Toos-Social-Media-Loos

Social Media. Ik dacht erover na. Hoe leuk vind ik het? Hoe leuk vind ik het juist niet? Het idee een stuk te schrijven terwijl ik weet dat er bijna geen kip is die het leest staat me tegen. En dat is nou net wat social media met je doet: de wetenschap dat mensen je opmerken. Je schrijft, deelt, plaatst en ontvangt ook nog eens reacties; hopende op positiviteit en een goed gevoel achteraf. Een stukje trots ook. Want hey, je bestaat dus gewoon en anderen vinden jou leuk.

Ooit is er iemand geweest die dit fenomeen uitvond. Met de bedoeling iets te bedenken wat mensen samenbracht. Wat met één muisklik de afstand tussen mensen kon overbruggen. Wat het mogelijk maakte elkaar op afstand te volgen en te bekijken zonder direct contact te leggen. Want ook dat is een ‘voordeel’ van dit soort kanalen: anonimiteit gegarandeerd. Lekker ongegeneerd anderen bekijken, je oordeel geven, geïnspireerd raken of misschien zelfs getroost omdat het bij jou gelukkig niet zo is wat je bij de ander aantreft.

Ik begon er jaren geleden ook mee. Met Facebook. Leuk man. Of nou ja, eigenlijk vond ik het helemaal niet zo leuk maar ja, het kon handig zijn.  Ik probeerde het met een persoonlijk profiel, tussendoor een zakelijke, toen eentje voor mijn toenmalige webwinkeltje en ik stopte ermee. Een jaar later zwichtte ik en maakte ik er een nieuwe aan. Ik was er weer. Kon weer ‘sharen’, posten en likes gaan tellen.

Ondertussen waagde ik me ook aan het Instagram fenomeen. Zo mogelijk nóg leuker omdat ik me hierin anoniemer en vrijer kon uiten. Te beginnen met het laten zien van mijn gelakte nagels en geeïndigd met het posten van fotoshoot foto’s en selfies. Jemig hoe narcistisch klinkt dit eigenlijk? Best wel als ik het zo teruglees.  Natuurlijk plaatste ik ook genoeg andere dingen zoals quotes en af toe een maaltijd, een dierenplaatje of een nietszeggend gejatte foto van Pinterest, maar voornamelijk plaats je toch jezelf op je eigen podium.

En dat was leuk. Al kreeg ik ook hier na een jaar of wat genoeg van. En van de een op de andere dag trok ik de stekker eruit. Weg was ik. Om vervolgens ook hier na een jaar ongeveer terug te keren omdat ik motivatie zocht. En dat wilde ik terug. Om me klaar te stomen voor een tweede fotoshoot. Binnen een korte tijd had ik weer een paar honderd (!!) foto’s geplaatst en stukjes geschreven en ik genoot van de interactie tussen mensen. Van de aandacht, van de opmerkingen, van alles eromheen.

Tot een week of wat terug. Het begon te knagen. Nou moet ik per direct vermelden dat ik tijdens mijn hormonale ellende bijna altijd overweeg om te stoppen met nonsense dingen omdat ik me gedurende mijn PMS aanval erger aan alles en iedereen; mezelf incluis. Maar dit keer bleef het gevoel niet beperkt tot een paar dagen of weken. Het bleef aanwezig. Mijn lol werd minder en minder, mijn ogen werden opnieuw geopend en ik aanschouwde de oppervlakkigheid vanachter mijn telefoon.

Ik zag dat iemand die ik al die tijd gevolgd had opeens in haar Instastory schreef ‘dat ze haar tijd wel beter kon besteden dan aan social media en per direct stopte. Het was leuk. Tabee.’ **Pling** het muntje viel. Op zijn plaats. Ik had er ook geen zin meer in. Waarom deed ik het nog? Wat leverde het me feitelijk op? Niks. Wat leverde het iemand anders op dat ik als kleine sterveling tussen die miljoenen accounts rondwaarde? Niks. Wat kon ik beter doen met de tijd die ik op mijn telefoon zat te staren? Heel veel…:-)

Mijn vader werd vorig jaar ziek. Gelukkig liep dit goed af. Maar een paar weken terug werd de ‘kankerbel’ opnieuw geluid. Of tenminste, ze luidden hem vooral om uit te sluiten dat het terug gekomen was. Want iets raars op de foto moet in een scan gecheckt worden. Opnieuw belandden we met elkaar in de klote achtbaan. Weer niet weten hoe het gaat, waarnaartoe en wat de afloop zal zijn. Doemscenario’s gieren door je brein en iets onzinnigs als social media wordt opeens wel in een heel ander perspectief geplaatst.

Ik bedacht me, wanneer de uitslag slecht zou zijn, ik overal vanaf zou gaan. In elk geval van facebook en Instagram. Want het laatste waar ik dan zin in zou hebben was om kostbare tijd te verkwisten in typen, selfies en het plaatsen ervan. **Pling** Opnieuw een ingeving. Want waarom wachten op slecht nieuws? We leven nu goddorie! Waarom mijn kostbare tijd verdoen? Het is een dikke luchtbel! Daar ga ik toch niet vrijwillig mijn tijd aan opofferen?

Wie kent mij nou helemaal? Van wie op dat hele wereld wijde web hou ik? Wie van hen houdt van mij? Eerlijk? Niemand. Want je bent een persoonlijkheid die ze van foto’s kennen. Van je verhalen. En dat vinden ze best leuk om te lezen, tuurlijk wel. En ik geloof ook oprecht dat ze me erom waardeerden. Maar als ik vandaag het loodje leg is er geen kip van die zeshonderd volgers die er een traan om laat. Die me serieus gaat missen. Ten eerste omdat ze het niet eens weten (er komt geen ‘ik ben nu dood post tenslotte’) en ten tweede omdat social media tijdsopvulling is voor de verveelde momenten.

Maar die momenten zijn in heel veel levens veranderd in verkeerde tijdsopvulling. Want ‘even leuk scrollen’ is veranderd in een verslaving. Of je het nu toegeeft of niet, het ís zo. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die actief bezig is op social media (hetzij liken of geliket worden, hetzij lezen, of gelezen worden, hetzij kijken of bekeken worden) een verslaving heeft ontwikkeld waarvan hij of zijn niet altijd bewust is.

Dat klinkt wel kort door de bocht hè? Ja dat klopt. Maar het ís ook kort door de bocht. Dat is het fenomeen ‘social media’ namelijk ook. Dat doet niet aan doseren. Het pikt onze kostbare tijd in om ons te vergapen aan plaatje kijken. Om ons onbewust illusies in te prenten, om ons jaloers, ontevreden te maken en onbereikbare dromen te doen najagen. Want (bijna) alles daar ademt perfectie uit.

Er zijn hele apps op de markt om je foto ‘instaworthy’ te maken. Tijdschriften hebben hele bladzijdes gewijd aan hun Instapage of FB pagina. Geven tips en trucs om zoveel mogelijk volgers te hebben. En het kan hoor; honderdduizend volgers hebben en een leven dat zo arm als Job is omdat je alleen nog maar tijd besteedt aan je telefoon. Om aan de wensen van je ‘volgers’ te voldoen, om elke maaltijd vast te leggen, van elke workout verslag te doen en een hand te hebben die eruit ziet als je Iphone omdat hij eraan vast gegroeid is. Leven om te liken en om geliket te worden. Ik bedank ervoor.

Nu was het beslist niet zo dat mijn ganse leven in het teken van mijn telefoon stond en ik was absoluut een reteslechte volger. Echt. Ik probeerde het wel, maar ik was er geen uitblinker in. Het allerleukste aan IG vond ik het schrijven van de stukjes tekst. Vooral omdat het af en toe lijkt alsof mijn leven één aaneenschakeling is van hilarische momenten. En die wil ik dan weer delen. Of opschrijven. Maar daarvoor is social media niet geschikt denk ik. Dan kan ik maar beter een boek schrijven. Een daaraan ben ik een paar maanden geleden dus ook begonnen. Ik weet niet of het ooit afkomt, maar dat zal me de reet ook roesten. We zien het vanzelf 😉

De vorige keer dat ik afscheid nam van IG en FB heb ik gewoon van het een op het andere moment de stekker eruit getrokken. Zonder ‘dag te zeggen’ zeg maar. Dit keer heb ik het juist wél gedaan. Omdat ik vond dat dat netjes was. Omdat ik heel veel mensen ontzettend aardig vond en omdat ik dankjewel wilde zeggen voor alle leuke momenten en interactie die ik met de mensen had. Meestal ontstonden er gesprekken die meer inhielden dan ‘kanjer’ ‘topper’ ‘goedbezig’ ‘blablabla’. Dat koester ik. Ik ben alle posts kwijt (en dus ook de foto’s want die bewaarde ik allang niet meer – ik had Insta immers 😉), maar heb de reacties op mijn laatste post bewaard. Die vond ik echt fantastisch. Die waren zo ontzettend lief en warm en vooral oprecht dat ik ze wilde bewaren.

Maar het belangrijkste is: ik voel me (weer) heerlijk. Het lijkt wel of mijn aandacht op de dingen die ik doe, volledig is hersteld. Ik hoor alles tien keer beter, ben me helemaal bewust van wat ik doe, hoor, zeg of kijk. Mijn focus is terug. Wat ik heb geleerd? Of je het nou leuk vindt of niet, of dat je het wilt geloven of niet, maar sm legt een waasje over je leven. Over je verstand, over je denken. Het lijkt wel of het altijd zachtjes sluimert. Alsof het nooit helemaal weg is. En het is niet zo dat je er dan ook steeds aan denkt maar onbewust doe je dat wel. Kijk maar naar de terrasjes, de bushaltes, de supermarkt, school, je werk notabene! O-ve-ral zitten mensen op hun telefoon te staren.

Het IS zo. Onomstotelijk. En terwijl het bedacht is om een netwerk te kunnen opbouwen of contact te onderhouden met verre familie of vrienden, of mensen die je uit het oog verloren bent (terwijl dat dus ook een reden heeft meestal 😉) is het uitgegroeid tot mediums die verder strekken dan je brein kan bevatten. En die infiltreert in honderduizenden websites, informatie over je verzamelt en je akkoord op cookies en ‘algemene voorwaarden’ misbruikt daar waar het maar mogelijk is. Alles voor zhe money. Alles voor de cijfers.

En wij? Wij gaan er braafjes in mee. “Ach, zo erg ben ik niet” “Nou ik ben écht niet verslaafd” “Ik plaats echt noooooit wat -ik kijk alleen maar mee…” “Ja maar straks mis ik iets…” Van alles wat ik hierboven beschrijf zullen er maar een handjevol zijn die het erkennen. Die eerlijk zijn over hun eigen gedrag. Maar dat is ieder zijn eigen keus. Ieder zijn eigen meug. Ik hoef niemand te overtuigen, ik heb mezelf al overtuigd.

Zeg nooit ‘nooit’ zeggen we altijd. Maar ik weet wel, dat ik me nooit weer mee wil laten slepen in een medium wat mijn zicht vertroebelt. Ik heb genoeg verstand in mijn hoofd om mijn leven te kleuren. Daarvoor hoef ik niet andere levens te bekijken vanachter mijn telefoon of goedkeuring te ontvangen voor dingen die ik plaats. Want uiteindelijk draait het daarom; we willen erkenning voor wie we zijn. Terwijl de dag dat je geboren werd de dag was dat je erkenning kreeg: je kwam hier. Je bent hier en jij bent jij. En met de wetenschap dat jij uniek bent en je leven op je wacht, wordt het tijd om er bewust van te genieten. Zonder beeldscherm die zegt dat je een ‘topper’ ‘kanjer’ of ‘goed bezig!’ bent 😊