Een mug of een olifant

Het moederschap. Een ultieme kinderdroom,
een onverwachte gebeurtenis, een geschenk uit de hemel of een leven vol zorgen. Waar we allemaal moeder zijn geldt voor iedereen een andere invulling. Maar wat voor ons allemaal hetzelfde is, is de band en de liefde die je voor je kind voelt. Zelfs in de meest schrijnende levens blijf je verbonden aan elkaar. Tot de doodt jullie scheidt.

Als moeder van drie ervaar ik het ook. De liefde voor mijn kinderen. Maar ook, de ergernis, de zorgen, de stress, de angsten en het plezier. Alles gaat hand in hand. Zo zeer ik mijn dochter haar paardrijlessen gun en het plezier wat ze daaraan beleeft, zo vaak vrees ik ook altijd dat ze een trap van een paard krijgt en voor eeuwig beschadigd raakt. Een balans daarin vinden is dan lang niet altijd eenvoudig.

Wat als? Wat nou? Hoe dan? Hoe nou? Dagelijkse kost als je het mij vraagt. Want als moeder heb je al een stuk leven achter je. Je was baby, kleuter, puber, volwassene en nu op dit punt in je leven beland. Je wordt niet meer geleid maar moet nu zelf de weg wijzen in een leven van je nakomelingen. Je wordt geacht alle kennis in huis te hebben om het goed te doen en wilt het liefst vlekkeloos en foutloos het pad wijzen zodat ze zonder kleerscheuren hún doelen en dromen kunnen najagen en waarmaken.

Maar dat is natuurlijk een onmogelijke opgave. Dat kunnen we niet. Of nou ja, misschien wanneer we als Truman (red. Truman Show) een beschermd leven zouden hebben tussen vier mega grote muren waarin we onaantastbaar onze jaren zouden uitzitten. Afgeschermd van verdriet en problemen. De vraag is natuurlijk, zou dat inderdaad wel zo fijn zijn? Zouden we er gelukkig van worden wanneer het hele leven vlekkeloos zou verlopen?

Het zijn vaak juist de fouten die ons leven vorm geven. De belangrijkste vorm. Het zijn de mooie dingen die ons leven kleuren en de nare dingen die ons bijschaven. Wanneer je als kind iets pikt en daarvoor flink op je lazer krijgt, leer je dat je van een ander zijn spullen moet afblijven. Wanneer je denkt aan de mooie momenten zoals spelen met je beste vriendin, je stapavondjes, je eindeloze gesprekken tijdens logeerpartijtjes of het onbezorgd chips weg eten op de vrije woensdagmiddag (en dus niet bang was er een dikke kont van te krijgen), zie je de kleurrijke momenten van je bestaan… Het waren allemaal mooie gebeurtenissen die je leven de jeu en de kleur geven om er een warm gevoel van te krijgen.

En dat voelt fijn. Zo’n warm gevoel. En aan de nare dingen denken we liever minder vaak. Een mooi systeem van moeder natuur vind ik. Een manier om met de mooie en minder mooie dingen die gebeuren om te gaan.

Omdat je fungeert als spiegel voor je kinderen en zij zich vaak gaan gedragen zoals jij het voordoet, is het best nog een dingetje om hierop te letten. De meesten onder ons zullen vaak achteraf denken ‘had ik maar…’ omdat ze het gedrag van de kinderen ineens gekopieerd zien (en er vreselijk pissig om kunnen worden). Nou ben ik wel degelijk van mening dat de tijden veranderd zijn en het er vroeger niet zo op en toe ging als tegenwoordig maar dat er gespiegeld wordt is zeker van alle tijden.

Soms is het echter wel oppassen geblazen. Want elke keer keihard lachen wanneer je kind iets geinigs doet terwijl hij eigenlijk super onaardig of stout is, is vragen om moeilijkheden. Dan kun je d’r vergif op innemen dat hij of zij wanneer ‘ie iets minder cute is met dit gedrag doorgaat omdat dat altijd zo schattig was. Dan is het verwarrend dat het vroeger geinig of oké was wanneer hij met zijn kromme gebrabbel ‘SWUKKEW’ riep maar vandaag de dag met een schop onder zijn hol naar z’n kamer moet afreizen wanneer hij papa als ‘SUKKEL’ bestempelt. Net als vroeger maar dan correct uitgesproken.

Datzelfde geld voor taalgebruik. Waar je tijdens het Candy Crushen ineens ‘KUT’ roept omdat je net al je vijf levens verkwist hebt terwijl je hád kunnen winnen en he-le-maal opgaat in de snoepjesregen moet je niet raar opkijken wanner je telg hetzelfde gilt onder het Legobouwen en hij knijpt zijn vingertjes. Ik bedoel maar.

Uiteindelijk hebben we gezamenlijk maar een wens voor onze lievelingen: gezondheid en geluk. En daarvoor zijn we bereid heel ver te gaan. We gaan zover als we kunnen denk ik, of eigenlijk, zo ver als we willen. We willen dat ons kind het aan niets ontbreekt en schromen daarbij niet om ze gruwelijk te verwennen. Of zelfs een ander het tere zieltje flink te laten verwennen zoals de legende die ieder jaar vanuit Spanje met z’n stoomboot de haven van Nederland weer invaart.

En dan krijg je opeens, dat Sinterklaas het ene kind de allernieuwste versie van Playstation Zevenentachtig in de schoen douwt en het andere kind blij moet zijn met chocolademuntjes… Het Sinterklaasfeest vind ik superleuk maar dit blijft altijd een pijnpuntje. Dit jaar vroeg Beau zich al af waarom kindje X al tig keer cadeautjes in zijn schoen kreeg en hij nog maar twee keer… Je wilt je niet laten dwingen mee te gaan in de wijze waarop anderen hun kind verwennen, maar je wilt ook niet dat je kind zich achtergesteld voelt, of zelfs minder lief…

Maar de kinderen kunnen er niets aan doen en ze leren uiteindelijk, hoe klein ook, dat we blijkbaar allemaal verschillend zijn en dat het er overal anders gaat.

Hetzelfde geldt voor kinderfeestjes. Wanneer nodig je wie uit? En wanneer vooral niet. Toen ik klein was werd je óf wel uitgenodigd, óf niet. Je kreeg een uitnodiging op het schoolplein, óf niet. Tuurlijk was het wel eens zuur als je niet uitgenodigd werd, maar dat was nou eenmaal zo, leuk of niet. Met de een was je nou eenmaal een dikkere vriendin dan met de ander. Het was ook aan mij om te bepalen of ik iemand wel of niet wilde uitnodigen. Tegenwoordig krijg je het verzoek om óf iedereen op school uit te nodigen, of apart maar dan via een kaartje in de brievenbus…

Groot worden valt nog niet mee. Tenminste, dat lijkt zo wanneer je je eigen kindertijd al ver voorbij bent. Maar eigenlijk is de kindertijd prachtig voor (de meeste) kinderen. Het zijn vaak wij als ouders die alles opblazen of overal moeilijk over doen. Kinderen zijn vaak heel goed in staat om te relativeren en het is aan ons ze bij te sturen wanneer dat eens iets minder goed lukt.

Wat betreft die Sinterklaas – schoen – cadeautjes…? Ach, we zijn nog maar februari en tegen de tijd dat het weer vijf december is vraag ik mij af of hij nog gelooft in het bestaan van de beste man. En wie weet maak ik van het hele schoen-cadeau-verdeel-systeem wel weer meer problemen dan nodig is en weet Beau onbewust heel goed dat cadeautjes niet bepalen hoeveel er van je gehouden wordt. Integendeel zelfs. Want liefde en aandacht zijn de  grootste geschenken die je je kind kunt geven. En dat stop je niet in een schoen of zak.