Gas op die lolly

“Gas op die lolly!” Ik hoorde het hem deze week zeggen; Dominic gebruikt warempel gezegden en uitdrukkingen. Ik blijf het bijzonder vinden hoor; kinderen die groot worden en afgezien van hun lengte in alle verdere opzichten blijven groeien. Ze worden langer, breder, krijgen een totaal andere (soms ietwat irritante) stem, puistjes, een grote mond zo af en toe (oké dit is erger dan ik opschrijf, die grote mond vind ik zo ongeveer het aller-ergste…)

Maar ook hun belevingswereld verandert, hun opvattingen, hun idealen hun principes. Het zijn zowaar net echte mensen. Echte mensen die de toekomst zijn. Alle kinderen die je nu om je heen ziet, van baby tot puber tot adolescenten, zij zijn het die gaan bepalen hoe de wereld er over pak’m beet zestig jaar uitziet. En zij zullen zich over net zoveel jaar ook weer verbazen over hun nakomelingen die zich anders beginnen te gedragen.

Ze zullen zich onze verbazing kunnen voorstellen en zullen zich net zo ergeren aan de opspelende hormonen en uitspattingen die hun (klein)kinderen op hun beurt weer zullen laten zien. In mijn poëzie-album staat een heel leuk riedeltje: :

“groot worden kleine meid
is maar een kwestie van geduld
groot zijn en blijven
daar is een leven mee gevuld”

Ik weet nog hoe raar ik dat zegje vond. ‘K snapte d’r werkelijk niks van, van die Oud Hollandsche taal met van die vage woordjes. Er waren veel eenvoudiger rijmpjes als:

“Als je later als een dametje
rondstapt in je kamertje
op hooggehakte schoentjes
en hoedjes met pompoentjes
en een jurkje aan van zij
denk dan nog eens aan mij”

Bovendien was dat laatste rijmpje ook wel heel toepasselijk want ik wist al precies hoe ik eruit zou gaan zien wanneer ik groot was: zoals een dametje en dan vooral met die hooggehakte schoentjes.

Maar het eerste rijmpje sloeg de spijker wel op z’n kop. ‘Groot zijn en blijven, daar is een leven mee gevuld’. De meesten van ons zijn (als het goed is) langer groot dan klein. De tijd als kind is maar zo kort en dat wat ons zo leuk lijkt als kind (groot zijn) is in de realiteit vaak ietsje minder romantisch en ideaal als wat we ons voorstellen.

Ik vroeg laatst aan Dominic “wat vind jij nou zo leuk aan kind zijn?” “Dat ik nog geen zorgen heb. Het enigste waar ik me wel eens druk over maak is school ofzo, verder eigenlijk niks” Echt waar, een mooier antwoord had ik me niet kunnen wensen. Want hij sprak de woorden zoals ik terugkijk op mijn eigen kindertijd. Zorgen waren er niet. En de zorgen die je al had waren relatief en te klein om ze me nu nog te kunnen herinneren.

“Gas op die lolly” zegt ie. Nou, er is zeker gas op die lolly. De levenslolly als je het mij vraagt. Want het is niet normaal zo snel als de tijd gaat. Het is nog maar kort geleden dat ik in een hysterische lachbui voor de tv naar André van Duin zat te kijken onder het genot van en bakje paprikachips. Het is nog maar kort geleden dat ik op mijn pony reed aan de hand van mijn vader. Het is nog maar kort geleden dat ik voor het eerst permanent kreeg (dat was een nationale rampendag overigens…) en het is nog maar kortgeleden dat ik moeder werd van onze oudste die nu ‘gas op die lolly’ roept…

Ik heb het niet zo op lolly’s (behalve de salmiakvariant dan…;-) Ze zijn plakkerig, slecht voor je tanden en er zit zo’n stom frutpapiertje om die aan je vingers blijft plakken. Alleen daarom al vind ik het een stomme uitdrukking. Laat alles maar een beetje langzamer gaan. Een beetje rustiger de dag door is niet verkeerd. Ik stel voor het gezegde te veranderen in ‘de rem op die lolly’. Daar kan ik me dan weer wél in vinden…