Voorjaarsvakantie. Wederom had ik hem niet zien aankomen. Vakanties komen bij mij altijd als een verrassing. Nooit ben ik voorbereid op een week of meerdere weken waarbij ik verplicht gezellig moet doen tussen mijn drie kinders. Omdat ik ze altijd meeneem naar het werk heb ik natuurlijk helemaal iets te klagen maar toch, ik schrik elke keer weer wanneer ze aankondigen ‘volgende week vrij te zijn’.
Ach, het valt heus allemaal wel wat mee ( jullie kennen mijn overdrijftikje inmiddels wel ;-). Ze vermaken zich altijd prima bij opa en oma en wanneer papa ze zo nu en dan een dag meeneemt op de truck is er zomaar weer een dag voorbij. Luna mag oma overal mee helpen, Dominic sleutelt en maait zich een slag in de rondte en mama doet haar dingetjes op kantoor. Tussen de middag worden we verwend met allerlei lekkers want oma is een ware keukenprinses. Tijdens de koffie vergrijp ik me aan een stuk cake wat Luna gebakken heeft.
En dan opeens bedenken oma en Luna om even gezellig naar de Intratuin te gaan. Mama is toch vrij dus die kan mooi mee. Leuk toch?! Nee oma, dat is niet leuk, ik sta op rantsoen weet je nog? Ik zit middenin mijn challenge. Ik. Kan. Dat. Niet. Ik wil het niet. Het lijkt erop alsof ik ermee wegkom maar ’s middags wanneer de storm wat gaat liggen, sturen de gezusters er weer op aan. Oma en Luna vinden dat we best nog even weg kunnen. Zo op de bank zitten is ook maar saai. “jij rijdt. Mijn diesel is bijna op.” En dus sjok ik richting de jas en tas en loop bedrukt naar de auto. Kom maar op met die Intratuin.
Het waait flink en door de felle zon en mijn gebrek aan zonnebril lijk ik een gevaar op de weg. Ontstemd als ik ben trek ik van ergernis rare bekken en ik zie voorbijgangers twijfelen aan mijn mentale gezondheid; of ik eigenlijk wel achter het stuur zou mogen zitten… Gelukkig haalt niemand me van de weg af en dus tuffen we richting het tuincentrum. We gaan tot mijn vreugde naar de Intratuin in Drachten en niet naar Leeuwarden, die is niet zo groot en knusser bovendien (lees: minder verleiding, lekkerder koffie)
Na een dikke twintig minuten parkeer ik bijna voor de ingang. Omdat oma hele pijnlijke heupen heeft probeer ik altijd zo dicht mogelijk voor de deur te parkeren en haar een rolstoel in te lokken. Dat laatste wil ze niet en ze ergert zich dood aan mijn gemene grapjes. “Wacht maar totdat jij er last van krijgt…” Ze heeft gelijk. Ik doe irritant.
Oma duwt de natgeregende kar en we gaan naar binnen. Wat een pracht en praal; de bloemen lachen me toe en het lukt me warempel de voorjaarslucht tussen de snottebellen door op te snuiven. Gewoon heel hard snuiven en je niet schamen voor het geluid. Ik kan er tenslotte niks aan doen dat ik verkouden ben…
Maar och, och, wat een verleiding. Ik merk dat het me mega chagrijnig maakt. En daar schaam ik me dood voor. Oma struint door de winkel en gooit het ene na het andere leuke vaasje in de kar. Want oma heeft geen challenge en ik wel. Op de vraag of zo’n challenge haar niet wat lijkt lacht ze me keihard in mijn gezicht uit: “ik ben niet gek, ik heb bovendien al genoeg challenges in mijn leven gedaan”… Ik stort me vol overgave op het kattenvoer. Je moet wat. Ik gris twee zakjes met actiesticker van de stelling en wip ze in de kar. Even diep ademhalen wat me een hoestbui oplevert (en wat ik btw de hele dag al doe door dat gesnuf en gepuf) en ik sjok achter oma aan.
Oma trakteert ons op een latte en een broodje. Heerlijk. Ik vrolijk er zichtbaar van op en wil de winkel niet meer in. Maar oma wel, zij is nog lang niet klaar. Luna geniet van oma haar ideeën en inspiratie en vult aan waar nodig. “Mama weet je wat ík in ons huis zou doen?” Ik zal je de ideeën besparen. Te hartverscheurend en te duur. En te schreeuwerig. Onze smaken lopen flink uiteen. Maar dat hinderde niet want oma was er om van dienst te zijn en dus werden de cactussen en vetplanten uitgebreid vergeleken en in het karretje geplaatst, gezellig tussen de nieuwe aanwinsten in.
Bijna kocht oma het duizendste geurbrandertje met een handvol smelttabletten maar ze kon zich niet vinden in de ontbrekende match tussen de vaasjes en het brandertje. Het setje vloekte als de moord en dus bleef het duizendste brandertje staan. Oma vroeg me nog wat ik ervan vond, ik kon mezelf alleen maar verwensen om mijn idiote uitdaging en hield wijselijk mijn mond.
Eenmaal weer thuis wil ik een garde uit de vaatwasser wegplukken want zoals zo vaak staat ie nog niet in de kast. Ik trek aan de klep en meteen hangen er een dozijn jassen in de weg waardoor de deur niet meer sluit. Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en de ergernis opborrelen. Ook dat nog. Maar wanneer ik me op deze gedachten betrap realiseer ik me meteen iets anders. Deze reactie komt niet van een challenge. Dit gevoel komt niet van mijn ideeën om bewuster met geld om te gaan. Ter controle voel ik aan mijn beha… ‘au’ Fijn. Het is dus weer zover: PMS…
Het verklaart wel meteen mijn humeur, mijn negatieve gevoel, mijn kortademigheid en mijn sarcastische opmerkingen. En echt waar: IK HAAT HET. Ik vind het zo’n gruwel dat je brein een loopje met je neemt en je dingen doet en zegt die écht niet leuk zijn. Dat je in een spiraal terecht komt waarbij je jezelf de hele dag in twijfel trekt en denkt niks meer voor elkaar te breien.
Waar je het ene moment nog vol zelfvertrouwen rondloopt kun je het andere moment in een tegenovergesteld moment belanden. Dat is op zijn zachtst gezegd heel frustrerend want dit voelt gewoon heel rot, jij voelt je rot en snauwt er lustig op los en vaak zonder reden waardoor je met een beetje pech in een ruzie belandt die nergens over gaat.
Thank Heaven’s for Google. Google is soms mijn allerbeste vriend en weet naast onrust soms ook voor oplossingen te zorgen. Mijn moeder gaat naar een homeopaat wat heel veel voor haar doet, dus op het gebied van voeding en supplementen zijn heel veel dingen mogelijk om verlichting te vinden voor dit geneuzel. En ik heb een helder moment dus moet het ijzer smeden wanneer het heet is. Ik erger me meteen niet meer aan de vaatwasser noch aan mijn kinderen of wederhelft dus alleen het idee van een oplossing is al bevrijdend.
“Oplossingen voor PMS”, ik gooi het in de zoekmachine en vind een hele reeks aan supplementen en ideeën. De ervaringen zijn verfrissend en hoopvol en de meeste dingen heb ik wel in huis maar slik ik te weinig en te onregelmatig om er effect van te ondervinden. Ik weet niet of ik de enige ben op de wereld maar met pillen is het bij mij altijd een kwestie van vergeten- of niet. Het enige wat ik trouw neem zijn mijn eiwitten. en mijn maaltijden. De rest pas wanneer ik klachten krijg; te laat dus.
Elf pilletjes liggen me aan te kijken en ik voel me stand te pede een weirdo of een bejaarde… Er moet een pillendoosje komen; zo eentje met vakjes voor de hele week (zo een die je in elk tasje van een bejaarde ziet liggen), wellicht vergeet ik het dan eens niet. Het is een feit: ik moet wat gaan doen aan mijn hormonale gestel en de middelen heb ik binnen handbereik. Wil ik van mijn stemmingen afkomen en me we weer een maand lang goed voelen in mijn vel dan zal ik het toch echt moeten proberen én volhouden anders wordt het niets.
Die shoot staat op de planning en ik bemerkte de hele week alweer een gevoel van twijfel, ongerief en gebrek aan zelfvertrouwen. Ik moet deze week even pas op de plaats nemen omdat ik gewoon niet fit ben. Dan moet ik als een mantra herhalen dat ik het heus wel weer flik een goede shape te bereiken en dat valt niet mee wanneer je je eigen mantra verkloot door meteen weer te denken : NOT.
En dus ga ik het proberen. Een combinatie van vitamine pillen, magnesium, vitamine B12, visolie, vitamine C en een gereduceerde geraffineerde suiker inname moet mijn humeur een halt toeroepen en mijn zelfvertrouwen en glimlach terug laten komen in de dagen voordat het rode monster weer aanrukt. Deze tijd lijkt steeds meer op te lopen dus zaak om dit weer terug te dringen…
Opeens lijkt de geen geld uitgeven challenge en eitje. Geen overtollig geld uitgeven is beslist te doen. De pilletjes getrouw in nemen en mijn rust op tijd nemen wordt een uitdaging van een heel andere orde… De rust zet in en die shoot baart me inmiddels al wat minder zorgen. Volgens mij beginnen de eerste pilletjes al te werken … 😉
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 