Zo heel af en toe krijg ik de kriebels in mijn eigen huis. Dan kijk ik om me heen en ben ineens mega ontevreden. Om van dat onrustige gevoel af te komen neem ik dan meestal een dweil en zeem ter hand en verschuif een bloempot van links naar rechts. Of ik leg de kussens andersom op de bank. In de badkamer is dat trucje niets waard en haal ik gewoon alles van het muurtje af en prop het weg achter een deurtje. Wat uiteindelijk ook niet werkt omdat het meeste gewoon nódig is.
Bovendien neemt nooit iemand de moeite om mijn zorgvuldig afgenomen flesjes óók even af te drogen alvorens hij of zij deze terugzet in het daarvoor bestemde bakje. Het állerliefst zou ik willen dat er een of andere chique stylist aka meneer of mevrouw des Boeffie een loopje door ons huis nam en keurig op een lijstje zou schrijven wat er eventueel voor een balanced look zou zorgen.
Ik zeg met klem ‘schrijven’ want het idee dat er iemand zomaar van alles in huis zou make-overen overleefde ik niet. Mijn eigen dochter mag nog geen Afrikaans beeldje in een andere vensterbank plaatsen; laat staan dat ik iemand de vrije hand zou geven een complete muur knalblauw te sausen. Doe. Maar. Niet. Eigenlijk is het hartstikke stom dat ik zo’n schijtluis ben qua inrichting.
Een enkele keer ga ik met goede moed naar de Ikea en bedenk ik me dat praktisch boven mooi gaat en ik met een goedkoop bankje heel gemakkelijk eens lekker kan switchen. Dan sta ik temidden van al die doe-het-zelvers mijn uitgaven te berekenen op de I-phone terwijl ik vooral eenvoudige meubelstukken tegen elkaar afstreep. Een week later ga ik naar de woonboulevard waar mijn oude trouwe meubels (na vijftien jaar!) nog steeds staan opgesteld en ik voel dat mijn opvliegerige hartje weer rustig verder klopt.
Dan haal ik diep adem en realiseer ik me dat het eigenlijk heel oké is wat er in de woonkamer staat opgesteld. Maar ja, wat doe je aan zulke buien? Wanneer je het liefst met een blinddoek je huis in geleid wordt, iemand heel hard “Tadaaaa” gilt en je tranen met tuiten jankt omdat het exáct is waar je al tijden van droomt.. Nou niets. Je kunt hooguit je eigen angst voor too much kleur overboord gooien en voorzichtig met een tintje donkerder grijs dan je nu hebt je muur overschilderen. Gewoon, om de eventuele vlekjes weg te werken.
Eigenlijk is het best raar. Toen ik op mezelf ging was alles, maar dan ook alles in kleuren gehuld. Mijn meubeltjes waren van kersenkleurig hout, mijn tafelkleedje oranje met rood en alles moest ‘aarde’ uitademen. Alleen mijn slaapkamer was geel… Toen de oudste geboren werd veranderde alles in nóg donkerder bruin. Ik las ergens dat dat kwam omdat zwangere vrouwen zich als in de oertijd terugtrokken in hun hol.
Met zo mogelijk nóg meer aardetinten. Mijn moeder gruwelde van alle bruin en nog meer bruin wat onze woonkamer besloeg. Toen op een dag moest het anders. Dat is nu tien jaar geleden. We braken een muur weg en schakelden abrubt over naar grijs, zwart, en crème; want tja, wit is ook weer zo wit. Zelfs de box van de baby werd keurig gehuld in een hoogglans wit boxkleed met nul speelgoed, want dat leek zo rommelig … (wel handig af te nemen btw wanneer je kind in de box poept…)
Kleur werd verbannen al probeerde ik zo heel af en toe een rood of roze kus
sentje uit wat nooit langer dan 24 uur op de stoel of bank bleef liggen; veel te onrustig. Zelfs van foto’s was geen enkel spoor te bekennen. Het had nog het meeste weg van een etalage. Maar werkelijk waar, ik genoot ervan. Zo’n strak gestyled bloemstukje op de kast maakte het af. En nu, tien jaar verder ziet het er nog precies net zo uit. Zelfde gordijnen, zelfde meubilair, zelfde t.v. Alleen het strakke bloemstukje is vervangen door een vetplant. Want die is makkelijker. En gaat langer mee. En kan ik rustig drie maanden vergeten water te geven.
Daarnaast heb ik nu ook foto’s opgehangen; dat was de meest ingrijpende verandering; en er gaat geen dag voorbij dat ik ze niet bekijk. Er is dus hoop 😉 Ook is wel íetsje meer kleur toegevoegd in de loop van de tijd. Roze kussentjes. Zacht-roze in dit geval. En zacht blauw. De enige kleuren waar ik niet geheel overstuur van raak. Tot groot ergernis van mijn dochter die vind dat het huis ongelooflijk saai is in tegenstelling tot haar voorkeur: kleurrijke uitspattingen op muur en meubilair.
Helaas zal ze het hiermee moeten doen. Het is in mijn hoofd waarschijnlijk kleurrijk genoeg. Om dit ook nog eens op muren en kozijnen te blabberen zou een overkill betekenen… Ons huis is trouwens wel nodig toe aan een nieuw likje verf. Ik hoop maar dat dezelfde kleur wit nog verkrijgbaar is…
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 