan afvuren. Thuis vindt echt iedereen (behalve mijn man) het stom dus is het een bevrijding er met mensen over te kunnen praten. Dus doe ik dat met haar, met mensen in de gym (ook al zo leuk) en op Instagram. Een mens moet toch érgens zijn ei kwijt…

Mijn shape gaat langzaamaan de goede kant op. En eigenlijk ben ik er best wel heel tevreden mee nu. Niet podiumwaardig maar wel ‘mijn-goedkeuring-waardig’. En dat is bijna nog belangrijker. Ik vind het een wonder dat het bulken nut gehad heeft. Echt een wonder want terwijl je groeit heb je dat absoluut niet in de gaten. Dan denk je alleen maar dat je kleding steeds groter moet. Dat je ook echt iets aan het bouwen bent heb je niet door. Nu heb ik eindelijk wat gevormdere benen en geloof me maar wanneer ik zeg dat mijn benen tot nu toe altijd behoorlijk vormeloos waren. Ze hadden meer weg van twee dikke courgettes dan van benen met een model erin.

Dat gezegd hebbende brei ik een eind aan mijn betoog van vandaag. Ik zal er nog wat foto’s tussen plakken voor de beeldvorming links en rechts en dan is het wel weer mooi geweest. Ondertussen hoop ik dat ik vanmiddag weer zo opgelapt ben dat ik weer wat kan doen en anders moet ik me nog maar een dag onderwerpen aan de verplichte rustdag. Heb ik ook eens vier op een rij 😉

Mocht je deze bijna 1800 woorden hebben uitgelezen: dankjewel. En waarvoor ik je sowieso bedanken wil is dat jij waarschijnlijk een van de mensen bent tegen wie ik zo heerlijk aan mag mekkeren in mijn Instateksten… fijne dag! Maak er wat moois van tussen de druppels door !