Blijf bij jezelf

Het aftellen is weer begonnen. Het is bíjna 2018. Ik kan januari al bijna zien aankomen. En man ik heb er zo’n zin in! Het meest kijk ik uit naar oudjaarsdag. De dag wanneer we het ene jaar afsluiten om het nieuwe weer in te luiden.

Persoonlijk ben ik absoluut niet iemand van de goede voornemens. Van de plannen iets he-le-maal anders te gaan doen. Voornemens dingen af te zweren, om te gooien of juist mezelf iets op te leggen waarbij ik bij voorbaat al gedoemd ben te falen. Daarom houd ik het altijd lekker gewoon en probeer ik gewoon het hele jaar door, dingen te verbeteren of anders te doen (als ik daar zin in heb) of vanuit nieuwe ingevingen iets over een andere boeg te gooien.

En zo scharrelde ik ook 2017 door. Lekker relaxed maar met hier en daar spannende dingen. Spannend omdat ik nieuwe doelstellingen had en spannend omdat er dingen om me heen gebeurden die eng waren en waarop ik geen enkele invloed had. Spannend omdat het uitdagend is om jezelf op de proef te stellen en spannend omdat ik bang werd voor dingen waarvan ik de afloop niet kende.

2017. Nog maar een week en we wandelen het nieuwe jaar in. Ik geloof dat ik een beelddenker ben want ik kan een nieuw jaar altijd letterlijk voor me ‘zien’. Het lijkt op een lange landingsbaan die opgedeeld is in verschillende vakken waar ik over heen loop, rijd, fiets of soms zelfs vlieg. Alles op deze landingsbaan is nog blanco; alleen de namen van de dagen, de maanden en de seizoenen liggen vast.

Wat er op deze vakken gaat plaatsvinden is nog een raadsel. Aan de ene kant vind ik dat waanzinnig mooi; the sky is the limit denk ik altijd maar. Maar aan de andere kant kun je op de eerste dag van het nieuwe jaar nooit bevroeden wat er in dit jaar zal gebeuren. Nare dingen bijvoorbeeld. Slechts na afloop kun je eventueel terugblikken op wat er op je pad is gekomen.

Waar je nog vol enthousiasme proost op een prachtig nieuw jaar, compleet gehuld in feestjurk en glitterhakken (of zoals ik in een onesie en pantoffels 😉 ) kun je een paar dagen later compleet in de misère of vernieling liggen omdat er een ongeluk plaatsvond met iemand die je liefhad of dat je zelf getroffen wordt door ziekte of een ongeval. Een blanco pad is het. Een nog onbeschreven blad die nog helemaal bekrast, bekliedert of zorgvuldig volgeschreven zal worden.

Terwijl ik terugkijk op dit jaar zet ik verschillende dingen eens op een rijtje. Wat heeft het me gebracht? Veel liefde in elk geval. Van mijn ouders, mijn broer, mijn man en kinderen, zelfs mijn kat die al meer dan twintig jaar bij ons woont en nog steeds wiebelig maar blij op d’r pootjes rondscharrelt.

Maar ook, zijn de dingen die ik wenste uitgekomen? Behalve die miljoen dan. Een bericht op de radio en in de krant vanochtend deed me eens te meer realiseren dat een miljoen geen geluk brengt. Evenals alle andere materialistische dingen die te koop zijn. Een tv presentator van 48 jaar oud die zich suf sportte en werkte; dood. In een oogwenk ben je er gewoon niet meer. En hij had ook niet verwacht dat hij na de uitzending die hij een dag eerder presenteerde een dag later zijn laatste adem uit zou blazen…

Het maakt me soms bang. Bang voor de dood? Misschien wel. Hoewel ik opa en oma kan horen, liefde voel en gewoon wéét dat er meer is dan hier, boezemt het me wel degelijk angst in. Angst om te verliezen wat me zo dierbaar is. Angst om zonder mijn partner verder te moeten en angst om (een van) mijn kinderen nooit weer te zien. Angst. Het is niet vast te pakken, niet te zien en toch, toch is het er.

Op momenten dat je het niet aan ziet komen kan het je kippenvel geven. Of je misselijk maken; alsof je twintig foute bakken koffie hebt opgezopen. Het kan voor spookbeelden zorgen en je doen hyperventileren. Maar helpt het iets? Ik vrees het niet. Het helpt nul.

Ik las een quote van de presentator in de krant: “Eerst mijn werk, dan leef ik” stond er. Wellicht behoorlijk zwart wit, maar de man was naar eigen zeggen een workoholic. Zoals zo veel onder ons. Maar wanneer alles draait om één ding in je leven, en dat kan natuurlijk véél meer zijn dan je werk, vergeet je zoveel andere mooie dingen die je leven kleur geven.  Je bent niet alleen je werk, je hobby of je liefde. Jíj bent er ook nog.

Het maakte me verdrietig deze ochtend. Omdat hoe ouder je wordt hoe pijnlijker het is je te realiseren dat alles eindig is. Dat er een dag komt dat je ophoudt met ademhalen. Dat er een dag komt dat je iemand moet missen. Je vader, je moeder, je partner of misschien je kindje. We wensen allemaal dat het niet op ons pad komt maar geen verliezen meemaken betekent dat je zelf als eerste gaat.

En tot die tijd moet je het leuk zien te maken. Ervan genieten. Het invullen zodat het je vreugde en energie brengt. Andere mensen blij zien zijn. Tenminste, daar geniet ik enorm van. En vooral, jezelf niet verloochenen. Niet een ander willen zijn dan je bent. En daar knelt de schoen ook al gauw. Want al die goede voornemens zijn zo vaak om aan jezelf te sleutelen. Jezelf mooier te willen maken dan je bent. Jezelf aardiger, liever of ‘beter’ willen zien.

Wanneer je je doelen stelt is het heel belangrijk om dat wel mee te nemen in het door jou gekozen doel. Ga je iets doen wat je oprecht blij maakt? Ga je iets doen wat je hart sneller doet kloppen? Of doe je het omdat een ander jou dan ‘tha bomb’ vindt? Ik moet eerlijk bekennen dat dit wel iets is wat vaak door mijn eigen onzekere gedachten heen flitst.

Want och wat is het fijn te horen als iemand je mooi, stoer, knap of een bikkel vindt. Wat is het ego strelend wanneer dat wat jij geflikt hebt stof doet opwaaien. Wanneer ze zeggen: knap zeg! En hoewel er heel veel mensen zullen roepen: ‘ach wat boeit het mij wat een ander zegt’, dit is vaak een riedeltje die je jezelf inprent om je eigen onzekerheid te overschreeuwen. En stiekem geniet je dan toch van complimenten. Zelfs al komen ze van mensen die je helemaal niet kent. Een onbekende op social media of iemand die via via iets ter ore kwam.

Het versterkt het om onze doelen te stellen en daarnaartoe te werken. Maar het versterkt ook het ‘falen’ in deze doelen. Want iets wat je wilt om indruk te maken op een ander, is de grootste valkuil om deze goals na te jagen. Waarom? Omdat wanneer jij vandaag sterft er precies een handjevol mensen zijn die oprecht verdriet hebben dat jij er niet meer bent. Alleen degenen die heel dicht bij je staan hebben verdriet en zullen jou missen. Waarom? Om JOU. Niet om dat wat je ooit neerzette. Ze missen je om je liefde, je aandacht, je warmte. Ze missen het kriebelen door je haar, dat jij hun door de haartjes kriebelde. Dat je kusjes uitdeelde en luisterde als ze verdrietig waren. Ze missen jou omdat ze waanzinnig van je hielden. Niet omdat je zo stoer, sterk of dun was.

Dát is wat er toe doet wanneer je een volgende keer van plan bent om het verder te zoeken dan nodig is. Ik ben zelf ook een sucker voor complimenten. Dat is iets waar IK dus iets aan moet doen. De doelen die ik voor mezelf heb gesteld zijn dus ook onder andere: mezelf bewuster worden van wie ik ben. Wat ik er toe doe. Voor wie ook vooral. En wat is het wat mij bijzonder en uniek maakt? Dat is duizenden keren belangrijker dan hoeveel appreciatie ik krijg van mensen die ver van mij af staan en wat ook nog eens ontzettend gericht is op de buitenkant.

Morgen kan mijn bestaan wel voorbij zijn. En misschien ook pas over vijftig jaar. Niemand die het weet. Dus kan ik de tijd die mij rest maar beter invullen met dingen die mij raken, blij maken en ontroeren en energie brengen.

En daarvoor hoef ik niet zo heel ver te kijken. (En jij ook niet trouwens ;-))

Fijne woensdag xxx