Brak i.p.v. strak

Ik weet niet of het komt omdat een mens ouder wordt, stugger wordt (letterlijk) of gewoon omdat het leven zich tussen je oren afspeelt en zich weerspiegeld op je lichaam maar ik ben een brak wrak aan het worden. En ik kan erbij zeggen: dat. is. prut. Eigenlijk schrijf ik liever kut maar dat is zo’n beschamend woord op papier.

Ik had een paar maanden geleden een blog geschreven die ik uiteindelijk niet publiceerde. Eigenlijk omdat er zoveel persoonlijks instond dat het beter was deze gewoon voor in de eeuwigheid in concepten te laten staan. Maar toen zag ik dat mijn blog tot mijn grote verbazing gewoon nog elke dag door willekeurige mensen gelezen wordt en vond ik dat ik eigenlijk best wel weer een stukje kon gaan schrijven. En nu zit ik dus hier. Achter mijn toetsenbord mijn levensperikelen van me af te tikken.

Brak zeg ik dus. Dat is precies het woord. Eigenlijk was 2022 een opsomming van heel veel veranderingen. En, eigenlijk ook helemaal niet zo slecht. En toch, toch uitte zich dat in kwalen en strammigheid. Dat is aan de ene kant logisch omdat mijn sporten opeens in een neerwaartse spiraal belandde en ik deze gisteren voor het eerst weer aanraakte (en ik nu dus geloof dat ik echt weer mega soepel ga worden 😉 ) maar het is ook zo dat emoties en alles wat daarbij hoort aan mij gaat kleven. En dit laatste halfjaar was ik niet in staat om de dingen te combineren: frustraties en trainen. Dit keer koos ik voor frustratie en de daarbij horende verandering. En die verandering kost tijd.

Het werd een jaar van keuzes. Knopen doorhakken. En nee, heus niet levensveranderend zoals het verbreken van een relatie ofzo (thank God want met wie moest ik dan Rummicuppen?!) maar aan de andere kant waren ze dat ook wel want ik dwong mezelf om te kiezen voor de dingen die ik nodig had en niet die hoorden bij een stramien of bij gewoontes. En gewoontes kunnen heel goed voor je zijn maar soms dan nemen ze meer van je dan dat ze je opsmijten en dat was bij mij het geval.

Het was een jaar van mensen leren kennen, van plezier en inspiratie. Een jaar waarin ik voor de eerste keer in mijn volwassen leven met het gezin naar het buitenland op vakantie ben geweest en daar oprecht van genoten heb. Een vakantie waar ik leerde van andere vrouwen alleen al vanwege hun aangeboren zelfverzekerdheid. Dat wilde ik ook. Maar omdat dat bij ons noorderlingen niet bepaald aangeleerd is moet je daar dus hard voor werken. Een jaar waarin mijn hoofd eigenlijk continu in conflict was met mijn verstand omdat ik rigoureus iets niet deed wat ik al zoveel jaar wel deed ongeacht mijn zin erin of niet: trainen.

Ik had nooit gedacht dat ik hier zo’n innerlijke strijd mee aan het leveren was – en nog steeds. Het geluk is dat ik ondanks dat ik af en toe trainde (dit is heel letterlijk genomen) ik er qua fysiek niet heel veel anders uit ben gaan zien voor zover ik dat kan zien dan. Mijn toet is misschien wat ronder maar alle kilo’s die ik kwijt wilde zitten er nog niet weer aan en alles zit gewoon (nog) zoals het hoort. Dit geeft een beetje vertrouwen dat ik dus redelijk op gevoel kan eten (en bewegen) en dat ik daardoor niet transformeerde in een obese Teletubbie en bovendien weer terug bij af ben.

Maar toch… Ik weet gelukkig niet wat een eetstoornis is maar ik heb af en toe wel gedacht dat ik een beweegstoornis had. Omdat ik mezelf letterlijk él-ke dag op de vingers tikte voor het niet-doen van iets. En laten we wel wezen: dat is abnormaal. Dan heb je iets zo in je brein vastgetimmerd dat het er met geen mogelijkheid weer uit te krijgen is. De eerste maanden waren zo erg niet. Ik was voor mijn gevoel opgebrand, fysiek vol kwaaltjes en mentaal heel moe en had de rust nodig. Klaar.

Daarna ging het weer beter en ging ik weer (vol goede moed) naar de gym. Maar wat gebeurde er toen? Ik startte mijn eigen onderneming en wederom stroomde elk greintje energie daarnaartoe en niet langer naar mijn voorgenomen terugkeer naar de gym. Weg goede moed, weg overtuiging dat ik goed bezig was.

Toen Cocon (want zo heet de onderneming) eindelijk op poten stond kwam ik wederom voor een obstakel. Of nou ja ik niet zozeer maar mijn vader. Want na jaren modderen moest hij er nu echt aan geloven: een open-hart operatie. Eentje die vervolgens niet volgens het boekje verliep en waardoor de stress acuut opspeelde. Zorgen om of het goed gaat en angst dat het opeens voorbij is slaan dan gewoon huppekee op je lijf. En dat is in de meest letterlijke zin van het woord.

En daar gingen we weer. Verder met niks doen. Het geven van een workshop is dan echt een verademing omdat je hoofd daar dan is en niet bij het ziekenhuis of bij je zorgen maken. Op oudejaarsdag kwam hij weer thuis en kon het verdere herstel eindelijk beginnen.

Ik weet niet waarom ik het in mijn hoofd had gehaald, maar ik dacht oprecht dat ik me op 1 januari een compleet getransformeerd mens zou gaan voelen. Tiptop, heerlijk fit en volledig uitgerust omdat aan alle stress een einde kwam. Nou. Dit bleek een dikke illusie en ik snap eigenlijk niet zo goed hoe een volwassen persoon als ik zo naïef was. Want ik zal het je zeggen, dat is dus niet zo. Ont-stressen doe je niet op één dag. Op een voorgenomen datum of bij een jaarwisseling. Dat doet je brein je wel geloven, ook omdat je zo kotsberoerd bent van al dat geneuzel maar de realiteit is dus niet zo.

En om het feest compleet te maken raakte mijn volledige spijsverteringssysteem op nieuwjaarsdag volledig ontregeld omdat ik volop heb genoten van oliebollen, hapjes, lekker eten en als klap op de vuurpijl twee borden patat met frikadellen. En nu zit ik dus al een week met de gebakken peren, buikpijn en een vijf maanden buik van een foodbaby. Ondanks dat heb ik wél mijn sporten weer opgepakt maar trainen met een opgezwollen buik die zeer doet is niet echt joehoe zullen we maar zeggen.

Deze post samengevat in één zin: het leven is heus een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen. Oké dat is dus niet waar. Het leven is helemaal niet elke dag een feestje maar je moet wel zélf je best doen om je schouders ergens onder te zetten wanneer je weer richting het licht wilt. Dat komt jammer genoeg niet uit de lucht vallen. Maar ook, dat het oké is als het niet gaat zoals je dat wilt. Volgens mij heb ik dit eigenlijk al veel vaker opgeschreven maar dat is dan maar zo. Dan is het voor mij ook een duidelijke les om te blijven luisteren naar mezelf. Naar je lichaam en naar hoe je je voelt.

Wanneer je dan tussendoor leuke dingen doet en probeert jezelf niet te veroordelen (want dat doen andere – vreemde- mensen wel voor je) dan hang je je eigen slingers toch nog op.

Happy vrijdag mensen!