De Challenge: confontatie of vermijding?

Het is een beetje de tijd van de challenges. We strooien er kwistig mee in het rond. Een eerlijk? Ik vind het geweldig! Ik doe dus ook dapper mee. Er zijn zoveel dingen waar je heel nieuwsgierig naar bent. Gewoon, omdat je benieuwd bent hoe sterk je in je schoenen zult staan indien je jezelf een challenge of uitdaging zou opleggen.

Het is een test om te kijken of je iets heel graag wilt of om te zien wat het jou zal gaan opleveren. In de meeste gevallen zal het je heel veel opleveren; anders had je het jezelf überhaupt niet afgevraagd ‘wat als…’ het mij gewoon ook lukt? Wat het je uiteindelijk oplevert is een verassing totdat de challenge eindigt.

Ik heb mezelf al meerdere challenges opgelegd. Een niet snoepen challenge bijvoorbeeld. Een Sonja Bakker challenge, een hardloop challenge, een vroeg op bed challenge. Allemaal uitdagingen waarin ik jammerlijk faalde. Tenminste, dat ervaar je zo wanneer het je niet ‘lukt’. Maar eigenlijk wilde ik het dus helemaal niet zo graag, lag mijn hart helemaal niet bij deze uitdagingen en nam ik genoegen met mijn leventje zónder mijzelf bovenstaande uitdagingen op te leggen.

De niet snoepen challenge bijvoorbeeld. Wat een waanzin was dat. Want waarom in Vredesnaam zou je jezelf de heerlijkheden waar jij zo van kunt genieten ontzeggen? Sommige dingen zijn gewoon te lekker of roepen een te fijn gevoel op om ze uit je leven te bannen. Dat was dus een no-go. De Sonja Bakker challenge dan? Nou, als er eentje is waarvan ik alleen de kookboeken leuk vond om te zien maar de inhoud totally ruk, dan is dat wel Sonja Bakker. Niks voor mij. Laat maar. Onderin de kast met die handel. Niet eens aan beginnen zeg ik. (tenzij je opgewonden raakt van een hoorbaar knorrende maag…)

Een hardloop challenge. Deze heb ik nog best lang volgehouden ook. Zeker wel een maand of zes. Had het effect? Jazeker, mijn uithoudingsvermogen werd top! Het was vlak na de geboorte van mijn dochter (dus tweede kind) en het werd tijd om eens orde op zaken te stellen. En omdat mijn immer ontsierende benen het doelwit waren zou hardlopen het he-le-maal zijn.O ja, en omdat mijn echtgenoot mij na een schrik in de etalageruit van de bakker fijntjes wees op het feit “dat etalages heus niet liegen (…) Dé uitspraak die ik hem overigens never, nooit niet weer vergeven heb noch vergeten ben (en dat komt dan weer omdat ik zoveel chocolade vreet dat mijn geheugen gewoon niet beter kán werken…)

De vroeg op bed challenge heb ik maar voor eeuwig verbannen. Dat gaat gewoon niks worden. Al doe ik nóg zo mijn best, al snaai ik het hele potje melatonine pilletjes leeg, het gaat niet. Nou is het niet eens heel hysterisch laat op de tijd dat ik in mijn bedje stap, maar soms zou het niet verkeerd zijn om standaard om half tien in bed te stappen. En dan gewoon ook de gouden tip op volgen om twee uren voor je gaat slapen geen beeldschermen meer aan te hebben gehad. Als dit trouwens een challenge zou zijn dan weet ik bij voorbaat al dat dit zorgt voor massahysterie in ons huis. Daar wil ik dus geeneens over nadenken…

Toch zijn er ook challenges geweest die mij juist heel veel hebben gebracht. Te beginnen met de Social Media break. Ik geloof dat ik zelden zo opgeladen en uitgerust ben geweest als na een maand de stekker eruit. Ik lijk wel een dominee wanneer ik hierover begin te preken. Van tevoren lijkt het alsof de wereld vergaat, het niets kunnen plaatsen of lezen en bekijken. Alsof het nodig is alles met iedereen te sharen of op de hoogte te zijn van het gerecht van vriendinnetje X of het hardlooprondje van vriendje Y.  Alsof het leven draait om scrollen, ‘aai-phone-en’  en liken. Dat is dus niet zo ontdekte ik. Echt een aanrader. Alleen daarom al voer ik zo nu en dan een heuse break in en plaats ik een tijdje niks.

Eerst omkaderde ik het nog voorzichtig; nu ook al niet meer. Wel kondig ik het altijd even officieel aan. Al was het alleen maar om mijzelf op deze manier aan banden te leggen. Onder het mom van: ik heb het opgeschreven en dus moet ik me eraan houden. Ik wis dan elke app die ook maar Social Media gevoelig is en ga op zwart voor zolang ik dat wil. Probeer het maar eens 😉

De challenge die momenteel loopt is de zes maanden geen geld uitgeven challenge. Dat is nogal een mond vol hè 😉 Dacht ik dus ook. Ik was het onnodig met geld strooien zo schijtziek, baalde van een ontplofte kelder (ja, die hebben oude huizen dus nog), dubbele voorraad en een stapel leverpastei waar je de boterhammen in een weeshuis een jaar lang mee kunt besmeren. Ik weet niet hoe het werkt, maar van sommige artikelen koop ik serieus al-tijd te veel. Dan ben ik op een of andere manier stand te pede vergeten dat er nog tig stuks van in de kast lagen. Ik noem dat het ‘hamstersyndroom’…

Daarnaast is een ‘koopje’ eigenlijk helemaal geen koopje. Het is gewoon zooi wat de winkel tijden lang niet kon slijten en dan kom jij met je koopjeslustige stemming de winkel inwandelen en flikkert alles met een actiesticker in je mandje. Hoera voor de koopjes die uiteindelijk toch nog in de kliko belanden. Of in een keukenla. Of smelten in de vaatwasser.

Ik heb zelfs al een sticker bij de gemeente gehaald en op de brievenbus geplakt om deze challenge kracht bij te zetten. Want ik heb er bijna een maand opzitten en dus nog vijf te gaan. Maar weet je dat me dat nou totaal geen angst inboezemt? Nog geen greintje.

Boodschappen doen krijgt een totaal andere dimensie, je geeft niet meer ongemerkt geld uit want die boodschappen doe je één keer in de week (en haalt tussendoor slechts nog wat brood op ofzo) en je houdt zeeën van tijd over omdat je niet meer door de stad heenstruint op zoek naar goedkope dingetjes. Of eigenlijk, je beschermt jezelf tegen ‘tegen-aanloop-aankopen’. Combineer bovenstaande twee challenges en je bent klaar voor een retraite in het klooster als je het mij vraagt 😉

Liefs Paulina