Vergeten wat je voelt, onthouden wat je waard bent :-)

Ieder huisje heeft zijn kruisje. Het ene kruisje is wat groter dan de ander maar uiteindelijk krijgt iedereen zijn portie te verwerken of om mee om te gaan. De “kruisjes” zijn nogal uiteenlopend. Van ziekte tot geldproblemen, van overlijden tot eetstoornis, van verslavingen tot familierelaties.

Het hoort bij het leven, hoe naar het ook is. Hoe je ermee omgaat is nogal bepalend voor hoe je ‘kruisje’ tot uiting komt, hoeveel last je ervan hebt. Want waar de een lichtzinnig mee omspringt, kan de ander in een ontzettend diep gat vallen.

Omdat iedereen wel z’n troubles heeft, en we dat eigenlijk ook wel beseffen, helpt het vaak om met je eigen sores om te gaan. Want we staan –letterlijk- niet alleen. Verdriet is universeel. Geluk ook. Daarom herkennen we vaak ook zoveel in elkaars verhalen. En dat is eigenlijk een groot goed. Want door zoveel herkenning staan we elkaar vaak ongemerkt bij in het verwerken of omgaan met onze ‘kruisjes’…

Een uitspraak die mij vaak op de been houd wanneer ik iets niet meer zie zitten, of een rotdag heb is: “alles gaat voorbij, de mooie, maar ook zeker de minder mooie momenten” Het doet mij altijd weer beseffen dat het een kwestie van tijd is voordat het zonnetje weer gaat schijnen. En mensen, soms is het verdomde lang donker voordat die rotzon weer schijnt. Soms lijkt het of je in de poolstreken woont en de zon nooit weer opkomt… Ik moet er niet aan denken trouwens: daily darkness… brrr…

Maar met dit in mijn achterhoofd komt er altijd weer een glimpje licht binnen dwarrelen wat mijn dag weer kleur geeft. Er zijn altijd tijden wanneer het lastig is jezelf voor te houden dat het wel weer goed komt. Vooral wanneer je in een situatie zit die door toedoen van anderen is zoals hij is. In de tijd dat ik geplaagd werd was dit bijvoorbeeld echt ruk.

Je rug recht houden, je hoofd omhoog en weerstand bieden tegen treiterij kost nogal wat energie. En zelfwaarde wat dat betreft. Het blijven geloven in wat je waard bent, je zelfvertrouwen op peil houden en niet ten ondergaan aan pesterijen is een kunst op zich. Elke keer wanneer ik zie of lees dat er iemand de klos is raakt mij dat nog steeds. En dan maakt het niet uit of dit kinderen of volwassenen betreft btw, want ook volwassenen kunnen er wat van.

Het is relatief eenvoudig om een ander zijn leven (proberen) kapot te maken. Er hoeft maar één persoon te zijn die een dusdanige invloed heeft op zijn omgeving, om anderen op te stoken of uit te lokken hier aan mee te doen. De gevolgen kunnen desastreus zijn. Een roddel heeft een langere adem dan een positief bericht. Een leugen vergaat niet; blijft altijd rondwaren… Wanneer je denkt dat hij vervlogen is, dan *poef* komt hij ineens weer voorbij waaien om jou te verblinden met zijn gemenigheid…

Wat ik geleerd heb van mijn jeugd en mijn eigen ‘kruisjes’ is dat er maar één manier is om weerstand te bieden aan dat wat verdriet brengt. En dat is, beste mensen, géén weerstand bieden. áltijd bij jezelf blijven, trouw blijven aan je eigen ‘ik’. Rechtop blijven staan, je hoofd omhoog houden en, voor zover mogelijk “let. It. go.” Laat het los, laat het gaan. Volgens mij is loslaten en laten gaan zo ongeveer het aller-moeilijkste wat er bestaat, maar ertegenin gaan is zoiets als vechten tegen de bierkaai; je gaat de strijd nooit winnen. Erop vertrouwen dat ook hieraan een einde komt…

En wanneer je het van je af laat glijden (daarom train ik mijn rug ook zo graag 😉 maak je ruimte voor datgene wat een warm gevoel geeft. Voor dat wat je laat groeien, mentaal en lichamelijk. Het maakt je sterker. Het maakt je sterker om een volgende slag het hoofd te bieden. Het maakt je weerbaar tegen negativiteit van buitenaf of zelfs van binnenuit.

En dus sta ik mijn mannetje. Of vrouwtje in dit geval. De kruisjes die deel uitmaken van mijn leven horen erbij. Ze zullen naar alle waarschijnlijkheid altijd op de achtergrond aanwezig blijven om zo nu en dan ineens op de voorgrond te treden waarna ik ze weer keurig terugplaats waar ze horen; op de achtergrond. Wat die kruisjes inhouden gaat niemand op de wereld iets aan behalve mij en mijn gezin. Sommige kruisjes zijn doelbewust geplaatst en kan ik nooit weer uitwissen. Want er zijn altijd derden die zich laten verleiden en proberen deze kruisjes te vermenigvuldigen.

Mijn advies aan iedereen met al dan niet toegebrachte kruisjes; laat het los, laat het gaan. Stel jezelf de vraag: wát kan ik er zelf aan doen? Is het antwoord ‘niets’ dan rest je niets anders dan diep adem te halen en het van je af te zetten; al is dit echt héél moeilijk… Leef je leven, bescherm jou, je gezin en je hart. Blijf jezelf no matter what. Leidt je leven, en láát het niet leiden. Sluit je hart en hoofd voor dat wat jij nooit zal kunnen veranderen en koester de liefde die tot je komt. Veranker de mooie dingen, en verbrandt dat wat pijn doet.

Het leven is te kort en te mooi om je druk te maken over al je kruisjes. Ze zijn er. En hoewel ze pijn (kunnen) doen, zijn ze er ook om je sterker te maken. Om je lessen te leren en om je verder te helpen. Vaak laten ze je zien hoe het niet moet en, nog belangrijker, hoe sterk je bent; hoeveel je in je mars hebt om je hoofd niet te laten hangen.

Het is vandaag een grauwe dag. Het regent en het waait. Maar ik leef niet in de poolstreken. Daar waar het áltijd donker is. Mijn dagen zijn licht en warm. En niet door toedoen van de weersomstandigheden maar door mijn mentaliteit en optimisme. Ik geniet van mijn leven, van de vrijheid, van mijn gezin, van mijn tijd, van mijn eeuwige plannen en behaalde geluksmomenten. En daar ga ik mee door. Zelfs wanneer er een gure wind over mijn zonnige dag heenwaait. Zelfs wanneer een wolk meent mijn licht weg te nemen. Daarvoor zijn er warme jassen en lichtknoppen uitgevonden. De jas, dat ben je zelf en je lichtje brandt vanbinnen. En denk erom; houd altijd je hand op het lichtknopje; jij bepaalt namelijk zelf de lichtsterkte… 😉