Voornemens. Meestal hebben we ze aan het begin van het jaar. Ook wel eens wanneer de zomer in aantocht is en soms zomaar ineens; omdat we een slechte gewoonte zat zijn. Ik had er ook eentje. Een voornemen om een dertig dagen offline challenge aan te gaan. De dagen zijn bijna voorbij. Bijna dertig stuks in de pocket.
En nu natuurlijk de vraag: hoe was dat? Hoe vond ik het om ineens niet meer dingen te delen, te bekijken, op te zoeken en te posten? Heel makkelijk: fijn. Het blijkt dat wij mensen toch meer waarde hechten aan het eeuwige delen dan we van tevoren kunnen inschatten. Dan we van onszelf denken. Want we dénken wel dat we veel dingen zelf bepalen, vinden en denken, maar onbewust wordt de mening die wij over onzelf én anderen hebben best beïnvloed door contact met anderen. Via social media.
Want dat dit een machtig medium is moge duidelijk zijn. Het heeft heel vaak, óns zelfs in de macht. En dat laatste vind ik een onplezierige gedachte. De reden waarom ik de stekker er opeens uittrok was omdat mijn dochter vond dat ik wel heel vaak met een telefoontje in mijn handen zat. Te scrollen, te kirren en te koeren en niet zien wat de kids uitspookten of hoorde waar ze het over hadden.
Dat zoiets irritant is snap ik zelf ook wel. Maar er iets aan doen? Pourquoi? Het bekijken van plaatjes is zó leuk. Het ontvangen van reacties ook. En het delen van gevoelens ook. Het delen in het algemeen eigenlijk. De reacties hierop kunnen zelfs verslavend zijn. Het gevoel dat mensen met je meeleven, met je meedenken, je inspireren of weer opmonteren wanneer je in de gebruikelijke dip flikkert. Het is allemaal even leuk. Maar ook, virtueel. Want al die mensen ‘zie’ je alleen maar via je scherm. En dan slechts door comments en foto’s…
Omdat ik de eerste dagen nog steeds op het Instagram Icoontje drukte was ik dit al gauw zat. tenslotte was dit niet de bedoeling. Dus hoppaa, eraf met die apps. Facebook, Instagram en Messenger, De-lete met een D. Want als je het doet, moet je het goed doen nietwaar?
Je wilt niet weten hoeveel tijd het me opleverde. Bakken met tijd. Zeeën om andere dingen te doen. Blijkbaar zat mijn hoofd tjokvol want mijn huis werd de klos. Ik heb me suf gepoetst, gebakken, geknutseld en gehuismust. Weer een nieuw woord zeg ik. Huismussen. Ik ben er echt dol op. Tussendoor trainde ik in de gym of thuis en in de weekenden deden we leuke dingen met elkaar.
Overnachten in een hotel, uit eten bij de Wok (die ik voorlopig écht niet meer kan zien overigens) en uitstapjes aan musea en dierenparken. Wat een lol. En wat een kilometers. Verplichte cardio. Hoera voor platte schoenen en Birkenstocks… Liever afzichtelijk maar comfy dan mooi en kapot. Met een bril op mijn neus ben ik toch al niet de charmantste moeder op aarde dus die sandalen maken dan ook niet meer uit of niet?
De laatste week van mijn vakantie (deze dus) kieperde ik vol overgave in een gat. Een fitness gat. Ik werd (samen met de rest van de gym) spuugziek van de onregelmatigheid, van de onderbroken weken en van het gebrek aan routine. Toen ik door de drukte en vermoeidheid vier dagen (!) niks had gedaan was ik echt mega gedeprimeerd. Zelfs het voor de zestigste keer stofzuigen hielpt niet. Dus toen heb ik alle kasten maar op z’n kop gezet.
Schiften die hap. Kleding eruit, sorteren en kleding terug. Er zijn vandaag negen (!!) vuilniszakken de deur uitgegaan. Tjokvol met spullen die te klein, te vaal of te overbodig waren. Er komt steeds meer ruimte in mijn hoofd. En in mijn kast. En…. eigenlijk overal. Een aanrader vind ik 😉
Gelukkig is er wel steeds het contact met mijn coach die me door moeilijke tijden heen mailt en Skypet. Ze is dodelijk nuchter en zet me steeds met beide benen op de grond. En dat is echt een verademing. Het maakt me minder gestressed en geeft weer een beetje vertrouwen wanneer je er doorheen zit.
Ik merk dat het het er nu echt op aan komt. Mentaal gezien is het zwaarder dan fysiek om te trainen met een doel. Of dit nu het podium is of de aankomende shoot. Je werkt je te pletter om dat doel te behalen. En al weet ik dat ik in oktober (nog) geen podium op zou kunnen -in mijn beleving dan- ik streef natuurlijk wel naar het voor mij hoogst haalbare. En daar zit ik nu middenin.
Het afgelopen jaar heeft mij tot nu toe meer gebracht dan ik ooit had durven dromen. Ik heb een paar weken of inmiddels al maanden, geleden meegedaan aan een familie opstelling. Een te lang verhaal wat ik niet opschrijf, maar dit was DE OPENBARING van het jaar. Ik denk dat het een puzzelstukje was die precies dat opvulde wat nog ontbrak, maar het was het begin van meer zelfvertrouwen en zelfrespect en liever zijn voor mezelf én anderen…
Mijn boosheid is weg. Boosheid jegens mezelf. Boosheid omdat mijn verstand en mijn gevoel met elkaar in conclaaf waren en ik wíst hoe dat opgelost moest worden maar het simpelweg niet kón. Dat is raar joh. Wanneer je weet hoe het moet maar het niet kunt. En dat maakte me dan weer opstandig en nog kwader. Energie vretend. Op het laatst dacht ik 24 uur per dag aan alles wat niet goed was, wat niet lukte en wat ik zou graag wilde: zelfacceptatie.
Waar het vandaan kwam is niet te zeggen. Ik kan genoeg verzinnen maar de waarheid weet ik niet. En dat doet er ook niet toe. Het is voorbij. Het is niet meer. Het is goed zo. En tuurlijk heb ik ook de afgelopen weken lopen stressen terwijl ik ging hardlopen in mijn korte broek (echt horror, ik filmde mezelf terwijl ik liep om zeker te weten dat het oké leek… hoe ver wil je zakken??) maar ik sprak mezelf daarna wel even streng toe. Doe. Nor-Maaaaaallll. En dat deed ik dan maar weer.
Ik miste het best wel om niet zo nu en dan (lees dagelijks 😉 dingen te plaatsen. Om bevestiging te zoeken voor de vooruitgang. Voor de onzekerheid die jullie dagelijks weg weten te nemen wanneer ik iets gevoeligs deel. Maar het is heel waardevol wanneer je leert dat je de bevestiging bij JEZELF moet zoeken én vindt…. Wanneer dat lukt ben je een winnaar.
En is dat gelukt? Mwaah, best wel denk ik. Selfies heb ik niet eens genomen. Wel een pica van een opgepompt schoudertje. Die was gewoon té leuk en too impressive… Maar verder? Niks. Noppes. Nada. Waarom zou ik? De spiegel is er wel dus daar sta ik elke ochtend een rondje voor te draaien in mijn rode of huidkleurige Sloggi. Zonder bril want dat is beter voor mijn gemoed.
Dus wat heb ik geleerd dit jaar, deze maanden, tijdens deze challenge? Dat wanneer je hart samen met je mind, je op een bepaalt pad zet welke een mega opgave is om te bewandelen, de mogelijkheden zich vanzelf aandienen om dit ook echt te gaan doen. Dat wanneer je je hart openstelt voor de oplossing; deze ook komt. En dat gebeurt niet van de een op de andere dag; het komt stap voor stap. En gek genoeg doe je dingen waarbij je achteraf ineens inziet dat ook die actie weer aansluit op jouw weg naar de oplossing. En alles opgeteld kom je d’r vanzelf. Maar ook; JIJ bent degene die dat pad moet bewandelen. Ook al lopen er duizend mensen met je mee, JIJ moet je eigen verandering in werking zetten. Dat kan niemand van je vrienden, kennissen of geliefden voor je doen.
En ik zit er nog midden in. Toen ik me op mijn 39e verjaardag de shoot ten doel stelde, was dit eigenlijk het begin van mijn reis naar de zelfacceptatie. Van de wens trots te willen zijn op mezelf. Mezelf eens niet af te kraken wanneer ik in de spiegel sta. Bloot. Of met blote benen. Want jezelf verstoppen is niet zo moeilijk; maar jezelf aankijken en mooi vinden zonder versiering is een kunst op zich. Maar het begint ergens op te lijken. Ik geniet ervan. Met of zonder huidkleurige Sloggi. Met of zonder bril.En dit heb ik zélf gedaan. Het sporten zet aan tot verandering; maar de echte verandering komt van binnenuit. En die verandering is in werking gezet. Leve de liefde. Liefde voor jezelf.
Het leven is te kort om er achteloos doorheen te vliegen. Om problemen uit de weg te gaan zonder ze op te durven lossen. Want ergens omheen lopen is makkelijker dan ruimte te maken voor de doorgang. Maar telkens een uitvlucht bedenken maakt het alleen maar erger. Want het lijkt wel of problemen je daarna op blijven zoeken.
Ik heb zin in een nieuwe post en mijn account opgezocht via het Wereld Wijde Web. Heb genoten van de ongelooflijk lieve reacties die ik las onder mijn laatste post. Ontzettend lief en omdenkend en hartverwarmend. genoten van deze tijd, van de opruimwoede en van de zelfreflectie momentjes. Van de gedachten, van het niets doen, van het weggaan en van het oppimpen van de wc. Nu gauw tandjes poetsen en op bed. Me klaarmaken voor het laatste uitstapje van deze vakantie: de dierentuin 😉
Bedankt voor jullie lieve comments, opmerkingen en wensen. Love ya en tot heel gauw!!
Dikke kussss Paulina
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 