G- Spotten in de bios

Vriendinnetje W. en ondergetekende besluiten dat het hoog tijd is voor een avondje hinnik- en schudwerk. Er zijn een paar mensen in mijn leventje met wie ik uitstekend kan schuddebuiken, zij is er eentje van. We spreken af om naar de film te gaan. Al gauw weten welke het moet worden: ‘Fifty Shades Darker’. Top. Deel één hebben we ook al aanschouwd, beoordeeld en afgezeken dus deel twee moet wel minstens zo kek zijn.

Echter, Fifty shades draait pas om kwart voor tien. Wat gaan we daarvoor dan doen? Nou simpel, nog een film zien. Ha! Dat sluit precies aan bij ons hinnikprogramma. Welke film het wordt? “Verlangen” met Chantalletje Janzen. Leuk. Twee chicklit filmpjes in a row. Flesje water, popcorntje en gaan met die banaa… eh… knabbels.

Zes uur staat ze op de stoep en het ritje ernaartoe is zoals altijd: grappend en grollend met een vleug serieus gebabbel ter afwisseling. I love it. Wanneer ze d’r mond opent schiet ik al in de lach, ik herken me in haar uitlatingen, haar woordkeus en haar enthousiasme. We spreken de dag door, en in no time zoeft ze de parkeergarage op twee wielen in: op zoek naar een plekje. Ze parkeert het karretje op een hoekplekje en we bezemen naar de bioscoop.

Tot onze verassing zit Jort Kelder achter het loketje die zienderogen geïrriteerd is wanneer ik hem na drie keer nog niet kan verstaan (koptelefoontje misschien iets zachter de volgende keer…?) Hij spreekt nou eenmaal iets minder duidelijk dan de échte Jort al zou je dat aan zijn achterovergekamde kapsel te zien niet denken. Zijn broekspijpjes waren onzichtbaar dus daar kon ik alleen maar naar raden. Na de derde keer vragen horen we dat we in de verkeerde bioscoop staan en dat we ons dus naar de andere kant van de straat moeten verplaatsen.

Mokkend en klagend sjokken we die kant op. Zitten we verdeurie tóch nog in dat mini-bioscoopje. We hadden ons nog wel zo verheugd op een ‘reuze’ seksfilm. Nu moeten we het doen met de helft van het scherm. Jammer. En dus duimen dat we alles net zo goed kunnen zien als op zhe large screen en Christian vanuit elke angle goed in ons op kunnen nemen (ha, toepasselijke woordkeuze…)

We sluiten aan in de rij en halen de kaartjes op. We betreden de (bijna) lege filmzaal en nestelen ons op het stoeltje. Het promofilmpje is in elk geval al om te gieren: “voor elkaar gemaakt” We zien hoe de hoofdrolspeler door een fret in zijn scrotum wordt gegrepen en liggen meteen al in een bocht. Jammer dat we deze nu niet kunnen zien. Maar de interesse is gewekt zeg ik.

De film begint en is leuk. Het moet gezegd, Nederlandse films zijn vaak zo zo, maar deze is leuk. Echt waar. Ze doen het tof en de film vliegt voorbij. Het verhaal in het kort: Chantal wil een boek schrijven maar kan dat niet en ziet er alleen lekker uit. Een andere man (ik weet zijn naam dus niet) is bijzonder lelijk en schrijft juist heel goed. De uitgevers die al met één been in het faillissement staan besluiten de twee te gaan combineren en ze doen alsof Chantal een bestseller heeft geschreven met alle gevolgen van dien. Meer zeg ik niet want dan is het niet meer leuk.

Negen uur moeten we de zaal weer uit want de film is voorbij. Gevlogen mag ik wel zeggen. Voorbij gevlogen. Heerlijk opgewarmd en (bijna) klaar voor het zwaardere werk: Fifty. Shades. Darkerrrrr. Maar nu eerst: thee. Want we blijven keurig meisjes hè? We nippen aan ons bakkie wat maar met moeite op onze tafel terecht kwam.

Vriendinnetje W. Trakteert en verplaatst zich naar de bar. Nou kan het aan mij liggen hoor, maar hoe kan het toch dat de lelijkerds der aarde altijd zo onvriendelijk zijn? Alsof we een magneet in de beha hebben gepropt die ‘naargeestigerds’ aantrekken. Alsof op ons hoofd ‘shit on me’  geprint staat. Ik weet niet hoe het kan. Maar zowel vriendinnetje als ikzelf komen om de haverklap arrogante lelijkerds tegen die ofwel cassière blijken te zijn of serveerster in een restaurant. Of Bioscoop in dit geval.

Wanneer vriendinnetje iets wil bestellen dirigeert de lelijkerd haar met een wijzend en priemend gebaar zich te verplaatsen. Een vriendelijk woord kan er niet af en er wordt nog net niet geblaft. Bah. Gelukkig is er voor lelijkheid geen pilletje. En voor onvriendelijkheid ook niet for that matter. Daarvoor bestaat er altijd nog zoiets als karrrrmaaaa…..

De film begint bijna weer en helemaal opgewonden huppen en wuppen we de zaal in. Klaar voor een avondje geiligheid in de stoel. De zaal zit tjokvol opgewonden vrouwen die niet kunnen wachten op de belichaming van ‘tastyness’. Ze zitten schommelend en fluisterend klaar om alles in zich op te nemen en Christian met haar en huid te verslinden. Of nou ja, spreekwoordelijk dan hè, we laten ons natuurlijk niet he-le-maal gaan midden in de bioscoop. Ik niet tenminste. En al helemaal niet wanneer er hier en daar ook nog een man verstopt zit die óók stiekem meegniffelt om alles wat het beeld overtrekt.

Nou. Het moet gezegd. Ik vond er geen ruk aan. Sorry voor de woordkeus. Net als de vorige keer werden vriendinnetje en ik onpasselijk van de onderdanige Ana, van het gebrek aan verhaal en van de onlogica waarvan de film uit elkaar spatte. “Ik heb net even een vliegtuigmaatschappij gekocht” of, “Ik heb net het bedrijf waar je werkt gekocht” (haar baas was namelijk een eikel. Wel een lekkere eikel trouwens, dat wel) En wat ie allemaal al niet meer kocht. En dat met zijn 27 jaartjes nog maar. Ik weet niet. Donald Trump had beter in de film gepast, maar ja, die is weer zo lelijk als de nacht dus dat werd hem ook niet. Maar het was wel iets geloofwaardiger geweest qua vermogen zeg maar.

Anyway, Ana werd in elke hoek van de kamer geneukt en in de rondte geflikflakt alsof het een Duracel konijn was. Ze kreunde overal: in het bed, in de kamer van pijn, achter haar telefoon en in de lift. Zelfs onder het diner schoof ze hem haar slip toe en overhandigde die boven de champagne. Ieuw. Het idee alleen al. Ik moet er niet aan denken en vind er niks geils of leuks aan. Alleen maar onhandig. Dat geschuif zonder slip.

Ergens halverwege de film werden haar al twee zilveren balletjes overhandigd. Neen, deze waren niet voor in haar oren zo bleek toen ze voorover moest bukken en Christian ze eigenhandig op z’n plek schoof (daar waar de zon niet schijnt). Gat.ver.damme. Het begon steeds meer op een seksfilm te lijken. Oh, was het dat ook? Sorry, ik liet me even gaan. Het moge duidelijk zijn, ik ben hiervoor niet in de wieg gelegd.

Ten overstaan van al die mensen naar zo’n film kijken. Ik word er alleen maar giechelig en zuchterig van en hield om de haverklap de hand kuis voor mijn ogen. Alweer die borsten die in mijn ogen staken. Het enige moment dat ík een kreet slaakte was toen die smakelijke Christian een pull up deed over de wijdte van het hele bioscoop scherm. Waaaauuww dacht ik toen. O nee, dat riep ik. Foutje. Maar fuck hij zag er zó gaaf uit zo van de achterkant. En ik wens natuurlijk van harte dat ook ik zelf eens in staat ben me zonder hulp van een apparaat op te trekken.

Anyway, het is niet langer nodig om het derde boek uit te lezen. Het is gewoon too much. Too much lariekoek. Een dommige film. Maar mocht je zin hebben om een paar uren hilarisch te doen en je slap te lachen (al dan niet omdat je je ongemakkelijk voelt) be my guest. Gewoon doen. Want eerlijk is eerlijk, die Christian is en blijft wel een lekkertje. Een lekker stukje eye candy.

Vooralsnog word ik in elk geval nog niet geboeid door een paar zweepslagen of handboeien. En ook niet door die rare kogeltjes trouwens. Doe mij maar een ouderwets dinertje of een avondje bankhangen en laat vooral dat borsthaar zien. Daar krijg ik eerder de kriebels van. He, nu moet ik ophouden want het is A) nog licht, B) niet een geschikt tijdstip en C) ik heb wel meer te doen.

En dat ga ik dus ook doen nu. Fijne geile dag gewenst (om even toepasselijk met Kim Holland d’r woorden af te sluiten) en maak d’r wat leuks van 😉 Toedelsssss!!!