#fitspiration (?)

Afgelopen week flitste er een artikeltje voorbij van een journaliste die schreef over de zin en onzin van het leven in haar beleving. Of nou ja, dat maakte ik er van. Wat bleef hangen was dat wat ze schreef: de obsessie van ‘fitgirls’ en –boys, die zijn er natuurlijk ook genoeg.

In de eerste instantie genoot ik vorstelijk van het artikel. Ik vond het geweldig geschreven, dat is al de eerste bonus en ik begreep ook wel waar ze het over had, er is veel meer in het leven dan het uiterlijk, echte schoonheid zit van binnen blablabla. Echter, ik was het dus niet he-le-maal met haar eens…

Want alles om ons heen is toch maar tijdelijk? En cultuurafhankelijk bovendien. Stromingen, social media’s, mode, sportvormen, eigenlijk is er maar weinig wat blijvend is. En daarover denkend vond ik het een beetje overtrokken. Misschien heeft het te maken met mijn eigen passie, met mijn eigen gedrevenheid.  Wie zal het zeggen. Anyway, ik begreep haar onbegrip niet zo goed.

Ze dacht dat de wereld tegenwoordig draaide om een blokjesbuik. Om een gespierd lijf. Om er goed uitzien. Maar dat het draait om het uiterlijk, dat doet het al eeuwen. Wat denk je waarom Cleopatra zich in de kohl zette? Waarom Marlène Dietrich d’r wenkbrauwen eruit plukte? Waarom de dames van lichte zeden zich in een of ander sexy niemand dalletje hesen terwijl het vijgenblad amper afgeschaft was?

Zien en gezien worden. Er is niks nieuws aan. Echt niet. Het is van alle tijden dat mannen én vrouwen graag goed voor de dag komen. Waar dat vroeger ging om een flinke kont en flubberarmen (Rococo periode- Rubens??), gaat dat nu om een blokjesbuik. Ging dat veertig jaar geleden om een brievenbus figuur (Twiggy), gaat dat nu opeens over een goede kont en een strakke buik (waar ondergetekende trouwens ook een moord voor zou doen).

Ik denk dat het helemaal niet zozeer gaat om wat de maatschappij van ons verlangt. Ik denk dat het is wat wij van onszelf verlangen. We maken onszelf gek door ons dingen op te leggen. Tegelijkertijd, aan de andere kant denk ik dat deze tijd ons er juist op wijst je best te moeten doen voor iets wat je graag anders ziet. En hoewel we allemaal willen geloven dat een goed lijf en een sixpack tegenwoordig óók online besteld kan worden in elke mogelijke vorm van poeders, pillen, thee en shakes (of Ab-roller van de Tell Sell) weten we van binnen heus wel dat dit niet kan.

Maar ja, de makers van tijdschriften, folders en dito producten en dergelijke websites willen ook graag op een eiland in de Bahama’s nippen aan een coctail en omringd worden door diezelfde rondborstige dames in string en be-six-packte kerels door de zon gebruind, dat die natuurlijk elke kans grijpen om te pakken wat er te pakken valt en dergelijke producten en beloftes verkopen. Dat de mens zo dom is niet naar zijn verstand te luisteren maar klakkeloos (en zonder resultaat) de beurs te trekken dat is eigenlijk hun eigen hebberige schuld.

Ik deelde de mening van de schrijfster dus niet helemaal. Zo nu en dan zie ik foto’s voorbij komen van vrouwen met al hun gebreken. Dat moet dan verfrissend zijn. Oprecht zijn. Stoer zijn. En wat al niet meer. Zelf ben ik ook slachtoffer van de poffertjes pan en tijgerstrepen. Vind ik dat leuk? Nou nee, niet bepaald. Ben ik er trots op omdat mijn lijf óók drie kinderen gebaard heeft en dat iedereen dat best mag zien? Nee, die relatie heb ik niet met mijn putten, strepen of hangend vel. Schaam ik me d’r voor? Nee. Vind ik het prachtig? Ook niet. (Bijna) iedereen kampt met voorgenoemde ‘problemen’. Want zo betitelen we ze massaal. Terwijl dit allemaal net zo normaal is als zomersproeten en uitgroei. Nou, daarover maken we ook niet zo’n ophef. De een camoufleert het, de andere niet- ik ben trots op mijn sproeten en mijn uitgroei werk ik weg.

Waar ik wél trots op ben? Dat ik met mijn veertig jaar genoeg van mijn sterke lijf houd om er voor te zorgen dat hij nog sterker wordt en dat ik er mee doe wat ik kán doen. Een deel daarvan is natuurlijk cosmetisch. Want we kunnen nou wel heel stoer zeggen dat het uiterlijk er niet toe doet, en dat we allemaal prat gaan op bebubbelde vrouwendijen en hangbuiken; flauwekul. Ik geloof dat er maar heel weinig vrouwen zijn die uit hun dak gaan wanneer het zomer wordt en de bikini weer uit de kast getrokken wordt terwijl ze voor de spiegel staan en niet kunnen zien of ze een broekje dragen of vergeten zijn er eentje aan te trekken.

Met de trend die momenteel heerst gaat het er niet om dat we allemaal fitbitches moeten zijn. Of afgetrainde lijven hebben. Of spierballen als kerels moeten hebben. Of allemaal aan de biologische producten moeten, spinazie als ontbijt eten of wat al niet meer (volgens mij is díe trend trouwens ook alweer op zijn retour- thank Heaven’s for that!). De trend van nu is dat we zelf een groot aandeel hebben in onze (on)tevredenheid. Want bijna niemand wordt gelukkig van vreetbuien, krapper wordende kleding en dingen die er wel zijn maar die we niemand laten zien. En dat vind ik beslist niet verkeerd; bewustwording kan heel veel opleveren: tevredenheid én actie.

En daarvoor is een oplossing. Simpel en langdurend: FIX IT! Hou op met klagen, zeuren, mekkeren en je ergeren aan mensen die met een sixpack of keiharde kont Instagram volstrooien. Gelijk hebben ze! Enig idee hoeveel tijd die mensen erin steken om hun lijf zo te krijgen? Hoe ze op hun eten moeten letten, op hun trainingen, op álles om hun doel te behalen? Dat is niet obsessief, dat is disciplinair.

Ik weet met mijn gezonde verstand ook wel dat mijn kont er never nooit zo uitziet als die van een bikini chick of als die van een fulltime atlete. Is dat een drama? Tuurlijk niet. Is het ergerlijk dat ik de trend van nu bekijk? In de verste verte niet. Ik kan alleen maar respect opbrengen voor de discipline en het enthousiasme waarmee ze hun hobby of professie uitvoeren. Niet meer en niet minder.

Niemand maakt mij wijs dat ze een sportief lijf niet mooi vinden. Mooi is relatief en smaken verschillen. Maar voor elke atleet of hobbyist met zulke resultaten kun je niet anders dan respect opbrengen in plaats van onbegrip voor hun levensstijl.

Het is niet zo dat er van ons verwacht worden dat dít ‘je van het’ is. Het is niet zo dat we allemaal een podiumfysiek moeten hebben. Maar het is wel zo dat deze kanjers laten zien dat het inderdaad allemaal draait om hoe graag je iets wilt. Want verandering begint altijd bij jezelf. Het gaat er niet om wat de maatschappij je voorspiegelt, het gaat erom wat je mooi vindt, hoe je jezelf het liefst ziet.

En we kunnen nou net doen alsof we allemaal het liefst in een tent rond wandelen maar dat is jezelf een oor aannaaien. Elke vrouw en man heeft bepaalde verwachtingen of eisen aan dat wij zíj mooi vinden. En er is niemand anders die bepaalt wat dat mooi betekent. En als je bent waar je wilt zijn is dat helemaal top. Maar wanneer je ontevreden bent is er maar één iemand die je de schuld kunt geven en dat ben je helaas zelf (enge ziektes daargelaten natuurlijk). Denk op zo’n moment van ultieme ontevredenheid maar eens aan die keiharde abs die over het internet razen en vraag je af hoeveel moeite diegene daarvoor gedaan heeft, hoe erg het afzien was voor die man of vrouw om zo rond te kunnen lopen. Dan is die twintig pond die jij kwijt wilt peanuts J

Een lang verhaal kort. Ergert u niet verwonder u slechts. Aan alle mannen en vrouwen die gezond uitademen, die sporten, gezond eten en dit laten zien. Zij doen dit niet om te ergeren, zij doen dit niet omdat ze niet van lezen houden, ze doen dit niet omdat ze dom zijn en ze doen dit niet omdat ze een ander de ogen uit willen steken, noch om een ander op zijn tekortkomingen te willen wijzen. Ze doen dit louter en alleen omdat dit hún passie is en zij bereid zijn hier heel veel voor te doen én nog meer voor te laten. En dit verdient in mijn ogen een hele dikke pluim.

Amen tot hat. “It is easy to be negative, it takes effort to stay positive instead of judging others