Zware botten

Sommige dingen moet je niet opzoeken. Te kleine kleding bijvoorbeeld. Dat is vrá-gen om een pesthumeur. En wanneer dat humeur zich al voorzichtig aangekondigd heeft ben je een dommeling wanneer je iets uitprobeert waarvan je de uitkomst al kunt raden…

Maar, eerlijk als ik ben, houd ik jullie op de hoogte van mijn photoshoot avontuur, de bulk- en de cutfase en de (eventuele) progressie. Natuurlijk is het superleuk om alleen dingen te plaatsen waarbij je vooruitgang ziet. Maar dit is allesbehalve realiteit. Een reis verloopt nooit alleen in ups en vooruitgang. Er zijn ook genoeg momenten dat je denkt: nu is het klaar; Fuck dat sporten,  ik eet alleen nog maar Oreo’s Punt. Ik word gezellig dik en verhuis naar een klooster of naar een biologisch hutje op de hei waar ik de rest van mijn leven slijt op geitenwollen sokken, gezondheidssandalen en vet haar.

Sinds de shoot vorig jaar oktober ben ik inmiddels acht kilo’s aangekomen. Ik durf het bijna niet eens uit te spreken, maar, ik ben ook geen mietje, het zijn er dus acht. Acht dikke volledige kilo’s. Zestien pond. Zo. Ik dik het nog maar es extra aan ook.  Achtduizend gram schoon aan de haak. Vind ik dit leuk? Hell no! Ik vind het afgrijselijk. Maar zolang ik niks confronterends uit de kast haal is de schade nog te dragen.

Ik heb een waanzinnig leuk rokje. Een Mart Visser rokje. Maat 36. Echt waar, een niet te versmaden, hübsch, lekker hip en toch ook weer sexy rokje. I like it! A lot. Dit rokje is heeft een kokermodel. Zo eentje waar je (verhoogde) taille perfect in uitkomt. Nou moet ik opbiechten dat mijn kont nooit helemaal je-van-het was dus ik bekeek mezelf liever van de voorkant als van de zijkant. Maar dan nog, ik vond en vind hem prachtig.

Tot gisteren. Nu haat ik het rotrokje. Ik haat hem vanuit het diepst van mijn kont. Hij is klein. Vreselijk klein. Té klein. Mijn taille is nog te overzien. Maar man die kont en die benen! Ik krijg hem Goddorie niet meer dicht. Nog geen millimeter. De tranen schoten in mijn mooi blauw opgemaakte ogen en daarna schoot mijn blik vuur. Ik denk dat ik bijna ontplofte. Wat een deceptie. Wel weten dat je dikker of groter geworden bent maar je kop in het stof onder het bed steken wanneer iets dan dus ook écht te klein geworden is wanneer je het tracht te passen.

Bijna jankte ik tranen met tuiten maar deze stemming sloeg om in woede. Ik werd werkelijk ziedend. Dat gallige kutrokje samen met de rest van al die rottige kleine (korte)broekjes en rokjes. Why in the name of God? Waar ben ik ooit aan begonnen? Was het niet goed genoeg? Kon het niet gewoon blijven voor wat het was? En wat ben ik precies aangekomen? Acht kilo roomboter of zit er ook nog een fractie spieren tussen? De meting morgen zal het uitwijzen.

Vorige week zat ik al in de mineur. Niet omdat het trainen zo slecht gaat, integendeel. Dat gaat heel goed. In principe sla ik niks over. Zelfs tijdens de hectische periode twee weken geleden hielden mijn man en ik ons karig en staande. Maar de vermoeidheid sloeg toe en daarmee meteen een gevoel van onzekerheid en stress. Gatver. Net wanneer je in je flow zit, flow je door naar een sikkeneurige jammerstemming.

De klokt tikt door en de shoot staat gepland. Drie maanden heb ik nog. Of eigenlijk drie-en halve maand. Het bloed stijgt me naar mijn hoofd wanneer ik me bedenk dat het misschien wel niet gaat lukken om mezelf in een betere shape vast te laten leggen. Mijn man diende me gistermiddag van repliek. Of ik wel deugde. Dat hij niks van me snapte. “De ene keer gil je alles bij elkaar dat je zo blij bent dat je kont uit begint te steken, dat je de reet van Kim Kardashian beoogt. Maar wanneer dat piepkleine rokje dan niet meer over je kont heen past begin je te janken. Wat wil je nou? Jij traint toch je benen en billen met een doel? Nu is alles in omvang toegenomen en nu is het weer niet goed. Vrouwen… (insert zucht)”

Maar de beste man heeft een punt. Een klein punt, dat dan weer wel. Maar het blijft een punt. Ik weet het zelf ook wel een beetje en knijp me in elk lichaamsdeel om te voelen of dit als een pudding voelt of als een biefstuk. Meestal voelt het biefstukkerig en dus stevig. Ik probeer me vast te klampen aan de wetenschappelijke feiten dat spieren zwaarder wegen dan vet en dat mijn botten gewoon flink zwaar (moeten) zijn 😉  En verder? Verder moet ik niet zo zeuren. Dat weet ik heus ook wel.

Fitness is een prachtige sport. Ik kan mijn hele ziel en zaligheid er in leggen en het heeft me ook al veel gebracht. En natuurlijk is 165 kilo hipthrusten niet geschikt met een kippenbips en mierendijen. Ik bén ook echt sterker geworden, precies wat ik ambieerde en waar ik naartoe trainde (en at 😉  Maar sterker worden en dikker worden zijn toch twee dingen die zowel onlosmakelijk zijn want je moet (meestal) wel in gewicht (en in omvang) aankomen om sterker te worden. En toch, toch is het een kwestie van omschakelen in je hoofd en weten / realiseren waarom je doet wat je doet.

Ik schreeuwde zo hard vorig jaar: “En nu? Nu ga ik bouwen, sterker worden, breder worden, bredere schouders, mooiere rug en vooral betere billen” Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat dat ook in kon houden dat dingen (lees: volledige kledingkastinhoud) te klein zou gaan worden. Ook op de lange termijn. Want ik heb nu natuurlijk gewerkt aan een ander fysiek. Niet per se een dikker fysiek; wel een gespierder lijf. En daarin ben ik ook echt wel (voor een deel) geslaagd.

7 Juni zijn we 15 jaar getrouwd. Ieder jaar trek ik mijn trouwjurk aan om even terug te denken aan de trouwdag. Om even te genieten van dat moment. Ik ben de afgelopen veertien jaar waanzinnig trots geweest dat ik mijn jurk nog aankon; zelfs met drie kindertjes. Dit jaar wordt het de eerste keer (denk ik) dat de achterkant niet meer dicht wil. Dat vind ik jammer. Maar het was een keus die ik maakte en dus moet ik ophouden met zeiken. Dus beëindig ik deze klagerige blog met een zucht en zweetoksels.

En zo ziet u maar weer, we zijn allemaal piepende mensen. De een wat meer dan de ander, maar piepen hoort er een beetje bij. Het is de onzekerheid of het wel allemaal gaat lukken wat soms je hoofd op hol brengt. Maar we gaan door en zullen zien of mijn voornemen van vorig jaar gaat lukken. niet geschoten is altijd mis. En anders? Ach, dan hebben we altijd de foto’s nog zullen we maar zeggen J Fijne dag. Ik ga een komkommer schieten…

Keep you updated. Liefs Paulina 🙂