Lang, lang geleden, toen ik jong, fris en onbezonnen was kreeg ik een mega-cadeau van mijn vriend, inmiddels mijn lieftallige echtgenoot: een auto. Er passeerde van alles de revue. Omdat ik besmet was geraakt met het snelheidsvirus wat hen ook had geraakt wilde ik het liefst iets stoers en snels. Een Corrado. Zo’n stoere G60 waarin ik beslist de blits zou gaan maken. Toen bleek dat ik niet over het stuur van zo’n bolide uit kon kijken werd deze luchtbel in een keer lek geprikt… Het moest meer iets van mijn eigen formaat gaan worden: klein.
Veel kleiner dus. Omdat een beetje een jong exemplaar vast meer vreugde zou gaan brengen dan een oud en uitgeleefd (vooruit, wel stoer) hondenhok, bedachten we dat een Volkswagen Polo dan wellicht beter bij Paulina zou passen.
Ik was door het dolle heen toen de dag aanbrak auto’s te gaan bekijken. Het zou er eentje met schade worden, want ik heb een broer met gouden handjes die hem voor mij ging repareren. Dus de jacht op een kek wagentje was geopend.
Paarse, groene, kanariegele (die zijn ook zo hip) en zelfs vissig-zalm-kleurige Polootjes keken mij met smekende koplampjes aan. Maar mijn hart smolt voor geeneen. Ik werk er gedeprimeerd van want een erg geduldig typetje ben ik niet. Ga je met een doel op stap? Dan dient dit doel natuurlijk wel behaald te worden en hoor je met je beoogde karretje thuis te komen.
En toen, met harpmuziek op de achtergrond en luidende klokjes, stond daar ineens mijn toekomstig autootje. Een zilverkleurig wrakje van nog geen jaar oud. Och, och och, tranen schoten tekort bij het zien van dit barreltje… Ik kroop er in en draaide het contact om. De lichtjes gingen aan in ik ging acuut voor de bijl bij het zien van het oplichtende lampje van het ‘groot licht’. Blauw met helderwit.
Er zaten elektrische raampjes in, verstelbare stoeltjes, een stoer pookje, keurige bekleding en hij rook nog spiksplinternieuw. Ik was om. Dit moest hem worden. De koop werd gesloten en de auto haalden we later op. Dat hij schade had maakte me niet uit. We gingen hem lekker helemaal naar mijn zin en smaak oppimpen. Hij werd uitgedeukt, rechtgetrokken, er werden nieuwe stukken erin gelast, en opnieuw gespoten. Er kwamen spoilertjes op, hij werd stoer verlaagd, er kwamen witte achterlichtjes, een booskijkertje met een mooi grilletje. De strips op de zijkant verdwenen (want dat maakte hem nóg mooier ) en er kwam een stoere radio met wisselaar als toetje. Ik ben nog nimmer zó in mijn nopjes geweest en nog nooit trotser op een aankoop. Mijn Oenkie-Boenkie Polo. Er bestond geen mooiere.
Elke mug die een aanrijding kreeg met mijn bumper en voorraam werd rap geëlimineerd. Dat stond vies. De standaard zeem die in de auto lag werd te pas en te onpas tevoorschijn getoverd om de boel weer schoon te lappen. Want zo’n mooi karretje hoort natuurlijk wel mooi te blijven. Slechts met schone schoentjes betrad ik de auto want viezigheid in de matjes was not done. Ik had zelfs een nieuw tasje met nieuw telefoontje gekocht die matchte bij het interieur. Want dan was het pas echt af. Toen ik de auto moest laten uitlijnen met de (nog) gedeukte nummerplaten was ik dan ook not amused… Ik had zo gehoopt dat de nieuwe er al op zouden zitten voordat ik de weg ermee op ging. Dit vloekte natuurlijk gigantisch, dat snapt elke autoliefhebber.
Er werd een auto alarm ingebouwd. Eentje die flink begon te loeien wanneer er iemand met buitensporig stelerige handjes aan zou komen. Dat het kreng ook afging wanneer de auto door de wind heen en weer wiebelde wist ik toen nog niet. Ietwat te gevoelig afgesteld. Op een nacht toen het heel hard waaide hoorde ik mijn alarm afgaan. Ik sprong zonder na te denken mijn bed uit en vloog in mijn pyjama de straat op naar het parkeerplek van mijn Polo. Briesend stond ik naast het portier schichtig zoekend naar de dief die mijn auto wilde jatten. Het bleek de wind. Achteraf vraag ik me af wat mij bezielde, stel je voor dat het wél iemand was geweest met kwade bedoelingen… Stond ik daar in mijn nachtjaponnetje….
De tijd verstreek. We verhuisden en de Polo verhuisde mee. Er kwamen kindertjes. En kinderwagens. En maxi-cosis. Kinderen in de auto, boodschappen erin, kinderwagen erin, het leek op het laatst wel een verhuisauto zo veelzijdig was hij. Alles paste erin en ik er nog naast. Buitengewoon handig. Of ik was buitengewoon creatief…Toen kind nummer drie zich aandiende werd het tijd voor een grotere auto. Dit werd een Caddy. En kind wat handig zo’n klep. Daar kon de kinderwagen in zónder hem in-of uit te klappen. De Polo ging door naar mijn wederhelft. Tot mijn grote verdriet want die paste er niet zo goed op als ik, vond ik tenminste. Hij deed niet voorzichtig met de deuren, met de pook of met de matjes. Maar ja. Wat doe je er aan behalve foeteren…?
Nog meer jaren verder kunnen opa en oma niet meer rijden. Wij nemen de auto van hun over. Een paar weken later sterven ze allebei en krijgt hun auto een andere betekenis. Het voelt alsof ik nog eens stukje van hun op mijn erf heb. Van hun spulletjes dan. Ik moet afscheid nemen van de Polo. Daar staat ie dan. Werkloos. Op het erf. Te wachten op een nieuwe eigenaar.
Gisteravond was de nieuwe eigenaresse er. Om hem te keuren en op te halen. Hortend en stotend het erf af want de accu had er geen zin meer in. Ik dacht dat ie gewoon niet weg wílde, maar dat zal wel weer te ver gezocht zijn…
Ze toeterde nog een keer en reed over de verkeersdrempel uit zicht. Weg Polo. In gedachten pinkte ik een traantje weg. Daar gaat ie dan. Daar gaat een stukje verleden waar ik ooit zo gelukkig mee was. Symbool voor een tijd waarin alles kon, alles mogelijk was en alles nog aan mijn voeten lag. Nu bij iemand anders die er hoop ik nog veel kilometertjes in gaat rijden.
Lieve Polo, bedankt voor je trouwe dienst. Bedankt dat je me nooit hebt laten staan en bedankt voor zoveel plezier. Voor zoveel trots. Voor het ik-kan-de-wereld-aan gevoel. Het ga je goed. Ik heb nooit geweten dat een stuk blik op wielen een onbetaalbaar gevoel kon achterlaten 😉
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 