Verkleedpartijtjes

Verkleedpartijtjes zijn van alle tijden. Toen ik nog een klein meisje was, was ik er dol op net te doen of ik groot was. En dan het liefst met van dat lange haar. Prachtig leek het me. Ik had één keer lang haar gehad, maar dit zat op een dag zo tjokvol luizen dat de schaar erin kwam: radicaal kortgewiekt. Die beslissing was snel gemaakt toen de kapper los zou en de luizen in rijen van tien op mijn hoofd zag marcheren.

Later mocht het weer iets langer maar ook dit was van korte duur. Omdat ik zo’n dikke bos had jammerde ik elke ochtend wanneer de staartjes erin of eruit moesten. Bovendien zaten ze ook altijd scheef. Lelijk vond ik dat. Maar ja, het was niet anders. Scheef of niet. Pas toen ik achttien werd liet ik het weer groeien naar lang haar en een schamele twee jaar later was het dan ook mooi lang tot op mijn rug.

Tot die tijd deed ik gewoon alsof. Vaak knoopte ik een sjaaltje om mijn hoofd en zwaaide ermee of het een flinke lange haardos was. Zo eentje die je tegenwoordig op extension-hoofden voorbij ziet komen. Van dat ‘Pam je haar danst’-Andrélon haar. Van dat mooie volle explosieve haar wat iedereen uit zijn gezicht moet vegen wanneer jij langsloopt. Zulk haar.

Om mijn volwassen look helemaal ‘af’ te maken moest ik vooral de borsten niet vergeten. Want die dingen maakten of braken je look natuurlijk. Een vrouw zonder borsten bestond niet (wist ik veel dat alles mogelijk was…) dus propte ik sokken of watjes onder mijn hemd. Een enkele keer sinaasappels maar dat was zo koud. Trots stond ik dan pronkend voor de spiegel te gokken hoe ik eruit zou zien wanneer ik eindelijk ook groot was. De teleurstelling van de werkelijkheid is moeilijk te omschrijven mensen. Maar zo mooi als vroeger, noch als in  mijn verbeelding, zal het nooit (meer) worden…

Ook deed ik wel eens mijn shirt uit maar dan liet ik het op mijn hoofd ‘hangen’ zeg maar; met mijn haar verstopt onder het shirt. Dat leek zo mogelijk nóg echter. Eigenlijk leek het dan meer op zo’n hoofddoek maar toen wist ik nog niet wat dat was dus dat maakte niet uit. Stiekem doe ik het tegenwoordig nog wel eens; vooral wanneer ik te lui ben een haarband te pakken om mijn gezicht af te schminken. Dan trek ik mijn shirtje uit, laat het mooi rond mijn hoofd hangen en ga mijn dichtgeknepen ogen in de spiegel mijn lange lokken bewonderen… En daarna maak ik mijn hoofd schoon en zie ik er niet meer uit…

Gelukkig is mijn haar nu wél echt lang dus hoef ik niet meer te doen alsof. Wel koop ik zo nu en dan gekkigheden om eens even lekker leuk te doen. Een poos terug kocht ik zo’n leuke fluor pruik bij de AC-tion. Zo ontzettend leuk vind ik dat! Het liefst zet ik het ding gewoon op terwijl ik door het dorp fiets zo mooi vind ik hem, maar dat willen de kinderen weer niet, the shame, the shame… Al weet ik zeker dat niet een mens mij er mee herkent dus zo’n drama is het nou ook weer niet.

Verkleedpartijtjes. Ik hield (en houd) d’r van en bijna alle kindertjes ook. We hebben zo’n rieten mand die bij tijd en wijlen uit het hok geplukt wordt met elke keer de verassing wat er nu weer uitkruipt… Want wat in de garage staat wordt natuurlijk ook wel eens door anderen bewoond. Spinnen enzo. Dat is altijd een verrassing wanneer je het piraten pakje of de prinsessenjurk eruit vist. De mand zit vol met ringen, kroontjes, jurkjes, broekjes en pruiken al dan niet van Zwarte Piet. Al blijkt regelmatig dat er weer iets te klein is geworden.

Dominic en Luna zijn de verkleedpartijtjes al aardig ontgroeid. Luna beperkt zich liever tot de ietwat meer realistische look (make-upjes die verstopt zitten onder haar pony). “Zeg heb jij nou mascara op??” “Ieeeuwww neeeeee….” –trekt haar pony omlaag… Mijn devies: “if you have it, flaunt it” neemt ze nog niet ter harte. Wat ik dus écht niet snap want die wimpers van haar en dito blauwe ogen zien eruit alsof ze uit een doosje komen. Prachtig.

Maar Beau vindt het nog steeds leuk. Al begint zijn voorkeur ook langzamerhand te veranderen. Waar hij eerst nog uit zijn dak ging van Piraten pakjes en cowboyhoeden verkiest hij nu meer de meer… ehm… duistere look. Wat luguberder zeg maar. Wat meer doods. Wat meer… ZOMBIEEEEEHH…. Maar dan wel zoals hij het mooi vindt. Dus niet met een heel verkleedpak eronder. Nee hoor, gewoon met joggingbroek en t-shirt én vlinderstrik. Want dat maakt het af.

En dus, omdat juf Jenny vandaag een aantal kaarsjes uitblaast (hoeveel weten we niet want ik vertelde hem dat vrouwen hun leeftijd niet graag verklappen. “Waarom nou weer niet?” “Gewoon, dat vinden ze naar Beau. Wen d’r maar aan”) stond ik mijn ontbijt te verwaarlozen en om kwart voor acht met de spons en kwast Beau te transformeren in een dooie. Wel en knappe dooie al zeg ik het zelf. Maar ja, zo’n mooi kind is natuurlijk ook niet te verpesten met een likje schmink 😉 (don’t we all agree 😉 ?)

Eenmaal klaar moest dit als vanzelfsprekend vereeuwigd worden. Dus op de foto. En op de film. Voor de lol zette ik hem onder z’n dreumesfoto. Zoals hij was op zijn tweede. Eronder staat ie met een opgeschminkt hoofd eng te zijn. Leuk zeg ik. Mooi om te zien hoe ze veranderen door de tijd heen. Van schattige onschuldige baby, naar aanwezige kleuter, of zombie.  O nee, je bent geen kleuter meer in groep drie. Dan ben je schoolkind…

Mijn schoolkind stapte zo trots als een pauw het schoolplein op. Lijkbleek en vol bloed met littekens. Heerlijk zeg ik. De dag kon niet mooier beginnen. Nu maar afwachten of juf Jenny het hondje met het Love labeltje (wat hij er uiteindelijk af wilde knippen en op een cupcake wilde plakken om zo het hondje zelf te scoopen…)  net zo leuk vind als dat hij het vond om voor haar uit te zoeken en hopen dat ze geen nachtmerries aan dit horrorscenario overhoudt. Maar ach, samen met de tekening en zijn lieflijke gezichtje vandaag moet dat vast helemaal goed komen 😉            Fijne dag! xxx Paulina