Sodeknetter wat zat ik in een dikke dip zeg. Tjongejongejonge. Ik weet niet of het nou puur hormonaal was of niet (zal wel weer een combi van beide zijn geweest; I dunno) maar leuk is het niet.
Vanochtend heb ik een struinsessie over het wereld wijde web gedaan. Eigenlijk schaam ik me er dood voor gezien de erge dingen die er allemaal om ons heen gebeuren. Een vingerknip en je bent foetsie en je dan toch druk maken over ogenschijnlijk onbenullige zaken. Dus mocht je je nu al doodergeren, klik het alsjeblieft weg; verder lezen is dan useless.
Ik googelde de term: zelfbeeld. En dan met de toevoeging ‘laag’. In dit geval moet je dat heel letterlijk nemen want bij mij hekelt mijn zelfbeeld letterlijk laag. Rond mijn benen zo ongeveer. Ik vond honderd duizend verklaringen en ging bij mezelf te rade. Want waarom in godesnaam zou je überhaupt een slecht zelfbeeld hebben?
Soms scroll ik door mijn foto’s heen en denk ik oprecht: “Gut, ik zou zo een beschuitje met mezelf gaan eten”. En meestal, meestal voel je je goed. Dan ben je echt trots. Totdat je in de douche stapt, de fucking halogeenverlichting aandoet, voorover bukt en je knieën bekijkt… Of je bovenbenen. Of kan mij het schelen wat in het vizier springt. Dat dus.
Er zijn maar weinig dingen aan mijn hele fysiek die me zo mateloos storen en irriteren als dat. En jajaja, ik weet het, het gaat nergens over. Maar het is dus wel zo. Laatst trok ik een legging aan waar die gruwelijke kuilen doorheen schenen. Een jaar geleden trok ik hem nog aan. Nu ligt hij onderin de kast, daar waar de zon niet schijnt en hij dus nog heel lang mooi blijft #elknadeelhebzijnvoordeel.
Maar aan mijn lijf komt ie voorlopig niet. Wel meer trouwens want er zijn nu nog ongeveer vier leggings waar ik goed mee weg kom. De rest is te krap, te versleten en te doorschijnend. En dat wil ik niet.
Het heikele is dat dit soort issues zich voornamelijk tussen de oren afspeelt. Echter, dit is nou net waar ik zo ongeveer al sinds mijn vroege jaren mee worstel. Eerst omdat ik mezelf te wit vond, toen omdat ik mezelf te dik vond en toen omdat er teveel kuilen en bobbels op zaten. Dus eigenlijk altijd al. En eerlijk gezegd ben ik er zo ontzettend klaar mee. Alleen al om het feit dat je zoiets oppervlakkigs zo opblaast. Omdat je iets wat niks te maken heeft met gezondheid je humeur en je zelfvertrouwen laat verpesten. En dat ik er al meer dan honderdduizend woorden aan verkwist heb en weet dat ik er vast heel veel mensen mee irriteer. Maar dat is dan maar zo. Ik haat het. En ik wil er vanaf.
Sinds vier maanden ben ik aan het proberen om spiermassa te kweken. Nou da’s flauwekul natuurlijk, dat doe ik al zolang ik train. Maar omdat ik zo belachelijk lang laag in calorieën heb gezeten vond mijn coach dat we eerst maar eens moeten zorgen dat ik op een fatsoenlijke energie-inname zit. En wees eerlijk, dat is natuurlijk een nobel streven? Want afgezien van het feit dat je nooit sterker wordt wanneer je weinig eet, is het ook niet gezond. En gek genoeg went een lichaam aan dat wat je eet. Dus hoe minder je eet, hoe langzamer je stofwisseling maar daar heb je niet direct last van. Totdat je het weer gaat opvoeren. Dan moet je eerst weer een balans vinden.
Tegenovergesteld is ook waar; hoe meer je leert eten (en verbranden) hoe sneller je stofwisseling. En je krijgt tenminste genoeg voedingsstoffen binnen zodat je veel meer energie hebt. Maar om daar te komen waar je naartoe wilt is moeilijk. En daar worstelde ik nu een beetje mee.
Eergisteren schreef ik mijn gemekker weg in een Instagram post. En de reacties lieten me smelten. Echt waar. Gewoon, omdat ik vond dat het wemelde van de lieve mensen die me een hart onder de riem staken terwijl de hele post eigenlijk gestoeld leek te zijn op gebakken lucht. Maar het liet me wel inzien dat mijn mindset anders moest. Hoe moeilijk ik dat ook vind. Want als ik zo nog een half jaar (en eigenlijk de rest van mijn vrouwelijke of gezonde bestaan) door moet bikkelen wordt dat nog een heel drama. En dus besloot ik om het over een andere boeg te gooien. Linksom of rechtsom. Ik griste mijn pinpas en ging de stad in #daaagchallenge. Kopen wat wél om mijn billen past. En me niet langer aan te stellen. Want ik kan mezelf dan wel niet omtoveren, maar ik kan wel proberen om een beetje respectvol naar mezelf te kijken. En dat ontbreekt er af en toe een beetje aan.
Ik stapte de winkel in en vroeg aan de verkoopster of ze de broek verkocht die ik op dat moment aan had. En warempel, ze waren er. Twee stuks. Ik paste de een na de ander en stond paf. Het páste gewoon. Mijn postuur was minder exorbitant dan ik vermoedde. Echter, in het pashokje zag ik heus nog dezelfde putjes en strepen maar om nou te zeggen dat ik ervan in tranen uitbarstte, neen. Wanneer ik mijn schouders rechtop zette leek het zowaar wat.
Ik kon het niet laten te vragen hoeveel ruimte er nog in de broek aanwezig was. Voor het geval dat zeg maar. Want ik ga ervan uit dat ik nog steeds wel wat zal groeien. Hetzij vet, hetzij spiermassa, hetzij wat van allebei; ik moet me er maar gewoon op voorbereiden. De mevrouw vond dat ik er goed uitzag. Dat ik goede benen had. Het eerste wat er door me heenging was “nou, jij stond net niet bij me in het pashokje…” Daarmee verknoei je een mooi compliment natuurlijk. En je doet het als vanzelf.
Ik vraag me oprecht af waar die onvrede met mijn benen vandaan komt. Ik heb echt geen idee. Ik ben dáár in elk geval niet mee geplaagd dus die optie is uitgesloten. Maar ik weet het niet, in kleding gaat het wel, maar blote benen zijn een absolute no-go. Toen ik anderhalf jaar geleden klaar was voor de shoot was ik er gelukkiger mee. Liep ik voor het eerst trots in een korte broek rond. Een openbaring was het. Vorig jaar probeerde ik het weer en ook toen ging het wel, al was het resultaat naar mijn idee toen beduidend minder.
Maar nu, nu is het kommer en kwel en zie ik alleen maar wat ik niet wil zien. Behalve op een foto wanneer de belichting perfect is… “Je ziet wat je wilt zien en je hoort wat je horen wil”… Waarom zie ik dan wat ik niet wil zien en hoor ik wat ik hoor?
Wanneer ik naar mijn dochter kijk dan glim ik van trots. Ze is namelijk perfect. Echt. Zelfs wanneer ze een grote mond heeft of foetert. Ze heeft zulke prachtige blauwe ogen, ze is een blij kind en komt voor zichzelf op. Ze ís ook echt blij met zichzelf en straalt dat uit. Trekt alles aan wat ze leuk vindt en ik roep duizend keer in de week hoe mooi ik haar vind. Hoe perfect ze is. Want dat is ze namelijk ook.
Tenenkrommend is het dus wanneer ik er aan denk dat ze in mijn hoofd zou kunnen kijken. Want als ik iets niet wil is dat zij ooit zo over iets aan haarzelf zou denken als dat ik dat doe. Want geloof maar heus niet dat ik dat wat ik nu uitschrijf thuis uitspreek. Ik pas wel op. Het zijn gedachten die gewoon altijd onderhuids broeiten – en die ik af en toe spui op mijn ig account 😉.
Eenenveertig ben ik nu. En ik ontdekte tijdens de afgelopen jaren sporten dat het waar is: geluk zit niet in hoeveel je afvalt of hoe mooi de foto’s worden waar je voor werkt. Zelfs al ben je trots op het resultaat. Want zelfs wanneer je foto’s perfect zijn, zelfs wanneer je ZIET dat het goed is, dan nog zie jij dat wat er nog anders moet. En dat is niet goed. Want op deze manier zijn we straks oud en krebintig en komt er een knappe broeder langs die je moet wassen en durf je met je achtennegentig lentes jong nog steeds geen kleren uit te trekken. En dat durfde je dus ook al niet toen je twintig was. Of dertig. Of veertig…
Weten dat het oké is, en je kapot ergeren aan dat wat je voelt en ziet. Ik denk dat ik dit nog maar even niet plaats. Want als ik dit teruglees zou ik bijna denken dat ik gestoord ben of een gedragsstoornis heb en ik kan niet eens ontcijferen waar het vandaan komt of hoe je het echt kunt veranderen… Werk aan de winkel dus. Het leven lijkt soms een grote zoektocht naar dat wat geluk heet. Als ik boekjes lees waarin ik verhalen tegenkom die bijelkaar hangen van ellende, ziekte en ongelukkigheden dan vraag ik me af waar ik het over heb. Hoe kun je je zo druk maken over een uiterlijkheid terwijl andere mensen dingen hebben waarmee ze maar mee moeten dealen, leuk of niet?
Er schiet me opeens iets te binnen. Want mijn ‘gedoe’ irriteert me vooral wanneer ik er aan denk dat ik mezelf ‘bloot’ moet geven ten overstaan van andere mensen. Wat die dan zullen denken. De gekste dingen gaan dan door mijn hoofd. En wanneer ik bij mijn man of kinderen ben (of bij mijn ouders maar ja daar loop ik niet in onderbroek rond) ben ik echt volmaakt gelukkig en mezelf. Dan zal het mij een worst wezen dat ik geen make-up draag, behaloos ben, in een verwassen pyjama loop of met mijn witte gedeukte benen pronk.
Ik denk geen seconde bij mezelf, zou mijn man me nog wel mooi vinden? Of vind hij me nog wel leuk? Of vinden de kinderen mij niet raar? Nooit. Geen tel. En dat komt omdat ik geloof dat ze van me houden om wie ik ben. Niet om hoe ik eruit zie. Tuurlijk vindt mijn kerel het leuk wanneer ik me optuig als een kerstboom, maar hij houdt niet een grammetje meer of minder van me wanneer ik niet doe. En dat ik eruitzie zoals ik doe is oké. Ze vinden me goed zoals ik ben. Om wíe ik ben.
Oké. Ik schiet nu dus helemaal vol #lightbulbmoment. Want blijkbaar komt die onvrede weg uit de angst dat iemand jou niet (meer) zal waarderen als mens wanneer ze me zien zoals ik ben. Mét alle imperfecties die mij maken tot wie ik ben. En dat zit toch iets dieper dan ik dacht. En ik kan dat zeker wel herleiden naar mijn pubertijd waarin ik niet geaccepteerd werd om wie ik was. Waar de directeur van school zei: “als ze eerst maar eens is zoals de rest, dan houdt het geplaag wel op”
De drang om perfect te zijn overheerst. Het geeft een veilig gevoel ten overstaan van vreemde mensen. Want je wordt als eerste beoordeelt op je uiterlijk. En wanneer er iets is wat jij niet mooi vindt aan jezelf is dat in jouw ogen een gebrek. Maakt het je minderwaardig aan een ander. Ik ben bang wanneer iemand me ziet in korte broek dat ze denken: “jezus, zie dat mens daar eens, dat kán toch niet?!!” Dat ik daarmee weggezet wordt als trol. Als minderwaardig. Net als vroeger.
Toen ik op school dacht dat ik heel oké was, dachten anderen daar anders over. Dit stond overigens los van of ik dik of dun was, maar je trekt gebeurtenissen door. Je projecteert het op jezelf. En toevallig is dit mijn zwakte die zich er uitstekend voor leent om de geschiedenis zich te laten herhalen: door mijn eigen toedoen nog wel: ik laat het gevoel opnieuw toe…
En eigenlijk is dat wat ik nu niet meer zou moeten doen. Wat ik juist wél zou moeten doen: Deal er maar mee. Want zo simpel is het. Of je jezelf nou leuk vindt of niet. Of je jezelf nou mooi vindt of niet, deal er maar mee. Want dit is wat het is en het is jouw realiteit. Je zult zelf moeten bepalen hoe je naar jezelf wilt kijken. Ik kan mezelf niet veranderen. Tenminste niet álles. En zelfs wanneer ik het wel veranderd heb steekt toch altijd dat stemmetje weer op. Hard of zacht, schreeuwend of fluisterend. Dat jij zo over jezelf wilt denken is jouw probleem. Niet je fysiek want die doet gewoon zijn werk. Het is je mindset wat je probleem is. Het is je kijk op je lichaam wat het probleem is. Zelfs je ogen zijn in orde. Want je ziet het goed: het is niet perfect. Maar de manier waarop je daarmee omgaat is alles bepalend. Denk je zoals ik: “poep. Ik ben zo ontzettend niet perfect. Dit maakt me (soms) ongelukkig. Ik trek noooooit weer een korte broek aan, wat denkt de rest van de wereld nu wel van mij?.” Of denk je met gezond boerenverstand: “Ik ben zo ontzettend niet perfect. Net als de rest van de natie. De een heeft een grote gokkerd, de ander heeft aambeien en de ander zijn schaamhaar groeit omhoog over zijn rug. So what. Niemand is perfect. Zelfs al kan niemand die imperfecties zien. Maar ik ben wel leuk. En oprecht. En ik doe mijn best. Dat ik nooit perfect zal zijn is iets waar ik mee te dealen heb: dat is namelijk het hele leven”
Zo dan. Mezelf net een spoedcursusje gegeven maar vraag me niet waar ik dit laatste stukje tekst vandaan haalde… (insert verbaasde emoticon). Ik denk dat ik het nu wel durf te delen. Ik ben niet perfect, heb bobbelige onderdanen en wat al niet meer. Maar ik denk dat het tijd wordt om dat maar gewoon eens te accepteren in plaats me er tegen te verzetten; het bepaalt namelijk niet wie ik ben, het maakt slechts een deel uit van wie ik ben.… #fuckperfection
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 