Warme temperaturen, wilde dieren en vriendschap. Dat is het eerste wat in mij opkomt wanneer ik terug denk aan mijn bijzondere vakantie bij mijn lieve vriendin in Zuid – Afrika. Zo nu en dan komen de herinneringen bij me op. Wanneer ik de kast uitruim, wanneer ik tijdens de fitness naar Zuid-Afrikaanse muziek luister, wanneer ik foto’s tegenkom, wanneer ik souvenirs door handen laat glijden of wanneer ik onverwacht een whatsappje ontvang.
Herinneringen. Ik koester ze. Ze vormen de basis voor nieuwe plannen in de toekomst. Een verre of nabije toekomst. Plannen maken is niet altijd eenvoudig. Het was iets wat Adriënne me leerde toen we nippend aan een dikke schuimige cappuccino genoten van de cafeïne wat ons van energie voorzag. God wat zalig. Samen aan de koffie zitten met een mega stuk taart ernaast om te genieten van het leven. Om te vieren dat we de mogelijkheid hadden daar zo te zitten aan de andere kant van de wereld. Want zo voelde het.
Op Schiphol kocht ik een prachtig boekje. Eentje met een bruinleren kaft waarin ik alle herinneringen wilde opschrijven voor toen en voor later. Hierin begon ik al te schrijven toen ik in het vliegtuig stapte en aan mijn reis van 12 uren begon. Dit was al een avontuur op zich. Ik, die bagger scheet voor alles wat verder dan een straal van 50 kilometer uit mijn buurt was stapte alleen in een vliegtuig om af te reizen naar een land wat ik slechts in een tijdschrift had gezien.
Het werd onvergetelijk. Het werd innig en vooral ook een ontmoeting met mezelf. Want het was prachtig maar ik voelde me op veel momenten ook echt ‘alleen’ voor zover dat mogelijk kan zijn wanneer je in een warm gezin onthaald wordt. Dat vond ik zó bijzonder. Vreemde mensen die je ontvangen en een aantal weken laten wonen in hun huis. Ontzettend lief. Ik leerde mezelf beter kennen en schreef elke dag op wat me die dag bezig had gehouden.
Ik arriveerde in de avond, rond half tien. Naar buiten kijkend was ik diep onder de indruk van de duisternis die verlicht werd door duizenden lichtjes van de stad, van de auto’s en van het vliegveld wat ik al kon zien toen we in een bocht een landing gingen maken. Waanzinnig! Wat is vliegen mooi! Ik sms’te Adriënne (ik had nog geen smartphone 😉 )dat ik op het vliegveld was aangekomen en stuiterde van opwinding. Ik scharrelde mijn bagage bij elkaar en liep richting de douane en de uitgang, waar zij op mij stond te wachten.
En daar sta je dan ineens. Ik besefte het maar amper dat ik zo ver van huis was. Dat ik daar geland was zonder man en zonder mijn drie kinderen. Daar stond ik dan, met mijn gifgroene koffer waar nog niks in had gezeten. Klaar voor de start. Klaar voor nieuwe herinneringen. Ze had de haar drie kindertjes in de auto waar ze vredig lagen te slapen en stond pal voor de uitgang. Koffer in de auto en gaan met die banaan. Jemig. Daar rijdt je dan opeens een paar duizend kilometer van huis over de Zuid-Afrikaanse snelweg…
De dagen erna ontmoette ik de familie en nam ik deel aan het dagelijkse leven. We deden boodschapjes, zochten een keuken voor hun nieuw te bouwen huis uit en praatten alsof ons leven ervan afhing. We deden koffie, cappuccinootjes, aten grandioos lekkere taart, ik kocht bij Woolworths de allerfijnste onderbroeken die ik ooit aan zou hebben (…) en we genoten van alle tijd.
Tussendoor vierden we de verjaardag van hun oudste dochter Emmeke en bakten tot diep in de nacht cupcakes omdat de zorgvuldig uitgekozen Barbietaart jammerlijk mislukte ondanks het fantastische recept van buuf bij wie natuurlijk nooit iets mislukt… Zelden heb ik zo hysterisch gelachen. Het was een tot twee maal toe een afzichtelijk ding geworden. De taart diende als rok maar was veel te kort geworden waardoor Barbie poedelnaakt tot aan haar billen boven de rok hing. Eeuwig zonde. We staken met een romertje kleine cupcakes uit de mislukte rok en maakten de glitterigste paarse cakejes ever. Prachtig werden ze.
We gingen shoppen in Sandton mall, bezochten meteen de eerste dag al een festival waar we onder het genot van een mand vol vreterij (letterlijk dus hé, hier bestond de term clean eating en healty snacks dus écht niet…) hebben genoten van muziek en waar ik kennismaakte met eye-candy-man Bobby van Jaarsveld. Al moet ik bekennen dat ik hem op afstand meer vond lijken op een mislukte travestiet met zwart omlijnde ogen dan op een goddelijke knapperd maar dit terzijde: mijn aandacht was gewekt.
We bezochten nationale parken, apenopvang centra en natuurlijk een rhino en lion park alwaar ik net niet opgevreten ben geworden door een leeuw. Want die leeuwen waren zo mooi dat ze natuurlijk vereeuwigd dienden te worden met gevaar voor eigen leven. Ik hing uit de auto met mijn camera omdat inzoomen nog niet zo goed wilde. En daar lag ze pal voor mijn neus, een prachtige witte leeuwin die werkelijk perfect gaapte waardoor het een angstaanjagende blik was die ik wist vast te leggen zonder me te realiseren dat ik knettergek was door zo debiel uit een autoraam te bungelen. De domme tourist zeg maar.
We sliepen in huisjes waarbij de giraffes en zebra’s voorbij drentelden die van dichtbij fucking groot waren. Ik moest op een avond eens aspirines halen en liep keurig over het paadje naar de receptie. Maar ja, die dieren liepen daar fijn los en hadden zich pal voor mijn neus al socializend op het paadje geïnstalleerd… Ik riep nog ‘sssssssh ssssssh’ maar daar trokken de giraffes zich niet veel van aan en stonden waar ze stonden. Ze wierpen me slechts een neerbuigende blik toe en ik zag ze inwendig gniffelen dat er zo’n domme tourist stond te sissen om ze weg te bonjouren. Ik hoorde ze bijna fluisteren ‘go awaaaaayyyy…’
Ik at krokodillenvlees en aanschouwde een show met zang en dans, Zuid-Afrikaanse liederen en kostuums. Ik hield een babykrokodilletje vast en ging op de foto met een babyleeuw. Hoeveel ervaringen kun je in drie weken tijd proppen wanneer je er niet specifiek bent voor de uitstapjes maar gewoon meedraait binnen het gezin? Heel veel, vooral wanneer je zonder verwachting ergens aan begint. Zonder verwachtingen is alles mooier, spannender en verrassender.
Dit geldt niet alleen voor vakanties maar eigenlijk voor het hele leven. Plannen maken is prachtig en helpt ook zeker om een doel te realiseren. Een omlijnd idee om naartoe te werken. Maar honderd procent zeker weten hoe de bal rolt weet je nooit. Je weet niet welke weg je uiteindelijk zult bewandelen en dat is best leuk. Want de verrassingen die je onderweg tegenkomt maken het zo mogelijk nóg meer de moeite waard en vullen je rugzak met ervaringen.
Het is alweer meerdere jaren terug en onlangs was ze kort terug in Nederland. We dronken koffie bij de Hema mét broodjes en taartjes en kletsten verder alsof die jaren er nooit tussen gekomen waren. We bespraken opnieuw de plannen om elkaar in de toekomst weer te ontmoeten maar dan met onze gezinnen erbij.
Maar ik weet ook, dat we niet weten wannéér dit gaat gebeuren. Het kan over een korte tijd zijn, maar het kan ook pas over een aantal jaren zijn. En misschien gebeurt het zelfs wel pas wanneer we oud zijn. Wie zal het zeggen. Er kunnen zoveel dingen gebeuren waardoor het lot anders beslist. Maar dát we de plannen hebben staat als een paal boven water. Ik besluit me te laten leiden door het lot en wacht stiekempjes af wanneer het moment aanbreekt dat we het vliegtuig in stappen om opnieuw herinneringen te maken bij deze lieve mensen in dit prachtige land…
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 