Yogha

Ik heb een nieuwe app op mijn telefoon. Eentje waarvan ik stand te pede relaxed en rustig word. Dat moet dan nogal een bijzondere app zijn want relaxed en rustig worden word ik meestal niet zomaar. Dat vergt enige toewijding en concentratie mijnerzijds.

Maar, wat moet dat moet. En ik sta er op zich ook best wel voor open. Want met drie kinders, een bejaarde kat (jawel, die vreet ook energie hoor) en inmiddels een pup ben ik wel toe aan de nodige rust in mijn lijf dacht ik zo. O ja, en vergeet de echtgenoot vooral niet. Ook die zorgt voor de nodige opwinding af en toe…

En dus installeerde ik de app. Superleuk. De recensies in de app-store waren lovend en ik was meteen om. Ik moffelde mezelf lekker in de stoel, en moest mijn emoties en mijn gesteldheid (zowel fysiek als mentaal) aangeven. Daarnaast moest ik aanvinken hoe ik me voelde en daarop werd dan een geschikte meditatie uitgekozen.

Daar zat ik dan. Met mijn mobiel op

schoot (al is dat ook weer zowat… maar ja, ik ben tenslotte ook maar een leek) en met gesloten ogen. Te wachten tot de vrouw in mijn telefoon sprak. Ze zei dat ik mijn ogen moest sluiten. Mijn armen en benen werden zwaarder en ik moest mijn aandacht richten op mijn ledematen. Vooral op het feit dat ze niks meer deden. Rust. Rust. Rust.

En daar ging ik. Zwevend op een wolk, zittend op de stoel en heerlijk ontspannen. Maar, net toen ik mezelf naar hogere sferen zou liften hoorde ik een onheilspellend geluid. BAM, ik was meteen uit mijn concentratie. Al zou dat misschien niet nodig zijn geweest want deze rust was in principe stukken belangrijker dan het geluid wat mijn oren binnendrong.

Ik hield mijn ogen nog stijf dicht maar kon het niet langer negeren. De kat. De verdomde kat. Ze zat op de vensterbank en deed haar uiterste best een flinke haarbal uit te kotsen. ‘bonk-bonk-bonk’ en nog eens. En nog eens. En jawel hoor, een flinke plens kwakte op de grond. Net terwijl ik mijn best deed mijn rust te hervinden.

Zijn het niet de kinders die roet in het eten gooien dan zijn het wel katten. Of honden. Die kunnen er ook wat van… Gisterochtend liet ik haar uit de bench. De bejaarde kat was vergeten zijn kont goed af te schudden en ik zag in een flits een kattendrol voor de kattenbak liggen. Handen en voeten tekort. Mijn brein liep over. Een pup, poep en hoge nood. Wat moest eerst. Nou het lot besliste want de hond hapte in een keer resoluut in de drol.

GAT-VER. Why? Wat is het belang van keutelhappen? Waarom doen ze dat? Zegt u het maar. Ik probeerde de drol eruit te ‘schudden’ – wat overigens lukte en schoof de hond door de achterdeur om eerst met Dettol de boel te reinigen. Wat overigens ook lukte. Pas toen kon ik weer door met de rest van de ochtendrituelen. En dat beste mensen, is nogal een waslijst…

Dieren. Ze zijn zo leuk. Echt. Zelfs als ze poephappen. Al zie ik dat laatste liever niet dan wel natuurlijk, maar goed. Sinds we die pup in huis hebben lig ik steevast twintig keer op een dag in een deuk. Ze zijn aandoenlijk, lief, ondeugend en ontwapenend. Ze hebben geen kwaad in de zin en de ontwikkeling gaat razendsnel. En onze kat? Die doet haar uiterste best om tussen deze hysterische drukte door te laveren. Wat aardig gaat want ze is stokdoof. Maar niet blind. En haar pootjes doen het nog heel goed wanneer ze waarschuwend een tik uitdeelt. Of als correctie btw. Ze laat zich niet opjutten.

Het is grappig om dit allemaal te ervaren en benadrukt elke dag hoe mooi het is om te genieten van alles om me heen. Nog steeds ben ik elke dag blij dat ik niets meer heb om te checken. Telkens na het werk vergeet ik de telefoon in mijn buurt te hebben (want klanten bellen natuurlijk wel gewoon; die zijn zich niet bewust van mijn euforische social-media-loze tijd…

Wanneer ik dit zo wegtik vraag ik me af of het niet onzinnig is om dit nu alweer te benoemen. Wat het toevoegt? Of een lezer er niet kotsmisselijk van wordt. Net zo kotsmisselijk als de kat…

Maar eigenlijk doet dat er niet toe. Dat is de essentie van alles. Doe wat je blij maakt, niet wat een ander blij maakt door het uit te voeren, of juist weg te laten. Gisteren vroeg ik mijn moeder of ze het ook aan me kon merken; dat ik nergens meer ‘op’ zit. Want het is een wereld van verschil ín mijn hoofd, maar daarbuiten was blijkbaar niks te merken. Zón-de vond ik het. Ik had zo gehoopt dat het merkbaar zou zijn. Maar dat is het dus niet. Behalve voor mezelf. In mijn denken. Maar tenslotte is dat het ook waar het om gaat natuurlijk. Wat ik net al zei, je doet het voor jezelf, niet voor een ander 😉

Een programma op tv waar ik tegenwoordig van smul is “de wereld rond met 80-jarigen”. De eenvoud, het plezier, de ontwapening en de ongecontroleerde uitspraken. Ik snapte dan ook niet waarom mijn ouders (zelf in de 70) dat niet net zo leuk vonden als ik. “Nou,” zegt mijn oudste “Opa en oma zijn zelf natuurlijk bijna zo oud mam, waarom zouden die dat bijzonder vinden…??” Nieuwsflitssss!! Tuurlijk. Dus eigenlijk heb ik de programmavulling iedere dag om me heen, hoe leuk is dat?!

Maar ouder wordende ouders geven ook zorgen. Vanochtend is pa -weer- naar het ziekenhuis voor -weer- een scan. Om moedeloos van te worden. Ze gaan heen met een pijnlijke arm en worden vervolgens van onder naar boven doorgelicht. En ik weet wel, het is maar goed dat de medische wereld zoveel ontdekt enzo, en zo alert is, maar in je hart vind je het gewoon ‘niet leuk’. Wil je gewoon dat het niet aan de orde is. Wil je gewoon leven en je niet druk maken om een eventuele verstopte aandoening. Maar goed, dat is -kop-in-het-zand-stekerij-. I know.

Belangrijk is in elk geval dat we ons bewust zijn van onze beperkte houdbaarheid, én van onze beperkte tijd. Al was het alleen al zodat we de dagen efficiënt indelen en goed op onszelf passen. Zelfs als dat niet altijd goed lukt. Een beetje lief voor jezelf zijn. En voor de ander. Dan is het al gauw perfect. En als dat alles onhaalbaar lijkt kun je altijd nog een ‘app’ installeren die je dwingt om op een stoel te gaan zitten en diep ademhaalt. Zorg dan alleen wel dat er geen katten of honden in de buurt zijn. Anders wordt je yogha sessie wel heel beknopt… 😉