De nacht is voorbij en stijf wordt ik wakker van een schreeuwerige wekker. Maandag. Het is weer maandag. Het weekend is voorbij en het is weer tijd voor alweer een nieuwe week. Maar deze week is écht nieuw, want een nieuw schooljaar gaat van start. Een nieuw schooljaar voor mijn drie koters.
Voor mijn oudste in het bijzonder, want hij maakt een nieuwe start op de Grote School. Tjeetje. De Grote School. Alleen al hoe je het schrijft. Dat vráágt gewoon om hoofdletters want met zijn bijna dertien jaar wordt hij ook al écht groot – nou ja, hij is niet mega voor zijn leeftijd maar dat doet er niet toe. Ik vind hem groot 😉
Een overslaande stem waar hij niets aan kan doen en broeken die één voor één te klein worden; het zijn de zichtbare en hoorbare veranderingen die hem groot doen worden. Nog maar even en hij is dertien jaar. En vandaag zwaai ik hem uit terwijl hij op zijn fiets wegzoeft en ik hem niet meer kan zien. En daar sta ik dan. Met mijn arm omhoog en een traan in mijn oog. Prik. Prik. Prik. Tot vanavond.
Dertien jaar geleden liep ik nog zwanger van hem rond. Niet wetende wie er uit zou rollen. Nou ja rollen, gelanceerd zou worden. Want na een week vakantie in het ziekenhuis door toedoen van te vroeg gebroken vliezen werd hij na een weeënstorm van een uur en een kwartier de wereld in gesmeten. Ja echt. Gesmeten. Te klein gewoon, hij was maar zo’n klein dropje na een zwangerschap van 36,5 weken. Alle kleertjes waren te groot en oma moest achter prematuur kleertjes aan. En ik? Ik vond het de normaalste zaak van de wereld dat ik ineens mama was. En dat ik eindelijk mezelf weer was. Raar. Maar waar.
 |
| **Pinksterbloemen ** |
En nu zit die kleine baby ineens zelf op de fiets en fietst dertien kilometer om op school te komen. Heel stoer. Maar wel met een lekker boterhammetje, cakeje en bifi-worstje in zijn tas. Want dat vond mama lekker. En hij vast ook.
Nummer twee is vandaag in groep acht begonnen. De laatste etappe van de basisschool. Een vroege leerling dus een jaar jonger dan haar broer die al bijna twaalf was toen hij aan groep acht begon. Ze heeft er zin in. Vooral omdat dit de afsluiter wordt en ze staat te springen om aan een andere school te beginnen. Met kreten als ‘duh’ en ‘oh’ en ‘wat nou??’ begint ze al behoorlijke puberig te doen en kan ik op mijn tien vingers uittellen in welke fase ik nu ben belandt: kiezen op elkaar en doorbijten… 😉
En de kleinste. Ach onze Beau’tje cadeautje. Hij begint vandaag in groep drie. En och wat had hij er een zin in. ‘Dan kan ik eindelijk de ondertiteling lezen van North and South en weet ik waarom jullie lachen! En dan krijg ik het Minecraft boek en hoeft Dominic me niet steeds te helpen!’ Beau denkt dat hij na deze dag een boek kan lezen en de ondertiteling op t.v. Dat dit vast nog wel even zal duren komt niet in hem op. Groep drie betekent: LEZEN. En dat lezen, dat is het ultieme. Dat opent deuren die tot nu toe potdicht zaten.
En het is nog waar ook. Lezen en schrijven. De normaalste zaak van de wereld. Wie kan dat nou niet? Nou, eigenlijk genoeg. Het analfabetisme is nog steeds een wereldwijd verschijnsel en níet alleen in derde wereldlanden. Ook om de hoek, zijn mensen die slecht, moeilijk of zelfs helemaal niet kunnen lezen en schrijven.
Hoe leuk, stom, irritant of enthousiast je school ook vindt, het is een gigantisch voorecht te mógen leren of studeren. Jammer genoeg realiseer je je dat pas wanneer je volwassen bent; tot die tijd hameren wij er als ouder dus maar op.
Tegelijk met dit nieuwe schooljaar begint er ook een andere fase; de overgang van de zomer naar de herfst. En dat ruik je, dat voel je, dat zie je. De blaadjes wapperen alweer door de lucht bij een windvlaag, de mist hangt ’s ochtends weer over de weilanden en de vleermuizen vliegen alweer vroeger op de avond door de lucht.
 |
| een echt héél oude foto van het huis waar ik opgroeide! leuk! |
Nu ik ouder wordt denk ik ontzettend vaak terug aan vroeger toen ik klein was. Het zal misschien ook komen doordat ik nu zelf moeder ben, maar het zijn rijke herinneringen die me altijd een warm en blij gevoel geven.
Toen ik op mijn fiets naar school ging, wanneer ik buiten speelde in ‘het Kampke’, wanneer ik mijn pony hoorde hinniken als ik uit bed kwam, als we pootje baadden in de vaart -wat eigenlijk niet mocht-, wanneer ik deed of ik volwassen was en stiekem boodschappen haalde en spoetnik maakte op mijn kamertje, wanneer ik later op mocht blijven, als mijn vader een hut voor me timmerde, wanneer ik bloemen plukte op het kerkhof waar ik naast woonde, het was allemaal even bijzonder en even leuk.
Het zijn dierbare herinneringen. Wanneer ik mijn kinderen naar de scouting breng borrelt altijd zo’n zelfde gevoel bij me op. Of wanneer ik de tasjes klaarmaak voordat ze op de fiets de deur uitgaan. Of wanneer ik het schoolplein afwandel en aan het werk ga. Overal zijn die momenten van geluk en besef hoe mooi het leven is. En hoe belangrijk je jeugd is, je fundament voor je latere leven. De bouwstenen voor het zelfvertrouwen dat je het kúnt!
Want dat onbezorgde, veilige en gelukkige gevoel wat ik in een vingerknip kan oproepen, maakt dat ik met dermate realiseer hoe kostbaar je adem is. Hoe uniek het is dat ik besta. Hoe bijzonder het is dat ik leef en doe wat ik doe.
 |
| het kerkje waar ik speelde en later getrouwd ben 🙂 |
Ik schreef net dat ik bloemetjes plukte op het kerkhof. Luguber? Tuurlijk niet. Doodgaan hoort bij het leven. Bovendien wanneer je zó klein bent en je vader zowel koster als grafdelver is, is het onvermijdelijk dat je in aanraking komt met dingen die daarbij horen. Wij stonden er wel eens op de neus bij wanneer mijn vader een graf groef. Of ik preekte even op de preekstoel terwijl papa met krijt de liedjes op de bordjes schreef. Of ik pingelde ‘vader Jacob’ op het kerkorgel. Wat maakte het uit? Net zoals de pinksterbloemen die ik plukte en voor mama meenam.
Het kerkhof was mooi. Er bloeiden mooie bloemen. Narcissen die ik beslist niet mocht plukken, Paardenbloemen, Madeliefjes waar ik kettinkjes van maakte en die prachtige lila pinksterbloemen…Op de oude graven lagen doorzichtige stukjes glas. Scherven. Ter decoratie. Die pakte ik soms op en hield ze dicht voor mijn oog om vervolgens in de zon te kijken. Prachtig paars of groen. Ik genoot daarvan. Net als van de lucht van gemaaid gras wanneer papa aan het grasmaaien was om alles netjes te houden.
Mijn jeugd. Alweer voorbij. Tenminste, ik ben geen tien meer. En ook geen puber of jongvolwassene. Mijn jeugd was doodgewoon. En mijn geluk was dat ook gewoon. Geen perfectie, verre van, maar wel gewoon mooi en gewoon gelukkig. De volgende generatie is nu alweer aan het oefenen voor het ‘groot zijn’. En dat gaat ze vast lukken. Mijn functie daarbij is ze helpen de mooiste herinneringen voor later te maken. Zodat als zij groot zijn, met net zoveel liefde, warme gevoelens en plezier terugkijken op vroeger. Toen geluk nog heel ‘gewoon’ was…
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 