d’r op en d’r af

De tijd gaat snel. Maar soms dénk je dat hij sneller gaat dan hij feitelijk doet. Dat is meestal wanneer je een keuze maakt die voor verandering zorgt. Wanneer je op dieet gaat bijvoorbeeld. Dan dénk je dat je jezelf al wéeeeken aan het uithongeren bent terwijl de dag nog maar amper begonnen bent en je gisteren pas gestart bent en dus nog maar amper de chocolade hoeft te missen.

Of wanneer je minder geld uit wilt geven zoals ik. Dan ben je in de veronderstelling dat het half jaar al bijna voorbij is terwijl je amper op drie maanden zit. Of wanneer je minder tijd wilt steken in (een) social media kanaal. Dan denk je dat er al mááánden af bent terwijl je nog maar drie weken offline bent. Hoe raar is dat?

Wanneer je echter niets van dit alles doet en alles gewoon zijn gangetje gaat, vliegt de tijd je om de oren of haalt je zelfs in. Een combinatie kan ook trouwens. Dan razen de weken alsnog voorbij, behalve het volbrengen van het door jou uitgekozen doel: dat lijkt een onmogelijke taak.  Die hapert en rammelt aan alle kanten. Het brein zit maar raar in elkaar; maar ach, dat wisten allemaal allang.

Zoals ik al uitgebreid vertelde heb ik mezelf ook een paar challenges opgelegd. Waaronder de bespaarchallenge. Het valt nog niet mee. Gisteren gooide de reclamebezorger (per ongeluk natuurlijk) een stapel reclame in de brievenbus. Die had de -nee-dank-u-voor-de-reclame- sticker over het hoofd gezien denk ik. Maar toen lag daar dus opeens een walhalla aan producten die ik niet nodig had. Het Lidl foldertje barstte van de leukigheidjes, de altijd heerlijke Kruidvat schreeuwde korting en de Etos is ook altijd zo fijn.

Maar, ik heb de stapel doorgebladerd en aan de kant gelegd. Het is natuurlijk niet de bedoeling om bij de eerste de beste verleiding door de knieën te gaan. Alsof het nog niet genoeg was lagen er ook kortingsbonnen van de Lake Side in de bus. Toffe broekies en shirts voor een habbekrats. Nou ja, zo goedkoop waren ze nou ook weer niet, maar het vóelde wel zo. En de ICI Paris gooide er nog een schepje bovenop door de gespaarde punten in een cheque naar me toe te sturen. En O ja, Zalando miste me ook al en beloofde me een korting van 20 euro; wanneer ik er eerst voor 100 euro’s in mijn mandje gooide…

Ik ging in de tuin zitten met een kop thee en sloot mijn ogen in de zon. In gedachten stapte ik in de auto naar Dokkum alwaar ik de winkels volledig leegshopte. Alles wat ik ook maar mooi vond nam ik mee, rekende af en voelde me gelukzalig. Als kers op de taart ging ik naar de schoenenwinkel en kocht ik mijn zeventigste paar schoenen voor de afwisseling. Hè, wat zou dat toch weer heerlijk zijn bedacht ik me terwijl ik aan mijn babythee nipte.

Maar helaas bleef het bij dromen. Ik ging er over zitten denken wát ik dan toch allemaal wel moest kopen. Naar de sportwinkel? Mwaah, ik heb twaalf broeken ofzo… Weet ik veel wat er allemaal niet in dat kastje ligt. Beha’s dan? Naaah, heb ik ook nog genoeg van. Verschillende cups zelfs; CUT-CUPS EN BULK-CUPS. Ja echt, dat maakt namelijk een cupmaat uit dus ik heb voorlopig nog zat roezeltjes en kantjes liggen.

Spijkerbroekje dan? Nee, ook geen optie. Mijn reet groeit momenteel als kool dus het zou eeuwig zonde zijn daar een nieuw stofje omheen te draperen omdat ik hoop dat hij strakjes weer krimpt. Net als een nieuw jurkje, rokje, of shirtje. Nou ja, dat shirtje zou nog kunnen. Een lang verhaal kort (ik ben op de helft van mijn blog dus dat kan nu effe); dat shoppen werd niks. Zelfs make-up is nog niet nodig want ik heb zat voorraad en smeersels om mezelf ermee op te laten maken wanneer ik op mijn honderdste in de kist lig. Ik bedoel maar. En tot die tijd heb ik er dan altijd keurig bijgelopen.

Het is wat. Een luxeprobleem noem ik het maar. Je wilt wel, al was het alleen al vanwege het stralende weer (en mijn opgefokte bui die gesust moest worden), maar het is niet nodig en mag eigenlijk (nog) niet van jezelf. Een beslissing waar ik nog steeds 200% achter sta maar wat in de praktijk soms best nog wel dilemma’s oplevert. Of in elk geval weer voeding voor een blogje 😉

En dan dat andere dingetje. De social media break. Gisteren vroeg een vriendinnetje of ik nog steeds van IG af ben. En ja, dat ben ik. Af en toe gebruik ik het even om iemand een privé berichtje te sturen (of te lezen J) maar ik plaats niets en ik zit er ook niet op rond te neuzen.

De reden dat ik ermee gestopt ben is simpel: het triggert me teveel en ik raak erdoor geprikkeld. Of liever gezegd Over-geprikkeld. En daar ben ik zat van. Ik was er zó dusdanig mee bezig dat ik mezelf dingen ging opleggen, elke activiteit wilde delen en sharen en ik dacht energie te krijgen van de response en terugkoppeling. Dat dat tegen me ging werken maakte dat ik (bijna) mijn account wilde verwijderen.

Nou heb ik al ongeveer duizend keer gedacht dat IG de boom inkon, maar meestal laste ik een kleine pauze in en dan was ik weer klaar om duizend posts te plaatsen en vol te schrijven. Heerlijk. Dit keer was het anders. Ik had geen nieuws meer. Of eigenlijk geen zin in nieuws meer. Het sporten, het delen ervan, het mezelf willen bewijzen werkte averechts. Ik was bang en plein public te falen. Ten overstaan van andere mensen opschrijven hoe hard ik werk en dan vervolgens geen resultaat zien.

En dat wilde ik dus beslist niet. En dus, besloot ik niet langer sportgerelateerde dingen te lezen, te schrijven, of op de foto te zetten. En zo zit ik voor mijn gevoel al een jaar niet meer op IG. Wat dus dikke quatsch is want het is amper een maand. Eerder drie dikke weken. Het gevoel weer te willen schrijven is er nog steeds niet. Ik heb d’r geen zin in. Mijn biceps is onwennig geworden van de camera, mijn hoofd op de foto zetten lukt geeneens meer. Om niet volledig ontwend te raken maakte ik daarom een vlugge pica in de badkamer. En verdomd, het leek gewoon goed. Mijn hoofd liet ik maar even buiten beeld, die zag er niet uit laat op de avond…

Instagram is een machtig medium. Het geeft inspiratie, het staat bomvol perfectie en je wordt doodgegooid met informatie. De manier waarop je er doorheen scrollt of wat je plaatst is best heel verstrekkend (vaak ook nog onbewust). Want wanneer ik drie keer op een dag een post plaats en vervolgens reacties lees, beantwoord en weer reageer op andermans foto’s, maak ik er (ongewild) heel veel tijd voor vrij. En omdat de onderwerpen van je post bepalen waar jij je mee bezig houdt (in mijn geval vaak sporten), betekent dat automatisch dat je zowat aan niks anders meer denkt. Klinkt dat overdreven? Ja. Ís het overdreven? Ja. Is het logisch? Nee. Maar om dat te tackelen roep ik mezelf zo af en toe tot orde.

Het is nu anders ingedeeld in mijn hoofd. Want mijn doelen zijn nog kraakhelder. Mijn missie idem dito. Ik sport zwaar en goed. Tenminste, dat vind ik. Ik voel aan mijn lijf dat het zijn best doet en ik pas er goed op. En ik heb er plezier in zónder dat met de hele natie te delen. Ik kijk niet meer in de spiegel om vervolgens de telefoon ter hand te nemen. En ik hoef het niet te delen. Niet op dagen dat ik me ruk voel, en niet op dagen dat ik het liefst de hele dag in mijn blote toechus voor de spiegel rondloop.

Helemaal heb ik social media niet afgezworen, daarvoor vind ik het te leuk. Maar het uitgebreide sport-sharing staat even op een laag pitje. En dus plaats ik nu wat vaker wat op Facebook (die vind ik op een of andere manier minder sporterig ….) Net zulke onbenulligheden als op IG. Maar het hoeft ook allemaal niet zo diepgaand en zwaarmoedig. Nergens voor nodig. Ik hou van allebei maar de zwaardere kost deel ik dan weer liever in een blogpost.

En zo kom ik na 1359 woorden (en een beetje) weer aan het einde van een tjokvolle post met informatie waar je waarschijnlijk helemaal niet om zat te springen. Of misschien herken je iets in mijn relaas en plaatst het dingen in een ander perspectief. Wie zal het zeggen 😉

Ik brei d’r in elk geval een einde aan en zal me opmaken voor een volgend obstakel van vandaag: zwemles… maar hierover meer in een ander verhaal 😉

Fijne dag! xxx