Slipverdriet

Mijn onderbroek is kapot. Stuk. Geen draad meer van heel en eigenlijk ben ik nu in diepe rouw. Het zit namelijk zo; ik hecht me aan die dingen en aan onderbroeken in het bijzonder. Een onderbroek die goed past is namelijk uniek. Want wanneer er eentje na twintig jaar sneuvelt en naar het land der overleden onderbroekjes verkast is het nogal een uitdaging om er eentje (of meer) te vinden die perfect passen en je een prettig gevoel bezorgen.

Er sneuvelden de laatste tijd eigenlijk wel meer dan één. Maar dat is dan natuurlijk omdat wanneer je er eentje vindt die goed zit je er meteen een dozijn koopt en die vervolgens tot aan de draad afdraagt. Net als een goed passende spijkerbroek. Al vind ik dat die dingen minder genade kennen dan ondergoed. Of je nu 60 of 70 kilo weegt, het maakt de onderbroek geen donder uit. Hij blijft meestal toch wel meerekken. En ook, omdat hij steeds ouder wordt (en dus flubberiger, net als ik) past hij eigenlijk zolang ik hem aantrek.

Nu is het natuurlijk ook zo dat ik een onderbroek altijd een beetje op de groei koop. Ik zal nooit zo gek zijn om een ieniemienie exemplaar aan te schaffen omdat ik op voorhand al weet dat ik daar gruwelijk spijt van ga krijgen. Eigenlijk geldt dat voor álles wat je koopt: koop het ofwel op een moment dat je toch al te dik bent (en dan vooral in je beleving) dan kan het alleen nog maar meevallen wanneer je weer krimpt. Dat werkt tenminste bij mij zo.

En dus is het in mijn kast zo dat er een scala aan maten hangt variërend tussen de maat 36 en maat 40. Dat is een beetje de speling die altijd schommelt. Doe ik zelf hoor, niks horiffic of what, maar toch, het is wel prettig dat er dan altijd iets is wat gewoon goed past. En onderbroeken zijn dan wel een van de meest belangrijke items die ik graag lekker draag en waarvan ik niet continu de rollade beleving moet ervaren. Dat is namelijk om heel verdrietig van te worden. En aangezien mijn achterwerk never nooit niet zo klein wordt dat daar een onderbroek in maat 36 omheen past, liggen er genoeg kleine kledingstukken in de kast, behálve kleine onderbroeken. Die dus niet.

Ik ben jaren geleden in Zuid Afrika geweest bij een vriendin en daar kwam ik in de onderbroekenhemel terecht. De winkel heette “Woolworhts” , misschien ken je de naam wel en het was een walhalla op het gebied van comfort en cozyness. En dus kocht ik een stuk of zeven onderbroeken die ik tot op de dag van vandaag nog steeds draag. Inmiddels is het tijdstip van dragen verschoven van ‘een hele dag bilplezier’ naar ‘nachtelijke ontspanning’ Want overdag kan ik het oncomfortabele van een string nog wel handelen, dat is in het holst van de nacht wel een ander verhaal.

Als er íets is waarvan ik niet kan slapen dan is dat wel een knellende onderbroek. En dan eentje die eigenlijk bedoelt is voor ultiem comfort. Lees: oma onderbroek. De Hema en Sloggi zijn uitblinkers in dit spul maar O wee wanneer je er eentje aanschaft die net niet goed zit. Dan veranderen die krengen in ware martelwerktuigen en knijpen, schuren en knellen ze elke huidplooi af. Dat. Is.Ruk.

Dus een stelregel voor de onderbroek: mijn maat plus twee. Zoiets. Dat houdt in de praktijk in dat ik best een grote onderbroeken opruim doos in mijn kast heb staan want veel stof neemt veel ruimte. En ik moet overdag oppassen dat ik niet zo’n comfortabele joekel in een spijkerbroek draag die zich daar niet voor leent. Want het ene item vraagt om een minuscule string en in het andere zou je met zijn drieën passen en maakt het dus geen drol uit hoe groot of klein je onderbroek is.

Maar, met de lingerie (als je het al zo duur wilt noemen) met gaten in het kruis is het nu dus afgelopen. Want ja, zover waren ze inmiddels versleten. Ik moest bij het ophijsen van de broek in de wc opletten dat ik mijn vinger niet dwars door de stof heen stak en alles uiteenscheurde. En dat was dus precies wat er gisteren met een van mijn oudste slips gebeurde. Een wit met blauwe streepjes gekocht in de Hema. Ineens voelde ik bij de rand van de taille dat er een groot gapend gat zat en realiseerde me: jij gaat niet weer de wasmand in. Het. Is. Over…

Nu ligt het ding dus in de container. Afgedragen en afgedankt. Maar ja, zo’n dingetje gooi je ook niet bepaald in de zak van Max dus het is niet anders. En natuurlijk is het risico op schaamte weer verkleind want het is welbekend dat je geen ongeluk moet krijgen met een kapotte onderbroek. Dat is toch verschrikkelijk. Dat ze je kleding kapot knippen of uittrekken en daar zo’n ranzig versleten slipje aantreffen. Die uiteindelijk dus verschrikkelijk vloekt met de rest van je beeldige outfit. Want tja, jij dacht die ochtend vooral comfortabel de deur uit te moeten en vergat dat de mogelijkheid bestond dat er een levende ziel jouw lelijke onderbroek zou gaan aanschouwen.

Ik steek zometeen even een kaarsje aan voor mijn overleden ondergoed. Want dat hebben al die slips wel verdiend. Nieuwe bestellen bij Woolworths is onmogelijk want A. : die verzendt niet naar het buitenland en B. die heerlijke slips die ik had bestaan gewoon niet meer. En dus moet ik het nu doen met niemendalletjes die ik in een of andere webwinkel scoorde en heel hard mijn best doen om weer met ze ‘ te bonden’ en ze een eerlijke kans geven. Maar ach, dan zul je zien dat ik over tien jaar vast ook een stukje tekst aan hen opdraag…;-)