Het hele internet schuimde ik af. Op zoek naar DE TIP om weer lekker in mijn vel te zitten. En waar ik ook klikte en wat ik ook las; ik vond het niet. Ja hallo, ik weet ook wel dat een make-upje wonderen kan doen. En ik weet ook wel dat slapen je goed doet, en ik weet ook wel dat ontspannen voor herladen zorgt. Maar, het lukte me niet om mijn zinnen te verzetten.
De flow was er niet. Of nou ja, er was wel een flow, maar dan eentje die me de verkeerde kant op liet flowen zeg maar. Niet omhoog maar omlaag. Het hoort er allemaal bij denk ik. Bij mijn journey. Bij ieders journey trouwens. Maar deze is een tikkeltje anders omdat ik mezelf bewust laat ‘groeien’ en laat eten. Daarvan groei ik. Best veel. Daartegenover staat dat ik ook best sterker word en dat is ook fijn. Maar op de een of de andere manier weegt een halve verdwenen kledingkast niet op tegen twee spierballen. En daarachter kom je gaandeweg vanzelf. Om te constateren dat het één niet zonder het ander gaat.
Het is een reis waarvoor je bewust kiest en je moet jezelf dan ook regelmatig tot orde roepen om niet te verdrinken in zelfmedelijden. En dat is best een dingetje vind ik persoonlijk; helemaal wanneer mijn hormonen een loopje met me nemen. Het meest vervelende vind ik de dalen en de pieken. Die gaan samen. Maar de laatste weken was het vooral een dal. Het breken met Social Media helpt enorm, maar dat laatste zetje kwam maar niet.
Tot vorige week. Daar zat ik wederom. Tegenover mijn coach. Goddank dat die man er is want zonder goede begeleiding ben ik nergens. Nou goed dan, wel érgens, maar niet zoals het hoort. Want louter op mijn gevoel vertrouwen zorgt er niet voor dat ik als een speer ga. Of dat ik de stappen zet die ik moet zetten. Ja letterlijke stappen wel trouwens, want als ik op tilt sla dan werk en sport ik me een slag in de rondte, maar logisch nadenken en naar mijn lichaam luisteren doe ik beter wanneer iemand me daartoe dwingt of me er in elk geval aan herinnert.
De vraag:”‘hoe ging je week?’ Is voor mij een vrijbrief om mijn gal te spuien. Daarom betaal ik hem ook. Een normaal persoon zou dat al niet eens meer vragen en hard gillend de kamer uit draven. Maar hij doet dat niet. Hij kijkt je aan en luistert (en ik ben blij dat ik geen gedachten kan lezen… #daargaanweweer) “Nou ik zat in een enorme depressie hoor. Mijn moeder heeft vier rokken voor me genaaid omdat ik het verdom om de rest van de zomer met mijn dikke benen opgesloten te zitten in een spijkerbroek. Maar ja, alles is te krap, te klein en ‘te’ alles dus nu doen we het maar zo” “Je zat in een depressie?” “Nou ja, zo voelt het wel een beetje…”
Alles kwam er even uit. Over hoe dik ik me voel, over hoe lelijk je je daarbij voelt, over hoe slecht je vervolgens op jezelf past en hoe dat dan ook weer voelt; dat ik me niet meer wil opmaken (say whaaaat?!!), mijn haar niet meer leuk doe en me niet meer in een kek outfitje wurm. Wanneer je als 41-jarige vrouw je klaagzang over je fysiek en gestel afsteekt tegen een flashy 23 of 24-jarige jongeman voelt dat in eerste instantie enigszins ongemakkuuuluuukkkk maar hoe langer je klaagt hoe makkelijker het gaat. Zo werkt dat in je brein. Dan gaan vanzelf de remmen los. Dat moet ook wel want anders kun je niet vooruit komen omdat je jezelf in je doen en laten belemmert. En bovendien: zo ben ik nou eenmaal. Ik praat zoals ik schrijf.
Anyway, terwijl hij naar me luisterde vroeg hij me de simpele vraag: “maar, waaróm doe je dat dan allemaal niet meer als je het wél leuk vindt?” Nou ja, wie moet het zien? Ehm… wat dacht je van JIJ?? Hij had een punt. IK zie het. IK geniet ervan. IK voel me er fijn door. Niet zozeer door mijn hoofd vol te boetseren (al is dat óók heel kek) maar vooral door mezelf wat vriendelijker te behandelen. Want dat doe je niet wanneer je jezelf in gedachten tot op de grond af brandt.
Zoals ik al zei, het gaat met pieken en dalen. Want het ene moment voel ik me mega trots op wat ik doe, en het andere moment zit ik in een hoop schijt te kleien. Dan is alles niet leuk. Dan trek ik alles uit zijn verband, dan erger ik me wild aan man en kinderen en vooral aan mezelf. Laatst las ik het in een tijdschrift. Een vrouw kwam samen met haar man op spreekuur bij een therapeut en de vrouw klaagde honderduit over haar man. Over hoe erg hij er niet meer uitzag zoals vroeger. Over hoe weinig hij aan zijn uiterlijk deed. Over alles wat ze niet leuk aan hem vond.
Maar al gauw kwam de aap uit de mouw: ZIJ VOND ZICHZELF NIET LEUK. En dus projecteerde ze haar eigen ongenoegen op haar man. Nou ja, ik herkende het nog ook. Want hoe geïrriteerder ik van mezelf raak, hoe akeliger ik reageer op mijn naasten. En dat is dus echt stom. En onnodig. En onrealistisch. Want waarom moet je een ander opzadelen met je eigen onvrede? Precies. Werk aan de winkel dus. Dit varkentje moet eens nodig gewassen worden dus. En welnu. (haha, leuke woordkeus trouwens …)
De rokken waren binnen dus daarop kon ik me alleen nog maar verheugen. En wat de coach zei, kwam binnen. Doe het toch gewoon. Maak werk van jezelf. Ook wanneer je er (nog) niet uitziet zoals je graag wilt. Dat komt vanzelf. Je moet eigenlijk ten allen tijde goed op jezelf passen.
En dus boekte ik de schoonheidsspecialiste. Op de vraag welke behandeling ik wilde was mijn keus: “de behandeling die je tien jaar jonger maakt”. Of ze die in huis hebben is maar de vraag, maar dan wil ik in elk geval weer pronte wenkbrauwen hebben. En zwarte wimpers. Wel zo handig dacht ik zo. Ik scoorde een handvol nieuwe t-shirts voor bij mijn rokken en deed mijn verhaal bij de verkoopster. Of nou ja, mijn verhaal, ik vertelde haar waar ik mee bezig was. Met een superlief compliment als resultaat btw, hoe blij wil je zijn??
De moraal van dit verhaal. Life’s a bitch. Maar op veel fronten maak je het zelf bitchy. Wanneer je een weg bewandelt, en in mijn geval is dat de sportieve weg van (bikini)fitness kom je jezelf onherroepelijk tegen. En ik ben nog geeneens op de helft geloof ik. Alleen al tijdens dit proces merk ik wat de verandering met me doet. Aan de ene kant vind ik het fijn om goed te eten en sterker te worden. Aan de ander kant vreet het me op dat mijn lijf dusdanig verandert dat ik dat maar moeilijk kan accepteren. Met als gevolg dat ik mezelf ging verslonzen. Het sporten doe ik keurig. Het eten ook. Maar een beetje leuk gekleed voor de dag komen met een gekruld wimpertje of een mooi oogschaduwtje dan weer niet.
Omdat het nogal even duurt voordat ik mijn oude meuk weer in de kast kan hangen is het zaak om ook nu alvast wat meer tijd aan mezelf te spenderen. Want ik ben nog precies dezelfde. Alleen in een tijdelijk aangepaste verpakking.
Gisteren daagde ik mezelf uit om de vier kilometer binnen 30 minuten te rennen. Een minuut sneller dan de vorige keer. Toen ik de teller op 4000 meter zag springen op 29.60 sec. danste ik op straat. Van trots! Ik visualiseerde mezelf op een podium met een trotse echtgenoot en een tevreden coach aan mijn zij. Maar bovenal, een trotse “IK”. Deze wedstrijd wil ik gaan doen omdat ik mezelf wil uitdagen. En gewonnen heb ik sowieso. Omdat ik mijn eigen pad trek en mijn eigen reis afleg. Daarom wil ik mezelf een beker cadeau doen. Die ga ik gewoon regelen. Want je bent een winnaar wanneer je jezelf kunt accepteren en liefhebben in alle aspecten van je ZIJN. En dat is iets wat ik hoop te leren tijdens dit alles. Fijne dag xxx
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 