Online en vooral offline zusterschap

Ik heb me sinds een week weer in het ‘socialmedialoze’ leven gestort. Dit deed ik zo’n half jaar geleden ook eens. Dan wordt ik op een dag wakker en denk ik ‘pling!!! – ik ben er even helemaal klaar mee! Stekkers eruit en tijd voor mezelf’ Toen ik dit voor het eerst deed was het best wel een beetje afkicken de eerste paar dagen/ week. Toen ik me realiseerde dat ik best nog vaak ondoordacht op het Instagram of Facebook icoontje klikte restte mij slechts één oplossing: DELETEN de handel. 

Dat werkte. Er viel niks meer te klikken of te scrollen. Ik. Was. Offline. En mén wat voelde dat als een bevrijding. En terwijl ik daar over nadacht, realsiseerde ik me ook hóe belachelijk dat eigenlijk is. En hoe ik soms snakte naar een tijd waarin de mobiele telefoon nog geeneens uitgevonden was. Hoe ik verlangde naar zo’n ‘toen was Geluk heel Gewoon’ situatie. En dan het liefste zo ouderwets mogelijk; gewoon lekker taartjes bakken, draadjesvlees stoven (het liefst ook met bijhorende ouderwetse prijskaartjes btw) en thee drinken met een kringetje geluk om me heen.

Niks geen hysterisch online-gesport met dito bijhorende selfie, social gelul en ingewikkeld jongleren met alle dagelijkse taken. Neen, gewoon een lekker zittend jurkje, opgestoken haar en een kekke bril, vroeg opstaan, vroeg op bed liggen, een boek leren lezen en gewoon genieten van dat wat IS. Ja. Dat wat is. Want dat is iets waar we te vaak aan voorbij gaan. Dat wat is. We denken vaker aan dat wat niet is, dat wat was of dat wat nog moet komen en vergeten bewust te zijn van het heden. Van dat zoals het NU is, dat wat je nu beleeft.

En door dat te vergeten beleef je alles in een belachelijke sneltreinvaart, kijk je uit ‘naar’ of vrees je de toekomst (die geeneens zeker is) en trekt de tijd aan je voorbij zonder er aan deel te nemen. Tijd. Elke seconde die voorbij tikt is er eentje minder. Elke seconde die net voor je lag, ligt nu alweer achter je. En dus is het zaak om deze diep in te ademen. Elke keer opnieuw, elke dag zo diep als je kunt.

De week die nu achter me ligt was werkelijk perfect. Eentje die me in slechts één week tijd al zoveel opleverde. Zoveel gedachten die me blij maakten. Zoveel ruimte in mijn hoofd. Zoveel warmte in mijn lijf. Zoveel ontspanning. En dit, slechts omdat ik me focus op mezelf. Zónder dit op een schermpje in te voeren en zonder dit met de wereld te delen. Ik geniet ervan. Heb ook geen limiet. Heb ook niet bedacht wanneer ik weer ga sharen. Dat kan in januari zijn, maar ook net zo goed wat later of wat eerder (zoals deze post natuurlijk ;-), ik een lach, jij een lach, zo hoort dat 🙂 

Toch, het lijkt wel of er een verschuiving plaatsvindt. Jaren geleden, toen er nog geen social media was, sprak je in levende lijve af. Of je belde, of je stuurde een (tastbare) kaart. Toen kwamen er SMS berichtjes. Eureka! Wat een idee! Hoe handig was dat? Toen ontstonden er kanalen als Hyves, Facebook, Whatsapp, Instagram, Tinder, Twitter, god weet wat al niet. 

En joh, dát was pas handig. Zeeën tijd om over te houden omdat het onderhouden van contacten zo wel heel eenvoudig was. Een ‘like-je’ hier, een comment daar, links en rechts sharen we er op los en houden we alles en iedereen met een vingerklik in de gaten. We missen niks meer en zien precies wat er in de wereld speelt. The sky is the limit… Toch?

Maar toch lijkt het alsof we daar langzaamaan ook weer genoeg van krijgen. Want van al dat gelike en ge-vind-ik-leuk vinden we niet bepaald massaal het geluk (hé, leuk voor op een tegeltje). Vanuit universitaire oogpunten lezen we zelfs al dat een depressie juist kan toeslaan wanneer je, terwijl je in een dip zit, deelneemt aan de levens van andere ‘succesvolle’, feestvierende en fitgirlsishe mensen die een leven (lijken te) leiden die haaks op de jouwe staat… Je lijkt hierdoor uit te blinken in gebreken, geen vrienden te hebben, nooit weer van je gedeukte dijen af te komen en over de meest saaie baan éver te beschikken. 

Maar lieve mensen, dat kan toch nooit de bedoeling van social media zijn? Weet je dat er zelfs bedrijven zijn die jou kunnen helpen het meest succesvolle en waanzinnige profiel op Facebook en/of Instagram neer te gaan zetten? Die het laten lijken (ja,  láten lijken dus) alsof jij de nog onontdekte zus van Chloe Kardashian bent. De fashionista en sociale vriendin waar iedereen mee om zou willen gaan? De vrouw of man die het leven leidt waar de rest van de wereld slechts van kan dromen? Die dus. Ik bedoel maar. Draaft de wereld niet een tikkeltje door? En zijn wij met z’n allen niet nog een “groter tikkeltje” naïef om te geloven in deze sprookjes? 

Blijkbaar wel. Want er ontstaan inmiddels vriendschappen en liefdes uit die mediums waar het eerst louter draaide om non-fysiek contact. We willen elkaar weer écht spreken, horen, zien, aankijken. Met elkaar lachen en met klinkend glas proosten op nóg veel meer leuke afspraken. We willen weer écht plezier maken zonder tussenkomst van pingeltjes en riedeltjes. We willen weer gewoon fun hebben en blij worden van contacten. We willen weer zien dan we allemaal mensen zijn en geen ideale levens hebben zoals in de cosmo. We willen weer realiteit.

Zo nu en dan krijg ik eens Whatsappjes. En in tijden dat ik me afgesloten heb van alle social media kanalen behalve Whatsapp, valt een pingeltje juist extra op. Vandaag de dag ontvang je nogal eens een ‘ketting’ appje, mailtje, berichtje via de bekende kanalen. Via Facebook, Whatsapp dus, of Instagram. Grotere mediums zijn er ook bijna niet en het bereik ervan is enorm. De hashtag #delenislief  wordt dan ook nogal eens gebruikt.

Meestal blader ik er doorheen, glimlach erom en blader weer verder. Soms denk ik ‘verrek’, glimlach erom en blader verder, en soms, zoals vandaag denk ik “wat mooi” en wijd er een blog aan.              De app die ik vandaag kreeg gaat over ‘zusterschap’. En dan niet het bioglogisch zusterschap maar in de breedste zin van het woord: verwantschap. Het verwant zijn aan elkaar. Dit vond ik een prachtige insteek, en nee, niet omdat de feestdagen voor de deur staan; juíst in het dagelijkse leven.

Vrouwen hebben een nare eigenschap: eeuwige onzekerheid. En sommige vrouwen denken hier minder last van te hebben wanneer zichtbaar wordt dat andere vrouwen niet perfect blijken te zijn. Wanneer ze zien dat de benen van Perfect Barbie ineens over putten beschikken. Wanneer ze zien dat een smetteloos smoeltje rimpels vertoont of dat iemand rolletjes heeft in bikini of strakke jurk.

We vergelijken onszelf tot in de eeuwigheid met een beeld dat niet bestaat. We denken dat we minder zijn omdat we niet voldoen aan een vrouw met een watermerk op haar reet. We denken dat we tot op ons negentigste met pronte borsten en een opgeblazen kont rond moeten drentelen. Want zo zien ze er op tv óók uit. En in de Cosmo ook. En wat in de krant staat is waar. Dat weet iedereen.

Maar lieve vrouwen. We zijn zoals ik las in dit mooie appje: zusters. We hebben raakvlakken, kennen de bergen, de dalen, de hoogtepunten en de dieptepunten, de liefdes en het (liefdes)verdriet. De schoonheid en de vergankelijkheid, de uitdagingen en de teleurstellingen. Waarom deze dan niet met elkaar delen? Elkaar liften in plaats van elkaar af te breken? Elkaar op te monteren in plaats van af te branden? Er voor elkaar te zijn en van elkaar te genieten? Is dat niet wat ons allemaal sterker maakt en zeker? Ik denk het wel. Een glimlach en een uitgestoken hand brengt meer dan een snauw een dichtgeknepen oogjes…