The body achieves what the mind believes…?

The body achieves what the mind believes…? Toch?

Ja dat is zo. Je lichaam reageert zoals jij denkt. In de positieve zin van het woord maar helaas, ook andersom. Maar hoe dan? Weet jij het- weet ik het. Maar dat maakt voor nu eigenlijk even niet uit. Of nou ja, het maakt in zoverre uit dat het mijn conclusie is na een heel lange tijd piekeren en dubben. 

Sinds oktober 2017 wist ik het zeker: ik wil trainen en toewerken naar een fitness wedstrijd. Één keer in de beste shape van mijn leven op een podium staan te shinen. Blogs schreef ik er vol over, Instagram bestook ik met mijn gedachten en met mijn gemekker tot vervelends aan toe. En nu heb ik mijn buik er vol van. Van die zorgenstroom. Van die malende gedachten Van het langzaamaan wegebben van mijn zelfvertrouwen.

Vanmiddag ging ik naar mijn coach. En het kwam ter sprake. Natuurlijk. What else? Ik jammer al maanden. Maar dit keer zat het me hoog. Heel hoog. En dat wilde ik graag delen. Soms vraag ik me af of hij er niet schijtziek van dat eeuwige gezever wordt maar dat risico moet ik dan maar nemen. En hij ook trouwens 😆…

Wat als een rode draad loopt door dit hele proces tot nu aan toe is dat mijn zelfvertrouwen niet meer maar juist minder lijkt te worden. Tegenover mijn fysieke kracht wat wel toegenomen is. Een rare gewaarwording maar niet leuk. Ik heb keihard gewerkt om te komen waar ik in oktober 2016 en oktober 2017 ben gekomen. Toen ik besloot om mee te doen was dit ook niet een verassing want ik wilde het echt al jaren. En dan ook oprecht. Mijn fysiek was ten tijde van mijn idee ook dichter dan ooit bij de shape die nodig is om op een podium te staan en dus zat ik bomvol vertrouwen en goede moed.

Maar naarmate de tijd vorderde en verstreek, vorderde en verstreek mijn gewicht ook omdat ik mijn calorieën weer naar een fatsoenlijk niveau moest brengen en omdat ik graag meer spiermassa wilde. Het getal op mijn weegschaal ging omhoog. Steeds verder omhoog. En daarmee gleed mijn motivatie en zelfvertrouwen steeds verder omlaag. Tot ver in mijn onderbroek en uiteindelijk voorbij de knieën. Weg. foetsie. Kleren pasten niet meer, zelfs grotere gekocht om de tijd te overbruggen. Maar, ik probeerde de moed erin te houden. 

Ondertussen had ik spijt als haren op mijn hoofd dat ik mijn idee überhaupt naar buiten had gebracht want mensen gingen er naar vragen. Uit belangstelling. Hoe leuk is dat? Nou, heel leuk. Mijn antwoorden waren alleen saai en standaard en behoorlijk tegenstrijdig met mijn voornemen. Ik doe anders niets dan incalculeren dat het niks wordt en bereid elke geïnteresseerde voor op dat ik uiteindelijk in een foute shape of gewoon helemaal niet het podium zal bestijgen.

Het stellen van een einddatum leek de oplossing. Dan en dan ga ik meedoen. Ik streef naar datum A, en als dat niet lukt ga ik voor de B versie. Dat zou vast helpen… Het hielp niet. Ik ben namelijk niet een machine en geen twintig meer. Waar een ander dan misschien denkt dat ik niet hard genoeg werk? Denk het maar gerust, dat doe ik wel. Ik train me de tering, doe wat mijn macro’s me gebieden en niet meer en niet minder. Toch gaat het echt heel langzaam. En niet snel genoeg om mijn beoogde datums op de termijn te behalen wat ik graag zou willen.

De laatste optie heel misschien, maar dan wel met een andere mindset. En laat dat nou net een  groot struikelblok zijn. Het lukt me maar niet om dit om te zetten en om er met meer vertrouwen in te staan. Het is gewoon weg…

“Wat kan is de oplossing zodat jij van je stress verlost wordt? Want dit is echt te erg. Dit werkt tegen je”, vroeg mijn coach me. Het eerste wat door me heen schoot was dat er een kenner naar me zou kijken terwijl ik in mijn onderbroek staat en me eerlijk zegt of ik nog te redden ben. Maar meteen daarna bedacht ik me dat dat niet realistisch is. Want in principe is (bijna) alles mogelijk, vooral wanneer je er op een juiste manier instaat. En dat is nu even waar de schoen wringt. Want ik zie niets meer positief aan mijn lijf (en ook niet op termijn) ook al weet mijn verstand dat het allemaal wel meevalt. En dat ik me er vrijwillig instortte bovendien.

“Wanneer ik de wedstrijd loslaat en probeer om gewoon mijzelf weer te zijn. Wanneer ik weer in mijn garderobe pas en blij ben wanneer ik naar mijn benen kijk” was toen mijn antwoord. “Dan gaan we daar in de eerste instantie naartoe werken. En die wedstrijd laat je voorlopig los en schuif je naar de achtergrond. Wanneer we er klaar voor zijn zetten we pas die stap” 

Er klonken engeltjes en hartjes en ik voelde een bepaalde spanning van me afglijden. “Geen handdoek in de ring gooien bedoel ik”  “Nee, geen handdoek in de ring gooien.” 

Mijn focus draait al maanden om het verkeerde. Het wordt obsessief met een idioot beeld van falen. Ik denk eraan als ik opsta, ik denk eraan als ik in bed stap, douche of in een winkel rondloop  “Dit komt echt nooit meer goed, in elk geval niet voor een glitterbikini” En ik kan je zeggen dat deze gedachtestroom ontzettend vermoeiend is en dat ik het niet meer wil voor mijn eigen gezondheid. Want echt, wanneer je obsessief gaat denken gaat de lol eraf en slaat je onzekerheid om in verkeerde dingen. En daarop zit ik niet te wachten.

Nu zullen er ongetwijfeld stemmen opgaan die zeggen “Why in the name of God wil je überhaupt meedoen wanneer je er zo instaat?”  Ten eerste omdat ik me de opwinding en vastberadenheid nog haarscherp herinner. Dat het mij een kers op de taart leek en daarnaast heel stoer. 

Maar wanneer je in een nieuw avontuur stapt, andere mensen volgt die ook zoiets gedaan hebben ontstaat er een bepaald idee van hoe het moet gaan. Je creëert een lijn der verwachting die op een ander betrekking heeft maar niet op jou. En wanneer de afstand tussen doel en realiteit steeds groter wordt omdat je lichaam anders reageert dan dat je dacht wordt je vertrouwen in jezelf en in een goede afloop steeds kleiner.

En dus ga ik doen wat ik al eerder had moeten doen. De denkbeeldige glitterbikini in de ijskast zetten! Gezellig tussen de soepgroente en ijsklontjes. En proberen de motivatiedraad weer op te pakken. Ik ben al een heel eind en mijn trainingen gaan nog steeds goed. Ik maak nog steeds progressie ondanks dat mijn tekort oploopt. Dat zegt ook wel iets. 

Ik weet niet of het bestaat, maar misschien zijn het juist wel de zorgen die me parten spelen. Dat ik zelf iets in stand houd en dat daardoor alles veel langzamer verloopt dan ik zou willen. Ik wil van mijn angst en negatieve gevoel af en dat kan alleen wanneer ik me weer focus op dat waar het allemaal om begon: plezier maken en me (weer) goed in mijn vel voelen. En die wedstrijd komt dan vanzelf wanneer ik er écht klaar voor ben. 

Bianca (Klijnsma red.), jij schreef vandaag “transformatie ontstaat uit acceptatie”. Ik heb gegoogeld tot ik een ons woog en allemaal sites doorgelezen om jouw woorden te begrijpen want ik snapte er geen hol van. Misschien zit dit alles wel dieper dan ik dacht. Dieper dan een oppervlakkige bovenkant. 

Ik accepteer bij dezen dat ik niet sneller kan dan ik wil en dat daar niets aan te doen is. Dat ik niet kan plannen wanneer het langer tijd nodig heeft. Dat het best oké is om onzekerheid te voelen en dat het oké is om een pas op de plaats te maken. Dat je blijkbaar stappen terug moet doen om uiteindelijk weer vooruit te kunnen. 

Dat is niet zwak of de handdoek in de ring gooien, dat is op jezelf passen zodat je je weer kunt herpakken. Ik wil mezelf geen limiet opleggen. Geen houdbaarheidsdatum. Al duurt het nog een jaar of weet ik veel hoe lang nog, het is goed. Mijn prioriteit ligt dat ik weer gewoon plezier wil hebben en vooral, dat ik mijn zelfvertrouwen weer terug wil. En ook daar ligt een uitdaging want ik wil niet pas tevreden zijn wanneer alles weer bij het oude is. Ook daar ligt dus een heel belangrijk stuk acceptatie. Want als ik mezelf niet accepteer zoals ik bén (van buiten én van binnen), als ik niet inzie waar de schoen wringt, dan kan ik ook geen stappen zetten om dit te gaan veranderen. 

Wat betreft deze prep, die gaat gewoon door omdat ik nu wil gaan voor de shape waar ik me goed bij voel. Ook in mijn onderbroek. Wie weet een shoot tussendoor omdat ik dat echt supertof vond (en een mega ego-booster 😉 ). Niets moet en alles kan. En als dat eenmaal voor elkaar is zien we wel weer. Dan is er weer een ander ijkpunt vanuit waar we weer verder gaan. De stapjes zijn wat kleiner. 

Alles met elkaar lopen de dingen bijna nooit zoals je ze voor ogen had. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Af en toe bereik je een hoogtepunt en dan weer een dieptepunt. Maar wanneer je iets wat je altijd veel plezier schonk je uiteindelijk de nek omdraait omdat je jezelf verliest in hersenspinsels en negatieve gedachten moet je achter je oor krabben en uitvogelen waar het mis ging, of dat wel of niet te herstellen is en hoe dan.

Als je eerlijk bent komt een antwoord wel bovendrijven. En daarover hoef je tegen niemand verantwoording af te leggen. 

The body achieves what the mind believes. Tijd om mijn ‘mind’ wat meer te vertroetelen zodat mijn body en mind straks weer op gelijke voet kunnen leven 🙃

Fijne avond 😘