Complimentendag 2017: jij bent écht leuk :-) !!

Bij het openen van mijn Instagram Feed vanochtend lees ik wat leuks. Iemand die ik volg (@voetbalmoederinhighheels) -Hoi Sandra ;-)-  had een quote / afbeelding gepost met een prachtige boodschap voor vandaag: weet dat je leuk bent (maar dan in een paar woorden meer om de quote op te leuken 😉 want zo werkt dat met quotes: een korte boodschap in veel woorden stoppen. Maar, het werkt, want we verslinden met zijn allen heel Pinterest en Instagram tot de woorden op zijn. Heerlijk. Ik houd ervan.

En zoals dat ook met deze woorden en boodschap gebeurde; het zette me aan het denken en inspireerde me stand te pede voor een blog. En dus schrijf ik het bij dezen in zo’n duizend woorden (plus een beetje)op. De boodschap was dat het vandaag namelijk “Internationale Complimentendag’ is.

Een compliment. Volgens Wikipedia is de betekenis ervan als volgt: “Een compliment is een lovende of vleiende uitdrukking. Iemand kan iemand anders een compliment geven – verbaal of non-verbaal – als uiting van waardering voor een geleverde prestatie. Een complimentje kan functioneren als een positieve bekrachtiging en dient dan als prikkel om het bedoelde gedrag te herhalen. Een compliment kan ook averechts werken, bijvoorbeeld wanneer men iemand een compliment geeft voor een taak die hij of zij zelf als gemakkelijk of vanzelfsprekend ervaart”

Tsjong. Zo’n mond vol had ik er nou net niet aan verbonden. Ik zie het altijd meer als iets luchtigs, iets wat een ander blij maakt, een beetje zelfverzekerder, omdat ik diegene aardig, mooi of knap vind of gewoon omdat ik in een mega positieve Flow zit.

Nou kun je jezelf zeikerig en mopperig afvragen of dat nou wel nodig is, alwéér zo’n in het leven geroepen dag. Je kunt gaan zwelgen in ergernis en de vraag of je iemand überhaupt wel een compliment zou moeten geven. Heeft diegene zomaar een compliment verdiend? Met complimenten lijkt het soms net als met respect. Vaak vindt men  ook dat Respect ‘verdiend’ moet worden…

Waarom zou je ervan uit moeten gaan dat alles verdiend moet worden? Waarom kunnen we niet gewoon wat meer de positiviteitsgoeroe gaan uithangen? Waarom kunnen we niet gewoon vaker tegen elkaar zeggen dat we goed bezig zijn? Dat we elkaar mooi vinden? Dat iemand lief, knap, mooi of bijzonder is? Dat iemand zich mooi kleedt, flink is, aardig is en een fijn persoon? Nou mensen, ik vrees dat je daarvan blaren in je mond krijgt. Of hoofdpijn. of nog erger, je denkt dat het ten koste gaat van je eigen maar moeilijk te creëren zelfbeeld…?

We leven in een rare wereld. Een wereld waarin enerzijds geopperd wordt ‘gewoon’ jezelf te zijn (alsof dat al zoiets makkelijks is) Een wereld waarin meningen als kanonskogels in een oorlogsgebied gelanceerd worden en je er maar mee om moet kunnen gaan want vrijheid van meningsuiting is namelijk ‘ontzettend belangrijk’  (…)

Hmm. Dat is ook zo. Vrijheid van meningsuiting ís ook heel belangrijk. De tijd dat ons de mond gesnoerd werd ligt in Nederland in elk geval ver achter ons –en maar goed ook-, maar om nou als een dolle altijd overal maar iets van te vinden zonder erbij na te denken hoe dit op onze medemensen overkomt en wat dat met iemand kan doen vind ik op zijn zachtst gezegd kortzichtig.

Jaloezie lijkt een van de grootste boosdoeners als het aankomt op het delen van vriendelijkheid of complimenten. Het is alsof de een het licht in de ander zijn ogen niet gunt, alsof elke vorm van respect hebben voor een ander verandert in afgunst. Wanneer iemand perfect gestyled over straat gaat kun je denken ‘wauw, wat een prachtige look’ . Je kunt je ook afvragen wat degene wel van zichzelf vindt –wát een attitude…, wát een bitch…, wat een arrogantie….’ Zomaar een paar gedachtes én dito uitspraken die een compliment om zeep helpen om plaats te maken voor een negatieve mening.

Gisteravond zou ik vroeg op bed gaan. Vlak voordat ik mijn tanden ging poetsen zag ik ‘Geslacht!’ op tv. Daarvoor was er al een soortgelijk programma wat óók ging over gender (geslacht). Dat ging over geboren  zijn in een verkeerd lijf waarbij er werden jongens en meiden gevolgd werden die zich als man volledig vrouw voelden en andersom. Sommigen ondergingen daarbij een geslachtsverandering en anderen weer niet.

Het programma Geslacht! waarin ik bleef hangen werd gepresenteerd door Ryanne van Dorst en greep me heel erg aan. Zij onderzocht allerlei dingen waarvoor ze de straat opging om zo de smaak en meningen van oordelend Nederland te proeven. Dat de wereld uitblinkt in hokjesdenken weten we allemaal al lang. Hele culturen zijn gestoeld op dit fenomeen. Maar ook vrij-denkend Nederland kan d’r wat van zag ik.

Ryanne kaartte dit ook aan bij politieke aanhangers. Van verschillende partijen. Een daarvan deed me struikelen over mijn badjas en verslikken in de tandpasta. Een jongeman van 22 vond het hele genderprobleem duidelijk onzin. Ryanne vroeg hem of het wellicht een idee was om een derde ‘hokje’ naast het standaard ‘man’ – ‘vrouw’ in te voeren; dit voor de mensen die misschien wel allebei waren… (huh? insert verbaasde/geschokte/walgende emoticon)

De jongen was duidelijk iets van de kaart getuige zijn rode wangen en beriep zich op zijn partij en de manier waarop hij was opgevoed en hoe zijn partij dit dus zag. Met de Bijbel als leidraad. En in de bijbel sprak hij over man en vrouw. De twee soorten die God geschapen had. Dat was het. Klaar uit. Daartussenin hoefde zo nodig niets want volgens hem was dan gewoon irrelevant. ‘Maar ik dan??’ Vroeg Ryanne de jongeman. “Hoe zit dat dan met mensen zoals ik? Ik ben geen man en geen vrouw, ik ben biologisch gezien, allebei… En die God van jou heeft dus ook mij geschapen…”

Hij werd almaar roder en bleef stoïcijns herhalen dat er twee soorten waren, man en vrouw en dat dat vooral zo moest blijven. Ik hoopte nog dat ze hem een linkse zou geven maar gelukkig deed ze het niet. Ze bedankte hem voor het gesprek en sloot het gesprek af. #respect

Net zoiets idioots zag ik in het weekend op tv. Linda de Mol presenteerde een programma en op straat (van de Bible –Belt community) werd de vraag gesteld “wat vind u van de homo sapiens?” – en hieruit allemaal voortvloeiende vragen als, ‘wat zou je doen als je kind homo sapien blijkt te zijn? Of, ‘Wil je wel naast een homo sapien wonen’, of ‘Mogen homo sapiens bij jou in huis komen?’

Wat de geïnterviewde mensen niet beseften was dat wij allemaal homo sapiens (mensen) zijn. Zij hoorden echter alleen maar het woord ‘homo’ en de sapien werd voor het gemak vergeten. Ik vond de oordelen keihard en mijn mond zakte steeds verder open. Tolerantie is slechts een begrip blijkt wel.

Dat constateerde ik al bij het zien van de transgenderkinderen, die een hele lange weg te gaan hebben bij het vinden van geluk, bij het zien van het programma Geslacht! Waarbij bleek dat een mening zwaarder telt dan de feiten, en tijdens deze weekendquiz van Linda de Mol waarbij deze community braakneigingen kreeg van het woord ‘homo’…

Afgunst, elkaar niet (willen) begrijpen, een gebrek aan inlevingsvermogen en denken dat jij en de jouwen superieur zijn. En maar strooien met meningen zonder kennis van zaken te hebben. Het is gewoon schrijnend.

Het is vandaag dus internationale complimentendag. Dat houdt in dat we vandaag  ongeoorloofd mogen zeggen wat we leuk aan elkaar vinden. Houd de negatieve complimenten voor je en laat ze slechts als een onuitgesproken mening daar waar ze horen: voor jezelf-  en besef je dat het éigenlijk elke dag complimentendag is 😉

Wie weet hoor je vandaag zelf ook hoe leuk je eigenlijk bent; want zolang we elkaar in onze waarde laten, elkaar respecteren ongeacht onze afkomst, kleur, geloof, geslacht, liefde, partner, haarkleur, kledingkeuze of anderszins verschijning, zijn we allemaal gewoon leuke mensen. En dat gezegd hebbende zeg ik bij dezen: ik vind je leuk. Ongeacht je uiterlijk, smaak, voorkeur of godsdienst. Omdat we allemaal  maar gewone homo Sapiens zijn.