
Ontspanning. Het tegenovergestelde van spanning. Ik weet niet wat mijn voorkeur heeft eigenlijk. Spanning heeft ook wel iets. Iets ‘spannends’… Een bepaald gevoel in je lijf wat je doet sidderen, wat je opwindt of wat een bubbelig gevoel geeft. Spanning laat je op scherp staan, spanning laat je hart sneller kloppen en spanning maakt je klaar om aan te vallen of om nét dat beetje extra in een examen te stoppen.
Het laat je je mooiste jurkje uit de kast halen om het avondje met je lief een beetje ‘spannender’ te maken of een mooi setje aan te trekken en er nog een schepje boven op te doen. Spanning. Het doet rare dingen met je. Of nee, eigenlijk meer mooie geloof ik. Het zorgt voor actie, plezier, IN-spanning en resultaat.

Want zo nu en dan de stekker er even uit halen is fijn. Het hoeft natuurlijk niet letterlijk (al was dat trouwens wel mega-ontspannend deze zomer –social media break), maar gewoon even tijd voor jezelf nemen is gewoon goed. En nodig bovendien. Want jezelf voorbijvliegen lijkt misschien stoer en kerelachtig, maar het maakt je eerder OVERspannen dan dat je er een gelukzalig gevoel van krijgt.
Toch is het voor de meesten van ons best nog een opgave om onszelf op nummer 1 te plaatsen wanneer we eigenlijk zitten te springen om ontspanning. Zelfs wanneer ons lijfje fysiek tegen begint te spartelen zit het in de aard van het beestje om maar door te denderen. Omdat we vinden dat dat moet. Omdat het zo ‘heurt’ of omdat we nou eenmaal gewend zijn iedereen op de eerste plaats te zetten en onszelf onderaan de ranglijst.
Maar wanneer je dat maar lang genoeg doet, betaal je op den duur vanzelf de hoofdprijs. Dan kun je ontspannen wat je wilt maar dan is het een opgave geworden in plaats van een cadeau om je verstand op nul te zetten en jezelf de tijd te geven weer op adem te komen. En met een beetje pech hyperventileer je er dan op los in plaats van adem te halen als een vreedzame monnik in een boeddhistisch klooster.
Ik vind het best een ding. Ontspannen. Maar ik weet maar al te goed dat wanneer ik signalen negeer van mijn lichaam, ik de dubbele dosis met rente kan dokken. Dan is mijn fysieke bankrekening binnen no-time leeg. Hoe kan het dan toch dat we alles wel weten, maar er niet altijd naar handelen? Dat we het maar normaal vinden altijd maar door te draven?
Zou je het leuk vinden? Zou je het fijn vinden tijd voor jezelf in te plannen? Tijd voor jezelf te nemen om je batterij op regelmatige momenten op te laden? Tijd om te sporten, te shoppen (en dan niet even gauw online terwijl de kids op één oor liggen…), tijd om even naar de film te gaan of gewoon je nagels te lakken? Ik vind het namelijk heerlijk. Ik vind het een verademing wanneer ik met mezelf in één ruimte ben en deze niet hoef te delen met krijsende koters, rondslingerend speelgoed of het risico te lopen op een LEGO blokje te trappen met mijn blote voeten…
En ja. Het vergt doorzettingsvermogen. Doorzettingsvermogen om tijd voor jezelf te claimen. Een bepaalde discipline zelfs. Maar als jij dat niet doet, wie doet dat dan voor je? Ook al gebeurt het niet met kwade wil, ook al gunt iedereen je het mooiste en het beste, niemand plant je op een fiets of in een taxi en stuurt je met zakgeld naar de sauna of gym. Niemand neemt je aan de hand en niemand dwingt je keuzes te maken. Dus als niemand het doet, en jij doet het ook niet, dan ben je straks honderd en hebt al die tijd van alles ‘zullen/willen/hebben willen/gedroomd/gewenst’ en wat al niet meer en kun je niet anders dan met je kunstgebit of stifttanden en je gerimpelde pruillip constateren dat je zeventig jaar achter de feiten aan hebt gehold. Of eigenlijk, hebt zitten wachten. Tot het tij vanzelf keerde…
Ik denk niet dat je dat ambieert. En ik denk ook niet dat het fijn is om jezelf weg te cijferen ten behoeve van de hele wereld behalve jezelf. Wellicht vind je het egoïstisch, kreeg je een ander voorbeeld vanuit je opvoeding, thuissituatie, of werd je ingepeperd hoe het hoort en hoe vooral niet. Maar weet je, jij bent nu volwassen en jij bent degene die bepaalt hoe de bal moet rollen. Jij bent de kapitein die het schip van je leven bestuurt. Jij bent degene die de koers uitstippelt.
En hoewel er genoeg factoren zijn die een doel, een droom of een simpele wens kunnen verstoren, jij bent degene die uiteindelijk bepaalt of die factor zorgt dat je ook daadwerkelijk je doelen, dromen en ambities laat varen. Jij bent de stuurman, jij bepaalt. Jouw tijd, jouw leven.
Het zijn vaak de kleine dingen die voor grootse veranderingen zorgen. De kleine dingen die maken dat jouw tijd weer jouw tijd wordt. En of dit nou een kop koffie bij de Hema is (al raad ik je echt het 4-uurtje aan – Góddelijke taartjes J), een filmpje met een vriendin of jawel, zélfs alleen. Een wandeling of een uur in je bad of douche. Wanneer je merkt dat je blij zit dat je op de WC zit omdat het daar zo lekker rustig is, kun je vaststellen dat je te weinig tijd voor jezelf opeist.
Ik wilde ontspannen. Een moment dacht ik dat ik dom was door weer achter mijn computer te kruipen maar ik heb zojuist bedacht dat dit erg fijn was. Mijn hoofd is weer leeg (nou ja een beetje leger dan…;-) en een boodschap is het internet weer opgeslingerd.
Zoals Sylvia Millecam altijd zei bij de hilarische Miss. Millecam show, “Blijf bij jezelf en blijf. Op. 11! Trek je eigen pad en vaar je koers. Het enige wat er kan gebeuren is dat je er blij van wordt. En trots. En dat mag best een beetje tijd kosten 😉