First signs of winter…

De koude maanden zijn weer aangebroken. Dat ervoer ik gisteren alweer toen we met een groepje ouders klappertandend achter de kinderen aansjokten voor St. Maarten. Leuk hoor. Echt. Maar kouuuuud! De kindertjes zelf waren er na een uur ook écht klaar mee en stonden te springen (en te trillen) om thuis de winst eens onder de loep te nemen. 

De snoepjes werden geteld. En nog eens, en, oeps, verkeerd geteld, dus nog een keer. Nou is er natuurlijk niets zo fijn dan snoepjes tellen. De zakjes talloze keren door je kindervingertjes laten glijden en je bedenken dat je dat maar mooi allemaal zelf hebt verdiend 😉 Want man O man, wat hebben ze gezongen! Uit hun volle kinderborstjes klonken hemelse klanken die samen een prachtig Sint Maarten riedeltje vormden. Met een traktatie als beloning.

En dan, amper één nacht verder begint de volgende kinderfeestfase alweer: Sinterklaas. Gelukkig werd een herhaalde verkleumpartij ons bespaard want het feest bij het lokale Sinterklaas-verzamelpunt duurde maar kort. Zielig voor de kindertjes, gelukkig voor de ouders. Want hoewel we veel voor onze nakomelingetjes over hebben; een jaarlijks bedelfeest en een dag lang Sint en Pieten volgen is voor velen van ons een hele opgave. Maar niet getreurd, een hand vol pepernoten en de nog op te zetten schoen(en) maakt veel goed.

De dag begon vanochtend met een workout voor mijn wederhelft en mij; nadat we kind nr. 3 bij de scouting hadden afgezet, kind nummer twee er zelf naartoe was gefietst en kind nummer 1 bij zijn oom de wekelijkse klusjes was gestart. Leuk voor oom, leuk voor neefje Dominic. En leuk voor papa en mama. Klusjes zijn er om aan te verdienen en om beter van te worden. Financieel, maar ook zeker als mens. Het maakt je creatief, bewust en geeft een boost aan je zelfvertrouwen. En o ja, je begint er van op Dagobert Duck te lijken… Want waar de kleuters hun bijelkaar gezongen snoepjes tellen, tellen pubers wekelijks wat ze bijelkaar gewerkt hebben. Inmiddels ben ik wel gewend aan het gerinkel wat vanuit zijn kamertje schalt en er tevreden geconstateerd wordt hoeveel euro er nu weer binnen geharkt is.

Ik ben er trots op. Zelf was ik ook immer bezig miljonair te worden. Ik deed klusjes waar ik maar kon. Fietste naar een dorp zes kilometer verderop om een krant vanuit daar naar een ander dorp te brengen; Ik poetste bij mijn moeder in huis alles wat los en vast zat, later bij de buren en paste op kindertjes. Ik pelde van die ellendige bloemenbollen en kopte de tulpen na schooltijd voor een gallige gulden. De gulden. Hè. Ik zou er weemoedig van worden. Nóg steeds reken ik de dingen in de supermarkt terug naar de gulden. Een bloemkool van € 2,50 ?!! Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt?! Bijna zes gulden voor een stuk groente?? Kijk. Dat bedoel ik dus. Werkt remmend op je banksaldo. Zolang je daarna maar niet een paar stunning laarsjes met franje tegen het lijf loopt. Dan valt mijn biologische omrekenfunctie accuut uit…

Na het sporten vanochtend was er werk aan de winkel. Alle mannen in huis liepen met te lang haar rond. Dit moest geknipt. Niet mijn lievelingsklusje, ik jeuk me dood nadien…, maar wel nodig. De een liep er nog warriger en armoediger uit dan de ander. Het punt was alleen dat beide tondeuses gesneuveld waren. Ik poogde nog de schaar ter hand te nemen maar dit schoot niet op… Te langdraderig. Ik kan best nog een hoekje knippen, maar kapster ben ik nou eenmaal niet. Ik zwaaide met de nog overgebleven tondeuse in de rondte en dacht: ‘wie niet waagt wie niet wint’ en probeerde hem uit op mijn jongste telg… Toen die keihard ‘AU!!!!’ gilde en bijna van de stoel afsprong om onder de kast te verdwijnen, ver weg van zijn grijpgrage moeder, wist ik dat het ding het écht niet meer zou doen. Hij rukte slechts plukjes haar uit zijn hoofd in plaats van ze af te scheren…

 

Maar mijn oog viel op nóg een apparaatje in de kniptas. Eentje die ik zelf ámper ter hand neem omdat het een nogal ehm… pijnlijk apparaatje is. Wie kent hem niet? De Epi-Lady… Gloednieuw. Amper gebruikt. En nu de winter is aangebroken en mijn vachtje dient om me warmpjes te houden zal hij ook wel niet meer gebruikt worden totdat ik de pijn en de rode stipjes op mijn gevoelige onderdanen weer aankan…

Wat een kolere ding is het! Net als harsen vind ik het een ware marteling. Het werkt ook best raar. Je start hem optimistisch (omdat je te lang naar de verpakking hebt zitten staren naar die eindeloze kale benen van het fotomodel met een Prodent smile die doet vermoeden dat het écht niet pijn doet) en komt er na de eerste haal over je been achter, dat het voelt of je been gevierendeeld gaat worden. 

Haren worden eruit gerukt, kreten worden onderdrukt, en tandenknarsend werk je stoer één been af. Het tweede been kun je beter een week later aanpakken. Dan ben je enigszins hersteld van de fysieke en emotionele schade die je opliep tijdens het scheren… Een keer was ik zo dom om mijn bikinilijn te benaderen. Doe. Maar. Niet. Weer…. De horror. Vergelijkbaar met het gevoel wanneer je vergeten bent te checken of er ook alcohol in je deo zit nadat je je okseltjes weer Christelijk voor de dag wilt laten komen… Dus tegenwoordig koop ik elk scheermesje wat in de sale is. Want die zooi is écht onbetaalbaar! Je moet er wat voor over hebben. Maar met deze kou is dat ook geen strak plan omdat een geschoren been met kippenvel voelt als schuurpapier korrel 60… Dat wil je je pyjamabroek en je partner niet aandoen. Weg erotiek. Weg gladde benen. Hallo celibaat…

Maar de hoofden zijn weer gesnoeid en de Epi-Lady ligt weer veilig onderin de tas. In de kelder. In de hoek. Een nieuwe tondeuse ligt ernaast. Eentje die lief is voor kinderhoofdjes en te erge bebossing op (vrouwen)benen. Al gok ik dat ik met de spierpijn van, eergisteren, gisteren, vandaag, morgen en overmorgen, me daar voorlopig niet druk over hoef te maken…