Van kakdag naar lachdag

Gruwelijk gelukzalig zijn. Dat is pas een lekker gevoel. En ik moet bekennen dat ik dat de laatste maanden best vaak ervaar. Ik kan er geen prijskaartje aanhangen want dat gevoel is onbetaalbaar. En het aller gekste is: het komt uit het niets. Ik doe geen gekke dingen, ik ga niet op vakantie, ik geef niet bakken met geld uit, niks van dat alles. Het is het gevoel dat het leven gewoon goed voor me is.

Dat dus. Verrek, dit stukje tekst zou zomaar hoppekee in de Psychologie, in een of ander Mindfulness blad kunnen of gewoon in de Libelle, maar echt, het is wel waar.

Natuurlijk zit ik ook nog steeds elke maand in een dip (lees; hormonale ellende) maar dit is niets nieuws onder de zon aangezien de halve wereld hiermee rondloopt en pms of andersoortige toestanden niets bijzonders meer zijn. Wel oneerlijk trouwens hoor, dat wel. Dat blijf ik vinden. Ik vind het ronduit belachelijk dat wij dames opgezadeld zijn met zoveel issues waaraan we niets kunnen doen en waarmee maar te dealen is.

En het kost nog geld ook. Neem nou maandverband en dat soort spullen: klauwen met geld! Hoe onopvallender je wilt zijn tijdens je periode hoe meer geld je moet overmaken naar de rekening van de tampon handel. Evenals de zachte topping van een goed stukje maandverband… Kost geld. Gewoon geld. En dat terwijl we er helemaal niets aan kunnen doen dat we iedere maand bijna doodbloeden en onze uiterste best doen dit alles te verbloemen. Letterlijk trouwens want tegenwoordig zitten er zelfs madeliefjes in hygiëneverband. Maar dit terzijde.

Ik kan nog wel even doorgaan (graag zelfs) maar ik bespaar je de details en de misère. Dat doet tenslotte mijn hele beginzin teniet en dat is ook weer zo zonde. Dan zou je bijna denken dat het niet waar is of heel overtrokken.

Anyway, terug naar de eerste alinea. Hoe kan het dat een gelukzalig gevoel ontstaat terwijl je geen gekke dingen doet? Terwijl je verre bent van je toekomstige doelen en dromen, terwijl de dagen absoluut niet met mega opwindende dingen gevuld zijn en terwijl mijn banksaldo nog niet het saldo van die van een miljonair bereikt heeft…? Ik zal mijn eigen invulling proberen te geven om dit raadselachtige fenomeen op te lossen.

Inmiddels ben ik nog steeds afgeknipt van social media. Behalve Pinterest. Hierop heb ik nog steeds een account omdat ik in een deuk lig van Rumag Quotes of Kakhiel ellende. Gewoon te domme plaatjes en dit heb je af en toe nodig; ik wel tenminste. Daarnaast ben ik nog immer een You Tube aanhanger. Dit om mijn workouts een stukje leuker te maken door tijdens het bankdrukken te beluisteren naar de volledige beschrijving van het ANWB koppel van Brigitte Kaandorp (echt subliem omschreven en een killer voor mijn buikspieren)

Caberet tijdens je workout. Is dat wel zo verstandig? Jazeker! Zolang je het niet beschamend vindt om met tranen over je wangen een gewicht omhoog of omlaag te trekken is dat geen enkel probleem. En ik vind dat dus niet erg. Eerst was het wel een beetje gek omdat je op onbewaakte momenten opeens ziet dat men je nogal ‘wazig’ aanstaart wanneer je een of ander lachsalvo uitstoot, maar verder, who cares? Ik laat geen scheet ofzo. Ik heb alleen plezier 😉

Dus die twee zijn blijvertjes. Vooralsnog tenminste. Af en toe vind ik het irritant dat Pinterest je bestookt met voorgestelde berichten (op basis van de afbeeldingen die jij doorscrolde…) maar verder kan ik daar (nog) wel mee leven.

Wat ik overigens erg bijzonder vind is, is dat ik voor mijn gevoel al jáááren van Instagram en Facebook afgestapt ben, maar dat dit in werkelijkheid nog maar sinds 24 mei is (dit jaar dus!). Hoe kan dat nou weer? Vooral Instagram spookt nog vaak door mijn hoofd. Vooral als ik behoefte heb om iets te schrijven over wat me nu weer overkwam. En mij kennende is dit iedere seconde van de dag. Want irriteer ik me niet aan de hond die zich vergrijpt aan een schapendrol dan is het wel een nieuw fitness toestel waarmee ik in de clinch lig of een of ander zwembad avontuur waarmee ik mezelf weer eens in de kijker speel. En eerlijk is eerlijk, ik genoot enorm van het opschrijven van dit soort momenten.

Gisteren las ik er nog weer een stukje over ergens op een site. Eerst dacht ik “Wat leuk! Nog iemand die omschrijft hoe ik het ook ervaar!” Totdat ik er verderop de site het Instagram icoontje zag en meteen zag dat deze schrijfster helemaal nergens vanaf is en iets van 40.000 volgers had (insert hysterische emoticon) Nou ja, weg herkenning. Ik concludeerde uit de comments onder het artikel dat het een herhaald stuk tekst was.

Het wordt zolangzamerhand ook dodelijk saai om hierover te lezen, ook mijn stukjes zijn de laatste tijd verre van origineel lijkt wel, maar het is wel een dingetje wat best veel impact heeft. En zeg nou zelf, dat is toch absurd? Want alleen al het feit dat het ‘voelt’ alsof je er al heel lang mee gestopt bent terwijl dit nog geeneens vier maanden geleden is, zegt alles over de verslavingsgevoeligheid van dit soort dingen. Het zat zó ingebakken en je was er zo dusdanig mee bezig dat ik ervan overtuigd ben dat dit afkickverschijnselen zijn. Ik merk het aan mezelf. De vier maanden-itch ofzo 😉 Het spookte zelfs alweer door mijn hoofd heen, helemaal nu ik aan mijn cut ga beginnen en ik dat het liefst van de daken afschreeuw en wil delen met de rest van de wereld. Ook omdat ik er best wel trots op ben dat ik nu eindelijk dit laatste traject inga van mijn (bikini)fitness avontuur 😊

Maar om nou te zeggen dat dit een reden is om weer van voren af aan te beginnen en me in het leven van de telefoon te storten? Mwaaah… Het lijkt tegenwoordig ook een beetje een trend te worden. Steeds meer mensen schrappen de apps van de telefoon of deleten hun volledige account(s). En wanneer ik mijn dochter observeer terwijl ze filmpjes of foto’s bekijkt van andere Instagrammers zie ik opeens weer hoe IKZELF met mijn mobiel in handen achteloos zat te scrollen. Tijd te verkwisten. Ik erger me er aan wanneer ik een tv programma wil zien en ik hoor de hele tijd van dat Amerikaanse geleuter uit haar speakertjes galmen zonder enige inhoud. Ik erger me aan de gefotoshopte beelden, de instastories die bekeken worden en de perfectie die de jeugd al wil inademen en uitstralen. En toch mis ik het af en toe. Dat is toch raar…?

Het is de eenvoud van de alledaagse dingen die me blij maken. Als ik ’s middags in de auto stap en naar huis rijd. Wanneer ik een kop koffie in de zon drink of even op de bank ga liggen met een warm dekentje over me heen. Als ik in mijn schone bed stap, zin heb om mijn schilderspullen uit de kast te trekken, mijn kast uit te mesten, naar de schoonheidsspecialiste ga of gewoon een tijdschrift doorblader. Het stelt niets voor. En tegelijkertijd stelt het alles voor.

De drang om alles te delen, de tijd die je onbewust steekt in dingen die er totaal niet toe doen. Ik vind het nogal wat. Daardoor vergeet je waar je tijd om draait. De weken vliegen voorbij. Maar nu zijn ze gevuld met leuke momenten; met bewuste momenten. Er wordt niets vastgelegd, bewerkt en geshared om vervolgens te wachten op reacties. Moet je nagaan wanneer je die voorbijvliegende weken ook nog vult met achteloos plaatjes kijken en zonder na te denken op je telefoon hangt. Ik bedoel maar.

Wat mij ook zeer verheugd is dat ik de weken van deze bulk aan het afstrepen ben. Driewerf Hoeraaaa!! Met een vakantie van drie weken waarin ik ‘NUL’ gedaan heb staat de teller op 72.6 kilo’s. Vanaf oktober gaan we proberen hier minstens (!) 10 kilo af te zweten. Man O Man wat kijk ik hier naar uit. Niet omdat het me zo jofel lijkt om te snijden in al die heerlijkheden (want het wordt natuurlijk flink minder met de calorieën) maar om die garderobe die momenteel op de zolder ligt weer om mijn billen te schuiven…

En waar ik heel nieuwsgierig naar ben is of het daarna ook zichtbaar is! Of er progressie is geboekt dit afgelopen jaar 😊 Want ik ben straks toch echt al een jaar bezig met dit traject en dat is genoeg tijd om links en rechts te zien hoe ik het gedaan heb. Sinds drie weken – de vakantie is weer voorbij- sport ik weer keurig mijn 6x in de week en dat gaat prima. Dus we gaan zien waar de teller uiteindelijk op blijft steken.

Af en toe vliegt het me aan. Dan voorspel ik dat het niks wordt of dat ik er aan het einde van de rit alsnog uitzie als een kersenpittenzak. Maar met doemdenken zet ik ook geen zoden dus ga ik gewoon met frisse moed aan deze cutfase beginnen. Ik zal in de loop van de dagen een paar laatste foto’s maken als ijkpunt vanaf de bulkfase. Want het is wel leuk om te zien hoe je vanaf hier weer gaat afvallen natuurlijk. We gaan het allemaal beleven.

Net als poseerles trouwens. Dat is dan wel even een dingetje waar ik ab-so-luut niet naar uitkijk ☹ Nu al helemaal niet… Ik zie al helemaal voor me hoe ik als zo’n kalf op hoge hakken op zo’n podium moet staan en niet meer weet hoe het allemaal moest… Wat een nachtmerrie. Oké. Dit gepieker zet geen zoden. Kappen dus. Wie weet haal ik dat podium wel niet eens…!

Even terug naar het goede gevoel van koekjes bakken en thee drinken. Pfff. Daar liet ik me even gaan. Als ik dit zo teruglees concludeer ik dat ik over all eigenlijk best heel tevreden ben. En dat is uiteindelijk waar het om draait. Gecombineerd met diverse kak-momenten en de dagelijkse irritaties gaat het gewoon goed.

Hoewel ik morgen eigenlijk weer een rustdag heb besloot het lot door de stressigheid van vandaag dat dit maar vooruitgeschoven wordt naar vandaag; dus morgen weer aan de bak 😉 om daarna door te vliegen naar de kapper: er gaat weer een hoekje haar af! Ik heb er zin in. Rest mij niets anders dan u lezer te bedanken voor uw tijd en wens ik je een fantastische vrijdag en weekend toe! Tot ziens!