Wakker worden in een vroeg voorjaar is een van de mooiste dingen die er zijn. Ik hóór het altijd wanneer het voorjaar ophanden is. Met mijn ogen nog gesloten luister ik naar de vogels en aan hun melodietjes kan ik opmaken dat er meer moois aan zit te komen. Zelfs wanneer het nog grijs en grauw is buiten, zelfs wanneer de temperatuur nog lang niet lente-waardig is zorgen de ochtendgeluiden en de ochtendlucht ervoor dat de natuur laat weten hoe laat het is.
Op momenten als deze probeer ik mijn ogen zo lang mogelijk gesloten te houden en stilletjes te luisteren. Omdat mijn raam altijd open staat -ik riskeer liever dat ik naar buiten waai dan te moeten slapen in een gedempt en muffe slaapkamer-, ruik ik de geur die van buitenaf naar binnen dringt wanneer een zucht wind naar binnen blaast. Heerlijk vind ik dat. Daar kan geen fluffy Robijntjebeer tegenop.
De natuur is een van de mooiste geschenken die je mag ontvangen. Het is jammer dat er zoveel ongezien blijft. Want je moet de natuur natuurlijk wel wíllen zien. Door het gehaast van alle dag, door de stressige momenten en door onze eigen opgelegde wetten en regels ontzeggen we onszelf zoveel moois. Want er is zoveel moois om ons heen. De schoonheid ligt op straat; in de berm, in de tuin, in een boom; als je je ogen, neus en oren maar open houdt sta je versteld van wat er allemaal om je heen is.
Ik vraag me wel eens af hoe ik het zou vinden om naar het buitenland te emigreren. Verhuizen naar een ander oord met bijvoorbeeld alleen maar zon. Wat zou me het heerlijk lijken om elke dag de warme wind op mijn huid en in mijn haren te voelen. Om met mijn tenen in het warme zandstrand te wroeten en te wachten totdat de zon mijn eeuwenlange verstopte zomersproetjes weer tevoorschijn tovert.
Ik zou de hele dag in een hangmat liggen, dobberen op een luchtbedje en nippen aan een cocktail zonder alcohol onder mijn parasolletje terwijl een überknapperd mijn rug insmeert omdat mijn eigen kerel niet mee wilde emigreren. Dat was dan dus zijn eigen schuld dikke bult… Ja ik weet het, de alcohol-loze coctail verpest het plaatje, maar echt, ik moet geen alcohol. Alcohol is voor mij een dooddoener. Ik word d’r naar, lamlendig, zwaarmoedig en bezopen van. Ik kom na één glas de trap niet meer op en hinnik als een pony na het nuttigen van een glas zure rode wijn. Laat maar. Doe mij maar water of iets anders wat mij minder kwaad toebrengt.
Anyway, leven in warmte. Leven tussen de palmbomen en genieten van zonsopkomsten en zonsondergangen. Ik kan er over dromen. Dromen zeg ik met klem want in de werkelijkheid moet ik er natuurlijk niet aan denken. Stel je toch eens voor. De zinderende hitte. Dag in dag uit. Ik proef er altijd een beetje van wanneer ik plaatsneem onder mijn hoogtezon. Dat gaat ongeveer als volgt:
De hele dag loop ik wat te mekkeren over mijn spierpijn (wat ik mezelf overigens altijd aandoe dus waar mekker ik dan eigenlijk over?) Het afgelopen weekend heb ik het weer geweten. Sjeetje wat een ellende. Om mezelf dan te verwennen ga ik héél soms in het bubbelbad (dat zou een perfecte subsitute voor het luchtbed kunnen zijn btw…), en nog zeldzamer is het moment dat ik mijn hoogtezon uitstal.
Maar goed, soms doe ik het dus wel zoals zaterdagavond. Dan bezin ik eer ik begin en verheug me op mijn uurtje kip-aan’t-spit-gevoel wat ik in stilte doorbreng. Mijn uur afgezonderd onder het genot van: A) het bos met zijn fluitende vogeltjes, B) de ruisende zee, C) het klotsen van de golven tegen mijn boot, D) het tsjirpen van de krekels of D) mijn koptelefoon met muziek of een voorleesverhaal van Pietje Puk. Nee echt, da’s pas grappig.
Meestal kies ik voor het ruisen van de zee of de klotsende golven tegen mijn boot. Maar ik moet er bij beide keuzes goed rekening mee houden dat ik daarvoor dan niet eerst een liter water weggeklokt heb omdat mijn zonnesessie dan wel erg kort zal duren (tenzij ik een po naast het bed parkeer). Ik vlei me neder op het bed, en sluit mijn ogen. Niet perse omdat met gesloten ogen (bijna) alles lekkerder is maar vooral ook omdat ik anders de rest van de dag of avond stippen zie en dat vind ik niet bepaald een pretje.
En daar lig ik dan. Poedeltjenaakt met een vest voor het sleutelgat gedrapeerd omdat ik niet wil dat een sterveling mij daar zo in mijn Eva-kostuum ziet liggen. Wanneer ik liggend op mijn buik en een tijdschrift
mijn ritueel start, worden mijn armen tegen de tijd dat ik me -getuige het drammerige piepertje- moet omdraaien zo moe dat ik meestal als een blok in slaap val. Dat weet ik omdat ik keer op keer wakker word van het gevoel dat ik in een gat flikker, of van mijn eigen gesnurk omdat ik zo raar met mijn hoofd ga liggen om op deze manier het risico op strepen te reduceren.
Een plaatje moet het zijn om mezelf daar zo te zien liggen. Wonderschoon. Ook dit is een droom. Want hoe lelijk moet je er er uitzien daar met je mond half open te liggen, bezweet van de hete lampen en met de afdruk van de sprei op je krent omdat die lekker meezweet.
Maar doet dat ertoe? Tuurlijk niet. Het gaat om de illusie. Het gaat om het gevoel wat je jezelf geeft door jezelf een moment toe te staan je even af te zonderen van de hectiek van alle dag. Datzelfde geldt voor het in bad gaan. Ik vind dat heerlijk. Maar zoals je in de boekjes leest gaat het bij mij nooit. Verre van elegant hijs ik me het bad in. Altijd oppassen dat ik niet uitglijd of mijn kont brand omdat ik het badwater steevast te heet kies en er dus eerst weer honderd liter koud water bij in moet.
Vroeger was ik er gauw vies van om in het water te liggen wat doorweekt is van je eigen lichaamshaar of huidcellen. Ja sorry, anders kan ik het ook niet brengen. Tegenwoordig ben ik iets realistischer geworden en weet ik dat het best wat meevalt. Zolang ik er niet uitgebreid in ga liggen plassen valt het met de hygiëne zat mee denk ik maar. Na drie kinders wordt je vanzelf realistischer nietwaar? Je zult ook wel moeten trouwens.
We leven inmiddels in het Dettol tijdperk dus het valt zat mee met de viezigheid. Er is goddorie zelfs Dettol Douchefris tegenwoordig! Ik bedoel maar … Nou moet ik bekennen dat ik een fervent aanhanger ben van Dettol hoor. Niet in de douche, maar wel als handzeep en vooral dat goedje in dat witte flesje. Dat spul waar je met één druppeltje een heel ziekenhuis steriel krijgt. Dat spul. Waanzinnig vind ik het. Heerlijk. Daarvan krijg ik pas écht een schoon gevoel in huis. Nog frisser dan bleekmiddel zeg ik.
Anyway, hoe ik van het gefluit van de vogeltjes ineens in een emmer met Dettol oplossing belandt is mij maar weer de vraag. Ik denk dat het komt dat het lentegevoel gewoon éindelijk in zicht is. De dagen lengen weer, de lucht ruikt lekker, ik heb mijn állereerste wasje tussen de middag weer opgehangen (en weet nu al dan het voor geen meter droogt, maar dit terzijde) en elke ochtend hoor ik de vogels dapper het Wilhelmus zingen met hun vleugel tegen de borst gedrukt, precies zoals het CDA het graag ziet…
Ik geniet ervan. Heerlijk. Ik ben dol op CDA vogeltjes…;-) Vooralsnog is de dag geslaagd en we zijn nog maar net over de helft. Dat kan niet anders dan veel leuks betekenen. Ik zie op de teller dat er alweer 1251 woorden doorheen gejast zijn. Tijd om er weer een einde aan te breien dus. Fijne dag verder en geniet van de lentetekens! #springisintheair J
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 