16 jaar een ring om mijn vinger

Het is toch ook wat dat je bijna ieder jaar je huwelijksdag vergeet. Wat zegt dat over je huwelijk? Dat het juist supergoed is en de jaren er niet toe doen, of dat je een onopmerkzame sloddervos bent die verzeild is geraakt in een web van sleur?

Hmmm. Ik denk dat het een gezonde mix van beide is. Want hoewel de film Bridget Jones’ baby mij in een flits deed hunkeren naar een waanzinnig lekkere vent met een stoppelbaard (omg, wat schrijf ik nu weer op, ik houd niet eens van (stoppel)baarden….!!) en de bijhorende romantiek van een fris en fruitig koppel, zou ik voor geen goud overnieuw willen beginnen.

Nou moet ik zeggen dat ik altijd in de veronderstelling ben geweest dat het een mirakel an sich is dat ik überhaupt een kerel heb gevonden. Gezien het aantal verliefdheden dat zich meester van mij maakte en de feitelijke vriendjes die ik gehad heb, is het maar een magere score wat ik op mijn naam heb staan.

Al vanaf de peuterschool verliefd en pas ontmaagd tegen mijn twintigste. Nou. Dat zegt alles. En het was nog niet eens leuk ook. Het was een onbeschofte prutser. Een jongen die vond een muil open te moeten trekken over alles wat hij van (mij) vond en daarbij geen belediging schuwde om zijn vriendin te sneren.

Het is ook allemaal wat wanneer je nog amper droog achter de oren bent en op zoek bent naar de liefde. Ik herinner me dat ik wel eens op bed lag en me afvroeg hoe het toch zou zijn: zoenen enzo. Nou, het was niks. Goor gewoon. Echt goor. Zo’n glibbertong tegen je gehemelte, speeksel uitwisselend gekwijl en een hand die over je heen aaide: ieuw. Doe. Maar. Niet…

Op vakantie kreeg ik een eerste zoen. Nou, dat was exact zoals ik hierboven beschrijf. Smerig. Maar gek genoeg was de tweede als iets minder erg en de derde best oké. Eenmaal de ‘zoen’ overleefd vroeg ik me af wat de rest dan wel moest zijn. Als kind vond ik eens met een vriendinnetje seksboekjes in het nachtkastje van een ouder. Die beelden staan voor altijd op mijn kindernetvliesje gebrand.

Hoe in godesnaam konden mensen zichzelf zo martelen? De pijn, de schaamte, de viezigheid? In je blote gat aan elkaar frutten en wat al niet voor onkuise toestanden waren dat? En het stond nog op een foto ook. En lag in een nachtkastje bij een vriendinnetje thuis. De wereld van de porno. Too soon, too much to see.

Maar ach, er kwam een moment dat ik het mocht beleven. Maar man, man wat een domper. Er viel weinig te beleven van de knul in kwestie had zijn eigen feestje al gevierd nog voordat ik ervan kon profiteren. Liefde en lust. Het is een ware ontdekkingsreis en als ik het over mocht doen weet ik niet waarvoor ik zou kiezen. En in welke volgorde. En of ik het überhaupt wel weer zou doen. Misschien werd ik liever non. Of ging ik in een krakkemikkerig boerderijtje op de hei wonen. Allen en onbeseksd. Who knows.

Ik dacht vaak dat ik over zou blijven en denk nog wel eens dat ik een lot uit de loterij heb gewonnen die nog man is ook. Het is voor mij wel de allerleukste en liefste van de wereld natuurlijk anders had ik niet drie kinderen met hem gekregen. En ik kan gewoon rondwandelen zonder make-up op en mijn haar in een afschuwelijk kapsel en hij houdt niet minder van me. Dat is toch bijzonder?

Toch zijn er wel eens momenten dat je bij jezelf denkt: is dit het? Ga ik zo richting de honderd? Dan sta ik voor de spiegel en vraag ik mezelf af of het ooit nog goed komt? Er komen alleen maar meer grijze haren, je borsten reageren gevoelig op de zwaartekracht (net als alle andere lichaamsdelen trouwens -op je tandvlees na, dat trekt juist omhoog), je cellulite wordt met de week erger en de rimpels hangen af van hoe je hormonen zich gedragen. En let’s be honest: hoe dichter bij de overgang, hoe akeliger die hormonen doen. Dan kan de moed me in de schoenen zakken.

Of dat ik naar mijn man kijk en zijn kale plekken met een zuur gezicht constateer. Of zijn buikje. Dan zie ik die (door mij gedroomde) sixpack vervliegen en bedenk ik me dat hij er eigenlijk nog nooit zo bij heeft gelopen: afgetraind. En daarna meteen: dat ik dan waarschijnlijk ook nooit op hem gevallen was. Want jeetje wat was ik halsoverkop verliefd op de jongen met rechte tanden en krullend haar – maar mét buikje en geitenwollen sokken (die overigens als éérste exit gingen toen het serieus werd 😉)

Aan de andere kant is schoonheid natuurlijk super relatief. En geluk ook. Want geluk zit niet in deze dingen. Ik denk dat ik nu gelukkiger ben dan toen ik twintig was. Rustiger ook en ik leer elke dag om beter te relativeren.

Ik leer dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als dat hij opgediend wordt en dat het altijd erger kan. Dat niets voor altijd is; de leuke dingen niet, de prachtige momenten niet, maar ook, de ellendige momenten en verdriet. Alles is eindig. Net als wij uiteindelijk zelf eindig zijn. Er komt een moment dat we zelf een laatste zucht uitblazen en niemand weet wanneer precies. Of nou ja, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. En dat je uiterlijk is wat iedereen altijd roept: slechts een buitenkant die vergankelijk is.

Eergisteren riep ik tegen mijn moeder dat we aanstaande donderdag 15 jaar getrouwd zijn. Ze corrigeerde me liefjes door me erop te wijzen hoe oud onze oudste zoon is: die wordt vijftien dit jaar. “Dat betekent dat jullie dus vorig jaar vijftien jaar getrouwd waren en dit jaar al zestien jaar…” Dat bedoel ik dus. Die vergeetachigheid rondom je huwelijksjaren.

Dat het de zevende juni is weet ik wel. Maar dat ik de tel kwijtraak en meestal op acht juni constateer dat onze trouwdag alweer voorbij is vind ik best triest. Of niet. Misschien is het ook wel aandoenlijk. Dat er belangrijkere dagen en momenten zijn en we toch wel van elkaar houden zonder een klein feestje te bouwen.

Dus zestien jaar geleden rond deze tijd bakte ik me een slag in de rondte om bruin te lijken en koesterde ik de trouwjurk die op het stokje hing; klaar voor 7 juni 2002. Hetzelfde jaar waarin Willem Alexander En Máxima trouwden. Wie had gedacht dat ik zestien jaar later nog met dezelfde man zou zijn, in een klein huisje in een dorpje, drie kinderen, een kat en zelfs een hond zou wonen? Nou ik niet.

Als dit een voorproefje is van de komende jaren dan teken ik ervoor. Want gezondheid en tevredenheid zijn best heel kostbaar. Daar kan geen strakke kop en parmantige cup E tegenop. Proost op 7 juni. Weet ik tenminste zeker dat ik het dit jaar níet vergeten ben…