Zwemles

Er zijn van die dingen waar je naar uitkijkt zolang ze nog niet ‘afgerond’ zijn. Van die dingen die veel te lang lijken te duren en waar maar geen einde aankomt. Een van die dingen is zwemles. Met drie koters heb ik voor mijn gevoel mijn halve leven op en neer gereisd naar een zwemcentrum, kinderen in de badkleding gehesen, de chloorlucht ingeademd en me suf gewinkeld op zoek naar geschikte zwemschoentjes, badpakjes en zwembroekjes. Om van de afzwemkleding nog maar te zwijgen.

Talloze malen peuterde ik de was uit een (vergeten) tas om in de machine te gooien, zag ik de kleding vervagen, verbleken, uitlubberen of juist krimpen. Vele malen probeerde ik de kinderen te overtuigen van hun kunnen, was ik aan het droogoefenen (ja dat kan dus, gewoon met kleren aan op de grond waarbij je hardop wenste dat de collecte niet net langskwam) of sprongen we samen van een stoel. Een enkele keer nam ik ze mee naar een echt zwembad en tijdens vakanties vroeg ik me telkens weer af hoe het zou zijn wanneer ik die rottige bandjes niet meer hoefde op te blazen.

En toch, is het bovenstaande relaas zwaar overtrokken. Want ja, we zijn vaak zat naar het zwembad geweest, maar nee, ze hebben hun diploma in relatief korte tijd gehaald. En ja, ik keek uit naar het moment dat nummer drie zich veilig kon redden maar nee, dit heeft ook geen eeuwen geduurd. Wat bij hun alle drie onveranderd bleef was het gevoel: het kon niet snel genoeg voorbij zijn…

En vandaag, vandaag zwemt Beau zijn allerlaatste zwemles. Zomaar opeens. Poef. Toen hij geboren werd vroeg ik me serieus al af wanneer ook hij er naartoe moest. Waarom toen? Omdat ik toen middenin de zwemles van de oudste twee belandde. En dus sjouwden we Beau mee in de maxi Cosi om hem om beurten op de arm te houden terwijl we toekeken hoe de kinderen het zwemmen onder de knie kregen. Onder het genot van een bakkie leut. Dat dan weer wel.

Zeven jaar zijn voorbij. Waar in Hemelsnaam zijn ze gebleven? Wat is er in die tijd wel allemaal gebeurd? Hoeveel keer zijn we nou helemaal naar het zwembad gereden, en hoeveel paar zwemschoentjes zijn er versleten? Nou easy. Twee paar, want die van Dominic zijn nu door Beau afgedragen. Voor zover dat dan kan hè, want van twintig minuten in het water dobberen slijten schoentjes bar weinig. Wel vroeg ik me af of zijn voeten niet opeens een groeispurt zouden krijgen zodat hij met uitstekende tenen moest afzwemmen… 😉

Maar ook dit is niet gebleken. Ze passen hem nog keurig. Zeven jaar geleden lag hij als paar maanden oude baby in de box te kirren en te koeren en mama hing d’r boven en kraaide vrolijk mee. Komende zaterdag kirt en koert hij niet maar is hij nerveus en zit mama aan de kant met waterige oogjes hem aan te moedigen.  Aan de andere kant kijkt hij er enorm na uit om straks helemaal ‘klaar’ te zijn en vraagt hij zichzelf dagelijks af welke sport hierna toch uit te moeten zoeken.

Nog maar een paar maanden geleden zwom hij af voor diploma B. Nou dat was ook een feest. Afgezien van mijn emotionele gejammer terwijl mijn jongste telg zwom voor zijn leven en daarvoor ook nog een diploma in zijn zwembroekzak kon steken, was ook Beau zelf zielsgelukkig dat hij nu eindelijk zonder bandjes in het water mocht plonzen. Nou mag dat theoretisch gezien ook wel met diploma A hoor, maar ik heb daar nou niet zo’n goed gevoel bij. Maar eerlijk gezegd heb ik dat nu nog steeds niet…

Twee weken geleden bedacht ik ze opeens mee te nemen naar het zwembad. Zomaar een spontane ingeving. En omdat ik niet zo heel vaak zoiets bedenkt (lees: nooit) sprongen de waterratjes voor mij aan de auto in en beloofden plechtig nooit weer ruzie te maken (dit soort situaties moet je uitbuiten natuurlijk). Na een diner bij de Mac Donalds vervolgden we onze reis naar het zwemparadijs alwaar we uiteindelijk nog een schamele anderhalf uur mochten spetteren omdat ik het pad natuurlijk weer niet in één keer kon vinden. Maar dit mocht de pret niet drukken.

Het was leuk, gezellig, nat en vooral vermoeiend. Vooral die krappe glijbaan maakte me op z’n zachtst gezegd claustrofobisch door met een snelheid van 120 kilometer per uur op de bochten af te stevenen. Maar, de glijbaan zal dan ook niet bedoeld zijn voor moeders gok ik. Die dienen in het pierenbadje hun kroost op te vangen in plaats van erachteraan te vliegen.

Dat dus nooit weer. Liever ging ik baantjes trekken in mijn inmiddels te krappe bikini. Gatver. Ik vroeg het me al af toen ik hem aantrok: “kan ik niet beter mijn badpak aandoen?”… Ik had mijn eigen vraag beter met “Ja” kunnen beantwoorden. Het broekje ging nog wel. Het topje echter was ietsje, ehm, hijs- en trek-gevoeliger zeg maar. Maar goed. In het water blijven dus. En dat terwijl ik geeneens een belachelijk grote voorgevel heb.

Anyway, toen de klok bijna halfnegen sloeg stonden we braaf de haartjes te wassen en was het tijd weer naar huis te gaan. Niet veel later lag iedereen op één oor in zijn bed te dromen over de gezellige avond. Mezelf incluis. Niet in de laatste plaats omdat ik voor het eerst in mijn leven zonder na te denken een zwembad ingesprongen ben (hoera voor de zelfacceptatie en het ouder worden). Daarnaast omdat zwemmen gewoon lekker is; je wordt er loom van en je vermoeit je kinderen op een uitermate verantwoorde manier. Weer es wat anders dan de tv of de Playstation zeg ik. Best voor herhaling vatbaar dus 🙂

Zwemles. Het is bijna voorbij. En het moet gezegd: het viel me allemaal mee. Het is al een voorecht an sich dat je kinderen de mogelijkheid hebben om überhaupt een zwemdiploma te halen; je wilt ze de kost niet geven die niet een diploma op zak hebben. En wanneer je in een land/streek/dorp/provincie met zoveel omringend water woont is het verdraaide handig om niet bang in het water te zijn dat je verzuipt (al zijn er natuurlijk altijd gevaren en risico’s)

Zin in diploma C had Beau niet en het kostte hem best nog wat moeite om zich bepaalde handigheidjes en vereisten de baas te worden. Oefenen, praten en motiveren hielp hierin een beetje. Verder is het vooral doorbijten en aanpakken zeg ik. Want als het aan de kinders ligt is het makkelijker op te geven dan door te zetten. Excuses en verhalen genoeg om er onderuit te komen maar helaas ving hij bij mama bot en moet hij doorgaan tot het papiertje op zak is.

En dat is nu bijna zo ver. En daarmee sluiten we (alweer) een periode af. Het hele leven zit vol periodes en steeds meer realiseer ik me wát nou helemaal belangrijk is en vooral wat niet. Wat is het wat er toe doet? Wat is het wát gelukkig maakt? Wat is het wat we met ons meedragen en wat is wat we kunnen laten varen?

Ik geloof dat dit de voordelen zijn van ouder worden. Al zijn er natuurlijk ook dingen die we nooit leren 😉 Dit is in elk geval iets wat ik heb geleerd. En met het afsluiten van deze periode stevenen we weer af op een volgend hoofdstuk. En ik ben benieuwd wat ik daarin allemaal ga lezen…

Fijne dag!