Vandaag kreeg ik als verassing de eerste foto van mijn shoot bij Jeroen. Wat was ik er blij mee. En echt, ik kon deze oppepper goed gebruiken. Want wat gisteren gebeurde is op z’n zachtst gezegd, met geen pen of toetsenbord te beschrijven. Toch ga ik een poging doen. Ga er maar even voor zitten…
Zoals de meesten wel weten, sport ik al ruim drie jaar met veel enthousiasme en plezier bij het fitnesscentrum hier in het dorp. Damwoude. Ik begon omdat ik een knikkerbaan op mijn achterwerk aantrof en de boel weer enigszins toonbaar wilde maken. Ik begon omdat ik wat aan mezelf wilde doen. Ik begon… aan een hele nieuwe reis. Leuk! Eng! Spannend! En…. Met een wel heel verrassend einde…
Gistermiddag checkte ik even snel mijn bankier app. Uit nieuwsgierigheid. In een oogopslag viel me op wat er af was geschreven. Check, Check, ehm…. Check?? Huh? Die laatste check kwam mij onbekend voor. Het was een afschrijving die er niet thuishoorde. Eentje van de gym. Ach. Even een telefoontje zou vast opheldering brengen.
Die opheldering mondde uit in een ietwat wazig antwoord. “Goedemiddag, met Paulina, even een vraagje hè… Ik zie hier een afschrijving staan. Het betreft een afschrijving van 15 euro. Waar is dat van vraag ik me af??” Het antwoord bleek eenvoudig. Dat was van een voedingsbegeleidingstraject wat ik gestart was ten tijde dat ik bij de gym gekomen was.
Met Dit traject was ik echter zeven maanden geleden gestopt… Maar gelukkig rinkelde er bij de man achter de balie ook een belletje. “O ja, hmmm, ik zie het. Dat doe jij niet meer hè? Hmmm. Nou even kijken hoor. Ehm. Ja. Kijk, ik zet het nú uit. Dan gebeurt dat niet weer volgende maand. Oké? Is het zo opgelost. Ja. Mooi. Bedankt. Doen we het zo.” (…)
Huh? Doen we het zo? Lossen we het zo op? Overrompeld en verbaasd en vooral nieuwsgierig naar de voorgaande afschriften, keek ik het thuis even gauw na. Mijn verbazing was groot toen bleek dat de bedragen nog steeds keurig afgeschreven werden maar ach, ook dit is eenvoudig op te lossen niet waar? Dus net na twaalven, het kon nog mooi gauw voor de lunch, pak ik weer de telefoon en bel op.
Dit keer kreeg ik de baas zelf aan de lijn. Mooi zo. Ik vertelde hem dat ik had geconstateerd (na ons telefoontje van daarvoor) dat er een fout gemaakt was en dat er nog steeds geld afgeschreven werd. Dat dat de bedoeling niet was. Zijn reactie was dat ik nog maar kortgeleden gestopt was met de begeleiding. Nou, nee hoor, dat is al ruim zeven maanden terug. Jij gaf me namelijk nog een schouderklopje omdat je het tof vond dat ik tot inzicht gekomen was te stoppen met dat gemeet- en geweeg omdat je vermoedde dat ik bijna overtraind aan het worden was. Het was juist een heel wijs besluit vond je. En je zei erbij dat ik altijd terug kon komen voor een ander weegmoment. No problemo…
Deze tekst was hem denk ik ontschoten. Want hij herhaalde opnieuw dat ik me had moeten afmelden. En niet alleen afmelden, ik had een formulier in moeten vullen waarin stond dat ik NIET meer deelnam aan de voedingsbegeleiding. Het werd wel heel ingewikkeld. A. omdat mij dit vantevoren nog nooit is verteld en B. omdat ik het hém had gezegd. Bovendien werd ik tussen de middag na het gesprek met zijn zoon wel direct uit het systeem gehaald (‘Lossen we het zo op, oké?, gebeurt het volgende maand niet weer…’) En feit was dus; ik hád me afgemeld. Bij de directeur zelf notabene. Met een chapeautje als cadeautje (schouderklopje)
Maar, Simon is de minste ook niet, en zei me dit te overleggen met zijn zoon. Dit zou ik ’s avonds wel horen wanneer ik weer kwam te trainen.
Zover zou het echter niet komen. ’s Middags bedacht ik me net zo goed even te kunnen aanwippen. Dan was het direct afgehandeld nietwaar…? NIET WAAR. Het balletje zou een hele andere kant op rollen. Niet een simpel: och tuurlijk meid, dit moeten we even rechtzetten. Ik boek die 105 euro terug op je rekening; hier is iets fout gegaan” Nee. Meer een: “kom maar even mee… Dat bespreken we wel eventjes…” Dus vervolg ik mijn weg, nog steeds onwetend, naar het kantoor waar ik anders altijd gewogen en gemeten werd. Dit keer werd zowel mijn karakter, mijn manier van trainen, mijn verschijning en ik als persoon gemeten en …. Fout bevonden…
Simon nam plaats (dit keer zonder vetmeter) en ging er eens even voor zitten. Ik aan de andere kant van het bureau. Dit keer zonder sporttenue. Waar de eerste opmerking nog was: “ik snap wat je bedoelt met dat geld…” stopte het onderwerp abrupt. Zijn oogjes knepen samen en er rolde een hele andere vraag over zijn lippen. “Hebben wij iets niet goed gedaan…? Huh? Iets niet goed gedaan? Ehm, dit gaat over dat onterecht afgeschreven bedrag, niet over wat jullie goed of slecht doen. “Ja, ja, dat weet ik, maar ik mag dat toch wel vragen, of niet soms??” Ehm, ja prima. Hoezo? Waar doel je op?
Zoooooohhooo daar trok ik even een beerput open. Want na mijn wedervraag barste de hel pas echt los. Ik was stiekem, onbetrouwbaar, achterbaks en hij was ‘klaar met mij’ met mensen zoals mij. ? Ik ‘stak’ mensen aan met mijn getrain en mijn manier van doen. En daar, daar bedankte Simon voor. Hij zou zoals hij het zo mooi omschreef “zijn gym beschermen” en daarom had hij graag, heel graag, dat ik vertrok. Liefst gisteren. Ophoepelde. Een andere gym opzocht. Hij had uren in mij gestoken en ik had de euvele moed gehad en andere coach te zoeken?? Waar haalde ik het vandaan? Hoe had ik het gedurfd? Wat had ik hem diep, diep, diep gekrenkt. Hij had uren in mij gestoken (die 15 euro p/m wat iedereen daarvoor betaalt) en als dank besloot ik een andere weg te bewandelen? Waarom? Waarom? Waren zij soms niet goed genoeg…?
Nou. Eerlijk gezegd. Nee. Ja kijk, wanneer je zo’n vragenvuur met bonus op me afvuurt geef ik een eerlijk antwoord. Nee. Ik was niet tevreden. Ik wilde meer progressie. Ik wilde klaar zijn voor een fotoshoot. En ik bleef hangen onder zijn begeleiding. Ik at op het laatst nog maar 1000 calorietjes (op zijn advies), trainde 5x in de week en nog eens 4x cardio d’r bij, mijn lijf liep leeg en mijn vetpercentage steeg. Het leek of ik overtraind was maar ik was gewoon volledig uitgeput, niet goed begeleid blijkbaar (Ja, eh, jíj wilt toch naar een laag vetpercentage? Duh!) en progressie zat er niet meer in.
Omdat Simon mij heel duidelijk had gemaakt dat dit zijn manier van begeleiden was en elke insteek mijnerzijds omtrent míjn idealen afwimpelde met anabolen gebruik en geluchtfiets bovendien, was het duidelijk; dit ging hem niet worden. Bovendien was mijn lijf moe. En mijn geest ook. Ik wilde het anders. Maar waarom zou ik dat uitgebreid met hem bespreken? Hij had zijn idee over alles al lang en breed aan mijn geventileerd. Take it or leave it. My way of life, or the high way? Jij wilt ooit op een podium? Klim dan maar op deze tafel (zijn woorden letterlijk…) Dat gaat hem niet worden zonder zooi te gebruiken. Zet maar uit je hoofd. En dat had ik inmiddels ook allang gedaan…
Ik stopte met de begeleiding. Had adem nodig. Mijn vetpercentage schommelde als een ouderwetse schommelstoel en er was geen touw aan vast te knopen. Alleen maar stress. En Simon? Die was aangenaam verblijdt dat ik stopte. Het was een goed idee. Verstandig ook vooral. Dit was beter. Maar, zei hij, zijn deur stond altijd open en hij wilde me zo nu en dan best nog eens meten. Geen probleem.
Ik ging naar een andere coach. Online coaching. Mijn calorie inname werd opgekrikt en hoppaa, mijn energie level steeg, mijn vetpercentage daalde, en ik? Ik werd sterker en kreeg meer vormen. Meer spiermassa. Werd eindelijk droger. Fuck, ik zag vlak voor de shoot zelfs eindelijk de lang verwachte blokjes.
Mijn trainingen kregen echter een heel ander uiterlijk. Het werden full body workouts met en verscheidenheid aan oefeningen. Dingen die ik eerder niet gedaan had. Niet in de laatste plaats omdat ze bij Way of life de voorkeur geven aan vaste toestellen. De losse gewichten en apparaten passen denk ik net in een notendop.
Maar da’s prima. Ieder zijn meug. Ik kon doen en laten wat ik wilde, maar met als kanttekening “dat ik je alleen help wanneer ik áchter de oefining sta die jij uitvoert” (…) Nou vooruit dan maar. Los met die handel. Split squats, sumo deadlifts, deadlift, facepull, pull through, hipthrust (die is pas erg joh); er is maar een plek voor deze oefeningen: de kliko. Weg er mee. Flauwekul. Slaat nergens op. En dit was nog maar een fractie van wat ik moest doen. Echter, ik ging door, en mijn progressie bleef en stagneerde tot en met de laatste training: NIET.
Zolang ik trainde volgens een ander schema hebben ze zich blijkbaar geërgerd. Geërgerd omdat ik niet binnen het profiel van ‘way of life’ pas. Geërgerd omdat ik progressie maakte buiten hun medewerking om. Tuurlijk heb ik best stappen gezet in de tijd dat ik begeleid werd. Maar op een gegeven moment wilde ik meer. Ik wilde een verdomd goede shape. Ik wilde een betere kont. Ik wilde meer dan gemiddeld. Simon heeft mij wel eens geergerd gevraagd of ik soms niet zag wat er in zijn gym rondstapte. Dat ik wel eens tevreden moest zijn. Dat argument telde voor mij niet. Wat een ander doet is prima. Ik had een doel en die wilde ik halen. Beter dan gemiddeld en trots op mijn shape. Ik wilde buiten de lijntjes kleuren, mezelf overtreffen, beter worden dan dat wat ik was. Hij pretendeerde mensen een podium op te kunnen helpen, de beste versie van zichzelf te laten zijn, maar dan wel op zijn voorwaarden. Die beste versie bepaalt niet jij, maar hij. En daar bedank ik voor.
Ik zal je de verdere details besparen. Het was een heftig kwartier. En don’t worry, ik heb mijn zegje ook luid en duidelijk gedaan. Ik snapte heel goed waarom hij me apart nam en dit niet aan de balie besprak. Want wat daar gezegd is zal nooit en te nimmer bevestigd of toegegeven worden. Ook niet door de overige familieleden die het feest aanschouwden aan de balie waar het zich voortzette… Dat hoort natuurlijk ook niet, familie steunt elkaar 😉 Er zijn drie abonnementen opgezegd, de mijne, mijn man en mijn zoon; ja kijk als ik niet meer welkom ben maar de rest wel…? en terwijl hij de papiertjes uitdraaide siste hij me toe dat hij blij was dat ik weg was. Ik kon niet anders dan het daarmee eens zijn. Een tel later opperde hij dat ik nog kon trainen tot ergens in december… En tien minuten daarvoor schopte hij me de fitness uit. Beetje dubbel dacht ik zo…
Naar mijn geld kan ik fluiten. Hij weigert het me terug te geven. Legt de schuld bij mij neer dat ik het op papier had moeten invullen. Dit terwijl de opzegging plaatsvond aan de balie en niemand mij hierop gewezen heeft. Ik word gevangen door zijn algemene voorwaarden en de slinkse manier van doen. “Je doet alleen zo omdat je je zin niet krijgt’ was het laatste wat mijn oren bereikte… Yeah right. Geloof het zelf maar. I rest my case.
Een tijdperk is afgelopen. Ik heb lang met veel plezier bij Way of life getraind. Echter, ik merkte toen ik meer mijn eigen pad ging trekken, uitgedaagd wilde worden en verwachte dat mijn coaches mij zouden helpen mijn doelen te bereiken, ik tegengewerkt, tegengesproken en onheus bejegend ben. Ze hebben mijn geld geïncasseerd ondanks een opzegging aan de balie en weigeren het terug te geven omdat ze ‘al genoeg hebben gedaan voor mij’ vergetende dat ik al ruim drie jaar elke maand 15 euro bovenop mijn abonnementsgeld afdraag. Zélfs tijdens vakanties waarbij de openingstijden meer dan gehalveerd worden en je contributie gewoon hoog blijft.
Het lijkt wel een soap. Of een slechte film. Zeg het maar. Ik twijfelde of ik dit zou gaan opschrijven. Maar je kunt je vast voorstellen dat deze manier van handelen vraagt om een tegenreactie. Zelfs wanneer het gaat om een luttele 105 euro. Het begon om het geld en het eindigde in een aanval op mij als persoon en mijn manier van trainen. Een aanval op Paulina. Dat vind ik kinderachtig, onacceptabel, onzakelijk en doortrapt bovendien. Niet in de laatste plaats omdat ik nog nooit een verkeerd woord over Way of Life heb rondgestrooid. Zelfs niet wanneer ik de afkeuring kon aanraking omtrent mijn manier van trainen en mijn doelstellingen.
Dit is dan ook de eerste en de laatste uitspatting die ik in een blog leesbaar heb gemaakt. Voor iedereen die er traint; ga je dromen achterna. Zorg dat je progressie maakt en trek je eigen plan. Wanneer je merkt dat die afgekeurd worden, laat je niet afschepen en zet door. Jouw lijf, Jouw dromen, jouw progressie. En let op je bankrekening… Voor de fitness zelf heb ik een simpele boodschap: ga. Zo. Door. Dan weet je tenminste zeker dat je over en niet al te lange tijd met vervroegd pensioen kunt of bij een andere baas aan het werk kunt. Bedankt voor de reuzeleuke tijd en deze zoete afsluiter. Proost! 
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 