gevraagd: #spoedcursusSocialMedia

Online zijn. Het is superleuk. Je ontdekt de hele wereld in een oogwenk, in een vingerknip, in een simpele scroll met je muis. Denk je de wereld eens honderd jaar geleden in. Wat zeg ik?  twintig. Met de jaarwisseling keken we naar een programma waar mensen op de bank zaten die ze een twintigtal jaren geleden óók geïnterviewd hadden. Toen ze de mobiele telefoon nog helemaal hip was en nog relatief weinig mensen er eentje aangeschaft hadden.

Geweldig om te zien! Ze werden aangesproken op het terras met de vraag of ze geen interesse in een mobiel hadden? “WAT zeg je daar?! Echt niet! Dat gedoe; ik zit liever op een terras met mijn vrienden te kletsen dan steeds met zo’n ding in mijn hand. Ben je mal! Bovendien wil ik ook niet continu bereikbaar zijn. Hou op, schei uit zeg…”

Diezelfde mensen, waren inmiddels verslaafd. Aan hun mobiel. Stuk voor stuk hadden ze vandaag de dag een smartphone. Eentje waardoor ze dag en nacht bereikbaar waren, alle functies al bijna uit hun hoofd kenden en vooral, waarmee ze gezellig op een terrasje zaten te… appen, Instagrammen, Facebooken en wat al niet meer (!)

Het is prachtig. Dat vind ik ook. Een waanzinnig interessant apparaatje zo’n telefoon. Maar tegelijkertijd is het eng, onberekenbaar en privacy schendend. Zónder dat je je daar bewust van bent. Want er staan zóveel gegevens op dat het een peuleschilletje is om iemand zijn volledige privé leven te ontrafelen met één blik in het ding. Zowel d.m.v. het doorlezen van appjes, als het lezen van de informatie die we massaal delen op social media, het invullen (en laten onthouden) van wachwoorden en achteloos gegevens achterlaten op websites omdat we de inhoud (goed) willen kunnen lezen.

Onze nieuwsgierigheid wordt beloond met cookies. Geen lekkere Verkade cookies, wel smakeloze digitale cookies waardoor we heel makkelijk toegang verstrekken tot onze eigen interesses, privé dingen en wat al niet meer. Achteloosheid, dat is een eigenschap die we ongemerkt allemaal laten zien terwijl we over het wereld wijde web heen surfen, leuke dingen plaatsen en informatie tot ons nemen terwijl we met de muis in de hand smullen van al wat ons oog streelt.

Zelf doe ik er dapper aan mee. Net zo achteloos als de rest. Maar handig is het niet bleek wel weer toen ik deze week een zeer akelige DM kreeg via instagram. Doordat ik vorig jaar de moeite had genomen om uitgebreid op een (achteraf zeer onbetrouwbaar persoon) te reageren, uit te leggen en mijn fatsoen wilde houden, kreeg ik lik op stuk.

In de woorden: ‘kankerhoer’, magere plank (mager, dat dan weer wel haha), ‘paardenbek’ las ik het ongenoegen van mijn gefrustreerde medemens die duidelijk geïrriteerd was en gebrek aan respect en fatsoen. Blokkeren en rapporteren was mijn enige optie. Want wat kan ik er verder aan doen? Niks dus. Maar akelig voelde het wel om zo via de stiekeme achterdeur van social media aangevallen te worden, te besprongen en uitgekafferd.

Eigenlijk is het niets nieuws natuurlijk want zelfs op Facebook heb ik het al beleefd om op een ronduit brutale manier op privé zaken aangesproken te worden… En gek genoeg voel je je dan enorm in je hemd staan. Niet in de laatste plaats omdat je sommige mensen in het dagelijks leven continu tegen het lijf loopt en je uit fatsoen dan makkelijk je mond houdt er een opmerking over te plaatsen. Jezelf er tegen wapenen is moeilijk. Ik ben wat dat betreft een enorme naïeveling; stink overal met open ogen in en zie soms niet altijd de kwade opzet.

En dat is toch echt iets waar we beter bij na moeten denken. Over onze kwetsbaarheid. Want het is supereenvoudig om iemand te ontrafelen via het internet, uit te kleden, aan te spreken, te beledigen, te kwetsen, dingen te ontfutselen… Daar kwam ik dus zelf ook weer achter.

Bepaalde dingen veroorzaak je natuurlijk zelf; of tenminste veroorzaak je niet zelf, maar je geeft anderen wel inzage in je leven door te plaatsen wát je plaatst. Dat is je eigen keuze. Ik ben me er alleen wel bewust van geworden dat er altijd mensen zijn die daar misbruik van maken en díe informatie gebruiken om er zelf beter van te worden, zich er beter door te voelen of gaan strooien met insinuaties of beledigingen. En daarmee moet je mee om zien te gaan wanneer je er intrapt of wanneer je er tegen aanloopt.

Wees voorzichtig met wat je plaatst. Alle informatie die je érgens achterlaat blijft vereeuwigd op het internet. Wanneer ik mijn accountnaam in Google gooi zie ik een scherm vol met mijn eigen foto’s. Die blijven bestaan, ook wanneer ik mijn account verwijderen zou. Nu is het zo dat ik het mooie foto’s vind en er veel plezier aan beleef te schrijven en te plaatsen. Het is niets om me voor te schamen en hey, zo kunnen mijn kleinkinderen later zien dat Google oma in een vingerknip terug vindt en hebben ze meteen een online fotoalbum 😉

Maar alle gekheid op een stokje, ik weet nu ook wat ik vooral níet ga plaatsen. Waar ik eerst nog dacht hey, dat vind ik een leuk kiekje, of dat is leuk om over te schrijven, denk ik nu wat beter na. Het is nodig om ook je eigen info te bestuderen, te filteren en na te denken voordat je het wereldnieuws maakt. Want over honderd jaar is dat het nog steeds. Zorg dus dat het leuk is om naar te kijken 😉 en niet om je later dood voor te schamen. Of je nageslacht for that matter.

Ik heb mijn account privé gemaakt omdat ik dacht dat ik mezelf daarmee beschermde en na een dag weer openbaar gemaakt omdat ik geen zin heb mijn gedrag te laten bepalen door een narcistische malloot die meent mij te moeten laten apporteren. Ik ben geen hond. Hij wel trouwens door andere mensen te behandelen zoals hij doet.

Mijn dochter piept alles bij elkaar dat ze (nog) geen mobiel heeft. Net als mijn zoon toen die moest wachten totdat zijn nieuwe schooljaar op de grote school begon. Het is een wereldramp dat ze die nu nóg niet  heeft en ze voelt zich diep ongelukkig omdat ze moet wachten totdat ze naar het middelbaar onderwijs gaat.

Ik heb Moviestarplanet van haar computer verwijderd , evenals Skype. Er kwam teveel info voorbij die ik niet goedkeurde. Jammer dan. Zolang ik haar (11) nog een beetje kan beschermen doe ik dat. En straks wanneer ze inderdaad een mobiel krijgt is het nodig dit soort dingen te bespreken, te waarschuwen en te overleggen.

Of ze op Facebook, Instagram of Snapchat gaat weet ik niet. Ik hoop het eigenlijk (nog) niet.. Kinderen zijn zulke makkelijke slachtoffers en kunnen lang niet altijd inschatten wat nep is en wat echt. Ze zijn nog heel makkelijk beïnvloedbaar en gevoelig voor mooi weer praters. Dat maakt ze in veel opzichten een slachtoffer voor mensen die kwaad willen. om nog maar te zwijgen van de ”perfectie” van een leven online… Dan maar ouderwets. Ik kan er niet mee zitten.

Wat er deze week gebeurde besprak ik uiteraard met haar en mijn zoon. Want wanneer mama er al in stinkt, zijn zij zich er meteen bewuster van wát de gevaren van zoiets simpels als Instagram kunnen zijn. En mama? Die moet zelf leren beter na te denken voordat ze iets beantwoord… Want fatsoen betekent vaak iets anders in de virtuele wereld dan in de échte wereld…