Synoniem voor “het weer” : “het kind”

Ik blijf er van onder de indruk hoe snel het weer kan veranderen. Waar de ene dag de bomen de wegen versperren en vrachtwagens omwaaien, onze schutting bijna knapt en de O zo mooie bloempotten sneuvelen (fijn dan, nog amper gebruikt 😦 ) schijnt nu de zon en is de lucht iets bewolkt maar niet langer dreigend.

Het weer. Toch zou ik niet zonder verschillende seizoenen kunnen denk ik. Want hoewel ik uit mijn dak ga in de zomer en geniet van het opsnuiven van de vroege ochtendzon en de stijgende temperaturen, is het ook wel weer lekker nu de dagen ietsjes korter worden en ik het in huis weer wat knusser wil maken waarbij zelfs het aquarium meedoet en ik hier en daar een nieuw waterplantje plant; vinden ze vast gezellig 😉

Het gaat alleen best heel geleidelijk dat wennen. Waar ik het ene moment nog gruwel van een warme jas of vest en me afzet tegen iedere regendruppel, grijp ik nu al in de kast naar een vest die er nog niet hangt. En eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin om ze al in de kast te hangen. Echter, de kouder wordende ik heeft niet zoveel te willen of te wensen. Verkleumen is geen optie namelijk 😉

Het weer heeft ook zeker zijn weerslag op de kinderen volgens mij. Want man, man, wat worden ze er wild van. Of chagrijnig. Of beide. Ze zeggen wel eens dat wanneer de kids druk worden er vast storm op komst is. Nou ik beaam dat stand te pede. Het was al zo toen ik klein was en er is in de afgelopen honderd jaar niks veranderd naar mijn idee. Storm doet stof opwaaien. En genoeg ook…

Gisteren bracht ik ze maar even naar school. Heerlijk vonden ze het: droog aankomen en droog opgehaald worden. Zomaar opeens wat tijd cadeau wanneer je nog aan je ontbijt zit of wanneer je weer thuis komt. En het is ze gegund hoor, die tijd. Jammer alleen dat die tijd zo gemakkelijk uitloopt waardoor je ofwel zomaar te laat op bed komt en daarna te laat uit bed rolt…

Opstaan is namelijk best wel een dingetje voor sommige zielen. Die liggen liever tot negen uur op hun bedje dan dat ze eruit stappen wanneer het wekkertje “kwart voor zeven” roept. Geïrriteerd kruipen ze dan hun nest uit, slaan die wekker op zijn smoel en rollen weer terug. Dat ze er dan even uit zijn geweest helpt beslist niet.

Vervolgens staat ma dan weer onderaan de trap te roepen dat de wekker afliep maar ook deze stem wordt overduidelijk genegeerd. Een nors “huh” hoor je vanuit het hol van de leeuw grommen en dat was dat. Daar moet je het dan mee doen. Nou heeft moeder er niet zo veel zin in dat het kind in kwestie te laat komt dus die haast zich tussen het eieren bakken en brood smeren terug naar het trapgat alwaar ze haar stem opnieuw verheft om het nageslacht uit bed te trommelen. Alweer tien minuten verder.

En dan opeens, komt daar met veel bombarie een kind van de trap af rollen. Of nee, twee zelfs. Want de andere werd ook wakker van het geïrriteerde kind wat niet uit bed wilde komen. Foeterend, zuchtend, jammerend en mekkerend doet ze of de wereld vergaat. Maakt me duidelijk wat voor een rotleven ze wel leidt. Dat het heus niet leuk is op school, en al helemaal niet als school betekent dat je er zo vroeg je bed voor uit moet. Of nog erger: een blauw regenpak aan moet trekken waardoor je voor aap staat (?!)

De seizoenen werken er niet echt aan mee het opstaan te vergemakkelijken. Want waar het bij vroeg licht eenvoudig(er) is om aan de dag te beginnen, is het een hels karwei om dit te doen wanneer het nog zo lekker warm en aangenaam in je bed ligt en het overal om je heen nog pikkedonker is.

Maar ja, mama kent geen genade en school ook niet. Evenals alle andere verplichtingen die geen rekening houden met hoe lekker je het vindt om het vooral niet te doen. Het hoort er hoe on-leuk ook, gewoon bij. Wen er maar aan. Maar dat, dat lijkt me geloof ik nogal een opgave. Zowel voor het kind in kwestie als voor de ouder om elke keer hetzelfde gezever aan te horen.

De seizoenen veranderen. Het weer is veranderlijk. Want waar ik mijn tekst begon te schrijven onder een blauwe hemel met frisse najaarslucht hoor ik de regen inmiddels weer zachtjes tikken, harder en harder. En dat zal de rest van de dag wel zo blijven. Maar eigenlijk is dat niet zo’n ramp: het hoort er nu eenmaal bij. Ik verander er niets aan en dat is ook niet nodig. Langzaamaan moeten we er toch aan toegeven en is het weer tijd om te cocoonen en op te laden voor het voorjaar zodat we er weer optimaal van kunnen genieten langer buiten te zijn.

En wat de kids betreft? Waar mijn kind vanochtend onder luid gefoeter vertrok richting school, vond ik pas een half uur geleden een cadeautje op mijn telefoon. Want terwijl wij gisteravond zaten te televisie kijken en te puzzelen, maakte zij een prachtig fotootje van ons. Nou ja prachtig, eigenlijk afzichtelijk want de kwaliteit is nogal griemelig, maar de stickers die ze erop plakte zeiden alles: “life is better when your’e laughing” & “best parents ever”. Ik wist niet eens dat die er was 😉

En terwijl ik het plaatje aanschouwde en trots op FB deelde, bedacht ik me dat het allemaal wel weer goed komt. Er komt vast een dag dat ze uit bed springt omdat ze zin heeft om te doen wat haar gelukkig maakt. Dat ze blij is dat ze vroeger 25 kilometer op een dag moest fietsen 😉  (Optimisme is nou eenmaal goed voor de mens!) en dat ze het zo heerlijk vond wat wij vroeger óók zo heerlijk vonden: kind zijn.

Die teksten ga ik onthouden: “Life is better when your’e laughing” … En dat we de best parents ever zijn moet eigenlijk op de muur. Handig voor wanneer ze dat straks weer vergeten zijn. Of wij,  for that matter 😉