Zo’n momentje waarbij je denkt; waar zal ik eens een stuk over typelen en niet weet waarover. Ach nou ja, ik weet genoeg, maar het is ook leuk om eens niet in herhaling te vallen nietwaar? Dus wat gooi ik in de Google zoekmachine? “de dag van vandaag”… En wat rolt daar uit? Een lijst met dagen die in een keurig overzichtje weergeven waar de dag van vandaag ons aan dient te herinneren. Denk bijvoorbeeld: dierendag, MS dag, of zoals vandaag: normalisatiedag. Omdat ik niet warm loop voor de afmetingen van containers die achterop een vrachtschip komen of andere industriële eisen en toestanden die allemaal bedacht zijn (jaja, ik weet het, ik werk notabene in de techniek…) viel mijn oog op andere dagen. Waaronder 11 oktober. Nationale meisjesdag. Meisjesdag. Ik vraag me opeens af of er ook een ‘jongensdag’ is… Vast niet.
Je kunt wel raden waar nationale meisjesdag symbool voor staat. Want de vrouw is sinds mensheugenis al de ondergesneeuwde partij en heeft zolang wij bestaan ook al het onderspit moeten delven. Nu moet ik trouwens oppassen dat mijn blog niet veranderd in een feministische foeterrubriek want dat leest niet lekker weg zo op vrijdag. Een grafstemming of mineur kunnen we allerminst gebruiken.
Ik vind het oprecht een feest om een vrouw te zijn. Om een meisje te zijn. Om te zijn wie ik ben. Maar tegelijkertijd realiseer ik me heel goed dat het maar goed is híer te wonen, en niet ergens waar vrouwen slechts een gebruiksvoorwerp zijn, of waarvan er vooral niet te veel van geboren moeten worden.
Beau vroeg het me laatst nog. Over hoeveel kinderen je in China mag hebben. Voorheen was dat er maar 1. En dan het liefst ook nog een jongen. Jongens… En hoe meer jongens, hoe minder meisjes, hoe schaarser het wordt wanneer al die jongens op zoek gaan naar een vrouw lijkt mij… Maar goed. Ik ben geen onderzoeker en ik ben geen hoogleraar dus laat ik mij maar niet teveel gaan uitweiden.
Er zijn ook culturen waarin vrouwen juist bejubeld worden. Waar het ‘casa di mama’ boven de deur hangt, waar vrouwen het voor het zeggen hebben en waar de zonen bagger schijten wanneer moeder eens flink door het huis heen brult. Die zijn er echt. Wat heet, er is zelfs ooit een stam geweest waar kerels werden behandelt als de hedendaagse vrouw in een cultuur waar vrouwen als een servet gebruikt worden. Dat zal pas wat geweest zijn.
Maar laat het duidelijk zijn. Ik kijk niet uit naar een samenleving waar mannen meer zijn of juist de vrouwen meer zijn. Maar gelijkeid in de wereld zou wel een utopie zijn. Ik vraag me ook serieus af, waar komt die óngelijkheid toch vandaan? Hoe is dat ontstaan. Wanneer er twee soorten zijn, mannen en vrouwen, en die waren er tegelijk en die kunnen niet zonder elkaar (voortplanting) hoe is het dan mogelijk dat de één besloot baas te zijn over de ander? En dat dit ondanks verzet van de vrouw (dat mag ik aannemen tenminste) gewoon doorgezet heeft met als gevolg ongelijke rechten en alles wat daarmee samenhangt?Het is nog maar relatief kort geleden dat wij vrouwen stemrecht kregen in Nederland! Dat is toch eigenlijk bizar? Wat is de oorzaak? Wat is de reden? Waarom zijn we toch niet gelijk? Aan onze liefde voor schoenen zal het niet liggen. Dat weet ik zeker.
Gelukkig kunnen we als opvoeder toch nog het een en ander bijsturen. Al valt dat niet altijd mee wanneer scholen en medeleerlingen soms roet in het eten gooien. Of zelfs de overheid door bepaalde dingen te accepteren en toe te staan waardoor het verschil in benadering en het behandelen van mensen alleen maar groter wordt.
Het is toch van de zotte dat je in sommige landen vrijuit bestenigd mag worden, niet naar school mag, verkocht kunt worden, als slaaf je leven uit moet zitten of als kind verkracht en misbruikt mág worden of in de hens gestoken wordt omdat de cultuur dat voorschrijft… Ik heb er eens een boek over gelezen. Een vrouw (nou ja meisje) in het midden Oosten die een relatie kreeg , de pech had zwanger te raken en haar familie (haar moeder incluis) besloten om haar in de brand te laten steken. De schande op te ruimen.
Een lang verhaal kort, ze overleefde. En het bijzondere, ze kon begrip opbrengen voor haar familie. Niet omdat ze het goedkeurde, maar omdat ze de situatie en de wetten in haar land kende en wist dat haar familie daar helemaal in mee gingen. Zo hoorde dat nu eenmaal.
Ik kom telkens weer uit bij de vraag; hoe kan het toch dat de wereld zo in elkaar steekt? Hoe bestaat het in vredesnaam dat dit geoorloofd is? Hoe is het mogelijk dat dit op zoveel plaatsen en in zoveel culturen ‘normaal is’? En nog wezenlijker, hoe komt dat ooit weer goed? Ik heb zo’n grijsbruin vermoeden dat dit nog eeuwen gaat duren; áls het al ooit veranderd. Want onderdrukking is niet iets wat zomaar op te lossen is, te fiksen is. Bovendien zijn er heel veel partijen die er te veel baat bij hebben om ook maar iets te wíllen veranderen…
Nationale meisjesdag. Ik heb het dus maar mooi gemist. Maar het is zeker van belang om hier niet één dag in het jaar bij stil te staan. Juist dagelijks. Je er bewust van zijn dat het vrouw kunnen zijn in dit land een voorrecht is ten opzichte van heel veel andere vrouwen in de wereld. Dat wij zonder problemen kunnen scheiden van onze mannen, hulp kunnen krijgen als dat nodig is en publiekelijk van ons af mogen en kunnen bijten. Omdat we simpelweg; allemaal gelijk zijn.
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 