Gym embarrassment

Als er iets is waar ik als sportieveling een doorgewinterde angst voor heb ontwikkeld, zijn dat wel sportblunders, missers of ongelukken tijdens je activiteiten in zhe gym. Je moet er toch niet aan denken dat je opeens ernstig doorgelekt blijkt te zijn tijdens je legcurl en de ganse sportnatie kan aanschouwen hoe jij (niets vermoedend) met een flitsende rode camoprint je ding ligt te doen… ieuwwww L

Of dat je oksels donker doorweekt en onwelriekend zijn terwijl je een spoor van druppels achterlaat door de gehele zaal heen alsof je het sprookje van Hans en Grietje nadoet en daarmee elke medesporter bedwelmd onder het squatrek achterlaat met alle gevolgen van dien (lees: verongelukt onder zijn barbell achterlaat) – zo, dat was een lange zin…

Ik moet er niet aan denken. Toch overkomt het ons allemaal vroeg of laat: Blunders. Ongelukjes. Van die momenten dat je wilt dat je gezicht stand te pede blur wordt. Of dat er zo’n zwart balkje voor je ogen verschijnt, of liever nog, voor je hele gezicht. En gebeurt nooit op een moment dat jij er om zit te springen. Of juist, wanneer je staat te springen. Want we doen allemaal onze flexende best om zo goed en professioneel mogelijk onze bicep te laten spannen, onze deadlift uit te voeren of onze meters op de loopband te maken.

Nou zijn er altijd van die apparaten die vrágen gewoon om een akelige houding. Die zijn met geen mogelijkheid charmant te bestijgen en je moet er maar gewoon genoegen mee nemen dat je er op zo’n apparaat niet uitziet. Dat hoort bij dat ding.

Neem nou van die adductor apparaten. Die zijn zó gruwelijk fout. Het is al een gêne an sich er alleen nog maar van te kijken. Het is dat ze je de dijen van Famke Janssen beloven zodat je zelf je meloen kunt squashen tussen je benen,  maar anders zou ik er van z’n lang zal ze leven nooit geen plaats op nemen (dat van die meloen is me overigens nog nooit gelukt dus ik zet zo m’n vraagtekens bij die dingen en verzin dus wel iets anders om mijn meloen te squashen…)

Maar er zijn altijd van die dames die er geen erg in hebben hóe erg het is het apparaat te gaan gebruiken als ba(a)rkruk. Die nemen plaats op het ding en lijken te wachten alsof de catering elk moment langs kan komen om ze te voorzien van een hapje en een drankje terwijl zij wijdbeens hun gesprek voortzetten.

Nou vind ik dat persoonlijk sowieso een kwalijke zaak hoor; toestellen bezet houden terwijl je er niets op doet. Bij mijn vorige gym konden de dames er wat van. Ja meestal zijn het de dames die de toestellen inwijden als barkruk. Kunnen zij ook niets aan doen. Dit betreft meestal de iets sociale categorie laten we zeggen. Degenen die de gym gebruiken als ontmoetingsplek voor hangouderen. Ik heb me er vast zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt. Tegenwoordig niet meer kan ik met gebalde bicep zeggen.

De loopband is ook zo’n typisch gevalletje van: “leuk willen lijken maar eruitzien alsof je achtervolgt wordt door een ontsnapte leeuw”… Je stelt het ding in, maar nog voordat je er erg in hebt, kies je een verkeerd programma en de band neemt letterlijk een loopje met je. En wanneer de band sneller loopt dan jou benen je kunnen dragen zou het zomaar kunnen gebeuren dat je gelanceerd de zaal invliegt, of tegen de muur aansmakt.  Zo’n apparaat beklim je dus nooit zónder te weten hoe hij werkt.

Waar je als vrouw ook goed op moet letten, is het uit te kiezen ondergoed. Het wat? Ja. Je hoort het goed. Zorg bijvoorbeeld dat je niet opeens vier billen hebt in je legging. Soms moet je gewoon kiezen. Putten, of billen. Het is nou eenmaal zo. Wanneer je een te kleine onderbroek aanhijst deel je je achterwerk op in vieren. Wanneer je een string aantrekt zie je in een glad stofje een maanlandschap. De oplossing: strings onder een print. Weet je dat ook weer.

Ik had eens van die mooie sportbeha’s gekocht bij Hunkemoller. Werkelijk bééldig om te zien. En om te dragen. Zolang je ze nog niet gewassen had tenminste. Met andere woorden, de eerste keer dragen leken ze perfect, maar na een wasbeurt zat de padding zo ongeveer op je rug. En nee, dat ziet er niet uit.

Je wilt niet weten hoe achterlijk het lijkt wanneer je borsten verschuiven tijdens je workout. En dan net wanneer je een of andere cable fly uitvoert en je dus de boel ziet hangen terwijl je net in de spiegel zocht naar een ader of borstspier. Eeuwig zonde is dat. Bovendien killing voor de motivatie de rest van de dag.

Anyway, diezelfde beha’s hadden een voorsluiting. Ook al zo’n uitvinding. Net alsof je je behaatje aantrok als jasje zeg maar. Als mini bodywarmertjes. Of nou ja, eigenlijk borstenwarmertjes. Leuk zeg. En zo sportief ook he? Je transformeert er meteen van in een #fitchick met dito outfit.

Wat die beha’s echter niet hadden, was een back-up beveiliging. Ze waren wel geschikt voor de allerhoogste sportlevel (acitvity level 657 ofzo) maar wee je gebeente wanneer je op de loopband harder ging dan 2 kilometer per uur. Dus terwijl ik daar een HIIT rondje rende op de loopband (spreekwoordelijk dan hè, je rent geen rondjes op een loopband. Tenminste, ja nou ja, oké, die band rouleert dus in principe ren je het rondje band dan… oké ik dwaal af…) springt me die voorsluiting opeens: OPEN.

Ja, dames, en waar moet je dan naar grijpen? Naar de toetsjes om de snelheid af te remmen? Naar de handvaten om er niet af te lazeren? Of naar je beha om de boel bijeen te houden? Kiest u maar. Leuk was anders kan ik je zeggen. Ik weet niet of het klachten heeft geregend bij Hunkemöller maar de beha’s kregen een beveiligingshaakje aan de achterzijde van het ritsje. Uhuh. Ik zal vast niet de enige zijn geweest.

Zo zie je maar weer, aan een beetje gymnastieken kleven genoeg haken en ogen. Het is dat we massaal een killerbody willen hebben en de ongemakken voor lief nemen maar anders zou je een jungle van gevaren en risico’s toch niet vrijwillig inwandelen of wel? Waarom denk je dat er tegenwoordig in bijna elke gym een AED apparaat hangt? Om je na jouw hartaanval door zo’n incident te redden dus.

Dus mocht je de volgende keer aan je workout beginnen en krijg je al klotsende oksels omdat je bang bent iets fout te doen, dat je kruis uit je broek scheurt of dat je beha losspringt? Ga gewoon niet koffiedrinken op de adductor apparaten, zorg dat je een extra veiligheidsspeld in je tas hebt en vraag wanneer je het niet zeker weet. En weet, zelfs de allergrootste sportheld kent inmiddels de gevaren van de gymjungle. Fijne dag!